Lögrétta


Lögrétta - 06.07.1926, Blaðsíða 2

Lögrétta - 06.07.1926, Blaðsíða 2
LÖGRJETTA Sigurður Sigurðsson búnaðarmálastjóri. Meir en fjórðung aldar hefur Sig. Sig. búnaðarmálastjóri verið talinn áhugasamari og afkasta- meiri en flestir eða allir þeir, sem fengist hafa við landbúnaðarmál hjer á landi.. Hann beitti sjer manna mest fyrir því, að Ræktun- arfjel. Norðurlands var stofnað á sínum tíma, og mátti heita lífið og sálin í starfi fjelagsins fyrstu ár þess. Lagði hann þá höfuðáherslu á gróðrarstarfsemi og tilraunastörf. Vann hann einkum að því í gróðr- arstöð sem fjelagið á í grend við Akureyri. Var það ærið erfitt verk og vandasamt er hann hafði þar með höndum, þar eð vantaði nær alla innlenda reynslu, í þeim efnum. En Sigurður hefur verið alla sína tíð hverjum manni bjart- sýnni, og átti óbifanlega trú á gróðrarskilyrðum fósturjarðar sinnar. Síst hefir hann brostið áræði til þess að vinna þau verk, sem hann hefir búist við að jarð- ræktinni gætu orðið að gagni. Þessir sjaldgæfu eðlisþættir jarð- ræktarmannsins, sem Sigurður hefur hlotið að vöggugjöf fremur flestum öðrum íslendingum, voru þess megnugir að vinna ótrúlega ánæigjulegt verk í gróðrarstöðinni við Akureyri, og það á örskömm- um tíma. Margir hafa látið svo um mælt, að Gróðrarstöðin hafi í höndum Sigurðar orðið þroskavænlegasti og fegursti blettur, sem nokkuru sinni hefur verið græddur hjer á landi. Sjest það víða í nágrenni Akureyrar að Gróðrastöðin hefur orðið bæjarbúum og ýmsum fleir- um hin mesta fyrirmynd við alls- konar jarðrækt. Sigurður var skólastjóri á Hól- um í Hjaltadal í 16 ár. Má með sanni segja að það var ekki eitt heldur flest eða alt, sem umbóta þurfti við á hinum fornfræga stað er hann kom þangað, enda ljet hann ekki á framkvæmdum standa. Ljet hann sjer umhugað um, að afla sjer góðra aðstoðar- manna og lagði hina mestu alúð við að auðga skólann að kenslu- áhöldum og ýmsum nauðsynleg- um söfnum. Vita það kunnugir, að honum vanst mikið á í þeim efnum. Líka fjekk hann það áunnið, að Hólastaður var hús- aður vel að nauðsynlegum vönd- uðum steinbyggingum. Var það mikið verk og ærið erfitt að fá þessu til leiðar komið svo þröngt sem jafnan var um fjárh. skólans. Oftast varð Hólaskóli fullskip- aður meðan Sigurður dvaldi þar, og síðasta veturinn sem hann sá um skólann höfðu sótt fleiri nem- endur um Hóla en hægt var að veita rúm.' Ýmsir af efnilegustu nemend- um Sigurðar, sem kynst hafa mörgum kennurum, bæði innan lands og utan, hafa sagt hann vera besta kennara, sem þeir þekki. Enda eru þeir margir nem- endur hans hinir yngri menn, er staðið hafa framarlega í búnað- annálum síðustu árin. Sú er líka spá þess er þetta ritar, að þýðing- armest af öllum verkum Sig- urðar verði það að honum hefur framar flestum verið lagið að hafa góð áhrif á unga menn og hvetja þá til dugnaðar og fram- takssemi. Sigurður bjó á Hólum í 6 ár. Hafði hann bú rausnarlegt, þó en,ginn væri hann auðmaður, því honum hefur látið annað betur en safna aurum í fjárhirslur sín- ar. Meðan Sigurður bjó að Hól- um var jarðræktin hans mesta áhugamál, eins og hún hefur raunar verið alla hans daga. Enda má fullyrða að mikið vantaði á, að nokkuru sinni hafi um 6 ár verið komið þar jafnmiklu í verk síðan búnaðarskólinn kom þangað. En Hólaskóli er nú næ|r hálfrar aldar gamall. Meðan Sigurður var skólastjóri var hann mikilsvirtur af öllum. Auðvitað átti hann ákveðna andstæðinga í ýmsum málum, en líka þeir urðu að við- urkenna dugnað hans og umbóta- þrá. Hann var af flestum talinn hverjum manni hreinlyndari, djarfur í orði og drengur góður. En þar kom þó, að Sigurð- ur varð að fara frá Hólum. — Alþjóð þekti hinn þrekmikla afkastamann og taldi sjer skylt að nota hæfileika hans sem fram- ast mátti verða. Því var hann kosinn forseti Búnaðarfjelags Is- lands og þótti mörgum, sem hann hvergi gæti notið sín betur en þar. Þetta gerðist samtímis því að styrkur fjelagsins var aukinn mjög frá því er verið hafði og fjelagið færði út kvíarnar í ýms- um efnum. Hinn nýkjörni búnaðarfjelags- stjóri gerðist brátt mjög ólíkur ýmsum embættismönnum, sem una því betur að kúra svo rólega sem verða má í þröngskomum stakki embættisskyldunnar. Sigurður kann ekki að leggja hendur í skaut sjer. Hann hefur alla sína tíð verið knúður af sí- brennandi umbótaþrá og því hef- ur það orðið hlutskifti hans að berjast fyrir því að rækta landið og fræða lýðinn. Eitt af því fyrsta, sem hann gerði í Búnaðarfjel. var að koma á fót búsáhaldasýningunni, sem ein hefur verið haldin hjer á landi. Um það leyti flutti hann inn stórvirkar jarðræktarvjelar. Átti mikinn þátt í því að jarð- ræktarlög voru samin, ræktunar- sjóður hinn nýi var settur á stofn, og ennfremur tók hann að vinna að því að afla bændum erlends áburðar. Samtímis þessu var Sig. á sífeldu ferðalagi bæiði innan lands og utan og var altaf að leitast við að fræðast sjálfur og leiðbeina öðrum. Allmikið hefur Sigurður skrifað, en merkasta bók hans mun vera um áburðar- notkun. Hvernig leit þjóðin á störf hans í Búnaðarfjel. ? Nokkuð mis- jafnlega. Við Islendingar erum vanir mókinu og smátækum um- bótum í búnaðarmálum. Ótti og uggur settist að kyrstöðumönnun- um þegar þeir urðu varir við nýj- ungar Sigurðar. Þeir fóru að búa sjer til ýmsar grýlur og hrædd- ust þær sjálfir. Slíkum mönnum fór líkt og átt hefur sjer stað um allmarga bændur,, sem höfðu ótrú á því fyrir nokkrum árum að sljetta túnin sín, því að þeir hjeldu að taðan væri svo drjúg af þýfinu. En þrátt fyrir þetta hefur mikill meiri hluti þjóðarinn- ar kunnað að meta störf Sigurð- ar. Hann hefur notið mikillar virðingar, og verið talinn einhuga framfaramaður við Bfl. eins og fyr á Hólum og Akureyri. Því hefur verið minst á það hjer sem Sigurður hefur vel gert, að mikil alda og úfin rís nú gegn honum með næsta undarlegum hætti og þjóðinni er það nauð- synlegt, ekki hans vegna, heldur vegna almennings að hugleiða það, að hjer er enginn hversdagsmeð- almaður, sem nú verður fyrir ein- kennilegu aðkasti, og ómildum dómum. Meiri hluti stjórnar Búnaðar- fjelags íslands hefur rekið bún- aðarmálastjóra frá embætti með aðeins tíu daga fyrirvara. Er þetta nær því eins dæmi um mik- ilsmetinn embættismann. Því mun öll þjóðin spyrja undrandi: Hvað hefur hent búnaðarmálastjóra, sem getur valdið þessu? Hefur hann drýgt glæp, svo ljósan og hættulegan, að sjálf- sagt sje að útskúfa honum fyrir- varalaust að kalla; án þess að hafin hafi verið málsókn gegn honum, án þess að nokkuð hafi verulega verið skrifað eða skýrt fyrir almenningi um málið. Það er von að þjóðin spyrji. Því fram að síðsutu dögum, má heita að almenningur viti ekkert um hvað hjer er að gerast, og brottrekstur Sigurðar kemur öllum óvart eins og þruma úr heiðskíru lofti. Síst vita bæindumir í fjarlægum sveit- um neitt verulegt um þetta undar- lega mál, þó snertir það þá auð- vitað framar flestum öðrum, fje- laga Búnaðarijelags Islands, framleiðendunia, sem Sigurður hefir verið að vinna fyrir. Þó er sagt að stjórn Búnaðaríjel. hafi skrifað fulltrúum Búnaðarþings- ins og óskað álits þeirra um mál þetta. Fulltrúamir óskuðu eftir því að ekki yrði tekin ákvörðun um málið fyr en Búnaðarþing kæmi saman. Þrátt fyrir þetta er búnaðarmálastjóra þegar . í stað vikið úr embætti. Þetta virðist vera einkennileg og allhörkuleg aðferð. Til hvers var verið að skrifa búnaðarþingsfulltrúunum ? Gerði stjórnin það í því skyni að gtta verið viss um að geta breytt þveröfugt við það sem þeir vildu. Maður hlýtur að spyrja. Þetta er svo undarleg íramkoma. Dugandi lögfræðingur, Hermann Jónas- son, hefir nú nýlega rannsakað þetta atriði málsins, útaf fyrir sig, brottrekstur Sigurðar, og kemst að þeirri niðurstöðu, að stjórn fjelagsins byggi brottrekst- ur sinn á dylgjum þingnefndar Alþingis, alt sje málið illa rann- sakað og sakir gegn Sigurði ósannaðar með öllu. Hann leiddl ítarleg rök að því að það hafi verið siðferðileg skylda Búnaðar- fjelagsstjórnarinnar að bíða bún- aðarþings með að taka ákvörðun um málið og telur að jafnvel megi líta svo á, að hún hafi ekki getað tekið ákvörðun svo lög- mætt sje. Þá er að athuga hvað búnaðar- málastjóma er í raun og veru gef- ið að sök. Eins og fyr er sagt hefur mjög lítið verið birt al- menningi um það, þó flutti Vörð- ur eina grein um málið fyrir nokkru. Þar segir svo : „Það mál er þannig vakið, sam- kvæmt skýrslu stjómar Búnaðar- fjel. Isl., að framkvæmdastj. fje- lagsins hefur snemma á síðastl. ári, af ástæðum sem ekki eru kunnar, slept, að því er virðist viljandi, þvert ofan í samþykt Búnaðarþingsins, einkasölu þeirri er Búnaðarfjel íslands hafði haft frá Norsk Ilydro á Noregssalt- pjetri í hendur firmanu Nathan & Olsen í Reykjavík, og dulið fjelagsstjórnina þessa nær hálft annað misseri“. Líklegt er að þeir, sem lesið ha.fa Varðar-greinina, hafi gert ráð fyrir að hjer væri farið með rjett mál, það sem það næði. Engum gat blandast hugur um að hefði Bfl. ísl. fengið hinn um- rædda einkasölurjett, þá hlutu að vera til skriflegir samningar um rjett þennan, sem Búnaðarfjel. og Norsk Hydro geymdu, og framar öllum öðrum! hlaut stjórn Bún- aðarfjel. íslands að þekkja þessa samninga og höfundur Varðar- greinarinnar átti að þekkja þá, þeir hlutu að vera ömggasta heimildin fyrir umsögn hans. En hvað skeður? Stjórn Bfl. Isl. sendi s. 1. vetur Pálma Einars- son ráðunaut til útlanda meðal annars til að kynna sjer þetta áburðarmál, sem hún hefði þo átt að vita vel um. Nú er P. E. nýkominn heim og hefur skrifað ítarlega grein um málið, þar seg- ir svo: „Hvorki Búnaðarfjelag Is- lands, nje framkvæmdarstjóri þess hefur haft einkaumboð á Noregssaltpjetri fyrir Island frá Norsk IIydro“. Og enn segir hann: „Af þessu er ljóst, að framkvæmdastjóri Bfl. ísl. hef- i ur ekkert umboð af hendi að í láta“. Það er ekki nokkur ástæða i nautsins. Honum mundi koma það | ónotalega í koll, ef hann færi hjer með rangt mál, enda getur hann þess að hann hafi í höndum skjöl, sem sanni þetta. Þá ber að athuga það, að N. H. hefur gengið svo frá samn- ingum við Nathan & Olsen að Bfl. ísl. hefur fullan ákvörðunar- rjett um verðlag áburðarins, og líka má geta þess að einkasölu- leyfið stendur ekki um óraaldur, það gildir ekki lengur en þetta ár. Sannarlega virðist það lítið, sem gengið hefur úr greipum Búnaðarfjelagsins. Ætli flestir verði ekki meir en lítið undrandi og tortrygnir, þeg- ar þeir fara að athuga það, sem j fram hefur komið um þetta mál. | Mörgum mun verða það fyrir að spvrja sjálfa sig og aðra: Hvern- ig stendur á öllum þessum skolla- leik? Eru sakirnar, sem bomar hafa V. Hugo: VESALINGARNIR. um og skalf og brosti, þegar hann sá lögregluþjón. Menn töldu engan vafa leika á því, að hann væri í sambandi við ræningjaflokk, sem talinn var liggja á gægjum í skóg- arjaðrinum, þegar dimt var orðið. Nú höfðu menn tekið eftir því, að Boulatruelle gekk snemma frá vegavinnu sinni og fór inn í skóginn með pál sinn. Menn gátu mæitt honum á kvöldin á eyðilegustu stöðum, í þjettustu runn- um, þar sem hann virtist vera að leita að einhverju, og stundum var hann að grafa.Kv,enfólk, sem mætti honum, hjelt þegar, að hann væri djöfullinn og það varð ekki mikið rólegra, þegar það sá, að þetta var Boulatruelle. Bersýnilegt var að hann vildi leynast og að hann var við eitthvert dularfult verk. „Augljóst er“, sögðu þorps- búar, „að hann hefir sjeð djöfulinn, og nú er hann að leita. Jæja, hann er þá líka einmitt maðurinn til þess að stela spariskildirigum fjandans". En nú hætti flakk Boulatruelles samt sem áður; hann byrjaði aftur reglulega á vegavinnu sinni, og fólk tók að ræða um aðra hluti. Þó voru ýmsir, sem enn voru forvitnir og hjeldu að nú hlyti eitthvað að búa undir, ekki fjársjóðirnir, sem þjóðsagan sagði frá, heldur eitthvað annað, sem betra var og vegagjörðamaðurinn hefði fengið veður af. Þeir, sem mestan áhuga höfðu á málinu voru skólakennarinn og veitingamaðurinn Thenardier, sem var allra kunningi og taldi það ekki undir virðingu sinni, að eiga mök við Boulatruelle. „Hann hefir verið á galeiðunum“, sagði hann; „jæja, hvað um það, enginn veit hvar þar er eða þangað fer“. Skólakennarinn fullyrti kvöld eitt að yfirvöldin fyr á árum hefðu rannsakað hvað Boulatruelle væri að fást við í skóginum, og að hann hefði verið neyddur til þess að segja alt, því að hann mundi hafa verið píndur til sagna ef í nauðir hefði rekið, og að hann mundi t. d. ekki hafa staðist vatnsraunina. „Við skulum þá reyna vatns*- raunina“, sagði Thenardier. Og nú fjekk vegagjörðar- maðurinn eins mikið að drekka og hann kærði sig um. Boulatruelle drakk mikið en sagði lítið. En með því að halda honum stöðugt að efninu og leggja saman einstak- ar dular setningar, sem út úr honum komu, töldu þeir Thenardier og skólakennarinn sig hafa komist að þessu: Einn morgun, þegar Boulatruelle gekk til vinnu sinnar, hafði hann sjeð pál og reku á einum stað í skóginum undir runna. Hann hjelt að Six-Four’s, vatnsberinn ætti þetta og hirti ekkert frekar um það. En sama kvöld hafði hann falið sig bak við trje og sjeð þá mann, sem ekki átti heima þar í sveitinni, en sem hann þekti annars mjög vel, koma frá þjóðveginum og fara inn í þjettasta hluta skógaríns — þeir hafa vitanlega verið á galeiðum saman, sagði Thenardier. Hann neitaði algjörlega að segja nafn hans. Hann hjelt á férhyrndum pakka, sem leit út eins og hann væri kassi eða lítið kofort. Boulatruelle varð mjög forviða, en ekki liðu þó nema sjö eða átta mínútur, þang- að til honum datt í hug að elta manninn. En þá var það orðið of seint, hann var kominn inn í skógarþyknið, og rnyrkrið skall á, svo að Boulatruelle gat ekki náð honum. Þá hafði hann ákveðið að rannsaka skógarjaðarinn. Það var tunglskin. Tveimur eða þremur stundum síðar hafði hann sjeð manninn koma aftur út úr skógarþykninu, og þá var hann ekki með ferhymda pakkann, en með pál og reku. Boulatruelle hafði rólegur lofað honum að fara, því að hann var viss um að maðurinn var þrisvar sinn- um sterkari en hann sjálfur, og er hann var auk þess vopnaður með pál, hefði hann að líkindum drepið hann, ef hann hefði þekt hann aftur og orðið var við að Boula- truelle þekti hann. Boulatruelle gáði undir runnann morg- uninn eftir, og er pállinn og rekan voru horfin, þóttist liann mega ráða þar af, að maðurinn hefði grafið kass- ann niður, og þar eð hann var of lítill til þess að lík gæti verið í honum, hlutu peningar að vera í honum. Þetta var ástæðan til þess, að hann hafði farið að leita. Nú hafði hann leitað og grafið alstaðar, þar sem svo leit út sem nýlega hefði verið grafið, en það hafði verið árangurs- laust. Ilann hafði ekki fundið neitt. Enginn hugsaði meira um þetta í Montfermeil. Það var aðeins ein og ein kjafta- kerling, sem sagði: „Þjer getið reitt yður á, að Boula- truelle hefir ekki gjört sjer þetta ómak upp úr þurru; jeg er viss um, að íjandinn hefir verið þar á ferðinni“. I lok októbermánaðar árið, sem saga vor greinir frá, 1828, sáu íbúarnir í Toulon skipið O r i o n, sem síðar varð skólaskip í Brest, en þá var í Miðjarðarhafsflotan- um, koma inn í höfnina til þess að fá viðgerð á skemd- um þeim, sem það hafði orðið fyrir í ofviðri. Að her- skip kemur í höfn, er ávalt viðburður, sem vekur at- hygli múgsins. Það er eitthvað mikilfenglegt við slíkt skip, og lýðurinn elskar það, sem mikilfenglegt er. Ilaf- skipaklappirnar, stíflurnar og bryggjumar voru líka full- ar frá morgni til kvölds af slæpingum og fávitrum mönn- um, sem komu til þess eins að sjá 0 r i o n. Skipið hafði lengi verið illa til reika. Þykt lag af skeljum hafði safn- ast á kjölinn á fyrri ferðum þess, svo að það hafði ekki nálfa ferð; árið áður hafði það verið flutt í kví til þess að láta skafa það hreint, og svo hafði það lagt út aftur, en leki hafði komið að því við balarisku eyjamar — skip- in voru ekki brynvarin á þeim dögum. Stórfenglegur jafn- dægrastormur hafði brotið hlera fyrir fallbyssuopi á hlje- borða og skemt framsiglureiðann. Orion varð að halda inn til Toulon vegna þessara skemda. Það lá fyrir akk- erum við vopnabúrið. Það var með öllum útbúnaði, með- an verið var að gjöra við það. Skrokkurinn hafði ekkert skemst á stjórnborða, en hjer og þar voru teknir nokkr- ir plankar úr, eins og siður er, til þess að hleypa loft- inu að. Morgun nokkurn varð múgurinn, sem horfði á skip- ið, vottur að einkennilegu atvik. Skipsmenn voru allir að fást við að koma fyrir seglunum. Reiðavörður, sem var að draga inn kaðlana á pallseglinu stjórnborðamegin, misti jafnvægið. Hann sást riða til. Mannfjöldinn, sem staddur var á vopnabúrsbryggjunni, rak upp óp. Höfuðið fjekk yfirhöndina, maðurinn fjell um rána og sneru hend- urnar miður; hann greip í kaðal, fyrst með annari hendi

x

Lögrétta

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögrétta
https://timarit.is/publication/196

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.