Lögrétta - 21.12.1912, Síða 3

L0GRJETTA
243
í
O

í
^jQrslunin CóinSorg.
Vfer viljurn ekki taka eins kuldalega á móti viðskiftamönnum vorum fyrir jólin eins og sumir, sem i
stað annars betra fylla gluggana sina með snjó og frosti, sem þó ekki einu sinni er egta. Söludeildir
vorar eru ekki skreyttar með öðru en
Bestu vörum fíl Jóíanna
fyrir Besta verð.
Vjer þurfum ekki d neinu tildri eða skrumi að halda til þess að hœna fólk að, af þvi menn hafa
17 dra reynslu fyrir sjer i þvi, að góðar vörur með góðu verði selur œtið
^Uerslmin CóinBora.

i
u
Carlsberg- brugghúsin
mæla með
GarlsberÉ lyZZ skattefri
alkóhóllitlum, ekstraktríkum, bragðgóðum, haldgóðum.
Garl$ber2 skattefri porter
hinni extraktríkustu af öllum portertegundum.
Oarlsberg sódayatn
XJppsátur
fyrir mótorbáta og aðra fiskibáta, einnig
húspláss til íbúðar fyrir sjómenn og fisk-
söltun, fæst hvergi eins ákjósanlegt og ódýrt
eins og ( Narfakoti í Njarðvíkum. Út-
gerðarmenn ættu því að semja sem allra
fyrst við bóndann þar,
Ágúst Pálmason,
eða Sigurð Björnsson kaupm. í Reykjavík.
Cocolith,
sem er best innanhúss i stað panels
verður, cins og að unðanförnu, 6cstur
og óðýrasfur Rjá JC. cTfí. Jl. &fíom~
er áreiðanlega besta sódavatn.
og þolir vatn og eld,
útvegar með verksmiðjuverði að
scn, JCafnarsfrœti 20.
cTalsími nr. 2.
Undirritaður tekur að sjer mál-
færslu- og innheimtu-störf. Til við-
tals kl. 6—7lh e. m. á Grettisgötn
20 B. Talsími 322.
Marinó Hafstein.
Brúknð íslensk
Frímerki
kaupir háu verði Sigurður Jónsson,
Lindargötu i B, Reykjavík.
Eggert Claessen
yfirrjettarmálaflutnlng8maður.
PÓ8thd88trœti 17. Vonjulega heima kl. 10—11
eg 4—5. Talsfmi 16.
brúkuð íslcnsk, alls-
konar borgar enginn
betur en
Helgi Helgason
(hjá Zimsen)
Reykjavík.
viðbættu flutningsgjaldi
G. E. J. Guðmundsson
bryggiusm. í Reykjavík.
Aðalumboðsmaður fyrir sölu
á Cocolith til íslands
JSanðsins mcstu Birgðir af (31 i og
^Cínif Jjölörcyftasfa urvaíf lœgsta vcró
i Bœnum.
Oddur Gíslason
yfirrjettarmálaflutningsmaður,
Laufásveg 22.
Venjul. heima kl. ii—12 og 4—5-
Gunnar Gunnarsson: Sporður.
36
sínum mæta vel. — Hann fjekk mán*
aðarlega fje að heiman.
Ef faðir hans spurðist fyrir um,
hvort hann færi nú ekki bráðum að
snúa heim, kom hann með einlæga
útúrdúra. Honum duttu stöðugt í
hug nýir kostir við jörðina heima,
sem vafalaust mætti færa sjer í nyt,
ef hann aflaði sjer nægrar þekkingar.
— Þetta voru enda engar skýja-
borgir, sem hann bygði. Hann var
hagsýnn og duglegur, þegar hann
vildi það við hafa. Hann þekti
jörðina vel, og vissi hvað gjöra mátti
á henni. En hann ljet farast fyrir
að afla þeirrar þekkingar, sem hann
í brjefum sínum kvað nauðsynlega.
Faðir hans tók rök þau, er hann
færði fyrir dvöl sinni, góð og gild.
En tvívegis hafði hann komist þannig
að orði um efnahag sinn, að Stein-
ar í bæði skiftin samstundis skrifaði
heim og bað hann um skýringu á
brjefinu. En karl hafði eytt því máli
hvorttveggja sinnið, — svarað, að
hann rólegur skyldi ljúka námi sínu,
þess heillavænlegri yrði heimkomar
37
— og að alt gengi vel. Steinari
þótti skiljanlegt, að föður sínum þætti
hann vera lengi og brúka mikið
tje, — hjelt því, að faðir sinn ein-
einungis hefði ætlað að hræða sig
og flýta heimför sinni.
Auðvitað ætlaði hann líka heim
— einhvern tíma. En honum sýnd-
ist ógjörningur að koma heim eftir
svo langa burtveru, án þess að hafa
lært nokkurn skapaðan hlut. Hann
gat ekki fengið af sjer að byrja á
námi. Hann hafði dregið það von
úr viti nú í fjögur ár. Það var svo
þægilegt að ganga þannig iðjulaus —
engar áhyggjur að hafa fyrir öðru
en vellíðan sinni, og aldrei þurfa að
reyna neitt á sig.
Bárður hafði nokkrum sinnum int
að því, að hann yrði þó að læra
eitthvað. En ef Steinar á annað borð
gaf sjer tíma til að hlusta á hann,
sneri hann orðum hans ætíð í spaug.
Enda fanst Bárði hann vera sjer
svo miklu fremri um flesta hluti, að
hann þagði.
38
Bárður og Steinar borðuðu fyrst
góðan kvöldverð.
Svo fóru þeir á loddarasýningu og
þaðan á veitingahús. Nú sátu þeir
og dreyptu við og við á whiskyglös-
unum, sugu letilega reykinn úr vind-
lingunum og bljesu honum út f loft-
ið í þokuljettum mökkum.
Steinar var f einkargóðu skapi.
Bárður gleymdi áhyggjum sínum í
fjelagsskap hans, og þeir ræddu fjör-
ugt um forna daga og gamlar endur-
minningar.
Svo strjáluðust orðin smám saman.
Að endingu sátu þeir þögulir, og
hver um sig rifjaði upp fyrir sjer
atvik úr lífi sínu, sem á einn eða
annan hátt höfðu fest dýpri rætur f
hjarta þeirra og voru þeim hugþekk-
ari en þeim ef til vill sjálfum var
ljóst.
-----Ryðguð, drafandi rödd rauf
þögnina:
„Þjónn! Hvaða mánaðardagur er
í dagf"
„Sá átjándi", var svarað,
Steinar hrekkur við.
39
Bárður lítur forviða á hann.
Andlitssvipurinn á honum er eins
og á barni, sem fær refsingu óvænt
fyrir gleymda yfirsjón — smeikur og
undrandi.
„Hvað erum að vera?" spyr Bárður.
„Ekki neitt í rauninni. Jú — jeg
fjekk óvænt að vita, að það er af-
mælisdagurinn minn í dag — sá át-
jándi. Jeg hafði gersamlega gleymt
því.
„Einmitt það? —Jeg óska þjer til
hamingju".
„Þakka þjer fyrir. En sjáðu nú
til; — jeg sat á þessari stundu og
hugsaði um atburð, sem skeði fyrir
mörgum árum — einmitt á afmælis-
daginn minn. —Jeg var að reyna að
koma því fyrir mig, hvaða mánaðar-
dagur væri í dag, þegar hann þarna
alt í einu spyr þjóninn um það. —
Geturðu nú ekki skilið, að mjer varð
hálf... hverft við áðan — —*.
„Jú, það skil jeg. Hver var þessi
atburður?"
„Mig gildir einu, þó jeg segi þjer
frá honum. Reyndar er það nú svo
40
að segja daglegur atburður heima.
En þó er dálítið óvenjulegt við hann.
Því það kemur ekki fyrir á hverjum
degi, að manni sje gefið lífið í afmælis-
gjöf. En það var mjer —þá— gefið.
Bíðum við? — Jú, það var víst síð-
asti afmælisdagurinn, sem jeg var
heima.
Það hafði viðrað illa uppi á ijöll-
unum — geysað ofsastormur og hlaðið
niður bleytusnjó. Niðri í sveitinni
komu aðeins stöku rigningar- og
hagl-skúrir, eins og hálf-ringlaðir lið-
hlaupar.
Inni í landinu hafði veðrið verið
einstakt að ofsa og hörku. Það
hafði farið heldur óþyrmilega með
símann. Snjónum hlóð utan að
þræðinum. Hann myndaði skel um
hann, sem varð þykkri og þykkri,
— að endingu þriggja, fjögra þuml-
unga þykk. En þá fanst víst þræð-
inum sjer vera ofboðið. Hann hrökk
sundur á mörgum stöðum. Eða
skeytti skapi sínu á postulínskúlun-
um og járnkrókunum, sem báru þær.