Lögrétta - 28.03.1917, Blaðsíða 3

LObKJÉTTA
55
viö aö atkvæðin falli eingan veginn
eindregiö til annararhvorrar hliSar-
innar, svo aS út af úrslitunum geti
risiS deilur, sem ekki sje sjeS fyrir
endann á, hvernig sem þau falla.
Á vesturvígstöðvunum.
Þar virSist vera aS draga til stór-
tí'Sinda nú. SíSustu fregnir segja, aS
barist sje þar á bersvæSi, þ. e. skot-
grafabardögunum hætt. ÞjóSverjar
hafa hörfaS frá fyrri vígstöSvum sín-
um á stóru svæSi, frá Arras a'S norS-
an og til Soissons aS sunnan. ASal-
sóknin frá hálfu bandamanna virSist
hafa veriS á svæSinu viS Peronne,
sem er sunnan til á Somme-vígstöSv-
unum og samgöngumiSstöS á því
svæSi þótt lítill bær sje. Peronne tóku
Frakkar fyrir nokkru, og um sama
leyti náSu bandamenn Bapaume, sem
er töluvert stærri bær, norSar og
vestar, milli Peronne og Arras. SíSan
segja skeytin, aS þeir hafi tekiS
Noyon, sem er suSur frá Peronne,
suöur undir Oise-ánni, norSvestur frá
Soissons, og eftir þaS hafa þeir sótt
fram á svæöinu milli Peronne og
Noyon og tekið bæjina Ham og Chan-
ny, sem eru austar á því svæði. Her-
línan lá áSur all-langt til vesturs frá
Soissons, en beygSi svo af til norS-
urs. ÞaS er löng og mjó þríhyrna af
landi, sem bandamenn hafa náS þarna.
Skeytin segja frá gagnáhlaupum frá
hálfu Þjó'ðverja milli ánna Somme og
Oise, en á löngu svæði virSast þeir
hafa fært herlínu sína til án bardaga.
Er ekki gott aö átta sig á því af sim-
skeytafregnunum einum saman, hvern-
ig viSureignin er. En þar sem nú er
um aS ræða bardaga á bersvæSi, en
ekki í skotgröfum, eru meiri likindi
en áSur til stórtíSinda og úrslita.
Aðrar frjettir
eru þær helst, aS Ribot hefur mynd-
aS nýtt ráöaneyti í Frakklandi, en ó-
friSaræsingar miklar sagSar i Banda-
rikjunum. Fjölda skipa er sökt, þar
á meðal frönsku herskipi í MiSjarS-
arhafi. Kíuastjórn hefur lagt hald á
þýsk skip í höfnum Kina.
HríSar eru enn sagðar og illviSri
á vesturherstöðvunum og kuldar mikl-
ir á Noröurlöndum.
Prjettir.
Tíðin hefur verið umhleypingasöm
undanfarna viku. NorSanátt og frost
um helgina, en síöan austanátt og
frostleysa. —• Botnvörpungarnir, sem
inn liafa komiS, hafa haft góSan afla.
„Sterling“ keypt. Landsstjórnin
hefur nú keypt „Sterling" fyrir tæp
600 þús. kr. SkipiS er í Stokkhólmi.
ViSgerSin, sem þaS fjekk nýlega,
hafSi kostaS 240 þús. kr. Hugsunin
er, að ,,Sterling“ annist hjer strand-
ferSirnar fyrst um sinn.
Skipaferðir. „Bisp“ er nú kominn
fram, kom til New-York 20. þ. m.
Hann kemur að vestan meS steinolíu-
farm. Búist er við aS „Escondito“ sje
nú kominn til New-York ðSa í þann
veginn aö koma þangaS. Annaö
KveldúlfsskipiS er komiö þangaö
fyrir nokkru og afhent fjelaginu. Hef-
ur það verið skýrt „Reykjavík". Um
för „Fálkans" hingað frá Khöfn er
ekkert ákvdSiS frjett enn. Hann var
nýlega í Færeyjum, en fór þaðan aft-
ur til Khafnar. — „Are“ og „Activ"
eru komin til Englands. Von á kola-
skipi bráðlega til „Kol og salt“.
Kolaskip hafði komið til Akureyrar
2i. þ. m.
Þorfinnur karlsefni. Eins og áöur
hefur verið skýrt frá hjer í blaöinu,
er raSgert að reisa Þorfinni karlsefni
líkneski í Philadelphíu, og hefur þetta
lengi verið í undirbúningi. Ýmsir
myndhöggvarar voru beSnir aS gera
uppkast áS líkneskinu, þar á meöal
Einar Jónsson. Tvær myndir af upp-
kasti hans eru í marsbl. ,,ÓSins“ 1916.
En ekki var þaS sent forstöðunefnd-
inni vestra fyr en í haust, sem leiö.
Nú hefur Einar veriS beðinn aö koma
vestur til skrafs og ráöageröa um
myndina, 0g honum sent fargjald.
Lítur því út fyrir, að þaö sje hans
uppkast, sent myndin eigi aiö; gerast
eftir. Mun hann fara vestur í næsta
mánuSi.
Símslit. Sæsíminn milli Vestmanna-
eyja og lands slitnaSi 22. þ. m.
Theodór Árnason fiðluleikari, sem
nýlega er kominn heim hingað eftir
dvöl um tíma cr*endis, heldur hljórn-
leik í BárubúS í kvöld, sem byrjar
kl. 9. — Frú Valborg Einarsson að-
stoSar.
Magnús Stephensen landshöfðingi
hefur legiS veikur um tíma aö undan-
förnu.
Dáin er í Khöfn 24. þ. m. frú
Christine Tomsen, ekkja Ág. Tomsens
áöur kaupm. hjer, en móðir D. Th.
konsúls, 75 ára gömul, merkiskona.
Hún haföi oft dvaliö hjer á landi áS-
ur, en síSustu árin var hún aS staö-
aldri í Kaupmannahöfn.
Fje flæðir. 24. þ, m. flæddi í Skerja-
firöi 20—30 kindur, sem Gunnsteinn
bóndi í Skildinganesi átti, segir
„Vísir“.
„Expedit" sökt við England. Gufu-
skipið „Expedit", sem hjer hefur ver-
ið í förum, fór hjeðan fyrir nokkru
með síldarfarm til Felsenborgar i
Skotlandi. Þar var skipiö 16. þ. m,
en hafði svo átt aS fara þaSan til
Hull og Newcastle. En á þeirri leiS
fórst skipið, segja frjettir hingaS,
annaS hvort á tundurdufli ðöa þá af
kabátsskoti; menn vita ekki hvort
heldur er, og ekki hefur heyrst um
afdrif skipshafnarinnar.
Ritf regn.
Vinnan. Eftir G u S m. F i n n b o g a-
s o n, dr. phil. Rvík. Bókaverslun
Sigfúsar Eymundssonar, 1917. —
168 bls. meö 8 myndum.
Ágæt bók og þörf, sem á brýnt
erindi til allra vinnandi manna í land-
inu. ViS erum svo fáir og smáir, aö
okkur riöur á, að hvert rúm á þjóöar-
fleytunni okkar sje vel skipað. Ekk-
ert má fara til ónýtis og ekkert til
spillis. Og hver maöur verður, eins
og jeg hef áSur sagt, aS geta lyft
G r e 11 i s t a k i og gera þaS meS
gleði, kappi og kjarki.
Höf. leiöir oss nú meS bók þessari
inn í anddyri þeirra vísinda, sem
varpa mestu ljósi yfir vinnuna, vinnu-
lagið og allan afrakstur hennar. Og
öll framsetning hans er svo ljós og
lipur, alt svo sljett og felt og blátt
áfram, aS manni er unun að lesa þaö.
Og við lestur bókarinnar sannfær-
ast menn æ betur og betur um þaö,
aS hjer sje mikiS og blessunarríkt
verkefni fyrir höndum, ef „leiStog-
arnir“ reyna þá ekki aö bæla þaS
niSur eða aS kæfa þaS í fæðingunni.
Sjálfur getur dr. GuSmundur best
skýrt frá því, sem hann vill og veit,
aS hann muni geta afrekað. Mjer
fmst hann segja frá því svo blátt á-
fram og hispurslaust í niðurlagi‘bók-
ar sinnar. Því set jeg hjer þann kafl-
ann orSrjettan og þó ekki allan:
„Þeir, sem bera framtíð lýSs og
lands fyrir brjósti, tala oft um verka-
fólksekluna, aS hún standi atvinnu-
vegunum fyrir þrifum. Og margir
ætla víst, aS því meiri sem mann-
fjöldinn sje, því meira veröi unnið i
landinu.En tala verkfærra manna ræS-
ur því ekki ein, hve miklu verður af-
kastaS. Þajð fer eftir því, hvernig
vinnukraftinum er beitt. MeS tiltekn-
um fjölda verkamanna má fram-
kvæma mikiS eSa lítiS,. eftir því
hvernig á er haldiö. Gerum ráö fyrir,
aö 10 verkamenn sjeu að einhverju
starfi. Þeir vinna þaS eins og þaö er
alment unniö og hefur frá ómunatíS
veriS unniS í landinu. Engum hefur
hugkvæmst annaö vinulag. Svo kem-
ur nýr verkstjóri. Hann hefur með
athugun, íhugun og tilraunum fundið
nýtt vinnulag, sem hann lætur þessa
menn taka upp. Afraksturinn þre-
faldast og verkamennirnir ganga
engu þreyttari eSa óánægöari frá
vinnu sinni en áSur. Slíkt er engin
fjarstæöa, heldur má benda á fjölda
slíkra dæma. Hvers viröi er þá and-
lega vinnan, sem verkstjórinn lagöi
i þaS aö finna upp nýja vinnulagiö?
Hann hefur á þessum staö áorkaö
jafnmiklu og þótt hann heföi lagt
tuttugu menn til í viöbót og kostaö
þá aö öllu leyti sjálfur. En gerum ráö
fyrir, aö þessi nýja aðferð hans yröi
tekin upp um alt land. Hann hefur
þá þrefaldaö afrakstur allra þeirra,
sem þetta starf hafa á hendi í land-
inu. Þa.S er eins og hann hafí þrefald-
að tölu þeirra og aS tveir af hverjum
þremur ynnu þetta starf nú og um
ókominn aldur ósýnilegir og kaup-
laust fyrir þjóSina. Svona arösamt
getur vitiö veriö, svo satt er það, aö
,meira vinnur vit en strit o. s. frv.‘
I bókinni sjálfri sýnir höf. fram
á, hversu miklu ljósi vísindunum hef-
ur þegar tekist, þótt allar þessar rann-
sóknir sjeu á byrjunarskeiði, aS varpa
bæði yfir ýms vinnuskilyrSi og vinnu-
brögS, og hvað sparast geti viö þetta.
Hann lýsir sínu í hverjum kaflanum:
erfiSi — þreytu — vinnuhug — eft-
irlíking og kappi (og mjer þykir vænt
um mest alt þaS, sem hann segir um
kappiS, þótt ekki líki mjer allskostar
hin sálarfræSilega greinargerö fyrir
því) — vinnulaunum — áhrifum tím-
ans á vinnuna — vinnuskilyrðunum
—- vinnugleöinni —- vinnunáminu og
loks hinni andlegu vinnu, sem er upp-
spretta og móSir allra framfara.
Ætli þetta eigi nú ekki erindi til
margra, þótt aldrei væri til annars en
þess aö vekja þá til umhugsunar um
vinnuna, göfgi hennar og blessun?
Og ætli þaö sje ekki holt landi og
lýö, að þessu sje hreyft einmitt nú,
þar sem sú sýki virðist vera að
smeygja sjer inn víSsvegar um land,
aS vinna sem minst verk og ljelegast
fyrir sem mest fje? Jú, viS þurfum
sannarlega að vakna til meövitundar
um göfgi vinnunnar og þá gleSi
og blessun, sem getur veriS henni
samfara, sje vel og rjettilega unn-
iS. Undir þvi er viöreisn þjóöar
vorrar komin. Og jeg vil snúa gamla
máltækinu viö og segja : F á a r hend-
ur vinna 1 j e 11 verk, sje r j e 11 i-
1 e g a aS þvi fariS! — ÞaS er von
mín, aö dr. Guömundi megi auSnast
aS halda áfram starfi sinu á þessu
sviSi; en eins og fleira er það undir
blessuSu þinginu okkar komiS.
Á. H. B.
Um trúarefni
og trúarbrögð.
Fyrirlestur á samkomu aö Skaröi
4. janúar 1917
eftir
sjera Ófeig Vigfússon.
(Niðurl.)
En hvaS á nú aö segja um allan
þenna breytilega og innbyrðis ósam-
hljóöa trúarbragSa- og fræSikerfa-
fjölda, sem hjer er nú kominn á gang,
sem annarsstaSar, og sækir alstaöar
á, jafnframt þvi, sem hvert um sig
þykist vera best og sannast, trúverð-
ugast og eftirbreytnisverSast, svo aS
fólk veröur ruglaö?
Hverju á þá aö trúa, og eftir hverju
á aö1 breyta?
Til er vísuhelmingur, sem sumir
hafa svona:
„Öllu trúa ekki er gott,
en engu hálfu verra“,
en aSrir svona:
„Engu trúa ekki er gott
en öllu hálfu verra“.
Þaö, aö trúa ö 11 u, hlýtur aö leiða
til ótal mótsagna, ringulreiS'ar og alls
konar andlegra og líkamlegra vand-
ræöa, — því aS a 11 getur e k k i ver-
iö satt, gott og holt. Hitt er heldur,
aö flest g e t u r veriS, og er líka á-
reiöanlega margt, blandað sannleik og
lýgi, rjettlæti og ranglæti, einlægni
og táli, fegurS og ljótleik, gagnsemi
og skaðræði. Þannig m á koma lýgi
og svikum á framfæri og afla þeim
trúar og eftirbreytni athugalítils og
hugsunarlauss fólks, meS þvi aö
klæðá þau í sannleiks- og dygSa-bún-
ir.g, eSa blanda þessu þannig saman,
aö hiS sanna og góöa sje, eöa sýnist
vera, á yfirborðinu. SömuleiSis er þaö
og vel mögulegt, og líka oft gert, aS
spilla fyrir sannleik og dygö, og
veikja og eyöileggja trú og eftir-
breytni hins rjetta og góSa, meS því
að klína á það auri og sauri hins
ranga og illa, eöa gefa því einhvern
slíkan tálarsvip og ljótan búning.
En það, að trúa e n g u, hlýtur
líka, og engu síSur, aö leiöa til stefnu-
lauss handahófslífs; og þá er og úti
um alla þá hjálp, styrk og huggun,
sem trúin á eitthvaS veitir þó á
þeirri og þeirri rauna- eSa neySar-
stundinni; og auk þess hlýtur sá, sem
er trúlaus á alt — ef nokkur er þaS
— aS fara á mis viö þá betrun og
fulllcomnun og farsæld, tímanlega og
andlega, sem felst og fæst í og meS
trú og eftirbreytni hins sanna, góSa
og farsællega. Þvi e i 11 h v a S hlýt-
ur þó að1 vera satt, rjett og gott, og
ómögulega getur a 11 veriS ósatt,
ranglátt og ilt.
Jeg hallast því fremur að því, aS
„Ö 11 u trúa ekki er gott,
en e n g u hálfu verra“.
En hvaS og hvar er þá þetta sanna,
þetta rjetta og þetta góöa og gagn-
lega, og hvernig finst þaö og fæst?
Jeg á hjer auSvitaS eingöngu viö
hiö sanna í t r ú a r e f n u m, í hul-
iðsheimum, í andlegum betrunar,
fullkomnunar- og sáluhjálpar-málefn-
um.
Jeg er sannfærður um, og sam-
þykkur þeim mönnum, sem trúa og
segja, aS í öllum trúarbrögðum sje
meira eSa minna satt og gott, trúan-
legt og eftirbreytnis vert — jafnvel
í lægstu heiSnum trúarbrögöum, og
þá yíirleitt meira og fleira rjett og
gott hjá þeim, sem mentaSasta fólkið
aöhyllist, þ. e. andlega upplýstasta
cg siðferöisbesta fólkið. —
í öllum heimsins trúarbragða-ara-
grúa, og einnig þeim trúarbragSa-
eöa kenninga-fjölda, sem hjer er nú
viS aö búa og úr aS moða, er því
meira og minna, fleira eöa færra gott
og nauösynlegt til trúar og eftir-
breytni; og vjer eigum efalaust aS
elska, virSa og einnig ástunda alt
þaS í öllum trúarskoðunum og kenn-
ingum, sem heilbrigS skynsemi vor
cg.óspilt hjarta vort segir oss aö sje
rjettlátt, heilagt og gott, meS1 hrein-
an og skýran kærleikstilgang og far-
sælar afleiðingar í tíma eSa eilífS
eða hvorttveggja.
En vjer megum aldrei gleyma því,
aS hiS mannlega, ófullkomna og
gallaSa vill svo víöa blandast saman
viö, og mannlegar hugsanir og hvat-
ir hafa áhrif á skilning og búning
hinna hreinu og sönnu trúarefna, og
því ríður svo á að fara varlega, og
velja og hafna gætilega. —
En hjer er nú samt minni vandi
fyrir kristiö fólk en margur mun
ætla.
Því aS alt hiS sanna, rjetta og
góSa, alt hiö1 fagra, yndislega og
hjálpsamlega í tíma og eilífö, sem
opinberaS er og á boSstólum á víS
og dreif, ýmsum búningi búi’S, og
innanum svo margt annaö, í hinum
margbreytilegu trúarbrögSum, og sitt
hjá hverjum, þaS alt er aS finna og
fá, bæSi sameinaS og sundurgreint, í
og hjá þeim eina, sem enginn gat nje
getur sannaS neina synd upp á, og í
hvers munni engin svik voru fundin,
i trú og kenning og dæmi hans. Jeg
veit og finn enga fagra, háleita,
sanna trúar-, elsku- og eftirbreytnis-
verSa kenningu í neinum trúarbrögð-
um, eöa neinni trúardeild, sem ekki
er fyrst og fremst að finna í persónu,
trú og kenningu Jesú Krists. Alt hiS
besta, sannasta og fegursta alstaöar
er saman komiS í og hjá honum. Og
hann og hans trú og kenning og líf
er hiö eina, sem jeg finn engan sora
í nje hjá.
Um leið og hann er hin guðlegasta
persóna, sem hugsast má, og kenn-
ing hans og fyrirmynd hin háleit~
asta og hreinasta, hin dýpsta og auö-
ugasta, svo aS spekingum og skrift-
lærSum þessa heims veitist þar ó-
þrotlegt og fullörSugt íhugunarefni,
og rannsóknar hæS og dýpt, þá er
hún líka um leið svo undur einföld,
óbrotin og aölaðandi, aS börn og
smælingjar finna og skilja sannleik-
ann, rjettlætið og gæskuna, sem getur
og gerir aS fullnægja öllum, sem trúa.
Þar finnur syndarinn þann ómælis-
sannleika, sem í einu bæöi betrar og
fyrirgefur, og þá speki og rjettlæti,
sem ekki þarf eöa vill hrekja börn
sín til óæðri og aumari tilveru hvaö
eftir annaö, og hefur nóg ráð og meS-
ul til betrandi og fullkomnandi kær-
leiksríks uppeldis í föðurhúsunum
himnesku og líka til aS jafna og full-
bæta hinu megin allan þann mismun
kiara og kringumstæSna, sem rang-
læti, lýgi og kærleiksleysi manna
veldur hjerna megin.
Hjer og annarstaðar er því engin
þörf á neinum nýjum eSa frábrugSn-
um- trúarbrögSum. Því aS Jesú trú
og kenning, hrein og óblönduS, hef-
ur alt þaS aS bjóSa, sem sannleiks-,
rjettlætis- og kærleiksþörf og þrá
manna í andlegum og eilífum efnum,
og líka í stundlegum efnum, er nauS-
synlegt aS þekkja og höndla til allr-
ar velförnunar. Annaö mál er þaS,
að alt þaS er gott og æskilegt, sem viS
bætist, til enn þá fyllri opinberunar
og stað’festingar á sannleiks-, rjett-
lætis- og kærleiks-kenning og dæmi
Krists, — þeim mönnum til hjálpar,
sem veikir eru og efandi, og ekki
geta veriS sælir i trú sinni, nema þeir
sjái og þreifi á, eins og Tómas. —
En þaö veröa engin ný og frá-
Lrugöin trúarbrögö, sem skýra og
sanna trú og kenning Krists, heldur
gætnar og grandvarar vísindalegar
rannsóknir; og þetta virðist mjer
helst geta gert og gera heiSarlegar
og alvarlegar sálarrannsóknir, og má
ske líka heiöarlegur og svikalaus
spiritismi.
Þetta er nú orSiS æðilang mál, og
meira en mál aöi hætta. Þó finst mjer
svo skelfing margt og mikiS eftir,
sem mikils vert væri aS athuga í
þessum efnum. Og tvent er þaS enn,
aS lokum, sem eigi má gleyma nje
sleppa: AnnaS er þaði, aS allir þurfa
aS biðja þann guð, sem sendi Krist,
að viShalda og efla trúna á guSdóm-
leik þessa hans elskulegasta sonar.
Því aS veiklist eöa tapist trúin á sjer-
stakan, einsdæmis guSdómleik hans,
þá er svo ógnarlega hætt viö veiklun
eSa tapi á trúnni á orS hans og verk,
og þá er ógæfan vís. Og þar af mun
líka komið mikiö1 eða mest þetta
mikla rugl og hringl i trúarefnum,
úr einu í annað, og þaöan i þaS
þriSja, fjórða, fimta, og seinast í
tímanl. og eilífar ógöngur. En hitt er
það, að benda á og brýna sem skarp-
ast fyrir öllum, og sjerstaklega fyrir
hinum ungu, sem hættast er æ við
efa og heilabrotum, og næmastir eru
fvrir öllum nýjungum, aö trúa og
fylgja gætilega og varlega hverjum
einum nýjum frábrigðilegum kenn-
ingarþyt, og hugsa sig um hundrað,
já, þúsund sinnum, áSur en þeir tala
eSa gera nokkuð1 á móti trú og kenn-
ingu Krists. Því að jeg veit marga,
og hef þekt þó nokkra, sem'á yngri
árum töluSu og unnu meira eða minna
gegn Kristi, og tóku margt eða flest
annað fram yfir hann, en hneigöust,
löSuðust og leiddust aftuh að honum
á efri eða efstu árum, fyrir margvís-
lega lífsreynslu sína, blíða og stríSa,
og vildu þá hjartans fegnir hafa ver-
iði meS honum alla æfi, en aldrei á
móti, eöa a. m. lc. hafa fariö gæti-
legar meS efasemdir yngri áranna og
ekki prjedikað þær inn í almenning
honum til trúar- og siSspillingar, sem
þeir nú, nær grafarbarminum, einna
mest skárust af og iSruSust fyrir,
þegar hann — Jesús Kristur — var
orSin þeirra seinasta og einasta hjálp-
ræði.
Muni og athugi þetta allir yngri
— og lika eldri — menn, og fari
gætilega og grandvarlega aS öllu og
i öllu. — Og búist við, aS fyr eða
síöar finni þeir, kannist viö og haldi
þvi dauöataki: AS „enginn kemst til
fööurins, nema fyrir hann“.
Athugasemd
við fyrirlestur sr. Ófeigs Vigfússonar
í 14. tbl. Lögr.
Út af hinum hneykslanlegu og ó-
rökstuddu ummælum sr. Ófeigs Vig-
fússonar um saklaust fólk i öSrum
löndum, sem ekki getur boriS hönd
fyrir höfuS sjer, skal jeg leyfa mjer
aS gera eftirfarandi athugasemdir.
Þar sem hann segir, aS hinn fyrsti
forkólfur nútíSarguðspekinnar (Mad.
Blavatsky) hafi orSiS „uppvis aS
svikum“, þá er það algerlega ó-
s a 11, því maður sá (dr. Hodgson),
er rannsakaöi máliö og komst aö
þessari niöurstöSu fyrst í staS, vegna
óskammfeilni og blekkingar þeirra,
sem undir reru, játaSi seinna meir,
aö hann hefSi komist á aðra skoSun
í þessu máli, og get jeg sýnt sr. Ó-
feigi og hverjum sem vill ítarleg rök
fyrir því, aS Mad. Blavatsky var þar
höfð fyrir rangri sök sem oftar, og
jafnvel beitt óheiSarlegum meðulum
tii aS sverta hana og mannskemma,
þó aS hjer sje ekki rúm til aS fletta
rækilega ofan af þeim samblæstri.
Vilji hann eða aðrir hreyfa því fram-
ar, þá skal ekki standa á svari, en
hitt er annaS mál, hvort sú greinar-
gerð yrSi til að auka álit og sóma
skoöanabræðra hans, ensku trúboð-
anna á Indlandi. — HvaS L e a d-
beater snertir, veit jeg ekki til,
aS hann hafi nokkurn tíma oröiö
,,uppvís um ólifnaS“, eins og prest-
urinn kemst aS orði, en hitt veit jeg,
aS ásökun í þá átt var tekin aftur,
m e S þ e i r r i s k ý 1 a u s u j á t n-
íngu, aS hún væri sprottin
af illgirni og fram borin
til aS spilla fyrir fjelag-
i r. u. Þessari ásökun var aftur þyrl-
aS upp af fjandmönnum guðspekinn-
ar i sambandi viS mál, sem Mrs. Be-
sant átti i á Indlandi fyrir fáum ár-