Lögrétta - 18.08.1920, Qupperneq 4

4
LÖGRJETTA
altaf veriS aS búast, þar sem Grímur
Elliöagrímur hafi alla sína tíö haft
„lausa skrúfu“. Og þetta veit jeg aS
margir hafa gert. En sem margra
ára vinur Gríms Elliöagríms og þar
aö auki sem maöur, sem málavöxtum
er flestum kunnugri, leyfi jeg mjer
aö fullyröa, aö þessar lausafregnir
eru svartasti rógur •— annaö hvort
sprottinn af öfund treggáfaðra manna
eöa hefnigirni stjettarbræðra, sem
þótst hafa boriö skarðan hlut frá
boröi í samskiftunum viö hann. Sann-
leikurinn var sá, aö alveg þangaö til
ógæfan skall á voru gáfur Gríms
Elliöagríms svo ósjúkar og eggskarp-
ar, aö lá við miskunnarleysi. Þeir
þurfa ekki arinað en líta í sinn eigin
barm — sem oröiö hafa fyrir barðinu
á honum. Jeg veit aö hann skilur við
skrámur í huga margra meöbræðra
sinna. En hvaö um þaö, hver einasti
sannleikselskandi maöur, sem þekti
Grím Elliðagrím, hlýtur aö játa meö
mjer, aö í fyrstunni stórfurðaði okk-
ur alla uridantekningarlaust á ógæf-
unni.
Já — þaö er aö segja ef til vill að
eirium undanteknum. En við tölum
nú seinna um þaö.
Ef til vill varö jeg þó mest undr-
andi af öllum. Jeg hafði skiliö viö
hann fyrir utari dyrnar hjá sjálfum
honum klukkan tíu kvöldinu áöur, og
ekki tekið eftir neinu óvanalegu í fari
hans, aö undantekinni auöskildri
þreytu og lúa. Jeg skammast min
ekkert fyrir aö játa þetta — og jeg
er viss um, aö flestum heföi víst farið
eins og mjer. Aö vísu haföi hann all-
an þennan dag verið ihugull og orð-
fár — en til þess gátu legið eðlilegar
orsakir og auk þess var þaö ekkert
sialdgæft.
En nú er best aö jeg bindi enda
á þessar hugleiðingar og fullyröi enn
á ný meö óbifandi vissu, aö þær sjeu
íjettar, um leiö og jeg byrja aö segja
frá því sem skeöi þennan örlög-
þrungna morgun.-----------
Jeg fekk þessar harmafregnir um
áttaleytiö um morgunin frá vini okk-
ar og stjettarbróður Gríms Elliöa.
gríms, Pjetri Ólafssyni, einmitt þegar
jeg var aö drekka morgunkaffið.
Er þaö aö eins eitthvaö, sem jeg
geri mjer í hugarlund nú eftir á, aö
þaö hafi .einhver uindarlegur óheilla-
aridi legið í loftinu þennan morgun?
Þaö er aö minsta kosti engin í-
myndun — því jeg man þaö nákvæm-
lega — aö jeg hrökk viö, þegar jeg
heyrði dyrabjöllunni hringt. Reyndar
gat maöur sífelt átt von á' nýjum
hörmungum þá dagana og jeg var
ofþreyttur^af svefnleysi og óvanalegu
erfiöi, þó jeg heföi sofiö í nokkrar
klukkustundir. En er þaö nóg til aö
skýra þennan skyndilega og ákafa
hjartslátt sem jeg hafði, meöan jeg
idustaöi á þunglamalegt fótatak
gömlu ráöskonunnar minnar, frú
Þórunnar, fram gangana, En viö
skulum ekki hugsa um það.
Skömmu seinna voru dyrnar opn-
aðar og Pjetur Ólafsson gekk inn.
Pjetur Ólafsson er hæglátur, maður.
En þennan morgun var þögnin og
kyröin, sem fylgdi honum, enn þá
dýpri eri endranær. Hann þrýsti uml-
andi hönd mina, settist á legubekks-
horniö og lagöi hattinn yfir hnje sjer.
Þaö var ekkert óvanalegt við það.
Af því að hann afþakkaði þaö, aö
drekka meö mjer kaffi, tæmdi jeg
minn bolla í skyndi, bauö honum
vindling — en hann afþakkði einnig
hann — kveykti mjer sjálfur í ein-
um og settist gegrit honum, reiöubú-
inn til aö heyra eitthvaö óvanalegt.
Því Pjetur Ólafsson var annars ekki
vanur aö heimsækja mig svo snemma
dags, og jeg heldur ekki aö taka á
móti gesturii eins og hann vissi vel.
Auk þess var hann sjálfur önrium
kafinn þessa daga.
Jeg segi reiöubúinn til þess aö
heyra eitthvaö óvanalegt. Jeg verö þó
aö viðurkenna aö jeg fór þá fyrst
aö veröa alvarlega forvitinn, þegar jeg
haföi setið nokkur andartök gagn-
vart Pjetri og tók alt í einu eftir
undarlegum biæ á augum haris. Því
í hinu grófgeröa og steinharða and-
liti hans, sem elst haföi um örlög
fram, bæröist ekki dráttur nú fremur
en endranær. Jeg varö líka kvíöa-
fullur — svo kviðafullur, aö jeg þoröi
ekki aö spyrja.
Alt í einu greip mig þessi vand-
ræöatilfinning, sem gagntekur menn,
þegar vinir þeirra ætla aö trúa þeim
fvrir vandamálum sínum og hörm-
um, en menn finna, að þeir geta
hvorki veitt hjálp nje huggun. Fyrst
hjelt jeg aö Pjetur sjálfur væri á
einhvern hátt í vanda staddur. Og
jeg gerði mjer þess greiri í skyndi,
eftir því sem jeg þekti skap hans,
hvernig helst ætti að hugga hann,
ef einhver náinn vandamaöur hans
heföi alt i einu orðið hættulega veik-
ur — eöa jafnvel dáiö, því um þetta
leyti var það engan veginn ósenriileg
tilgáta.
En áöur en jeg komst til .botns í
þessum hugleiöingum lagði Pjetur Ól-
afsson fyrir mig spurningu, svo
hversdaglega, en Undarlega óvænta
og kvíðafulla.
— Varstu ekki meö Grími Elliða-
grimi í gærkvöldi ? spuröi hann dá-
iítið hikandi aö því að mjer fanst.
Jeg játaöi, að viið hefðum ekki
einungis veriö saman um kvöldiö,
heldur megnið af deginum og knúöur
til þess af þessari óvanalegu alvöru
vinar míns skýröi jeg frá þvi í fáum
oröum hvar viö hefðum veriö, hvaö
við hefðum gert og hvar og hvenær
viö hefðum skilið.
Pjetur hikaði aftur andartak. Svo
hóf hann aftur máls. Og fyrir áhrif
oröa hans síjókst kvíðafullur ótti
minn — síjókst og jókst........
;— Tókstu eftir nokkru — riokkru
sierstöku?
— Hvað er þetta — viö hvaö áttu?
Jeg man aö jeg stóð á öndinni.
— Var hann öðruvisi en hann á'tti
aö sjer? spuröi Pjetur og beiö auð-
sjáanlega svarsiris meö óþreyju.
Jeg ætla ekki einu sinni að reyna
aö lýsa því, hvaöa áhrif þaö haföi
á mig, þetta „öðruvísi“. Jeg neitaði
samt spurningu Pjeturs ákveöiö og
spurði hvað eiginlega heföi komið
fyrir.
Pjetur Ólafsson skýröi mjer þá frá
því í fáum orðum — sem aðrir höföu
sagt honum — aö Grími Elliðagrími
heföi verið ekiö inri á Geöveikrahælið
klukkan sjö um morguninn.
Það getur veriö aö þaö þyki ótrú-
iegt — og undarlegt er að hugsa um
þaö nú á eftir: þegar fyrsta óttann
lægði og umhugsunin komst að, fanst
mjer þessi fregn svo ótrúleg — já
skringileg — aö jeg skellihló og
fullyrti hlæjandi þegar jeg sá', að
Pjetur Ólafsson átti ekki annað er-
índi — að ]>etta hlyti alt aö vera
sprottið af éinhverjum misskilningi.
Pjetur Ólafsson hristi alvarlega
höfuðið.
— Jeg á eftir að segja þjer aö á
íeiðinrii hingað mætti jeg Benjamín
Pálssyni. Benjamín haföi gengið þar
fram hjá og talað nokkur orö viö
Grím um leið og hann steig upp í
*bílinn. Benjamín var mjög hræröur,
eins og þú getur hugsaö þjer. — Nei,
það er því miður eriginn efi.
Jeg neyðist til aö játa þaö, aö eitt
andartak flaug mjer það í hug, hvort
þessi rólegi vinur minn, Pjetur Ól-
afsson, sem þjáöist af taugaslapp-
leika, hefði nú ekki fengið einhverja
ílugu í höfuðiö og ætlaði nú aö telja
sjálfum sjer og öðrum trú um — aö
þaö væri arinar en hann sjálfur, sem
orðinn væri vitlaus.
— Hvað er þetta eiginlega. Grímur
er oröinn vitlaus — en samt hefuir
Benjamín talaö við Grím .... Segöu
mjer nú annars í bróðerni — hver
okkar fjögra er gengirin af göflun-
um. Jeg er hættur aö skilja.
Pjetur Ólafsson hristi ljóst og strí-
hært höfuöiö meö vanþóknun, og
t.ugu hans voru jafn svipdöpur og
áöur.
Samt datt honum ekki í hug, aö
ávíta mig fyrir þetta ótímabæra glens.
Hann hjelt áfram að segja frá, meö
dálítiö þreytulegri rödd.
— Benjamín gekk þar fram hjá,
eins og jeg sagði áðan, einmitt í sama
bili og Grímur kom út frá sjer rrieð
geðveikralækninum. Benjamín átti
sjer enn þá einskis ills von — en varö
að eins dálítið undrandi yfir því, aö
hitta Grim „í þessum fjelagsskaj>“
eins og harin sagöi —• ávarpaði Grím
og spuröi hvert hann ætlaöi. Benja-
mín tók það reyndar fram — þegar
hann sagði mjer frá þessu — þú veist
hvaö hann getur veriö nákvæmur —
aö honum heföi dottið þaö í hug um
leiö, aö spurning sín væri alveg óþörf,
jjví auövitað væri geðveikralæknirinn
kominn til aö sækja Grím til einhvers
sjúklings síns. En Grímuir svaraöi
honum alls ekki. Benjamín segir, aö
hann hafi aö eins staraö á sig —
eins og hann heföi arinað hvort veriö
mjög þreyttur, eöa ekki skílið sig.
Benjamín var meira aö segja um
stund farinn aö halda þaö, aö hann
heföi talað einhverja hebresku. Hann
segist eiga varida til þess stundum
og oft hafa orðið hált á því. Jeg hef
nú reyndar aldrei heyrt neitt um þaö
— en þú veitst hvað hann getur-verið
utan viö sig. — En hvaö um það —
Grímur svaraði honum ekki. Hann
svóð bara kyr og starði á hann —
og Benjamín sagði að þaö hefði verið
eins og hugsanirnar soguðust út
úr höföinu á sjer við augnaráðið.
Hann sagöi að sjer heföi liðið ömur-
lega undir þessu sljóa og starandi
auigriaráöi — sem hefði eins og límst
viö sig — einmitt svona komst hann
að orði. - Og hann ætlaði eirimitt eins
og aö reyna aö bjarga sjer meö þvíað
endurtaka spurningu sína, þegar geð-
veikralæknirinn, sem stóð viö opnar
vagndyrnar, bandaöi honum frá því.
(Teöveikralæknirinn beiö auðsjáan-
lega óþolinmóöur eftir því, aö Grímur
stígi upp í vagninn. En Grímur stóð
stööugt kyr og góndi á Benjamín —
eins og hann sagöi sjálfur — rjett
eins og hann þekti hánn ekki. Benja-
rniri fullyröir, aö undir áhrifum þessa
augnaráðs hafi hann aö lokum oröiö
lamaöur af svo undarlegum lúa — og
hann hafi ekki getað hrært legg nje
hö. Honum ljetti þess vegna ekki lítið
þegar Grímur rjetti loksins brosandi
Út á móti honum hendurriar og eins
og eins og tónaöi yfir honum:-------
Nú já — jeg verö nú fyrst aö segja
þjer, aö nú kernur dálítið, sem fjekk
Benjamín þeirrar undrunar, aö hann
gleymir því víst ekki. Benjamín er
sem sje skollans skynugur maöur —
já, þaö er meira aö segja ekki of
djúpt tekið i árina aö segja aö hann
sje mesti málahestur. Hann veit þaö
siálfur — viö vitum þaö allir — jafn-
vel Grímur, sem annars'eys nú ekki
út lofinu, hefur margoft hrósaö mála-
gáfu hans. Og samt sem áöur— þetta
fanst Benjamífi ótvíræðasta merki
þess, aö maöuririn væri orðinn vitlaus
— að minsta kosti ef engin skynsenvi
heföi falist í orðunum — og það var
ckki sjáanlegt. — En hann rjetti samt
út heridurnar móti Benjamín og tón-
aöi: — Sælir eru einfaldir! ....
Þessi orð Gríms hafa sjálfsagt móög-
aö Benjamín meira, en hann vill
kannast við, annars heföi hann tæpast
íarið aö bíta sig í þaö, aö tilvitnuriin
væri,ekki alveg rjett. En „fátækir í
anda" og „einfaldir" fanst honum nú
leyndar koma í sama stað niður.
Merkingin var sú sama. Þaö var bara
þetta, sem harin sagðist hafa undrast
— aö Grími skyldu einmitt þurfa aö
ratast þessi orö á munn viö s i g.
Ekki af því að hann hafi tekið þau
til sín — nei, siður en svo — heldur
aö eins af því, aö Grimur heföi nú
einu sinni getaö sagt svo fjöldamargt
arinaö. En hvaö um þaö — Benjamín
stendur á því fastara en fótunum, aö
hánn hafi aldrei á æfi sinni sjeö eins
(muirlegt bros og þaö, sem ljek um
varir Grims þegar hann sagöi þessi
crð. — Hvaö sagöi hann nú aftur um
það ? .... Jú — harin sagöi — þaö
var ekkert bros — það voru örvænt-
ingargrettur. Einmitt svona sagöi
hann: Örvæntingargrettur ....
Meðan á fyrri helmingnum stóö af
þessari löngu frásögu Pjeturs, sat jeg
og var — auk undrunar minnar á
jæssari óvenjulegu mælsku hans —
?.ð reyna aö grafa upp einhverjar
minningar úr langri vináttu okkar
Grims — minningar, sem gætu veriö
mjer, þó ekki væri nema örlítiö spor
i áttina til ráðningarinnar á þessari
óskiljanlegu gátu — hvernig hinn ó-
þrigöuli heili hans fór alt i einu að
hila. En árangurslaust. Af öllum vin-
um mínum var Grímur sá, sem jeg
befði síst trúaö að hætt væri við geð-
veiki. Pjetur var taugaveiklaður,
eins og jeg gat um, Benjamín dálitiö
hjá sjer, Björri Sigurðsson andatrúar-
rnaður — og svona gæti jeg haldið
áfram. Mig heföi ekki uridrað þaö
neitt sjerstaklega, þó fariö heföi um
þverbak hjá einhverjum þeirra einn
góðan veöurdag. En Grímur — sem
var gáfaðastur og skarpastur okkar
allra! .... En — sanit sem áður —
þegar Pjetur kom að oröunum, sem
Grimur , sagði viö Benjamin, rann
mjer kalt vatn milli skinris og hör-
unds. Þaö voru einmitt sönni oröin,
sem Páll Einarsson slengdi framan í
Grim á föstudagskvöldið var — orö-
iri, sem urðu þeim aö samvistarslitum.
Nú fór mig aö óra fyrir samheng-
mu — fór aö grilla í ráöning gátunn-
ar. Og ef jeg haföi til þessa álitið,
að atvik siðustu daga heföu hert mig
svo, aö ekkert gæti framar fengið á
mig — ef jeg hafði taliö mjer trú um,
aö hugur minn væri ómóttækilegur
F. H. KREBS.
medlem af Dansk Ingeniörforening.
KONSULTERENDE INGENIÖRFIRMA.
for Projektering og Udbygning af:
KRAFTSTATIONER, Vandkraft, Damp, Diesel, Sugegas osv.
ELETRISKE KRAFTOVERFÖRINGS OG FORDELINGSANLÆG.
ELEKTRISK Varme, Lys, Drivkrft m. v.
ORGANISATION AF ELEKTRICITETSFORSYNING.
KÖBENHAVN V* Alhambravej 17. Tlgr. Adr.: ,,Elektrokrebs“.
sesat
tyrir ömurleik, ótta og angist — þá
fjekk jeg nú að finna til þess, hversu
hrapallega mjer hafði skjátlast. Mjer
er ekki mjög grátgjarnt. En nú fóru
tárin alt í eiriu aö streyma úr augum
mjer, án þess aö jeg gæti að því gert.
Jeg stóð upp og gekk út í eitt stofu-
hornið. Þar stóö jeg kyr og sneri baki
við vini minum.
Þegar grátkviðunni lauk þerraöi
jeg augun vandlega og fór aftur út í
stofuna. Þá tók jeg eftir því, aö Pjet-
ur var líka staðinn upp. Hann stóð
og horföi út um gluggann og sneri
sjer ekki við, þó hann heyröi mig
koma.
— Viö veröum aö fara og heim-
sækja Vigdísi, sagði jeg.
Þá leit Pjetur hægt um öxl og
horfði rólega á mig.
— Þaö getur þ ú gert, ef þú vilt
— rödd hans var alt í einu orðin
i.öld og blíðubærinn horfinn úr henni.
— Jeg hef annað aö gera.
Þessi skyndilega breyting -— þetta
önuga svar, jók ótta minn og óróa,
ekki síst af því, að Pjetut var sá
ckkar, sem kona vinar okkar hafði
helst hallast aö og vafalaust haföi verið
henni alúðlegastur. Þess vegna var
þessi óskiljanlega afstaða hans að því
komin aö gefa byr undir vængi þeim
grun, sem jeg barðist ámóti. Jegsagði
við sjálfan mig, að Pjetur vissi víst
meira um málið en hann hefði látið
uppi viö mig. En einhver feimni viö
það, að tala yfirleitt nokkuð um þetta
fjekk mig til aö spyrja ekki um neitt,
sem hann vildi ekki segja frá ótil-
kvaddur. Jeg ljet mjer nægja tvp
möguleika: annaðhvort var Pjetur
bnugginn af því, aö sjá mig láta
svona undan tilfiriningum mínum, eða
hanri var í raun og veru tímabundinn.
Sannast aö segja var jeg svo utan
\ið mig um stund aö allar aðrar til-
iinningar og íhuganir hurfu fyrir
þeirri samúS meS veslings vinkonu
minni, frú Vgdísi, sem alt í einu
vaknaði hjá mjer. Jeg var fullur ó-
þreyju eftir því, aö komast til hennar,
ef jeg gæti orðið henni til hugguriar
eöa hjálpar í einhverju. Jeg hafði ekki
mikla von um þáð. En jeg varö aö
minsta kosti aö fá vissu fyrir því, aö
jcg gæti ekkert gert, áöur en jeg
yrði rólegur. Jeg sagði við sjálfan
mig, aö það væri að eins vesælli rag-
mensku að kenna, og því að jeg þyrði
ckki að standa augliti til auglitis við
chamingjuna, að jeg vildi helst fá
Pjetur með.
En fyrst hann annað hvort vildi
þaö ekki eða gat ekki, varð jeg að
fara einn.
Jeg fór í flýti í yfirhöfnina, og viö
rrðum samferða út á götuna. En
r.ndir eins fyrir utan dyrnar hjá mjer
skildum viö og fórum hvor sína leið.
— Við þurftum báöir alt í einu að
tlýta okkur. Og viö litum ekki hvor
framan í arinan, þegar viö tókumst
í hendur.
En jeg ætla aö segja seinna frá
heimsókn rninni hjá konu vesliiígs
\inar míns og þvpsem geröist Jiennan
kalda og leiðinlega nóvemberdag.
Nú þegar þessum sunnudagls-
morgrii, sem lagöist eins og þversum
yfir allar endurminingar minar, er
lokiö, get jeg byrjað ]iar, sem sögu-
efniö sjálft byrjar.
Eftirmæli.
Hinn 4. febr. þ. á. ancjaöist merk-
ismaðurinn Jón þjetursson fyrrum
óöalsbóndi í Stóru-Vik í Arneshreppi,
fulíra 72 ára aö aldri. Hann var fædd-
ur á Melttm í Arneshreppi 1. des.
1847, °S voru foreldrar bans Pjetur
Magnússon og Hallfriöur Jónsdcittir,
væn og merk hjón, er um langt skeið
bjuggu á Dröngum á Ströndum og
voru fjöldamörgum að góöu kunn.
jón ólst upp hjá foreldrum sinttnt.
cg komu snemma í ljós meðfæddn
góðir hæfileikar hans bæöi til sálai
og líkama. Hann var góöum gáfum
gæddttr, fríður sýnutn, skjótur og
fijótur í öllum hreyfingum, og
ítiemma hirin duglegasti og örugg-
asti til allra verka, bæði á sjó og
landi, og alla tíð meöan heilsa og
kraftar entust, hinn ötulasti og dug-
legasti maöur til allra verka, bæöi á
sió og landi. Kornungur maöur gerð-
ist hann formaður á hákarlaskipi og
stundaði sjó lengstan part æfinnar á-
samt búskapnum, og er þvi viöbrttgö-
ið, hve áræðinn og ötull formaöur
hann var, og oft er Ægir hjer norð-
ur viö íshaf, úfinn og erfiður viöur-
eignar, einkurn að vetrarlagi, en
aldrei hlektist Jóni sál. Pjeturssyni
á í hinum mörgu og erfiðu sjóferð-
um sínum, sem næst guös hjálp og
stuíSningi var að mest að þakka hin-
ttm úrræða góða, snarráöa og dug-
lega formanni. Jón sál. var tvígift-
ur. Hjet fyrri kona hans Guðrpn Guö-
rnundsdóttir, og giftust ]>au 5. nóv.
1870. Af 5 börnum þeirra eru nú
aö eins 2 á lífi: Guðmundur, óöals-
bóndi í Stóru-Vík, og Guðrún, gift
Magnúsi Guðmundssyni óðalsbónda á
Kjörvogi. Á meöan Jón heitinn var
giftur fyrri konu sinni bjó hann á
Felli í Arneshreppi. Guörún kona
hans dó 12. sept. 1876. Áriö 1877
kvæntist Jón sál. aftur, og gekk aö
eiga frændkonu sína, Guörúnu Ólafs-
clóttur frá Gnýstöðum á Vatnsnesi t
Húnavatnssýslu, og fluttist þá þang-
að yfir, og bjuggu þau í fjögur ár
í Gnýstööum og 2 ár á Ánastöðum.
Áriö 1883 fluttu þau hingaö á Strand-
ir, aö Dröngum, og voru þar í 4
ár, og þvi næst aö Stóru-Ávík, og
þar dvaldi Jón heitinn þaö, sem eftir
var æfinnar, samfleytt í 32 ár, 0g þar
andaöist hann eftir langvinnan las-
leika og veikindi 4- febr. s. 1., eins
cg aö framan er getiö. Meö seinni
konu sinni eignaðist Jón sál. 9 börn,
en af þeim eru að eins 3 nú á lífi. Og
cru ]>au ]>essi: Hallfríöur, gift kona
á Hraurii, Agnar í Steinstúni,
og Ólafur, vjelstjóri, í Reykja-
vík. Son eignaöist Jón heitinn áöur
en hann giftist og er það Guöjón,
sem nú er umsjónarmaður á síldar-
stöð Elíasar Stefánssonar í Djúpuvík
við Reykjarfjörö.
Jón Pjetursson var mesti myndar-
c.g dugnaðarmaður og vænsti ntaöttr,
kjark- og þrékmaður og trúmaöur
mikill. Heimilisfaöir var hann hinn
besti, umhyggjusamur og góður eig-
inmaður, börnum sínum nákvæmur
og kærleiksríkur og hinn mesti gagns
og þarfamaöur fjelagi sínu. Glaö-
lyndttr sétíö og skemtilegur heim aö
sækja og g'estrisinn, og bóngóður og
hjálpsantur viö þá, sem leituðu hjálp-
ar hans. Meö honum er fallinn í val-
iiin velmetinn sæntdar og dugnaöar-
maöur, er ætíö skipaði sæti sitt meö
heiðri 0g sónta, og sem allir þeir hinir
niörgu, er kyntust honum á lífsleið-
inni, ntunu ætíö minnast með einlægri
\insemd og innilegri virðingu. Ekkj-
an hans, sent nú verður að skilja viö
hann eftir 42 ára ástríka sambúö,
kveður hann nú með sorg og trega, en
um leið með ást og þakklæti, og
liörnin sinn góða fööttr, og sveitung-
arnir og vinirnir vin sinn og fjelaga.
Hinum dygga og ötula starfsmanni
er nú hvíldin kær eftir langt og vel
tinniö starf. Jón var meö margt láns-
maður i lífinu. Honum hlotnaöist ]>aö
mikla lán aö véra vel giftur og eign-
ast góö og efnileg börn og öðlast
\ iröing og vinsentd þeirra, er kynt-
i st honum. Guörún seinni kona hans
e.nnaöist hann með stakri ást og ttm-
hyggjusenti hinn langa veikindatima
siöasta, eins og hún æ haföi reynst
honum hin besta og trygglyndasta
kona. Það var bjart og hreint yfir
svip Jóns sál. pjeturssonar. Það verö-
ur líka bjart og hreint yfir minningu
hans i brýóstum hinna rnörgu, er
bektu hann. — Blessuö sje minning
hans. S.
Fjelagsprentsmiðjan.