Lögrétta - 11.11.1920, Side 2

LÖGRJETTA
LÖGRJETTA kemur iít á hverjum mi8-
mtudegi, og auk þess aukablöð vií og viB,
('erð 10 kr. árg. á Islandi, erlendis 12 kr.
50 au. Gjalddagi I. júli.
Frjettir.
Tíðin er enn stöSugt góS, al'taf
suölæg átt. Lóur eru ekki farnar enn,
og munu sunnanvindarnir valda því.
ÞaS er sagt austan úr Flóa, að stór-'
ir lóuhópar'fari þar milli túnanna.
Enskur botnvörpungur ferst. Um
síðastl. mánaöamót fórst enska botn-
vörpuskipiö „Mary A. Johnson" við
Geirfuglasker vestur af Reykjanesi.
Var austanstormur og sjógangur
, mikill. Skipverjar voru 16 og fóru
allir í einn bát, og rak .hann svo meS
þá vestur til hafs. Eftir tveggja
daga hrakninga snerist vindurinn til
vesturs og fóru- þeir þá að leita til
lands. Á 4. degi frá því að strandiö
varS, hittu bátsmenn enskan botn-
vörpung, „Dunria Nook“, sem bjarg-
aöi þeim og kom með þá hingaS inn,
mjög þjakaða, kvöldið 3. þ. m.
Mannalát. Aðfaranótt 6. þ. m. and-
aðist hjer á Landakotsspítalanum,
eftir uppskurð við innvortis mein-
semd, sjera Ólafur Finnsson prestur
í Kálfholti. Lík hans var flutt aust-
ur í gær, en dr. Jón Helgason biskup
flutti ræðu yfir því í dómkirkjunni.
5. þ. m. andaðist í Buenos Aires í
Suður-Ameriku Guðmundur Odd-
geirsson stórkaupm. frá Vestmanna-
eyjum, sopur sjera Oddgeirs Guð-
mundssonar prests þar, tæpra 43 ára
að aldri. Hann fluttist hjeðan fyrir 5
árum og rak nú heildsölu í Khöfn.
Bæjarstjórnarkosningin 6. þ. m.
fór svo, að B-listinn hlaut 1467 at-
kýæði, en A-listinn 1x48, og var
Þórður læknir Sveinsson kosinn með
319 atkv. mun. Fleiri listar en þessir
tveir komu ekki fram.
Niðurjöfnunamefndar-kosningin 6.
þ. m. fór fram um leið og Jxæjar-
stjórnarkosningin. Þar voru einnig
tveir listar að eins, A-listi studdur af
Sjálfstjórnarfjelaginu, og hlaut hann
1233 atkv., og B-listi, studdur 4f Al-
þýðuflokknum, og hlaut hann 1253
atkv. Fjórir efstu mennirnir af hvor-
um listanum voru kosnir, af A: Páll
H. Gíslason, Samúel Ólafsson, Pjet-
ur Zóphóniasson og Guðm. Eiriksson,
en af B: Magnús V. Jóhannsson,
Ólafur Lárusson, Felix Guðmunds-
son og Haraldur Möller.
Sálarrannsóknafjelag íslands. For-
maður þess, hr. E. H. Kvaran, hefur
nýlega fengið 3000 kr. gjöf til fje-
lagsins frá ónafngreindum manni
norðan lands.
Verslunarmannafjelag Rvíkur var
stofnað 1891 og bar lengi mikið á
því í bæjarlífinu hjer. En nokkur síð-
ustu árin hefur verið frernur hljótt
um það,-enda hefur það vantað hús-
næði. Nú á að hleypa nýju lifi í fje-
lagið. Það hefur fengið sjer góða
stofu til fundahalda í hinu nýja
húsi Jónatans kaupmanns Þorsteins-
sonar við Vatnstíg. Töluvert bóka-
safn á fjelagið frá eldri árum, og er
það nú flutt i hin nýju húsakynni.
Samkoma var þarna í fyrsta sinn
síðastl. sunnudag og Ijek þá horna-
ílokkur uppi á húsþakinu. Formaður
fjelagsins er nú Smidt bankamaður,
og hafa þeir, hann og Árni Einars-
son kaupm., mikið beitt sjer fyrir
því að endurreisa fjelagið.
Jarðarför Magnúsar heitins Árna-
sonar trjesmiðs fór fram 9. þ. m.
Sjera Bjarni Jónsson flutti hús-
kveðju, en sjera ólafur i Arnarbæli,
sonur M. Á., flutti ræðu í kirkjunni.
Ljóðmæli eftir Þorstein Gislason
eru nýkomin út og koma hjer í bóka-
verslanirtvar einhvern af næstu dög-
um. Þau eru rúml. 20 arkir, 324 bls., •
og kosta í káþu kr. 13,00, en í skraut-
bandi 18 kr.
Frá Siglufirði. Bæjarstjórnin þar
hefur keypt jörðina Saurbæ fyrir
11,500 kr. — Aukaútsvör þar i bæh-
um, sem jafnast eiga niður í haust,
eru 60 þús. kr.
Síldveiði Svía hjer við land. Morg-
unblaðið segir frá því eftir sænsku
blaði, að landbúnaðarráðaneyti Svía
hafi lagt fyrir þingið frumv. um, að
veittar verði á fjárlögum Svía 160
þús. kr. til þess að senda hingað
nefnd manna til rannsókna á síld-
veiðiaðferðum o. fl. Frv. sje komið
fram eftir áskorun fiskifjel. í Gauta-
borg, sem ritað hafi stjórninni og
sýnt fram á, hve mjög Svíar gætu
aukið síldveiðina við ísland, ef rjett-
ar veiðiaðferðir væru notaðar. —
Ætlunin er, að senda hingað i sum-
ar fjölda vjelbáta, sem munú eiga að
stunda veiðar undir urnsjón þessar-
ar nefndar og salta síldina á skips-
fjöl.
Sælir eru einfaldir.
Nútímasaga úr Reykjavík
eftir Gunnar Gunnarsson.
(Frh.)
Hann tók í frakkahornið mitt og
hann með uppgerðar vinalátum, sem
dró mig til hliðar. — Heyrðu — sagði
liann beitti stundum, það var víst
drukkið fast í gærkvöldi. Jeg gerði
það víst, að minsta kosti! Segðu mjer
— hvað gerði jeg annars? Mig rám.
ar eitthvað í J>að, að ekki hafi alt
verið með feldu — og hef óljósa hug-
mynd um það, að mjer hafi verið
fylgt út. En jeg hef ekki minstu hug-
rnynd um,- hvað jeg hef gert. Jeg
bað Grím Elliðagrím svona almennr-.
ar afsökunar í morgun. En jeg
varð engu nær. Heyrðu, geturðu ekki
sagt mjer, hvað það er, sem jeg hef
beðið hann afsökunar á. Fyrir utan
það auðvitað, að jeg drakk mig fullan
heima hjá honum. Það væri gaman að
vita það, finst mjer — og hann hló,
auðsjáaníega ánægður yfir því, hvern-
ig hann kæmist í kring um m i g.
— Það er ekki þess vegna, sem jeg
kem hingafö, svaraði jeg stuttlega. Jeg
kem til þess að bjóða aðstoð mína, ef
þörf er á henni.
— Jájá — auðvitað, — nú skal jeg
undir eins, sagði hann og klóraði sjer
bak við eyrað og varð hugsandi á
svipinn. — Já, — hver andskotinn!
Það er þá svona — að ekki er hægt
að hafa það eftir? Hann ljetst vera
undrandi og dálítið iðrandi. Nú, svo
þú vilt þá ekki segja mjer það. Jeg
neyðist þá til þess, að spyrja Vigdísi
að því við tækifæri. Hún segir mjer
það. — Jeg ljet sem jeg heyrði ekki
orð hans.
— Jeg átti að spyrja frá Grími Ell-
iðagrími, sagði jeg skarplega, hvort
r.kki væri hægt að koma því þannig
íyrir, að jeg fengi aðallega að lita
eftir hans sjúklingum;
— Jú, — sjálfsagt, sagði Páll Ein-
arsson, og fór aftur að borði sínu,
sem alt var þakið pappír, — stórum
örkum og smáum seðlum, sjúkratil-
liynningum og athugasemdum, sem
hripaðar voru niður í skyndi. — Sjúk-
iingar Gríms eru einmitt í minni deild.
Látum okkur nú sjá:
Hann fór að róta í blöðum sínum
og Ijet ysinn og Jxysinn, sem fylti sal-
inn, ekkert á sig fá. Fram hjá okkur
barst óslitinn straumur af fólki, sem
kom og fór, og skilaði og tók við boð-
um og svipar þess og hreyfingar lýstu
óðaönn. Símarnir glumdu látlaust, og
spurningar og svör þutu borðanna
milli. Páll Einarsson páraði eitthvað
i flýti á seðil, sem hann rjetti mjer.
— Hjerna er listi yfir nokkra, sem
Grímur hefur skoðað, en við höf.um
enn Jxá ekki getað útvegað neina hjálp.
Svo fór hann að segja mjer, hvað jeg
ætti að g’era og hvernig jeg ætti að
haga rnjer, ef þetta eða hitt kæmi
íyrir. Jeg tók fram i fyrir honum,
með þeirri athugasemd, að jeg hefði
íengið fyrirskipanir frá Grími Elliða-.
grími.
— Gott — sagði hann. Þá símar
þú hingað niður eftir eða sendir boð,
ef eitthvað sjerstakt kemur fyrir, og
þú nærð ekki i Grim Elliðagrím. Við
komum svo boðunum áfram. Við höf-.
um sem sje alt af samband við alla
læknana. Og það er ómögulegt, að
margir læknar skoði sanxa sjúkling-
;nn. Þessir blessaðir læknar eru því
miður ósammála,------það er eins og
hver þeirra hafi sína aðferð. Það sem
einn læknar sína sjúklinga með, full-
j rðir hinn, að mundi drepa sína. En
hvað um það, — það eru ekki hundr-
að í hættunni, hvort sem við lifum eða
deyjum -— svona flestir okkar. Nú
— góða ferð, sagði hann hlæjandi —
jeg skil bara hreinskilnislega sagt
ekki, að þú skulir nenna þessu!
— Þú hefur þó farið í vinnu sjálfur
— sagði jeg.
■— Almenningsálitið, skiluröu!
Hann lyfti augnabrúnunum og varð
háðslegur á svipinn. Og þegar maður
kemst svo sænxilega hreinlega frá því
.... Jeg hefði ekki fyrír nokkra
íjandans muni arkað um og skelt út
úr koppum. Og ef Jxú vilt heldur fá
eitthvað að gera hjer á skrifstofunni,
skal jeg koma því í kring fyrir þig.
— Mjer finst ]»að vera meira en
nógu margir. — Þakka þjer annars
íyrir, svaraði jeg og ætlaði að fara.
En í þvi kom Benjamín Pálsson inn
úr dyrunum. Jeg hef sjaldan sjeð
nokkuð eins kollótt, vesældarlegt og
vandræðalegt og Benjamín i þetta
sinn. Auðsjáanlega hræddur umaðeft-
ir sjer yrði tekið, læddist hann ti!
Páls Einarssonar, sem tók á móti hon-
um nxeð miskunnarslausum hlátri.
Benjamín horfði i kring um sig, depl-
aði augumim ófrar en áður; þaggaði
niður í honum og hvíslaði:
— Hvert átti jeg annars að fara?
— Hvað hefur Jxú gert af miðan-
um, sem Jxú fjekst, bróðir Benjamín?
Páll reyndi ekkert að sljákka í sjer
galsann. Benjamín fór að bylta til
í vösum sínum, auðsjáanlega í hundr-
aðasta skifti, |>ví bæði frakki hans og
jakki voru óhneptir.
— Jeg hlýt að hafa týnt honum,
svaraði hann með aumlegum svip á
barnalegu andlitinu, — jeg get hvergi
fundið hann. Hefur þú ekki nöfnin,
svo þú getir skrifað þau aftur í flýti?
Veslings fólkið ....
Páll Einarsson reyndi að róa hann.
— Jeg hef fyrir löngu sent annan á
stað, til að gá að þvi, hvernig þjer
gengi. Því jeg þekki þig —rhróðir
Benjamín, — þú ert ómögulegur til
Jæssa starfs. Við komumst nærri bet-
ur af án þín. Nei — farðu nú bara
rólegur heim og beygðu þinar sagnir,
sagði hann og skellihló. Og fólk skildi
hlátur hans alt í kring, þegar það tók
eftir því, að hverjum hann hló. Benja-
mín virtist ekki ætla að gefast upp
við svo búið, en þegar jeg bjóst til
brottferðar, valdi hann þó þann kost-
inn, að verða mjer samferða.
— Þetta er rjett hjá honunx, sagði
hann andvarpandi, þegar við komum
út á götuna. -— Ef jeg gæti mín ekki,
sí og æ, gleymi jeg því, sem jeg á
að muna. I’að er leiðinlegt — finst
Jxjer ekki ? Ef ekki hefði maður komið
til mín, heilsað rnjer og gefið sig á
tal við mig, hefði jeg munað hvert
jeg átti að fara, —-því jeg lærði nöfn-.
in utan að, og hirti svo ekki um mið-
ann. En nú kom sem sje maður til
min á götunni og sagði mjer ósköpin
öll. Þegar hann loksins Jxagnaði, var
jeg búinn að gleyma þvi, hvert jeg
ætláði og hvað jeg gerði af miðanum.
Jeg er viss um, að eftir nokkra daga
man jeg alt í einu hvorutveggja. En
þangað til getur fólkið, sem jeg á að
hjálpa, vel verið bæði dáið og grafið!
Jeg stansaði orðastraum hans, með
spurningunni um Jiað, hvernig lið)
heima hjá honum.
— Viö erum öll frisk enn Jxá, sagði
hartn, en virtist lítið glaðari. Hann
deplaði augunum dapurlega. — Jeg
vildi gjarna gera eitthvertgagn. Pleld-
ur þú, að jeg geti alls enga aðstoð
veitt ? Jeg má víst ekki fylgjast með
}>jer og hjálpa þjer?
Jeg leyfði honum jxað með ánægju.
Efst á miðanum mínum stóð fyrir
aftan götunafnið og númerið, þessi
stutta skýring: Allir veikir. Þegar við
komum þangað, sá jeg rnjer til mikill-
ar undrunar, að Jxað var hús Geirs
Helgasonar. Útidyrnar stóðu opnar og
við gengum inn og undjreins í fyrstu
stofunni, sem við gengum inn í, var
|)örf á okkur og við tókum til. Það
var víst ljeleg hjúkrun, sem við veitt-
um, —- Jjví Jxetta var ekki beinlínis í
okkar venjulega venkahring, —— að
minsta kosti átti hún' ekki skilið alt
j að Jxakkæti, sem við alstaðar feng-
t:m. í þessu stóra húsi lágu einn eða
íieiri í hverri stofu, margir á alls kon-
ar legubekkjum, en ekki helmingUr.
inn i venjulegum rúmum. Alls voru
]>arna milli tuttugu og þrjátíu inanns
og langfæstir megnugir þess, að veita
sjer minstu hjálp, en flestir gátu enga
hjálp sjer veitt. Enginn þeirra hafði
bragðað mat ahan daginn. Gömu!
kona sagði okkur, að Grímur Elliða
grímur hefði komið þangaö um morg-
uninn, en þá hefði hún og önnuj- kona,
cnn þá. verið á fótum og álitið, að þær
gætu útvegað einhvern mat handa
hinunx. Seinna var komið frá skrif-
stofunni með dálítið af meðölum, þeg-
ar Jiær höfðu útbýtt því, var þróttur-
inn úti óg þær urðu að leggjast í rúm-
| ið .Jeg símaði til skifstofunnar og var
1 lofað mat af einhverri tegund, undir
eins og hægt yrði að ná í hann. Svo
Vi
F. H. KREBS.
medlem af Dansk Ingeniörforening.
KONSULTERENDE INGENIÖRFIRMA.
for Projektering og Udbygning af:
KRAFTSTATIONER, Vandkraft, Damp, Diesel, Sugegas osv.
fELETRISKE KRAFTOVERFÖRINGS OG FORDELINGSANLÆG.j
ELEKTRISK Varme, Lys, Drivkrft m. v.
ORGANISATION AF ELEKTRICITETSFORSYNING.
KÖBENHAVN V., Alhambravej 17. Tlgr. Adr.: „Elektrokrebs“
fórum við Benjamín að reyna að
íijálpa sjúklingunum, en hjálpin var
rnest í því falin, að reyna að búa
dálítið um rúmin þeirra, þvo þeirn,
gefa þeim meðulin og sjá um ein-
hvern snefil af hreinlæti og hreinu
lofti í herbergin. Það var erfið vinna
íyrir okkur, sem óvanir vorum henni.
Þó átti Benjamín bágara, og einu
sinni kom jeg að honum frammi i eld-
húsirtu, þar sem hann húkti við skólp-
rennuna.
Jeg get ekki meira, stundi hann og
Jxerraði kaldan svitann af enni sínu og
deplaði vonlausum augunum. En jeg
f jekk hann þó á stað undir eins á eftir.
Þegar við komumst loks inn til
Geirs Helgasonar, sem lá og dæsti
og svitnaði svo að gufaði út í her-
bergið eins og í þvottahúsi, urðum
við að byrja á því, að gefa nákvæma
skýrslu um líðan allra hinna. Þegar
J>ví lauk, sagði liann mjer undir eins
írá hinum, sem eftir voru, og hvar
!>eir væru, og sendi mig á stað með
konjaksflösku og skipaði mjer
strengilega að hella vænurn snaps of-
an í hvern og einn. Hann fullyrti, að
Grímur Elliðagrímur hefði sagt, að
þeir hefðu gott af því. — Segðu
Jjeim, að Jjað sje rneðal, hrópaði hann
á eftir rnjer með barnalegri kænsku.
Sjálfur hafði hann flösku hjá sjer og
teygaði úr henni endur og eins —:
og var ekki að mæla það neitt í srná-
glösum. — Komið þið inn til mín áð-
ur en þið farið, kallaði hann á
eftir okkur, — þegar við höfðum
lokið störfum okkar í hans herbergi.
Við lofuðum Jjví, og Jxegar við höfð-
um gert J>að sem við gátum Jíar í hús-
inu, fórum við inn til hans að slciln-
aði og sögðum honum frá ástandinu.
Geir Helgason hlustaði á og hugsaði
sig um.
— Mjer firist einhvern vanta —
finst jeg hafa gleynxt einhvérjum,
sagði hann og strauk vatnið af enni
sjer með holdugri hendinni.
— Hafið þið gætt vel að í öllum
herbergjum? Jeg hef alstaðar fólk.
Jeg sagði homun, að við hefðunx
iarið nákvæmlega um alt húsið. Þar
væru engar dyr, sem við hefðurn ekki
skyngst inn um.
— Nú, jæja, sagði hann. Þá geta
þeir ekki verið fleiri. En mjer finst
sanit einhvern veginn, að það vanti
að nxinsta kosti einn .... Það hlýtur
að vera einhver af þessum, sem ný-
farnir eru, sem er að Jjvælast fyrii
mjer. FáiðJjiö ykkur vænt staup ai
konjaki og þakka ykkur svo fyrii
hjálpina.
Meðan jeg leitaði að glösunum í
skáp einum þar og helti á þau úr
ösnertri flösku, sem Geir benti mjer
á, hjelt liann áfram.
— Þú, Jón Oddsson — þú ert
einkavinur minn. Því þú Jxektir Iífsins
blóm.ið mitt, sem jeg var því miður
ræntur alt of fljótt..Það er ckki
gott, að maðurinn sje einn. —
I'að hefur drottinn sjálfur sagt. Þú
veitst, Jón Oddsson, að jeg fell rólega
fyrir dauðans hvassa ljá, ef svo illa
skyldi fara. Lofsyngið drotni, eins og
skrífað stendur. En jeg spyr að éiris:
hver á að talca við heimilinu — liver
á að fæða og klæða allan þann fjölda,
sem jeg hef í ntínum húsurn? Jeg
get unnið — það geta ekki margir.
Flestir geta ,að eins jetið. Og þó oft
sje lífið erfitt, gefur það )>ó gleði líka
— eins og til dærnis }>að, að sjá fólk
jeta og verða nxett — og vita hver
Ihefur sjeð því fyrir matnum. Það
besta, sem jeg þekki, Jón Oddsson,
er það, að^vera umkringdur af fólki
0!f 8'eir,a Í)V1 a‘ö borða — við mitt eigið
borð. Allir eru velkomnir að boröi
mínu! Þeir, sem vilja gleðja nxig,
þurfa ekki annað en að snæða við
borð mitt. Þú gerir það alt of sjaldan,
En mjer er nú vel við þig samt. Þú
ert vinur minn — allir eru vinir mínir
— Jjjer líka — Benjamín Pálsson —
heitið þjer það eklci. Viljið þjer veita
nijer þá sæmd, að drekka með mjer
— Benjamin Pálsson? Skál, skál báð-
ir tveir. Jeg þekki yður lítið, Benja-
rnín Pálsson, en jeg veit, að Jjjer eruð
vinur Jóns Oddssonar, og það er mjer
nóg. Jeg er sem sje vinur vina vina
minna ....
Jeg, sá engin önnur ráð en flóttann,
svo hann talaði sig ekki i hel.
— Ætlið þið að fara strax — sagði
hann hryggur. Mjer líður miklu ver
en injer sýnist líða, skal jeg segja
ykkur. Jeg held að það væri öruggast
að þið biðuð. Getið Jjið J)að ekki —
annar ykkar að nxinsta kosti?
Jeg sagði honum, að við þyrftum
að líta eftir mörgum öðrum, en að við
kæmtwn aftur svo fljótt sem við gæt-
um, ef skrifstofan hefði ekki sjeð fyrir
annari hjálp á rneðan. Og svo fórum
við.
— Þetta er undarlegur nxaður, sagði
Benjamín hugsandi, Jjegar við kom-
um út — og undarlegt hús. — Veður
alt af svona mikið á honum. Jeg fjekk
höfuðverk af Jjví að hlusta á harin.
Vonandi lifir hann þetta af ....
Jeg sagði honum, að þetta væri nú
minst, — ef hann langaði til þess að
kynnast talandanum á Geir Helga-
syni, ])á ætti hann að heimsækja hann
cinhvern dag, þegar hann væri í fullu
fjöri og hefði ekkert að gera, en nóg
vín.
— En hvernig fer hann að fitna
svona? spurði Benjamín undrandi.
— Hann blæs óhjákvæmilega út
af öllu þvi, sem hann snertir á, bæði
orðuin og öðru. Það er nú hans eðli,
að hlása út. Eftir nokkur ár gróður-
setur hann nýtt blórn í hinum frjó-
sanxa garði lífs síns, og Jjað ber hon-
um nýja, blómlega ávexti, ef það er
nógu harðgert. Jeg segi þetta ekki til
þess að lasta Geir. Hann er góðmenni
og vinur minn. En hann er nú einu
sirini svona — og þetta eru nú hans
forlög.
— Þú heldur þá ekki, að hann deyi?
— Það væri ckki honum líkt, svar-
aði jeg.
Benjamin fylgdi mjer trygglega
stað ur stað, allan dagTnti. Að Géir
Helgasyni fráteknum, voru það mest-
megnis fátæklingar, sem stóðu á lista
okkar. Það var hryllilegt, að ganga
um Jxessar köldu, óvistlegu íbúðir.
Það er satt, að auðæfin eru ekkert
aðalatriði, og að eins á yfirborðinu.
En þar sem ytri kjörin eru líka vesæl,
kernur himinhrópandi eyrnd rnann-
1 anna enn þá skýrar í Ijós, en annars.
Þegar dimdi, kom ]>að fram, að víða
var hvorki til kertisskar nje olia. Jeg
hririgdi til skrifstofunnar — jeg veit
ekki hvað oft, og ljet senda mjer kerti.
Upp frá.því gátum við Benjamín al-
staðar þar, sem við komum að myrkri,
skilið eftjr lítinn, flöktandi bjarma í
nokkrar stundir. Jeg get brosað að
sjálfum mjer við hugsunina um það,
— en ]>etta gladdi mig meira en jeg
get sagt.
Jeg þekti að eins fátt af þessu fólki
og að eins lítið j>að, sem jeg þekti.
Nú, þegar jeg rifja upp fyrir rnjer
Jjetta síðdegi— sem mjer firist svo
löngu liðið — er J>að ekki nema ein-
stöku hlutur, sem jeg man eftir skýrt
og greinilega — einstaka andlit, ein-
staka samtal. Flest er hulið þoku
gleymskunnar, af því að jeg hef ekki
tírna til að lifa það upp aftur, fyr
en eitthvað svipað Verður fyrir mjer
á ný. IJarna var líka urn að gera aö
flýta sjer, og láta ekki tefja sig að
nauðsynjalausu. Aðstoð okkar Benja-
míns var að eins til bráðabirgða, þar
ril önnur betri og stöðugri yrði fengin.
Þess vegna er minning mín frá þess-
um tímum og dögum, á eftir, eins og
IjósmyndaJjynna sem óvart hafa verið
teknar á rnargar myndir, hver ofan
á aðra, i belg og biðu. Enginn sjúk-
lingurinn sem við heimsóttum þenn-
an dag, var mjög sárþjáður, eftir því
sem j e g komst næst. Jeg var farinn
íð smáhalda að sjúkdómuririn væri
ekki alveg eins hættulegur og af var
látið, þegar við mættunx alt í eintt
Grimi Elliðagrimi. Við urðum spöl-
korti samferða, og jeg gaf honum
stutta skýrslu.
Fjelagsprentsmiðjaa
/