Lögrétta - 24.08.1927, Blaðsíða 2

t
LÖGRJETTA
LÖGRJETTA
8
LÖöRJETTA
Útgcfandi og riutjóri
t’oritslua tí í 11 a i o n
Þin^holtsitrieti 17. Slini 178.
iHBheliata og afgrreiðila
1 ÞingholUitrKti 1. Slmi 186.
-O
að þær voru bornar fram á tungu,
sem fáir skildu. Þetta er vísind-
unum til tjóns og smáþjóðunum
til álitshnekkis, í bráð að minsta
kosti. Það er næstum því óhugs-
andi erfiði fyrir hvem ein-
stakling að ætla að nema öll þau
mál, sem nauðsynlegt kann að
vera til þess að geta fylgst vel með
í þeirri fræðigrein, sem hann fæst
við. Það er heilt æfÍ3tarf, eða í
rauninni alveg ómögulegt. Nauð-
synin á sameiginlegu vísindamáli,
eða alþjóðlegu hjálparmáli til
notkunar ásamt þjóðmálunum, er
aftur orðin mjög brýn. Það er
tæpast hugsanlegt framar, að
vekja latínu eða grísku upp til
slíkra nota. Úrlausnarmöguleik-
arnir eru því tveir, að nota eitt-
hvert lifandi nútímamál eða eitt-
hvert tilbúið mál.
Þegar á 17. og 18. öld var farið
að hugsa um möguleika tilbúins
máls. Leibniz vann í þá átt. Á
eíðasta áratug 19. aldar komu
fram 30-—40 slík mál og áttu
sjer skamman aldur. Volapiik,
sem kaþólski presturinn Schleier
fann upp varð kunnast. Nú
er kunnast esperanto Zamenhofs.
Notkun slíks máls væri enganveg-
inn óhugsandi og það skiftir
ekki máli í þessu sambandi, þótt
málið sje ekki — og geti ekki
orðið — „lifandi“ á sama hátt og
þjóðamálin. öll ritmál eru í raun
og veru að nokkru leyti „dauð“
á sama hátt og „tilbúið“ mál,
samanborin við mælt mál dag-
legs lífs. En eins og málum horf-
ir mundi hagfeldasta úrlausnin
verða sú — þótt úrlausn í es-
perantoáttina sje ekki ófram-
kvæmanleg — að nota eitthvert
af hinum lifandi meginmálum
sem sammál vísindanna. Auðvitað
yrði hver vísindamaður, eins og
hver mentamaður yfirleitt að geta
lesið heimsmál nútímans, ensku,
frönsku og þýsku. En eitt ætti að
velja sem, sammál vísindanna og
mundi valið þó verða mjög erfitt
af mörgum ástæðum, þjóðamet-
ingi o. s. frv. Paul Passy hafði
reyndar sett fram þá skoðun, að
stórmálin ætti einmitt ekki að
nota, til þess að komast hjá stór-
þjóðarígnum. Hann vildi láta nota
smáþjóðarmál, sem enga þjóð-
ernisöfund vekti hjá öðrum og
stakk upp á norsku, seinna ítölsku
eða nýgrísku (Le Maitre Phoné-
tique 1903). En þetta segir V.
Th. að varla verði tekið alvarlega,
það sje fjarstæða, einkum um
norskuna. Hann telur heppilegast
að nota eitthvert stórþjóðamálið
— helst ensku. Hún sje nú þegar
útbreiddust allra Evrópumála, en
einnig tiltölulega einfalt mál í
byggingu, en orðaforðinn all-
alþjóðlegur og í heild sinn hið
merkasta mál. Alment vísindamál
er knýjandi nauðsyn, en samt,
segir Vilh. Thomsen, má ekkert
slíkt mál verða viðurkent nema
því aðeins, að jafnframt verði
viðurkendur fullkominn rjettur
hvers þjóðlegs máls — því það er
dýrmætasta eign hverrar þjóðar.
Síðustu fregnir.
Frá París er símað, að Þjóð-
verjar og Frakkar hafi gert með
sjer verslunarsamning og lofar
hvor þjóðin hinni mestu ívilnun,
sem hún veitir. í Kína hefur
Norðurherinn tekið Pukow og
situr nú um Nanking. Miklir
skógareldar geisa á Miðjarðar-
hafsströnd Frakklands.
Æfisaga Krists
Eftir Giovanni Papini.
(Ágrip).
Kvenfólkið elskaði Jesú og dáði
hann. Hann hafði yfirgefið móð-
ur sína og kvæntist ekki nje batt
sig tengslum við nokkra konu. En
samt hlaut hann alla tíð ástúð og
umhyggju kvenfólksins í ríkum
mæli. Það nam staðar, er hann
gekk framhjá, hlustaði með at-
hygli á orð hans og ræður, beið
utan við hús þau, sem hann
gekk inn í, sýndi honum böm sín
og festi í minni það, sem hann
mælti við þau,lofaði hann í viðræð-
um, snart klæði hans til þess að
fá bót við sjúkdómum og þótti
vænt um, ef það gat gert hon-
um greiða og unnið fyrir hann.
Það var algeng skoðun meðal
kvenfólksins, sem í ljósi var lát-
in af konunni, sem eitt sinn hróp-
aði upp í mannfjöldanum: „Sæll
er sá kviður, sem þig bar, og þau
brjóst, er þú mylktir“.
Þegar Jesús kemur í hús
Lazarusar vinar síns, er það hin
mesta gleði fyrir systurnar
Mörtu og Maríu, sem bjuggu þar
með bróður sínum. Marta gengur
um beina og gerir sjer alt far um
að móttakan sje sem veglegust,
O
Hljómleikar. Hingað er kominn
á vegum Hljóðfærahússins 11
ára drengur austurrískur, Wolfi
Schneiderhan, sem umtalaður er
sem „undrabarn" fyrir snjallan
fiðluleik sinn. Með honum er
prófessor Willy Klasen pionoleik-
ari og tónskáld, er víða hefir farið
til hljómleika. Hjeldu þeir fyrstu
hljómleika í Gamla bíó í gær, fyr-
ir húsfylli og var tekið með mikl-
um fögnuði. Meðal viðfangsefn-
anna voru lög eftir W. Kl. sjálfan
og gerður að góður rómur, en
annars var aðalviðfangsefni
Klasens Sonata pathétique Beet-
hovens, en Wolfi Ijek m. a. verk
eftir Beethoven og Paganini. Var
honum óspart klappað lof ; lófa
og þótti leikur hans undragóður.
Þeir fjelagar halda hjer tvo
hljómleika til en fara síðan til
Ameríku til hljómleikahalds.
en María setst við fætur Jesú og
hlýðir á það, sem hann hefur frá
að segja. Oft leituðu konur sjer
9
huggunar hjá Jesú og hjálpar í
veikindum. Hann komst við af
gráti ekkjunnar í Nain, svo að
hann vakti son hennar upp frá
dauðum, 'og margar sagnir skýra
frá, að hann hafi læknað veikar
konur. Konum var á hans dög-
um ekki kent neitt það, er að
löggjöf leit eða andlegum mál-
um, þótt þær væru við helgiat-
hafnimar. En hann talaði við þær
um hin æðstu málefni. Og kirkja
Krists gerði síðar konu að æðsta
túlki milli guðs og manna.
Skrifað I sandinn. Það var eitt
sinn í Jerúsalem að Jesús mætti
konu, sem sannað var á hjú-
skaparbrot. Múgurinn hrakti
hana og æpti að henni. Hárið
fjell fram yfir andlit hennar og
hún hjelt höndum fyrir augu, en
sagði ekki orð. Það var kunnugt,
að Jesús gerði strangar kröfui-
um skírlífi. En þarna ofbauð hon-
um ofsókn múgsins meir en af-
brot konunnar. Konan átti að
grýtast til bana og múgurinn,
sem hrakti hana, áleit að hann
hefði rjett til þess að fremja
verkið. Þetta er sagt Jesú og
varð hlje á, þegar hann kom til.
Laut hann þá niður og skrifaði
eitthvað í sandinn. Er það eina
skiftið, sem þess er getið, að
Jesús hafi . skrifað, og enginn
veit, hvað það var, sem hann
skrifaði. Hann gat ekki sýknað
konuna, og múgurinn vildi fram-
kvæma verkið og grýta hana.
Menn biðu eftir því, hvað Jesús
mundi segja. Hann reisti þá höf-
uðið, leit yfir hópinn og mælti:
„Sá yðar, sem syndlaus er, kasti
fyrsta steininum“.
Þessi orð komu hópnum á óvart
og gerðu menn hikandi, og eftir
litla stund var hópurinn tvístr-
aður. Jesús laut aftur niður og
skrifaði í sandinn. Konan heyrði
að hópurinn fjarlægðist og eng-
inn æpti lengnr að henni. En
samt þorði hún ekki að taka
hendurnar frá andlitinu og líta
upp. Hún vissi að einn var eftir,
sá eini, sem rjett hafði til að
kasta steininum. Jesús reisti aft-
ur höfuðið og mælti: „Kona,
hvar eru ákærendur þínir? Dæmdi
enginn þig seka?“ — „Nei, eng-
inn, herra!“ svaraði konan. „Ekki
dæmi jeg þig heldur“, sagði hann,
„gáttu nú burt hjeðan og syndg-
aðu ekki framar“.
m og lioðrnir
Hversvegna eru bannlögin brot-
in ? Aðallega vegna ágirndar ein-
stakra manna; þeir vilja afla sjer
fjár með því að selja öðrum
áfengi fyrir okurverð.
Allir smyglaramir, bruggararn-
ir, leynisölumennirnir og nokkrir
læknar gera það af þessum ástæð-
um eingöngu, svo fagrar sem þær
eru. Þeir meta heiðarlegleik og
manngöfgi sjálfs sín ekki meira
en þetta.
Það er nú máske ekki svo und-
arlegt, þó þeir menn, sem áður
hafa mist æru sína og mannorð
fyrir einhver brot, telji það meðal
smábrotanna að afla sjer þannig
fjár; skiljanlegt að þeir, sem
neyð þrengir að og við bág kjör
eiga að búa freistist til þess að
ná sjer í svo fljótfenginn arð, en
að mentaðir menn í góðri stöðu,
sem á öðrum sviðum reyna í öllu
að lifa heiðarlegu lífi, skuli gjöra
sig seka í þessu óþrifaverki og
ósæmilega fjárgróðabraski er erf-
iðara að skilja, en því er, því
miður, ekki hægt að neita, að
þeir eru þó nokkrir meðal lækna,
sem afla sjer fjár á þennan hátt,
með því að brjóta lög landsins.
Ætla mætti nú að þessum em-
bættismönnum, sem misnota
þannig stöðu sína, væri vikið frá
embætti um lengri eða skemri
tíma, en það er öðru nær, því sá
þeirra t. d., sem opinberlega hef-
ur hrósað sjer af því, að hann
fyrir fje er aflað var á þenna
hátt — fyrir áfengislyfseðla —,
hafi siglt til annara heimsálfa,
hann hefur stjórn vor í heiðurs-
skyni sæmt riddarakrossi ríkis-
ins. Að vísu hefði hann engu síð-
ur átt þetta heiðursmerki skilið
fyrir önnur störf sín en margir
aðrir, sem hafa hlotið það; en dá-
lítið er það einkennilegt, svo
stuttu eftir að hann gaf þessa
yfirlýsingu um sjálfan sig, sem
að margra áliti hefði átt að leiða
til ákæru og dóms, er hann ekki
aðeins látinn óátalinn heldur
sæmdur heiðursmerki ríkisins.
En stjóm vorri til afsökunar
og lækninum með, þá vil jeg taka
það fram, að það er sannfæring
mín, að þessi læknir, sem hjer
um ræðir, er enganveginn meðal
þeirra lækna, sem mest gjöra að
því að úthluta áfengi eða áfeng-
islyfseðlum, þrátt fyrir þessa
yfirlýsingu sjálfs hans, — en þá
getum við hugsað okkur hvað
stórsölumennirnir geta aflað sjer
með þessari atvinnu er smásal-
arnir hafa þetta upp úr henni.
Annars er læknum nokkur vork-
unn, því eftir að þeir fengu
þetta svonefnda „læknabrenni-
víns“-leyfi, litu margir menn svo
á, að þeir hefðu leyfi til að selja
hverjum sem er áfengi, þeir hafa
því engan- frið fyrir þeim, sem
langai- í sopann, og eru næstum
neyddir til þess að gjöra þeim
einhverja úrlausn til þess að
losna við þá, ef þeir þá ekki
neita öllum um áfengi yfirleitt,
sem eflaust væri best fyrir báða
aðila.
Á hinn bóginn er víst heldur
ekki auðvelt, að fá lækna dóm-
felda fyrir slík afbrot, ef það
nægir jafnvel öðrum mönnum
dómfeldum, að kaupa sjer las-
leika vottorð einhvers þeirra til
þess að losna við refsinguna;
því allir geta giskað á að í svo
mannmargri stjett muni einhver
fást til þess að skrifa slík vott-
orð ef nóg er boðið fyrir það. En
meðan læknar yfirleitt hafa slíkt
vald, að ekki er hægt að beita
lögum landsins eða hegna mönn-
um móti vilja þeirra, þá verður
auðvitað ómögulegt að s ækja
sjálfa þá að lögum, — þeir verða
að nokkru leyti hafnir yfir lög
og rjett.
Ríkið verður því sóma síns
vegna — ef læknastjettin á ekki
að verða einskonar yfirríki yfir
ríkinu — nauðbeygt til, að taka
hjer fastari tökum, t. d. með því
að hafa 3—5 ákveðna, heiðvirða
lækna skipaða til þess starfs að
rannsaka og ákveða hverjir ekki
þoli að taka út þær refsingar,
sem þeir eru dæmdir til, og megi
lögreglan úr því ekki taka vott-
orð annara gild um þau atriði.
Þessum sömu læknum ætti
einnig að vera falið nokkurskonar
dómsvald um bannlagabrot lækna
þannig að þeir skyldu úrskurða,
hvort hinn kærði skuli sekur um
brot, eða að álítast verði, að á-
fengi það, er hann seldi eða ljet
V. Hugo. VESALINGARNIR.
Jean Valjean tókst ferð á hendur fyrst í apríl. Það
kom ekki oft fyrir. En þá var hann venjulega að heiman
í nokkra daga. Enginn vissi hvert hann fór, ekki einu
sinni Cósetta. Venjulega fór hann þessar ferðir þegar
heimilið var fjelaust. I þetta skifti sagðist hann verða að
heiman í þrjá daga. Um kvöldið sat Cósetta ein í stof-
unni. Sjer til dægradvalar fór hún að glingra við hljóð-
færið og söng og spilaði lag úr „Euryanthe“, veiðisöng-
inn, sem ef til vill er allra söngva fegurstur. Þegar hún
hafði lokið því sat hún um stund hugsandi og fanst alt
í einu að einhver hefði gengið um garðinn. Faðir hennar
gat það ekki verið, því hann var farinn burtu og ekki
Toussaint, því hún var farin að hátta. Klukkan var tíu.
Hún hlustaði við gluggahlerana og henni þótti sem hún
heyrði skóhljóð. Hún gekk í skyndi til herbergis síns
uppi á lofti og skimaði út í garðinn gegnum gat á glugga-
hleranum. Tunglskin var og bjart sem um hádag. Hún
lauk upp glugganum. En steinhljóð var í garðinum og
gatan mannlaus að vanda. Cósetta hjelt því að sjer hefði
skjátlast og Weberslagið hefði látið hana sjá sýnir. Þá
skýringu ljet hún sjer nægja og hugsaði ekki meira um
málið. Hún var líka ekki hræðslugjörn að eðlisfari. 1 æð-
um hennar rann flökkumannablóð, hún var fremur læ-
virki en dúfa. I rökkrinu daginn eftir gekk hún í garðin-
um og virtist henni þá endur og eins að hún heyrði sams-
konar hljóð og kvöldinu áður, skóhljóð og skrjáf lengst
inni í húmi trjánna. En henni datt það fljótlega í hug,
að skóhljóð í grasinu og skrjáf í liminu gæti verið mjög
svipað og skeytti þessu engu. Hún gekk fram í rjóður
eitt og varp þar tunglskinið skugga hennar á grassvörð-
inn. En hún stansaði óttalostin þegar hún hjá sínum
skugga sá annan skugga eins og af manni með kringlótt-
an hatt. Hún stóð um stund mállaus og hreyfingarlaus.
Loks beit hún í sig hörku og sneri sjer snarlega við. En
hún sá engann og skugginn var horfinn. Vofa gat þetta
samt ekki verið, því vofuf ganga ekki með kringlótta
hatta.
Daginn eftir kom Jean Valjean heim. Þegar hún
sagði honum frá þessu varð hann hugsi í stað þess að eyða
því sem hjegóma eins og hún átti von á. Hann fór frá
henni með tylliástæðu og gekk ofan í garðinn og athugaði
hliðið vandlega. Um nóttina vaknaði hún og var nú viss
um það, að hafa greinilega heyrt gengið undir gluggan-
um. Hún flýtti sjer og opnaði rúðu og sá líka mann ganga
þar með gildan staf í hendi. Hún var að því komin að
hljóða þegar tunglsbirtan fjell á andlit honum og hún sá,
að þetta var faðir hennar. Hún lagðist aftur til svefns, en
hugsaði með sjálfri sjer, að mjög hlyti hann að vera
kvíðafullur. Jean Valjean var í garðinum tvær næstu næt-
ur og sá Cósetta það gegnum hlerarifu. Þriðju tungl-
skinsnóttina um klukkan eitt heyrði hún skellihlátur niðri
í garðinum og kallaði faðir hennar upp til hennar —
Komdu, nú skaltu sjá skuggann með kringlótta hattinn.
Hún lauk upp glugganum og hann sýndi henni skugga,
sem svipaður var manni með hatt, en var skuggi reyk-
háfs, sem hófst þakskegg næsta húss. Cósetta fór að
hlæja, allur uggur hennar hvarf samstundis og við morg-
unverðinn dró hún dár að þessum draugagangi. Jean Val-
jean varð aftur rólegur. En Cósetta hugsaði ekkert um
það, hvort reykháfinn bar í raun og veru þannig við, að
skugginn gæti verið af honum, eða hvemig hann gat þá
kipst aftur um kvöldið. Hún var orðin róleg og óttaðist
nú engan umgang í garðinum.
En nokkrum dögum seinna kom fyrir annað atvik.
Rjett innan við garðshliðið stóð bekkur undir trje. Hann
sást ekki utan af götunni, en mátti með herkjum teygja
til hans handlegg gegnum rimlana. Kvöld eitt er Jean
Valjean var farinn út sat Cósetta eins og þungt hugsandi
á þessum bekk. Hún stóð upp og gekk um döggvott gras-
ið og sagði við sjálfa sig — Það væri ekki vanþörf á því
að ganga á klossum til þess að vaða ekki. Þegar hún var
aftur komin að bekknum tók hún eftir stórum steini, sem
lá einmitt þar sem hún hafði setið. Hún spurði sjálfa sig
þess undrandi hvemig á þessu stæði. Henni datt í hug,
að þessu kynni að hafa vel^ stungið inn gegnum rimlana
og hún varð svo hrædd, aðhún stökk óðar inn í húsið og
skelti í lás á eftir sjer'^- Er það ekki áreiðanlegt,
Toussaint, að þjer lokið öK’..Vandlega á hverju kvöldi? —
Jú, það getur ungfrúin ver^ viss um. — Það er svo hræði-
lega einmanalegt hjerna- ** Já, það er það sannarlega.
Hjer væri hægt að myrða flAHn ^n þess maður fengi tíma
til að æpa, hvað þá hel<N' meira .Og í þokkabót sefur
herrann ekki hjema. Það h heldur fjelegt að hugsa til
þess, að við erum hjer eiB&tnlar og hvenær sem er gæti
maður brotist hingað inn skorið okkur á háls. Það er
ekki svo hættulegt, þó maðh geti átt von á því að deyja,
því þá skuld eigum við ölLð gjalda, en það er viðbjóðs-
legt að eiga það á hættu,að þessir þorparar snerti við
manni. Og svo eru hnífarm’heirra kanske bitlausir, drott-
inn minn dýri. — Talaðu e^i svona, Toussaint, og lokaðu
nú vel alstaðar. Cósetta arg sV0 óttalostin af lýsingu
ráðskonunnnar að hún þ°r®ekki að biðja hana að fara að
gá að steininum á bekkn^. Hún rannsakaði herbergið
hátt og lágt, fór svo að s°^’ eh dreymdi sífelt fjallstóran
stein. En í sólarglaðan mð,kUninn eftir fór hún á fætur
og blygðaðist sín fyrir hu^-Vsi sitt og hjelt að steinninn
væri draumur einn og hug^Urður eins og skugginn. Hún
fór á fætur og gekk út 1 >arðinn- Steinninn lá ennþá á
bekknum. Svitinn bogaði lf enni hennar. En forvitnin
sigraði óttann. Hún tók steininn og sá undir honum
böggul sem líktist utanásH’Jta.rlausu brjefi. Hún tók það
og fann innan í því litla • Hvert blað í henni var tölu-
sett og skrifað í hana J*1. ^thÖíKl, gem Cósettu fanst
falleg. Hún stóð eins og 1 ,a/Urn °£ reyndi að líta upp úr
blöðunum, sem skulfu í he Um hénnar. En hún horfði á
þau og las. Þetta var þa^ hún las.
HJARTA ^IR STEINI.
Það, að draga alheilUl111 Saman í eina veru, og það,
að láta alt felast í einni jafnvel guð — það er ást.
Ástin er það að englarnir heilsa stjömunum.
Ástarharmur er þyngstur harmur.
Þvílík auðn, þegar horfin er hún, sem ein fyllir allan
heiminn. Ó, hversu satt er það, að ástmeyjan verður guði
lík. Það væri skiljanlegt að guð fyltist afbrýðisemi, ef
guð faðir hefði ekki augsýnilega skapað alla hluti vegna
sálarinnar og sálina vegna ástarinnar.
Á glampa af brosi undan sumarhatti getur sólin
svifið inní sali draumsins.
Guð er að baki öllu, en alt skyggir á guð. Sköpunar-
verkið er skuggadökt. Það að elska einhvern, er að láta
ljósið skína um hann.
Sumar hugsanir eru bænir. Þær stundir eru til, að
hvað sem líkamanum líður, krýpur sálin á knje.
Elskendur sem aðskildir eru reyna að gleyma skiln-
aðinum með allskonar hugarburði, sem samt er verulegur.
Þeim er meinað að sjást* þau geta ekki skrifast á. En
samt finna þau upp ýmiskonar leýndardómsfull ráð til
þess að skiftast á hugsunum. Alt sköpunarverkið ber boð-
in milli þeirra, fuglakvak, blómailmur og barnahlátur,
stjömublik, sólskin og sunnanvindur. Því ekki það? Alt,
sem guð hefur skapað er skapað í þjónustu ástarinnar.
Ástin er nógu máttug til þess, að gera náttúruna að boð-
bera sínum. Vor, þú ert brjef sem jeg skrifa henni.
Framtíðin heyrir tilfinningunum til, meira en vits-
mununum. Ástin er hið eina, sem fylt getur eilífðina.
Óendanleikinn þarfnast þess, sem er ótæmandi.
Ástin er hluti sjálfrar sálarinnar. Þær eru báðar eins
eðlis, guðlegur gneisti, óbrotlegur, óþrotlegur, eldur anda
okkar, ódauðlegur og óslökkvandi. Við finnum loga hans
læsast um merg og bein, sjáum hann sindra hátt með
himinskautum.
Ó, ást. Tilbeiðsla, unaður tveggja sálna, sem skilja
hvor aðra, fögnuður tveggja hjartna, sem gefast hvort
öðru, algleymi augna, sem sökkva sjer hvert í annað. Þú
kemur til mín ljúfan mín, við leiðumst tvö í einverunni,
sæla og sólheiða daga. Mig hefur dreymt það, að dagar úr
lífi englanna liðu niður á jörðina til þess að gagntaka ör-
lög mannanna.
Guð getur engu bætt við hamingju þeirra, sem elska,
nema því að láta ástina aldrei enda. Guð er fylling himins-
ins, ástin fylling mannsins.
Af tveimur ástæðum er starað á stjörnur, af því að þær
glóa og verða ekki gripnar. En rjett hjá þeir glóir fegri
geisli og ljúfari leyndardómur — konan.
Þegar ástin hefur slungið saman tveimur verum í
heilagri og engilhreinni einingu hefur leyndardómur lífs-
ins opinberast þeim. Þær eru undnar saman í einn örlög-
þátt, þær eru tveir vængir sömu sálar, elska og svífa
saman.
Á þeim degi þegar Ijómar af konu, er framhjá þjer
gengur ertu glataður, ástfanginn. Um annað er ekki að
gera en það, að hugsa svo innilega um hana, að hún kný-.
ist til að hugsa um þig.
Það sem ástin byrjar, getur guð einn fullkomnað.
Sönn ást örvæntir og fagnar við fábreyttustu atvik,
glófa sem glatast eða vasaklút sem finst, en trygð hennar
og von nægir ekkert minna en eilífðin. Hún er sett saman
úr því óendanlega stóra og því óendanlega litla.
þá
Sjertu steinn, þá vertu gimsteinn. Sjertu gras,
vertu gleym-mjer-ei. Sjertu maður, þá vertu ást.
Ástinni er ekkert nóg. Við höfum hamingjuna, ósk-
um alsælunnar, höfum alsæluna, óskum himinsins dýrðar.
Þið sem unnist, alt þetta er í ástinni fólgið, sífeld sæla
himinsins og meira til, óþrotleg yndisnautn.