Lögrétta - 18.08.1920, Side 3

s
Pólverjum herhjálp, en ungverska
stjórnin neitar þvi, segir símfregn frá
15. þ. m., aS hún hafi boöiS fram
neina hjálp, nema svo fseri, aö hún
ætti beinna hagsmuna aö gæta. Um
Bandaríkin er þaö sagt, aö stjórn
þeirra tjáist vilja hjálpa Pólverjum
til þess aö halda óskertu frelsi sínu,
en frekar ekki. Yfir höfuö hafa Pól-
verjar mjög mist samúð á stöari tím-
um, einkum eftir að þeir hófu land-
vinningastrið gegn Rússum, því það
þótti flestum, eins og reynst hefur,
vera hiö mesta flan og rá'öleysi. Og
sýnilegt er nu, að Russar, þ. e. Bolsje-
víkar, hafa alt ráð þeirra í hendi
sjer, nema önnur riki skerist í málin.
Friöarsamningar eru nú komnir á
milli Rússa og Letta, og þaö er sagt
aö samningar sjeu á leiðinni milli 1
Rússa og Þjóöverja um, að taka aft-
ur upp viöskiftasamband og fjár-
málaviöskifti.
Fregn frá í gær segir frá frönsk-
um hersamdrætti viö Rín og í Elsass-
Lothringeri.
Venizelos hefur veriö veitt bana-
tilræöi nú fyrir skömmu, og líka segja
siðustu símfregnir, aö komist hafi upp
uni morösamsæri gegn Lloyd George.
Danmörk.
(Frá sendiherra Dana).
9. þ. m. var flogið frá Lundúnum
til Khafnar. Þaö gerði enski flugmaö-
urinn Bell og var nálsegt 6 kl.t. á leið-
inni, fór frá Lundúrium kl. 12, lenti
kl. 2,15 í Amsterdam, fór þaöan kl.
3,55 og kom til Khafnar kl. 7,45 um
kvöldiö.
í Landsþinginu er nú eftir kosn-
ingarnar flokkaskifting þessi: Vinstri
31, Jafnaöarm. 19, Hægri 14, Radik.
S. En fyrir kosningarnar voru þar
26 Vinstri, 15 Jafn., 16 Hægri, 2 Utan-
fl.-Hægri, 13 Radik.
Nefndin, sem setur niöur landa-
merkjastaura milli Danmerkur og
Þýskalands, á aö hafa lokið starfi
sinu um næstu mánaðamót og tak-
mörkin aö vera ákveðin til fullnustu
cm miöjari næsta mátnuö.
Ameríski fjármálamaðurinn Ro-
manos, sem er forstjóri fyrir amerísk-
litháisku verslunarfjelagii, hefur
látiö í ljósi, að Kaupmannahöfn hafi
mikil framtiðarskilyrði til þess að
verða milliliöur í verslunarviðskift-
um Eystrasaltslandanna við aðrar
heimsálfur og kveðst hafa heyrt þaö
á mörgum merkum mönnum vestan
liafs, sem fyrir samgöngum og vcrsl-
un ráða, aö þeir hugsi sjer fríhöfnina
í Khöfn sem upplagsstöö vara, sent
fara eiga vestari um haf inn í Eystra-
salt.
Danska þingiö á að koma saman
18. ágúst til aö endursamþykkja
grundvallarlagabreytinguna, sem
samþykt var í vor. Síðan veröur að
leita alþjóðaratkvæðis tun grundvall-
arlögiri, og á sú atkvæðagreiðsla að
fara fratn í september, en síðan verð-
vr þingið leyst upp aftur og látnar
fara fram nýjar kosningar um alla
Danmörku með Suður-Jótlandi.
Danmörk er nú eina landið í Norð-
urálfu, sem er svo rikt af kartöflum,
að öðrum veröi af miðlað. Þýskalarid
má ekkert missa; veröur miklu frem-
ur aö flytja inn kartöflur ; í Skotlandi
og írlandi hefttr uppskeran brugðist,
svo að þaöan verður ekkert flutt út
til Bandarikjanna, og eru því mikhir
likur til þess aö góður markaður verði
]<ar fyrir danskar kartöflur.
Þá hefur þaö komið til mála, aö
reyna að selja danskan múrsteiri til
Bandaríkjanna í skiftum fyrir kol.
Markaösverð á múrsteini i Ameríku
er svo hátt, að það, í sambandi við
gengi dollarsins, gerir það álitlegt
aö reyna slik skifti. En múrsteins-
birgöir hafa mjög safjnast fyrir í
Danmörku vegna þess hve lítið er
bygt þar. Ætlunin er að láta skipin,
sem flytja múrsteininn til Ameriku,
flytja heim kol aftur.
Frjettir.
Leiðrjetting. Vilduð þjer herra rit-
stjóri gera svo vel að taka ofurlitla
leiðrjettingu við grein þá er birt var
1 26. tbl. yðar heiðraða blaðs, þar
sem skýrt er frá fjársöfnun hr. Árna
Eggertssonar á meðal Vestur-Islend-
inga fyrir Landsspítalasjóð íslands.
—t Af ókunnugleik minum stendur í
áður umtalaðri grein, að „Heims-
kringla“ hafi sjerstaklega stutt fjár-
söfnun þessa, en mjer hefur síðan
veriö bent á, að öll Vestanblöðiri hafi
tekið höndum saman um að styðja
mál þetta, og er Landsspítalamálinu
ometanlegur styrkur í því, að eiga
óskift fylgi blaðanna þar eins og hjer
heima. I. H. B.
•
Nýtt tímarit fyrir iðnfræðimál á að
íara að koma hjer út og verður Otto
B. Arnar kaupm. ritstjóri þess.
Dánarfregn. 13. þ. m. andaðist á
neimili sínu hjer í bærium frú Ingi-
björg Johnsen, ekkja Þorláks O.
Tohnsens kaupm., sem látinn er hjer
íyrir nokkru en var um langt skeið
tinn af helstu borgurum þessa bæj-
ar. Frú Ingibjörg var fædd 4. des.
1850, dóttir Bjarria bónda á Esju-
bergi á Kjalarnesi, gáfuð kona og
mikilhæf.
Hross að norðan. Nýl. var komið
hingað með á 7. hundrað hross úr
Skagafirði til útflutnings, og fór
rokkuð af þeim með Botníu í gær.
Rekstrarmenn komu suður Sand og
Grímstungnaheiði. Segja þeir gróður
óvenjulega lxtinn á fjöllum uppi, en í
Skagafirði láta þeir vel af grassprettu
og heyfeng.
Guðm. Eggerz sýslumaður var hjer
nýl. á ferð og veiktist skyndilega af
blóðspýtingi. Hefur legið þungt hald-
inn, en er riú á bata vegi.
Bjarni Sæmundsson fiskifræðingur
er nýkominn heim úr ferð til Aust-
fjarða. Þar er nú sagður góður afli
á róðrarbáta, en lítill á vjelbáta. Tún
íremur illa sprottin, en útengi vel.
Magnús Jónsson prófessor. Hann
varð ekki samferða dönsku lögjafn-
aðamefndarmönnunum heimleiðis á
Fálkanum um daginn, eins. og sagt
var í síðasta tbl., heldur fór hann
með Botníu i gær ásamt frú sinni og
tonum. Sjálfur kemur hann hingað
til embættis síns í febrúar í vetur,
en fjölskylda hans kemur ekki fyr
en næsta vor.
Tundurduflin við Norðausturland.
Fyrir síðustu helgi kom hingað fregn
t.m, að tundurdufl væru á reki við
Langanes. Færeyskt fiskiskip hafði
farist á einu þeirra og sáú menn frá
óðrum fiskiskipum, er það sprakk og
tættist í sundur í ag’nir, segir frjett-
in. Þetta var á svonefndum Heklu-
banka, norðvestur af Langanesi. —
Varðskipið „Beskytteren", sem nú er
við landhelgisgæslu við Norðurland,
hefur farið á þessar slóðir til athug-
ana, en nánari fregnir hafa ekki kom-
ið af því, hve mikið er um þessi rek-
oufl. Þau eru afarhættulog og mönn-
um, sem fara þurfa um hafið þarna,
stendur að sjálfsögðu ótti af þeim.
Það er sagt, að saknað sje fjögra
færeyskra fiskiskipa, sem verið hafi
þarna einhversstaðar í grendinni.
Sælir eru einfaldir, hin nýja saga
Gunnars skálds Gunnarssonar, sem
i;ú byrjar að koma út í Lögr., gerist
lijer í Reykjavík haustið 1918, á tíma
Kötlugossins og infíúansuveikirinar.
Aðalmaður sögunnar er læknir í
Reykjavík. Sagan kemur út á dönsku
hjá' Gyldendals bókaverslun í Khöfn
og samtímis kemur hún út á ýmsum
fleiri málum. íslenska þýðingin er
eftir Vilhjálm Þ. Gíslason, sem áður
befttr þýtt „Varg í vjeum“.
. Konungsglíman eftir Guðm. Kamb-
t'fi, verður leikin á Kngl. leikhúsinu í
Khöfn í byrjun næsta mári.
íslenskur sendiherra í Khöfn. 14.
]>. m. var Sveinn Björnsson hæsta-
1 jettarmálaflutningsmaður skipað-
ur sendiherra íslands í Khöfn og
ráðherrá með umboði. Hann er fiú
staddur í Khöfn, en kemur hingað
um næstu mgnaðamót, en ráðgerir að
fara hjeðan alfaririn til Khafnar í
lok næsta mánaðar. — Það hefur ver-
ið töluverður ágreiningur um það,
I>æði innan þings og utan, hver þörf
væri á stofnun þessa embættis. En
maðurinn, sem fengið hefur stöðuna,
mun ekki vera óheppilega valinn.
Magnús Pjetursson læknir er kom-
irin hingað til bæjarins til þess að
taka aftur til starfa í berklaveikis-
nefndinni.
LÖGRJETTA
Saga Borgarættarinnar, eftir Gunn-
ar Gunnarsson, verður sýnd í Palads-
kvikmyndaleikhúsinu í Khöfn í
næsta máriuði.
Dýrtíðin. Um hana er nú, svo sem
vænta má, mikið talað, og fer hjer
á eftir kafli úr brjefi af Akranesi,
trá Þorsteini á Grund:
„Hjer á íslandi hefur orðið dýrtið
sannarlega verið hljómandi bjalla.
Embættismennirnir hafa sí og æ verið
að færa upp launakröfur sínar, fastar
tekjur, dýrtíðaruppbætur og praxís,
miðað við meðalverð — allra alda
meðalverð — og fæstir starfsmenn
bess opinbei'a hafa getað gert auka-
lega samriing eða yfirskoðað reikning
nema með dýrtíðaruppbót.
Þá hefur daglaunafólkið ekki verið
eftirbátar með að heimta hærri
stunda- og dagpeninga, er það sam-
kvæmt vaxandi sönnum þörfum eðli-
legt, að þeir setn vinna öðrum en
kosta sig sjálfir — einkum ef um
fjölskýldur er að ræða — þurfi að
fá verk sín vel borguð, en öðru máli
er að gegna með þá sem vinna í ann-
cj-a brauði svo sem útgerðar- eða
kaupafólk og vinnuhjú. Myndast þar
að ýmsu leyti einnig reipdráttur í
milli landbúnaðar og sjáfarútvegs,
milli landbænda ok kaupstaðarborg-
ara, landbóndinn pinir þurrabúðar-
manninn með uppfærslu á afurðum
sinum, fölskum kjötprísum o. s. frv.,
en hefur þó ekki við í baráttunni; til
þess má nefna hina gífurlegu kaup-
hækkun kaupafólksins t. d. í ár. Allir
sjá hve ósanngjarnt það er að kaupa-
menn sem fæddir eru og skæddir og
þeim þjónað, skuli taka kr. 1,50 um
kl.tíma í sveit þar sem þeir fá þó
eigi nema 1,25 við sjávaratvinnu og
kosta sig þá sjálfir. Sannleikurinn er
að miðað við alt, hefði hámarks kaup
á heyvinnugjaldi karlmanna eigi átt
að fara fram úr 80 krónum um vik-
una og kvenfólks 50 kr., miðað við
fólk sem kann heyvinriu, jafnvel ein-
vörðungu í móti hinu margumrædda
kjötverði fv á., nálg-ast það ekki sann-
girni.hvorugúmþessara parta vill sær-
ast af dýrtiðinniþýa^frivel þótt sveita-
menn verði þó undirú samkepninni,
einnig með tilliti til hins margkyrij-
aða og dýra fóðurbætis handa bú-
pening sínutn. Hjer er þó eiri? og
áður er ávikið, hæg-ara að halda jafn-
væginu, heldur en þegar komið er að
hinum atriðunum: Hvernig unnið er
og' hvernig — sjerstaklega einhleyp-
ingarnir — fara með fjármuni stna.
Það er í mæli og hefur víst við tals-
'>erð rök að styðjast, að eftir því sem
ýmiskonar útlendur varningur hefur
hækkað í verði, því sviknari að efni
og haldlausari hefur hann orðið, lík-
ur orðrómur liggur á um vinnubrögð-
in, með hækkuðu kaupi og styttum
vinnutíma þverrar hirðusemi, skyldu-
rækni og dygð. Fyrir aldarfjórðungi
þótti hátt kaup við afgreiðslu skipa
að fá 35 aura um kl.tima, en mirinis-
stætt er mjer, að þá fóru liðtækir
menn með 1 skpd. í sleða til borðs,
en hálftunnu, 70—80 kg., salt frá
bofiði. — Nú ber svo undir, að sveita-
tnaður er á ferðinni, þarf að fá 50
kg. salt, er á hraðri ferð, hittir eigi
pakkhúsmann, steridur svo á að verið
er að bera salt frá borði, fær losað
hjá 1., 2. og viðbót hjá 3. burðar-
manni, þannig hefur hann upp 50 kg.,
og þannig hefur spádómur Krukks
íætst: að fimm eru orðnir um fífukút-
irin, enda kostar 7 kr. að bera upp
tonnið, ca. 30 metra vegalengd. Fyrir
sama tíma var tímakaup snxiða % af
kaupi þvi, sem þeir hafa nú, en ó-
gætilega mun talað að seg-ja að vinna
þeirra hafi rýrnað að sama skapi, —
hygg jeg þó að meiri afturför í starfi
c-ig'i sjer ekki stað á öðrum sviðum,
Þá kernur að þeim hluta þjóðar-
:nnar, sem dansar í kringum g-ull-
kálfirin, jafnvel allar götur fi-á því
v:starbandið var leyst, hefur því farið
nröðum fetum hnignandi, hve lausa-
lolkið er fakunnandi, stefnu- og
heimilislaust, fer eins og farfuglinn
undir eins óþi-oskað úr foreldrahús-
um, oftar úr heilnæma hálendisloft-
inu inn í svælu bæjanna, úr faðmi
feuðs og náttúrunnar, út í gjálifið og
auðnuleysið til að verða landshorria-
fólk, þarf ekki annað en að taka upp
ættarnafn af verstu tegund til þess
cð eriginn kannist við' það framar;
eiga skólarnir — því miður — drjúg-
an þátt í þeim flótta. Auðvitað er
vanalega tilgangurinn sá, að sitja við
þann eldinn sem best brennur, hvað
1 kaupgjald og lífsþægindi snertir, fyr-
, ir þeim sem hreyfa‘sig i nokkru
1 tugnamiði. Flest af fólki þessu til-
einkar sjer eitthvert heimili, að
minsta kosti að vetrinum til, tíðum í
skjóli þess, að vera við eitthvert
nám, leigir húspláss, verslar við skó-
salana og stundar götuna, í stað þess
að hafa lífsnautn í öllu því sem góð
heimili veita.
„Fær þú eigi ver sundr, en ek hefi
heirn borit“, sagði Glúmur í Drangey.
T/'æri nú með fjeð farið eiris og þess
tr aflað, þyrfti eigi að sjá ofsjónum
yfir háum kaupgreiðslum, þvi þá
væru peningarnir altaf í einhverri inn-
íendri umferð, sköpuðu einhverra
gjaldþol, en hjer. er öðru máli að
gegna; stói-um upphæðum af fje því,
sem geng-ur i klæðaburð og nautnir,
er teflt alveg út af borðinu. I stað
þess sjálfir að kunna eða nenna að
hagriýta gæði landsins, gengur megn-
ið af atvinnunni fyrir útlendan hljóm
og hjegóma, sem eykur eyðsluna,
spillir heilsunni og stelur menning-
unni."
Oddur Jónsson læknir dáinn. Hann
andaðist 14. þ. m. á heimili sínu, Mið-
húsum í Reykhólasveit, rúmlega sex-
tugur að aldri, og verður hans getið
nánar hjer í blaðinu síðar.
Sjötugsafmæli átti í gær Július
Flalldórsson læknir.
FjeHg guðspekinga á íslandi. 12.
þ. m. var á fundi í húsi Guðspekis-
íjelagsins hjer i bænum stofnuð sjei'-
stæð íslandsdeild í alþjóðafjelagi
guðspekisstefnunnar. Höfðu áður ver-
ið hjer stofnaðar stúkur til og frá, að
sögn 7 eða 8, en yfirstjórniri var er-
lendis. Með stofnun þessarar íslands-
deildar flytst nú yfirstjórn stúknanna
hjer inn í landið. Á fundinum voru
fulltrúar frá öllum stúkunum og auk
þeirra margir guðspekinemar. Frú
Aðalbjörg Sigurðardóttir setti fund-
inn, en Jón Árnason prentari var kos-
mn fundarstjóri. Lög voru samþykt
fyrir deildina og sjera Jakob Krist-
insson kosin forseti hennar, en vara-
forseti Páll Einarsson hæstarjettar-
dómari. L. Kaaber bankastjóri og frú
Aðalbjöi-g Sigurðardóttir voru kosin
meðstjórnendur, Einar Viðar kaupm.
f;ehirðir,V . Knudsen forstj. og Að-
alsteinn Kristinsson endurskoðendur,
og til vara Ingimar Jónsson guðfr.
kand. og P. Zóphóníasson hagstofu-
ritari. — Er í ráði, að fjelagið komi
hjer upp tímariti á næsta ári.
Fyrirlestur um Kína heldur hjer í
bænum 26. eða 27. þ. m. hr. Zen, 'hinn
Kínverski mentamaður, sem dvalið
hefur um tíma á Breiðabólsstað á
Álftanesi. Fyriríesturinn verður flutt-
ur á ensku, en ræðumaðurinn kvað
tala mjög skýrt, svo að margir geta
án efa haft hans not.
Sælir eru einfaldir.
Nútímasaga úr Reykjavík
eftir Gunnar Gunnarsson.
Morgun sjöunda dagsins.
Jeg byrja á því, sem skeði um
morguninn sjöunda daginn, af því að
það er eins og efst á baugi í huga
rnínum.
Með því hlýði jeg, innri skipun.
Mjer finst að á þann hátt muni jeg
auðveldar geta sagt frá hinu, sem á
undan er gengið og er orsök þess,
sem gerðist þennan morgun.
Það er best að segja það undir
e'ns : undrunin var fyrsta tilfiriningSn,
sem greip okkur alla þennan nóvem-
bermorgun, þegar fregniri um það
barst út um Reykjavík, að Grímur
Elliðagrímur hefði lagst á gæðveikra-
hælið. Það kemur þessu máli ekki við,
livaða aukatilfinningar hafa blandast
þessu hjá sumum okkar. Það er hitt
sem jeg vil leggja'áherslu á og undir-
strika, að fyrst í stað urðum við allir
stórum undrandi. Með okkur ö 11 u m
á jeg ekki einungis við okkur vini hans,
sem umgengumst hann daglega og
hefðum þess vegna átt að þekkja
hann best, — nei, — jeg á þar'við
alla, sem á einhvern hátt höfðu átt
saxuskifti við Grím Elliðag-rim. Og
þeir voru svei mjer ekki orðnir fáir.
Því i þessi fimm ár, sem hann hafði
stundað lækningar í Reykjavík, hafði
1ala þeirra vaxið ár frá ári, sem leit-
uðu hans, og þegar hann lagðist á
sjúkrahúsið var hann eflaust mest
sótti læknirinn í bænum.
í öndverðu undruðumst við vinir
hans dálítið þessa sívaxandi aðsókn.
Grímur Elliðagrimur hafði ekki og
gerði ekkert til að láta svo sem hann
hefði þá eiginleika, sem venjulega
draga fólk að læknum —■ tylla þeim
i tíðskuna. En það var eitt af því, sem
við striddum honum á, að hann væri
að verða tiskulæknir. Hann fór ekki
mjúkum höndum um sjúklinga sína,
hvoi’ki andlega nje likamlega, og
hann dekraði ekki á riokkurn hátt við
kviíla þeirra. Hann heilsaði aldrei
sjúkum með væminni viðkvæmni og
kvaddi þá aldrei með blíðu brosi. Það
var alls ekki óaigengt, að þeir, sem
stóðu og biðri fyrir utan dyr sjúkra-
herbergisins, heyrðu hann brýna
röddina þar inni. „Nú þrumar hann“,
sagði það í ávítunarróm, en varð þó
um leið ljettai-a um andardráttinn,
því að þessar „þrumur“ þóttu óbrig-ð-
ult tákn. Grímur Elliðagrímur var yf-
irleitt álitinn allra mesta hörkutól.
Það gengu margar ■— og oftast orð-
um auknar —■ sögur um hörku lækn-
islistar hans. Margir álitu það eins
koriar hetjuskap, að gefa sig á vald
hans. Samt sem áður streymdu sjúk-
lingarnir til hans, sumir ef til vill til
að sýna hugrekki sitt og koma fram
sem hetjur á eftir, en flestir sjálfsagt
undir áhrifum þeirrar almennu trú-
ar, að hann hefði, eins og sagt var,
„hepna hörid“. — Grímur Elliðagrím-
ur var með öðrum orðum, mikið sótt-
ur læknir, en eng-an veginn maður,
semækkert var að fundið. Gallar hans
höfðu enn þá >ekki haft tíma til að
rnótast sem kostir í almenningsálit-
inu. Það var meira að segja ekki
riema rjett svo, að hann sýndi mönn-
unr alnrenna kurteisi, sögðu þeir, sem
álitu að kurteisin væri fyrst og fremst
bros og bliðmæli. Og öllum kom okk-
ur sanran um það, að harin væri funa-
bráður eins og rafmagnsneisti og upp-
stökkur eins og hvirfilvindur.
Hvers vegna urðunr við vinir hans
senr þektum hairn og vissum betur
en allir aðrir, hvað hann gat verið
óstöðugur og æstur bæði í orði og
æði, hvers vegna s-egi jeg, urðum við
eiginlega svona undrandi, þegar það
lrom í ljós, — ef jeg mætti svb að orði
kveða, — að andleg vöðvabilun af of
þungu átaki, var nóg til þess að koma
á ringulreið stálstyrkum heila hans.
Hefði ekki öll skynsemi mælt með
því, að við hefðuirr verið undir þetta
búnir? Hefðunr við ekki átt að mirin-
ast þess, að fíngerðustu vjelarnar eru
viðkvæmastar fyidr öllu róti.
Þessu verð jeg að svara þvi, að
Grínrur Elliðagrínrur var eins daginn
á undan þessunr ósköpunr og hann
hafði verið allan þann tíma, sem við
þektunr harin. Við höfðum því vanið
okkur við fas hans og framkonru,
vanið okkur við að álíta það ekki neitt
óvanalegt eða ógnandi. Og sannast
að segja — við tókunr honunr þetta
ekkert sjerlega alvarlega upp, svona
hversdagslega. Við skrifuðum nrargt
af skoðunum hans og athöfnum á
reikriing meðfædds nrótmælaþráa eða
eðlilegrar húðflettulöngunar hárgáf-
aðs nranns. Flestir okkar hefðu sjálf-
sagt átt bágt með að brosa ekki, ef
einhver hefði i alvöru sagt það til
stuðnings nráli sínu, að þ e 11 a væri
að minsta kosti skoðun Grims Elliða-
grinrs. Okkur fanst senr sje, að
skoðun Gríms Elliðagríms riæði
venjulega ekki út fyrir þá samræðu,
senr hún kom franr i — væri með öðr-
unr orðurn spi-ottin af augnabliks
geðþótta hans og að ekki litlu leyti
konrin undir atvikunum og þvi, hvort
irann langaði nreira til að vera nreð
.eða nróti, þeim er hanri talaði við.
Við bárum honum það á brýn, að
hann væri „þversummaður“ í skoðun-
unr sínunr. Senr sagt, við tökunr hann
ekki riema svöna í hófi hátíðlega.
En þó merkilegt megi virðast: þeg-
ar á áltti að herða, þegár við vorunr
: varida staddir eða þurftum að óvör-
unr að taka skjóta ákvörðun — þá
hlustuðum við samt sem áður heldur
á hans skoðun en annara.
Við reiddum okkur sem sje hik-
laust á dómgreind hans — og það
legg jeg nreð vilja áherslu á. Við viss-
unr ekkert dænri þess, að lronunr hefði
nokkru sinni skjátlast í dónrunr síri-
vnr unr hluti, nrenn eða má'lefni. Það
er að segja þegar það var ekki „þvers-
um“-dómur. Við töldunr það þess
vegna svo gott senr ókleift, að honuni
gæti skjátlast. Og hann var einriig
efalaust sjálfur á þessari skoðun og
það hefur sennilega verið ein orsök
ógæfu hans.
Nú geta menn auðvitað verið vitrir
eftir á og fullyrt, að við þessu helði