Lögrétta - 10.03.1915, Síða 4

44
LÖGRJETTA
Strand. Fyrir nokkrum dögum
átti að senda hjeSan 200 poka af
landsjóðshveiti með norskum vjel
báti austur til Víkur í Mýrdal. En
er báturinn var að leggja á staS, rakst
hann á sker skamt frá' Völundar-
brýggjunni og brotnaði svo, aS sjór
gekk inn i hann og mikill hluti af
vörunum skemdistx Vörurnar voru
vátrygöar.
Nýtrúlofuð eru Hallgrímur Tuli-
nius verslunarmaður og frk. Hrefna
Lárusdóttir
Syndir annara eru enn sýndar hjer
á leikhúsinu, og var þar húsfyllir
síðastl. sunnudagskvöld. LeikritiS
fæst nú hjer í bókaverslununum og
var sent út til bóksala norðan lands
með „Flóru“ síðast.
Galdra-Loftur kemur út í næstu
viku.
Enskur botnvörpungur strandar.
ASfaranótt 8. þ. m. strandaSi botn-
vörpuskipiS „Tribune“ frá Hull fram
undan Hafnarbergi á Reykjanesi, á
skeri skamt frá landi. Ólafur Ketils-
son á Kalmanstjörn bjargaSi skips-
mönnum á bátum úr landi, en skipiS
er sagt gereySilagt.
Dáinn er 4. þ . m. Einar Magnús-
son óSalsbóndi á SteindórsstöSum í
Reykholtsdal, nál. hálfsjötugur aS
aldri, efnaSur maSur og lengi odd-
viti í sveit sinni.
Hrakningur á sjó. Fyrra mánudag,
f. þ. m., hvarf vjelbáturinn „Haf-
fari“ frá SandgerSi, eign GuSm.
ÞórSarsonar. Hann hafSi veriS úti
viS veiöar, en kom ekki til hafnar
aö kvöldi. Var flóabáturinn .„Ing-
ólfur“ þá fenginn til þess aS leita
hans, en kom aftur svo búinn. Þá
fór björgunarskipiS „Geir“ út í sömu
erindum og meö því Jóhann hrepp-
stjóri á Akranesi. Fann „Geir“ bát-
inn 50 sjómilur undan Reykjanesi.
ÞaS var fimtudaginn 4. þ. ny. og
hafSi báturinn veriS nær þrjá sólar-
hringa í þessum hrakningum. Vjelin
kafði bilaS og segliS höfSu bátsmenn
mist fyrstu nóttina, en þá var storm-
ur á noröan. Þeir voru fjórir á bátn-
um og allir heilbrigöir, er hann fanst.
Kom „Geir“ meö bátinn til Sand-
gerSis á fimtudagskvöldiö og var
þeim tekiS þar meS fögnuöi, því
menn höfSu ekki gert sjer miklar
vonir um, aS báturinn væri enn ofan
sjávar og mennirnir á lífi.
Dauði af eitri. Nýlega er dáin kona
í Vestmannaeyjum, Sigurbjörg aö
nafni SigurSardóttir, og hefur þaS
komiS fram viö læknisrarjnsókn, aS
hún hafi dáiö af eitri. Hún var bú-
stýra hjá Þorsteini SigurSssyni út-
vegsbónda á Sæbergi og höfðu þau
átt saman eitt barn, sem nú er átta
vikna. Þau Sigurbjörg og Þorsteinn
höfSu gengiS til svefns á venjuleg-
um tíma kvöldið 3. þ. m. En vegna
gráts í barni þeirra um nóttina, varð
fólk, sem býr í sama húsinu, þess
vart, að þau sváfu fastar en venja var
til, og er reynt var aS vekja þau, var
það alls ekki hægt. Þorsteinn vaknaSi
þó eftir 30 kl.t. svefn, en Sigurbjörg
andaSist í svefni, er hún hafSi sofiS
40 kl.t. Þorsteinn varS síöan alhress,
en hefur verið settur í gætslu meSan
á rannsókn málsins stendur. Lík Sig-
urbjargar kvaS eiga aS sendast hing-
aö til Reykjavíkur til frekari rann-
sóknar.
Embættaveitingar. 17. f. m. var
Sigurjóni Markússyni veitt sýslu-
mannsembættiö í Skaftafellssýslu,
er hann hefur gegnt um hríS. Sama
dag var Guðm. Thoroddsen skipaður
hjeraöslæknir í HúsavíkurhjeraSi,
Pálmi Pálsson skipaöur yfirkennari
við Mentaskólann og BöSvar Krist-
jánsson fabtur kennari þar, en var áS-
ur aukakennari. ,
Verðlag hefur af verölagsnefnd-
inni veriS ákveSiS á Bíldudal: rúg-
mjöl 34 au., rúgbrauS 30 au. kílógr.
Theódór Árnason fiðluleikari, sem
nýkominn er heim hingaö frá Winni-
peg, boðaði til hljómleika síSastliöiS
föstudagskvöld, meS aöstoS frú Val-
borgar Einarsson. Theódór stundaSi
fyrst nám hjá sænska fiðluleikaran-
um, O. Johansen, sem hjer dvaldi
fyrir fáum árum. SíSan fór hann
vestur til Winnipeg og hjelt þar nám-
inu áfram, og meðal Vestur-lslend-
mga gat hann sjer góSan oröstír fyr-
ir fiöluleik sinn, eins og oft hefur
mátt sjá í blööum þeirra. Hjer var
skemtun hans ekki vel sótt á föstud.,
en henni var mjög vel tekiS af áheyr-
endum’ og í ”Morgunbl.“ hefur Á.
Thorsteinsson lokiS á hana lofsorSi’
þykir honum Th. Á. hafa farið mjög
mikið fram í vesturförinni og segir,
aS meS frekara námi erlendis muni
hann geta orðiö ágætur fiðluleikari.
Keflavíkurkirkja. Hinn 14. þ. m.
var hin nýbygða Keflavíkurkirkja
vígS, að viðstöddu fjölmenni; vígsl-
unni stýröi próf. Kristinn Daníelsson,
en aöstoSandi prestar voru : sjera Árni
Björnsson, sjera Árni Þorsteinsson og
sjera Brynjólfur Magnússon. GleSi-
dagur var þetta fyrir sóknarfólkiö,
sem svo lengi haföi haft kirkjuhug-
sjónina á hjarta og búiS var aS rata
í þá raun, aS horfa á rústir hinnar
hálfreistu kirkju, er fyrir nokkrum
árum var bygS, en efnal. erfiðleikar
og ofsaveöur náttúrunnar lögöu sam-
eiginlega aS velli; og þátt margir
væru sárir út í þá samvinnu, fór smátt
og smátt aö roSa fyrir því, aS sáriS
þaS færi að gróa, jafnvel svo, aö
betur færi en heilt væri, því þegar
hugir fólks voru nær því aS hverfa
frá því, aS framkvæmanlegt væri aö
leggja á ný í kirkjubyggingu, kemur
hiS höfðinglega tilboS fram frá stór-
kaupmanni Ó. A. Ólafsson og systur
hans, ekkjufrú Chr. Duus í Khöfn:
Ef þjer óskiS að byggja kirkju hjá
ySur og hrindið því í framkvæmd,
skulum viS gefa til þess, aS minsta
kosti, helming alls kostnaSar. Þessu
höfSingsboSi var tekiS á þann hátt,
að nálega allir búendur í sókninni
lögöu meira og minna fje til, upp í
hiuta þess kostnaSar, er sóknarfólki
bar aS annast. GerSist þaS á almenn-
um safnaöarfundi. Prófastur, Krist-
inn Daníelsson, sem starfaS hefur fyr-
ir málefniS með miklum áhuga og
röggsemi, stýrði fundinum ; gaf þá og
til samlagsins 50 kr. Á fundinum var
mikilsvirtur aSkomumaöur, sem full-
víst er um að gaf 100 kr. Alls komu
saman á nefndum fundi og í sambandi
viS hann 1200 kr. Auk þess voru
fengnar aö láni fyrir hönd safnaðar-
ins 4800 kr.
í fyrstu var áætlaS aS kirkjan kost-
aSi nál. 12000 kr., bygö úr timbri;
ef yrði hún úr steinsteypu, sem hún
og varð, hlaut hún aS kosta meira.
Þá gaf kauþm. Ó. Á. Ólafsson til
kynna: Fari kirkjan upp úr 12000 kr.,
bætum viö viS, svo aS í staS 6000
leggjum viS til alt að 10000 kr. Nú
var byggingarhugsjóninni borgiö,
safnaSarfólk samhuga, aS byrjaS
skyldi á verkinu, og voriö 1914 er
bygging kirkjunnar hafin. Nú vant-
aSi messuklæöi, altarisgripi og hljóö-
færi í kirltjuna. Tóku þá konur safn-
aöarins höndum saman og lögSu fram
peninga, meiri og minni eftir ástæö-
um, og varS þaö góð undirstaða, en
þó ekki nærri fullnægjandi; þá mynda
nokkrar konur meS sjer leikfjelag,
fórna allmiklum tíma til æfinga og
undirbúnings, og leika svo í nokkur
skifti, fullnægja þar meö því, sem
meS þurfti, svo kirkjan á nú vegleg
messuklæði, altarisgripi og nýtt hljóS-
færi.
Nokkrir ungir menn í sókninni
sögðu þá: „Kirkjuna vantar ljósfæri,
vjer viljum afla henni þeirra.“ Mun
sú fyrirætlun vera í framkvæmd
þeirra á meSal.
Eins og jafnan á sjer staö, eru ein-
stakir karlar og konur sem frekar
öörum hafa sýnt framúrskarandi á-
huga og lagt á sig sjerstakt erfiði,
cn meS því þeim er mest um það vert,
aS hugsjóninni er fullnægt, nægir
aS benda á þaö, án nafngreiningar.
en bygSarlaginu til sóma, að það hef-
ur fólki á aS skipa meS göfugum hug-
sjónum og samvinnualúS.
Kirkjan er verklegt og vandað hús
aö frágangi, prjállaus, en með þrótt-
[RÍSim BRýlKIHPIIfí
þangað til þjer hafið fengiS tilboð .frá
KðBEnHnunS MðBELMnOHSIII,
j Tlf. 7997. Poul Rasmussen. Tlf. 7997.
Vestervold 8 (Ny Rosenborg).
Stærsta húsgagnaverslun Danmerkur
Chr. VIII. húsgögn frá 400 kr.
Dagstofuhúsg. mjög falleg Borðstofu — úr eik Svefnherb. — úr l>irki, lakk. Rr. SZl.
Dag-tofuhúsg., pól. mah. BorSstofu — úr eik Svefnlierb. — pól. mah. j Kr. 1000
Ætlð 3on teg. húsgagna fyrirliggjandi.
EIRÍKUR EINAESSON,
yfirdómslögmaður,
Laugaveg 18 A, (uppi). Talsími 433.
Venjul. heima kl. 12—1 og 4—5 e. h.
miklum og allsmekklegum blæ, bygS
eftir teikningu Rögnvalds húsgerSar-
meistara Ólafssonar, af GuSna múr-
ara GuSmundssyni, en trjesmíSinni
stjórnaði GuSmundur trjesm. Jóns-
son í Reykjavík. Alt trjesmíöiS innan
kirkjunnar er málaö af Ástu Árna-
dóttur málara, vel og smekklega, svo
sem vænta mátti af henni.
Fullar líkur eru til aS kirkjan end-
urgjaldi sóknarfólki sínu í framtíö-
inni samstarf þetta, með margri á-
nægjustund og uppörfunar, og hinum,
sem fjær búa, og mest og best hafa
til hennar lagt, verður hún aS for-
fallalausu margra alda stæSur minn-
isyarði, er um leiö minnir sóknarfólk-
iS á, hversu þakklætisverS sú höfS-
inglega aðstoS fyrgreindra systkina
er, að hafa lagt fram aS gjöf meiri
hluta alls kostnaöarins. Sóknar- og
byggingarnefndin, sem eiga þakkir
skyldar fyrir störf sín, ljetu festa yfir
kirkjudyruin silfurskjöld allstóran, og
á hann var rist hverjir hafa lagt fram
fjeð til kirkjunnar, og var þaS rjett
gert og viðeigandi, en því vildum vjer
mega treysta, aS dýpra verði rist á
hjörtu sóknarmanna, sem nú eru og
síöar veröa, virSing og þakklæti tií
hinna háttvirtu systkina fyrir þá ó-
máanlegu kveöju þeirra, sem fólgin
er í tilveru Keflavíkurkirkju.
KEFLVÍKINGUR.
(Airgas Machine)
sem hefur veriS í notkun hjá okkur
í þrjá vetur, er til sölu meö góöum
kjörum.
Vélin er heppileg á stórum sveita-
heimilum eöa í kauptúnum, þar sem
hvorki eru gasljós né rafmagnsljós.
Hún framleiöir alt aS 50 ljósum (100
kerta hvert).
Vélin er til sýnis, þeim, sem hug
hafa á aS lcaupa hana, og tilsögn
gefin um notkun hennar.
Gr. Gíslason & Hay.
Reykjavík.
Klæðaverksmidjan
„Álafoss“
kembir, s|»nnur, tvinnar, þæfir, lo-
-ker, pressar, litar, gagncimir (af-
dampar) og býr til falleg tau.
Vinnulaun lægri en hjá öðrum kiæða-
verksmiðjum hjer á lnndi.
Alafoss“-afgreiSslan : Laugaveg 34
Rvík sími 404.
Booi 11. Dáröcrsan.
VátryggiS fyrir eldsvoða í
GENERAL.
Stofnsett 1885.
Varnarþing í Reykjavík.
SIG. THORODDSEN. Sími 227.
CmboSsm. óskast á Akratiesi, Kefla-
vtk, Vik, Stvkkishólmi, Ólafsvik.
Nokkrar Imseignir
a góöum stööum í bænum fást keypt
ar nú Jregar. Mjög góðir borgunar-
skilmálar. Væntanlegir kaupendur
snúi sjer til SVEIN3 JÓNSSONAR.
Til viðtals í veggfóSursverslun Sv.
Jónssonar & Co., Kirkjustræti 8, kl.
3—6 siðdegis.
Oddur Gíslason
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
LAUFÁSVEG 22.
venjul. heima kl. 11—12 og 4—7.
Eggert Claessen
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Pósthússtræti 17. Venjulega heima
kl. 10—11 og 4—5. Talsími 16.
Prentsmiöjan Rún.
146 147
ekki! ÞaS er haldiö, aö kafteinn Delmar
sje hættulega sár, en aö þjer hafið gulu
sýkina, og þessu veröum við aS halda á
lofti. Þess vegna fær enginn aö koma inn
í sjúkrahúsið, nema Kross. Jeg efast ekki
um, aS kaft. Delmar fái rænuna eftir fáa
tíma, en þá komumst viö í vandræöi, hvaS
viö eigum aö segja honum. Eigum viö aö
segja honum sannleikann ?“ — „Nei,
herra minn! að minsta kosti ekki aö sinni.
SegiS honum, að hann hafi gengiS á hólm-
inn og felt mótstöðumann sinn; hann mun
ætla að hann hafi gert þaö, meSan hann
var rænulaus, eöa þá, aS sjúkdómurinn
hafi hrundiS því úr minni hans.“ — „Jseja,
þaS kann aö vera hiö besta aö sinni; þaS
mun ljetta á hug hans, því aS um leiS
og hann fær rænuna, vaknar á ný tilfinn-
ing hans fyrir vansæmd hans og smán. Sje
þessi tilfinning ekki bæld, er hætt viö, að
sóttveikin elni aftur.“
Læknirinn gaf mjer ofurlítinn morgun-
verS og geröi síðan viö sárin, er hann
sagði aS væru á góSum batavegi, og hjer
um bil kl. 12 kom sjófræöingurinn, og
fyrsti lautinantinn. Hinn fyrri kom inn til
mín, en hinn síðari var farinn, því aö
læknirinn haföi sagt honum, aö hann gæti
ekki fengið að sjá kaft. Delmar, en hann
fýsti ekki aö koma inn til mín, er hann
hjelt aö væri með guluveikinni. Eftir miöj-
an dag raknaði kafteinninn viö; hitasóttin
var öll úr honum og hann haföi viS ekk-
ert aö stríöa, nema megnasta máttleýsi.
„Hvar er jeg?“ sagöi hann eftir litla stund,
en er hann ránkaöi viS sjer, sagði hann
ennfremur viö Bob, er var einn í herberg-
inu og læknirinn hafSi lagt orð í
munn: „Hversu lengi hef jeg verið hjer?“
— „Alt af síSan hólmstefnan var, herra
minn!“ — „Hólmstefnan, hvaö meinið
þjer?“ — >Jeg meina alt af síöan þjer
háöuö hólmgönguna og felduö landoffí-
serann.“ — „Feldi —, hólmganga; jeg man
ekki eftir því, aS jeg hafi gengiö á hólm.“
— „Jeg þori aS segja, aS þjer muniS þaS
ekki; þjer höföuö ákafa hitasótt þá, en
þjer vilduð ekki vera í rúminu, hvaS sem
læknirinn sagöi. Þjer vilduð fara, og er
þjer höföuö barist, urðum vjer aS bera
yöur heim aftur.“ — „Svo jeg hef þá
barist — jeg man ekki þaö minsta til þess
— jeg hlýt aS hafa veriö mjög veikur.
Hvar er læknirinn?" — „Hann er á svöl-
um niöri og talar viS nokkra landoffísera,
er komu til þess aS spyrja, hvernig yöur
liöi. Hjerna kemur hann.“ — „Er þaö satt,
sem Kross hefur sagt mjer?“ sagöi hann
viS læknirinn, er hann kom inn. „Hef jeg
gengiö á hólm og felt mótstööumann.
minn?“ — ,,Mjer þykir leitt aö segja frá
því, herra mínn! Hann er dauSur og var
jarSsettur í fyrra dag, en þjer megið ekki
tala meira aö sinni, heldur vera rólegir
nokkra tíma.“ — „Jæja, læknir, fyrst
mannoröi mínu er borgiS, hlýöi jeg ySur
meS ánægju, en þetta er annars undarlegt."
ÞaS var svo af honum dregiS, að hann
þagnaöi, og eftir fáar mínútur sofnaSi
hann og svaf til næsta morguns; þá var
hann miklu betri. Hann baö lækninn aS
lýsa hólmgöngunni, og gerSi hann þaS á
þann hátt, aö kafteinninn var haröánægS-
ur; han sagði og, aS jeg heföi fengiS gulu-
veikina og væri í næsta herbergi. „Næsta
herbergi," svaraði kafteinninn; „því var
hann eigi sendur út á skip?“ Á þá aS fara
aS flytja alla undiroffíserana hingað, sem
fá veikina, þar sem jeg bý, til þess aö
lækna þá?“
Jeg heyrSi þetta svar, og nísti þaS mig
aö hjarta. Jeg sá, á hversu miklu stæri-
læti var að sigrast, áður en jeg fengi óskir
mínar uppfyltar. Læknirinn svaraði: „Þar
sem þiö einir, herra Keene og þjer, hafiS
fengiS veikina, þótti mjer ráðlegra aö láta
hann vera hjer, heldur en aö hann yröi
sendur á skip út og smittaöi alla skips-
höfnina. Jeg hygg aö jeg hafi breytt rjett,
kaft. Delmar“ — „Já, jeg sje aö þjer haf-
iö gert rjett,“ svaraöi kafteinninn. Jeg
hugleiddi ekki þetta. Jeg vona, aS herra
Keene sje á batavegi." — „Jeg hygg hann
komi til, herra minn,“ svaraöi læknirinn.
— „GeriS svo vel að láta hann fá alt, er
hann þarfnast; látiö hann ekkert skorta,
meSan hann er veikur, þangaS til honum
er batnað. Misti hans viö, yrSi þaS stór
skaði fyrir þjónustuna," bætti hann við.
— „Því verður í sannleika eklci neitaö,“
svaraði læknirinn. — „Fljer eru blöðin frá
St. Pjerre, og eru í þeim ýmsar sögur um
hólmgönguna, en flestar eru þær ósannar.
Nokkrar segja, aö þjer hafiö tvisvar orS-
iö sár, en aðrar einu sinni.“ — „Þeir hafa
sjálfsagt haldiS það,“ svaraöi kafteinninn,
„því aö Kross sagöi, aö jeg heföi veriö
borinn heim. Þaö er annars undarlegt, aö
jeg skuli hafa barist í slíku ástandi. Þakka
yöur fyrir, herra, jeg ætla aö lesa blööin
þegar jeg hef lagst fyrir litla stund, því
aS jeg er nú aftur oröin þreyttur.“
SíSan sagSi læknirinn honum frá dauöa
kafteins W. „Vesalingurinn,“ svaraöi kaft.
Delmar; „jeg ætla ekki að gera neinar ráö-
stafanir fyr en mjer skánar. Síðan lagð-
ist hann út af, en lagöi blööin ofan á rum-
ábreiðuna.
Vika leiö, og á því tímabili vorum viS
báöir því nær albata; viö höfSum klæSst
og veriö nokkra tíma dags hvor í sínum
sófa, sinn i hvoru herbergi. Læknirinn
sagöi, aö óumflýjanlegt væri aö segja hon-
um sannleikann, innan skamms; hann
mundi gera þaö daginn eftir; en svo vildi
til, aö hann fjekk að vita alt á annan veg.
Eftir miðjan dag, er læknirinn var úti á
skipi, þóttist hann vera svo styrkur, aö
hann gæti klætt sig og fariö inn í dag-
stofuna. Hann baö Kross aS rjetta sjer
fötin, og rjetti hann fyrst buxurnar, en
gleymdi, aö jeg haföi veriS í þeim.
„Flvaö er þetta, hvernig stendur á
þessu?“ sagöi hann; „hjer er gat á buxna-
strengnum og hann allur blóðugur. Bob
varö svo hræddur, aö hann gekk burtu,
eins og hann heföi ekki heyrt orö hans.
Þaö virðist sem hann einnig hafi tekið
frakkann og fundið gat á öxlinni, einnig
blóöugt. „Þetta er tómur draumur,“ sagSi
kafteinnin viö sjálfan sig; „jeg hef ekk-
ert sár, og þó segja blöSin, aö jeg hafi
tvívegis verið særður. Kross, Kross, hvar
er Kross?“
Bob, sem hafSi flúiS inn til mín, þar
sem viS heyrSum til hans, sagði í lágum
hljóðum: „Þaö stoSar ekki annað hjeSan
af, erí aö jeg segi honum alt, eins og er;
þjer þurfið ekki aö vera hræddur um mig;
jeg veit, hvernig jeg á aS fara að því.“
Síöan fór hann til hans, en jeg beið ang-
istarfullur.
„Kross,“ sagSi hann alvarlega, „jeg
heimta aö fá aS vita sannleikann; offíser-
ar mínir hafa sagt mjer ósannindi. BarS-
ist jeg á hólminum, eöa baröist jeg ekki?“
— „Þjer voruö duldir sannleikans, herra
minn, einungis þangaö til yður batnaöi,
°g Je8 hygg, a® veröi aö segja yður
hann nú;þjer voruö ákaflega veikur; þjer
töluöuö í óráöi um mannorð ySar, um þá
smán, er þjer hefðuð oröiö fyrir og um-“
— „Já, haldiö þjer áfram.“ — „Já, svo
skal vera, herra! En jeg vona, aS þjer
reiðist ekki. Herra Keene gat ekki þolaö
aö sjá yöur i þessu ástandi og kvaSst hann
vilja leggja lífiö í sölurnar fyrir yöur, á
hvaöa tíma sem væri; hann bað því sjó-
fræöinginn aS gefa samþykki til, aö hann
gengi á hólminn, því aö hann væri svo
•fíkur yöur aö sjón — og er hann þaö vissu-
lega — aö enginn mundi þekkja hann, ef
hann setti á sig parrukið ySar og færi i
fötin yöar. Þannig var þessu variö, herra.“
— „HaldiS • áfram,“ sagSi kafteinninn. —
„Já, herra! Sjófræðingurinn gat ekki þol-
aö háöglósur landoffíseranna, svo aS hann
gaf samþykki til, aö herra Keene gengi
á hólminn í yöar staS, og það geröi hann,
og vona jeg, aS þjer reiðist ekki herra