Lögrétta - 25.07.1928, Blaðsíða 2

2
LÖGRJETTA
LÖQRJETTA
Útgefandi ng ritstjóri
t>»riteinn 6íelnsea
Þing-boltsstrxti 17. Slœi 178.
Iiahtinti of afgreideU
i MiAitreeti 5.
aðarmanna, að taka í sínar hend-
ur og voru þessi mál einnig mik-
ið rædd á sambandsfundinum og
urðu menn ekki á eitt sáttir.
Með stjómmálasamvinnunni
við verkamenn töluðu ýmsir
helstu menn samvinnuhreyfingar-
innar, s. s. Hayward, form. mið-
stjómar samvixmusambandsins
og Bames þingmaður, sem er
formaður samvinnuflokksins, en
hann er myndaður í þinginu fyrir
alllöngu, áhrifalítill og án opin-
bers stuðnings sambandsins.
Þessir menn hjeldu því fram, að
ákvæðin um stjómmálasamvinn-
una væru svo frjálsleg, að einstök
fjelög þyrftu ekki að taka starf-
andi þátt í henni fremur en þau
sjálf vildu, en vitanlegt væri það,
að takmark samvinnumanna og
jafnaðarmanna væri í raun og
veru hið sama, þótt þeir fæm
nokkuð sina leiðina hvor og með
sambandi við öflugan stjómmála-
flokk fengju samvinnufjelögin
nýjan styrk og vemd í þjóðfje-
laginu. Aðrir hjeldu því fram, að
verkamannaflokkurinn sæktist
eftir samvinnunni fyrst og fremst
vegna eiginhagsmuna, hann ætl-
aði að nota samvinnufjelögin fyr-
ir mjólkurkýr í kosningasjóði
sína, þar sem hann væri í nokk-
urri kreppu eftir að löggjöfiu
setti ákveðið hámark fyrir leyfi-
legum framlögum iðnfjelaganna
til pólitískra þarfa, en að öðm
leyti mundi hann fara sínu fram
1 jafnaðarmenskuátt. Enn er all-
mikið deilt um þessi efni í Bret-
landi, einnig innan samvinnufje-
laganna, en ekki hafa þau klofnað
og margir spá því, að þessi sam-
vinna muni hafa mikil áhrif á
næstu kosningar, jafnaðarmönn-
um í vil.
Síðustu fregnir.
Viðsjár nokkurar em með Kín-
verjum og Japönum út af því, að
Kínverjar hafa sagt upp verslun-
arsamningum við þá og missa
Japanar við það ýms fríðindi í
Kína. 70 þús. kolanámumenn hafa
gert verkfall í Saardalnum. Pro-
fessor Bergius, sem fann aðferð
til þess að vinna olíu úr kolum,
kveðst nú hafa fundið aðferð til
þess að vinna matvæli úr trje.
Stórþjóðimar allar hafa nú fallist
á ófriðarbannstillögur Kelloggs.
Prestastefnan
Prestastefnan, sem haldin var
á Hólum 5.—7. þ. m. var sótt af
30 andlegrar stjettar mönnum,
auk biskups og ennfremur tók öl.
Ólafsson kristniboði þátt í stefn-
unni. Biskup predikaði við setn-
inguna en sr. Ólafur í Amarbæli
var fyrir altari. Biskup gaf yfir-
lit um ástand þjóðkirkjunnar.
Þj óðkirkj uprestar em nú 107 og
3 aðstoðarprestar, en 3 embætti
em nú óveitt, en alls vom veitt á
síðastliðnu fardagaári 14 presta-
köll, ef þjónusta Lauganesspítala
er talin með, en hún var veitt öðr-
um presti Reykjavíkurdómkirkju.
Nýjar kirkjur voru reistar í Hrís-
ey, en þar hefur aldrei verið
kirkja áður, á Skagaströnd (flutt
frá Spákonufelli að Hólanesi) og á
Raufarhöfn (flutt frá Ásmundar-
stöðum) — alt steinsteypukirkj-
| ur. Fjórðu kirkjuna er verið að
reisa á Hjalla í ölfusi. Á fjórum
prestssetram hafa verið gerð ný
hús, í Steinnesi, í Holti undir
Eyjafjöllum, á Skútustöðum og í
Saurbæ í Eyjafirði. Síðar skýrði
biskup nánar frá kirkjustarfinu.
Alls vom fluttar á árinu 4326
messugerðir, eða nokkra fleiri en
árinu áður (4250), þar af 4241 af
þjóðkirkju prestum, eða sem
svarar 40 embættisgerðum á
hvem þjónandi prest. Tala altaris-
gesta var 5858, eða 420 fleiri en
árinu áður. 1943 ungmenni vom
fermd, þar af 1771 í þjóðkirkja-
söfnuðum. Kirkjulegar hjóna-
vígslur vom 590, skímir 2600 og
greftranir 1200.
| Umræður urðu mestar um
handbókarmálið (fmmmælandi sr.
Stefán á Völlum) og var samþykt
tillaga um það að fara bæri var-
lega í öllum breytingum á helgi-
siðum kirkjunnar. Einnig var rætt
nokkuð um stjóm á eignum safn-
aðarkirkna og friðhelgi þeirra, í
sambandi við kvörtun sr. Ólafs í
| Amarbæli um meðferð síðasta
| þings á heitfje Strandakirkju, er
nota skyldi til sandgræðslu, en
ekki til kirkjusmíðar eins og upp-
; haflega hafi verið til ætlast. Syno-
dus mótmælti ráðstöfun þingsins.
Kveðju fjekk prestastefnan frá
stórstúkuþinginu með beiðni um !
j það að predikað yrði bindindi í 1
i hverri kirkju einn sunnudag á ári. :
Þessu var „dauflega tekið“ en í S
i staðinn var stórstúkunni „óskað :
blessunar Drottins í þýðingar-
miklu starfi“.
Erindi fluttu biskupinn (um
kristilega predikun) sr. Þorsteinn
Briem (um trúarþörf mannsins),
sr. Gunnar Ámason (um samband
prests og safnaðar), próf. S. P.
Sivertsen (um Norðurlandakirkj-
umar þrjár og eihkenni þeirra),
Ól. Ólafsson, trúboði (um kristni-
boð í Kína). — 1 prestastefnulok
flutti sr. Bjami dómkirkjuprestur
Jónsson ávarp út af orðunum
kirkja vors guðs er gamalt hús.
o~
Draumur dagsins.
Gengur dagur
að glæstum beði.
Drotning hans
dýrðleg óf
rekkjutjöld
rósaskýja
og gullblómum
á gólf stráði.
Húmar hauður,
en hæstu tindar
standa sem ásthrifnir
yngissveinar,
kossum vaktir
með kinnar rjóðar,
brosmildir yfir
bygðum manna.
Hátt í hvelfingu
himingeima
eilífð kveikir
á ótal stjömum.
Þar, í bláveldi
blíðra heima,
draumgyðjan á
dýrðar hallar.
Sje jeg dag dreyma,
draumar skýrast.
Gæjast myndir
úr myrku djúpi.
Ógnum valda sumar,
aðrar hrifning,
— ljóss og skugga
líf á jörðu. —
Vaka víða
vafurlogar,
seiðmagnast sókn
að sjóðum fólgnum,
bróðir að bróður
blindur vegur,
helgast fær ekkert
hjer á jörðu.
Þjóta stormar
um þjóðlífs merkur,
bogna bjarkir
en bresta fauskar,
rýkur heimskuryk,
rökkvar í augum,
hristast hörgar,
hrynja goð vanans.
Heyri jeg þjóta
heift í lofti,
vakir vá
á vegum öllum,
gígur og skelfing
úr gljúfmm læðast,
en feiknir anda
í urð og gjótum.
Vaka mæður
vöggum yfir,
hrynja höfug tár,
hjörtum blæðir,
bera borin líf
á bænarörmum,
falla fram
á fótskör drottins.
Breytist svið:
Brot og rústir
V. Hugo: VESALINGARNIR.
látið dæluna ganga eins og þau hafa lyst á. Svo fór hann
til Maríusar og Cósettu og hvíslaði að þeim — Þúist þið!
Þið þurfið ekki að leggja á ykkur nein bönd.
Ungfrú Gillenormand varð vitni þess með undmn, að
þetta ljós geislaði alt í einu á hinu gamla heimili hennar.
En undrun hennar var hvorki gremjuleg nje öfundsjúk.
Hin gamla piparmey horfði skilningslausum augum á
þau, það var mishepnað líf, sem horfði á sigur ástarinnar.
Faðir hennar sagði — Þama sjerðu, hvort jeg hafði ekki
á rjettu að standa. Sagði jeg ekki altaf, að að þessu kæmi.
ávo stóð hann þögull andartak og sagði síðan— Sjáðu hvað
þau eru hamingjusöm. Og um Cósettu sagði hann — En
hvað hún er falleg. Hún er eins og ein af myndum Greuze.
Þú mátt þakka fyrir það, lagsi, að jeg er ekki fimtán ár-
um yngri, því þá hefði jeg barist við þig um það, hvor
okkar ætti að fá hana. Jæja, ungfrú Cósetta, jeg er skotinn
í yður. Það er mjög eðlilegt. Það er alveg eins og það
á að vera. Það skal verða laglegt brúðkaup, sem við höld-
um. Við erum hjerna í Saint-Denis du Saint-Sacrament-
sókmnni, en jeg skal færa mig, svo hægt verði að halda
brúðkaupið í Pálskirkjunni, því hún er fallegri. Jesúít-
arnir reistu hana, og hún er einstaklega snotur. En feg-
ursta Jesúítabyggingin er í Namur. Hún heitir Saint Loup.
Þangað verðið þið að fara, þegar þið emð gift. Það borgar
sig. Jeg er alveg á sama máli og þjer, ungfrú Cósetta,
að ungar stúlkur eigi að gifta sig, það er nú þeirra starf.
Það getur verið nógu fallegt að vera ógiftur, en það er
dálítið kuldalegt. Biblían segir: Verið frjósöm. Til þess að
bjarga þjóðinni þarf mærina frá Orleans. En til þess að
auka hana þarf mömmu. Giftið ykkur þess vegna. Jeg sje
svei mjer ekki hvaða gagn væri að því að pipra. Jeg veit
það svo sem að piparmeyjamar fá sína eigin kapellu í
kirkjunni og verða í fjelagi hinnar heilögu meyjar. En
skyldi það vera munur: laglegur maður, sniðugur náungi
og svo þegar árið er úti, búlduleitur, Ijóshærður krói, sem
sígur í ákafa og hefur gljáandi spjekoppa á litlu, feitu fótl-
unum, og kreistir brjóstin á mömmu sinni með rósrauðum
krumlunum og brosir eins og morgunroðinn. Jeg held rjett
aðeins að þetta sje betra, en að halda á kertaljósi við
kvöldsönginn. Heyrðu annars, sagði hann svo við Maríus.
— Hvað, afi, sagði Maríus. Átturðu ekki trúnaðarvin? —
Jú, hann Courfeyrac. — Hvað er orðið um hann? — Hann
er dáinn. — Það er gott. Svo settist hann hjá þeim Marí-
usi og Cósettu og strauk hendur þeirra. — Hún er svo
einstaklega elskuleg, hún Cósetta. Hún er í senn lítil stúlka
og fyrirmannleg heldri kona. Hún verður aðeins barónsfrú
það er synd, því hún ætti að verða markgreifafrú. Kæm
börn. þið eruð ,á rjettri leið. Elskið hvort annað. Ærslist
þið eins og þið viljið. Ástin er ærslagangur mannanna og
andríki guðs. En það er satt, það kemur sjer illa. Hann
varð alt í einu skuggalegur á svipinn. Jeg man nú eftir
því, að helmingurinn af eignum mínum er festur í lífrentu-
tryggingu. Það getur slampast meðan jeg tóri. En þegar
jeg er dauður, eftir svo sem tvo áratugi, þá eigið þið ekki
grænan eyri, kæru börn. Þá neyðist þjer til þess, góða
barónsfrú, að taka til fallegu, hvítu höndunum yðar. En í
þessum svifum heyrðist alvarleg, en óróleg rödd og sagði
— Ungfrú Euphrasía Fauchelevent á sex hundruð þúsund
franka. Það var Jean Valjean, sem sagði þetta. Áður hafði
hann ekkert sagt, og enginn virtist hafa tekið eftir því,
að hann var viðstaddur. Hann stóð hreyfingarlaus að baki
ölíu þessu hamingjusama fólki. — Hvaða ungfrú Eup-
hrasía er þetta, sem þjer eruð að tala um? spurði Gille-
normand undrandi. — Það er jeg, sagði Cósetta. — Sex
hundruð þúsund franka, sagði Gillenormand aftur. — Já,
eða kanske fjórtán, fimtán þúsundum miður, sagðí
Fauchelevent, og lagði á borðið böggulinn, sem ungfru
Gillenormand hjelt að væri bók. Hann opnaði sjálfur bögg-
ulinn. 1 honum var seðlafúlga, sem talin var. Þetta voru
fimm hundruð þúsund franka seðlar og eitt hundrað sex-
tíu og átta hundrað franka seðlar. — Þetta er góð bók,
sagði Gillenormand. — Fimm hundruð og áttatíu og fjög-
ur þúsund frankar, tautaði ungfrú Gillenormand. — Það
kemur sjer vel, finst þjer það ekki, gamla ungfrú Gille-
normand, sagði afinn. H^ur e^ki strákskrattinn klófest
þarna miljónamær. Jú, PelX ^Íarga sjer, þessir fuglar.
— Fimm hundruð áttatí11 & fjögur þúsund frankar,
tautaði ungfrú Gillenorm^ sjálfa sig, fimm hundruð
áttatíu og fjögur þúsund- ^ "ósetta og Maríus sátu og
horfðu hvort á annað og t^Uv^rla eftir þessu lítilræði.
Lesandinn hefur sj^8^ skilið það, án þess að
langra skýringa þurfi, að Jeí<1 Valjean hafði tekist það,
að ná í tæka tíð, meðan ^l]\ var laus, peningum þeim,
sem hann hafði komist 1 Montreuil-sur-Mer, þegar
hann hj et Madeleine. HaU1 0 wst það, að hann yrði aft-
ur tekinn fastur, eins og ^arð á, og gróf því fjár-
sjóðinn í Montfermeille-S^^y^phæðin, sex hundruð og
þrjátíu þúsund frankar í se S, var ekki sjerlega um-
fangsmikil og geymd í ösWuU!'^li til þess að verjast raka,
Ijet Jean Valjean þær í ei^^^sa, fullan af trjespónum.
I sama kassann ljet hanP fjársjóð sinn, ljósastik-
urnar frá biskupinum, því ^Wði hann tekið með sjer,
þegar hann flýði frá Moiiire ,'sUr-Mer, eins og lesandinn
mun minnast. Maðurinn, S^111 e°Ulatruelle sá í fyrra skift-
ið, var Jean Valjean. Og 1 , skifti, sem hann var í
f járþröng, þurfti hann að í skóginn og af því stöfuðu
fjarvistir hans að heim^h' yUh hafði reku í skógar-
fylgsni, sem hann þekti ei**11, ®8ar hann vissi að Maríus
var að ná sjer og sá, að peningamir komið að
notum, sótti hann þá. h^1111 Þ& aftur og
erfði reku hans. öll uppÞ^ var í raun og veru fimm
hundruð áttatíu og fjo^ ’^sund og fimm hundruð
frankar. En Jean Valjean We 6ftir fimm hundruð frönk-
unum handa sjálfum sjer- 'í./ið sjáum svo hvað setur,
hugsaði hann. Mismunuri1111 Hl> eyðsla hans á árunum
1823 til 1833. Fimm árin 1 ^ 8%inu höfðu aðeins kostað
firnm þúsund franka.
Jean Valjean setti li°s , ^Umar á arinhilluna og
glampaði þar á þær, TotíS5al til mikillar ánægju. Hann
vissi einnig að hann var latlS Javert. Hann hiafði heyrt
LÖGRJETTA
3
signir sólstöfum
sæ og hauður,
en bygðir allar
blessar yfir.
Kristján Sig. Kristjánsson.
Æfisaga Krists
Eftir Giovanni PapinL
(Ágrip).
Förin til Emaus. Eftir páska-
hátíðina hófst aftur hversdags-
stritið. — Tveir af vinum Jesú,
sem leynst höfðu með lærisvein-
um hans í húsi því í Jerúsalem,
sem getið er um hjer á undan,
áttu þennan morgun erindi til
Emaus, sem var smáþorp hjer
um bil tveggja stunda gang frá
Jerúsalem. Þeir lögðu á stað rjett
eftir að þeir Símon og Jóhannes
komu frá gröfinni. Frásögn
kvennanna hafði haft áhrif á þá
og eins staðfesting lærisveinanna
tveggja á því, að gröfin væri tóm.
En samt hafði þetta ekki sann-
fært þá um, að svo einstakir at-
burðir hefði gerst þama eins og
þeir, sem frá var sagt. Þeir voru
athugulir menn, vildu ekki láta
blekkjast og gátu ekki lagt trún-
að á það, sem frá var sagt. Ef
lík meistarans var horfið úr gröf-
inni, þá var eðlilegast að ætla, að
einhverjir menn hefðu flutt það
burtu.
Þeir vom að tala um þetta á
leiðinni og um alla atburðina, sem
gerst höfðu undanfama daga, en
kom ekki saman, og lenti í deilu
milli þeirra. Alt í einu sáu þeir
skugga á jörðinni, sem kom á
eftir þeim. Þeir litu við. Skugg-
inn var af manni, sem gekk á eft-
ir þeim, og leit út fyrir að hann
væri að hlusta eftir samtali
þeirra. Þeir námu staðar og
heilsuðu manninum, eins og venja
var til, og hann slóst í för með
þeim. Báðum fanst þeim þeir
kannast við manrdnn, en þótt þeir
veittu honum nána eftirtekt, gátu
þeir samt ekki gert sjer ljóst,
hver hann væri. Maðurinn nefndi
sig ekki, en spurði, hvað þeir
væm að tala um.
Annar þeirra tveggja hjet Kleó-
fas; hann var eldri, og gegndi
spumingunni með nokkurri undr-
un. „Ertu svo ókunnugur í Jerú-
salem, að þú vitir ekki hvað gerst
hefur þar nú síðustu dagana?“
sagði hann. „Hvað er það?“
spurði ókunni maðurinn. „Kann-
astu ekki við Jesú af Nazaret?“
sagði Kleófas. „Hann var spámað-
ur, máttugur í orðum og verk-
um bæði fyrir guði og mönnum.
Og hefurðu ekki heyrt að æðstu-
prestamir og öldungamir fengu
hann dæmdan til dauða og Ijetu
krossfesta hann. En við væntum,
að hann væri sá, sem ætti að end-
urleysa Israel. Og nú em þrír
dagar síðan þetta gerðist. En svo
er það, að nokkrar konur, sem
við þekkjum og höfðu sömu trú á
honum og við, hafa traflað hugi
okkar með kynjasögum. Þær
komu snemma í morgun til graf-
arinnar og lík hans var þá horf-
ið, en þær sögðust hafa sjeð þar
engla, sem sögðu, að hann væri
lifandi. Nokkrir af vinum okkar
fóm þá til grafarinnar og stað-
festu það, sem konumar höfðu
sagt, en hann sáu þeir ekki“.
„Skilningslitlir erað þið og tor-
næmir á alt það, sem spámennim-
ir hafa sagt fyrir“, mælti ókunni
stara raunaleg
hjá refilsstigum.
Vaka böm
yfir vonanáum,
hjartkaldrar stefnu,
sem hefndir ól.
Ljóma bregður um
loft og hauður,
opnast himinn,
af hæðum stígur
Kristur í æðstri
kærleiks dýrð.
Opinn faðm
öllum býður.
Lausn hann boðar,
ef líf helgast.
Fjötraða fegurð
úr fýsnum lágum
allir leysi,
svo eftir standi
listaverk vígt
lifandi guði.
Hníga að dufti
við helga sýn
fýsnir allar,
en fögur vakir
aðeins ein:
hin eilífa þrá.
Krýpur í lotningu
líf á jörðu.
Alt varð að guðlegum
undraljóma,
einni vitund
og einni þrá.
1 Hjarta eilífðar
heilagt sló
lífsmagn
lífæð hverri.
Opnar dagur augu,
ennið ljómar.
Vakir von á brá,
en vor í huga,
sagt frá því, og sjeð það staðfest í blöðunum, að lögreglu-
maður að nafni Javert hefði fundist druknaður í fljót-
inu og að af brjefi, sem hann hefði skrifað yfirboðara
sínum rjett áður, væri talið sennilegt, að hann hefði fyrir-
farið sjer í brjálræðiskasti, þótt framkoma hans hefði
annars ávalt verið óaðfinnanleg. — Jú, sannarlega, hugs-
aði Jean Valjean, fyrst hann ljet mig sleppa, úr því hann
hafði náð í mig, hefur hann hlotið að vera brjálaður undir
eins þá.
Allur undirbúningur var hafinn undir brúðkaupið.
Læknirinn var spurður ráða og §agði að það gæti farið
fram í febrúar, en nú var desember. Nokkrar vikui liðu
í algleymingssælu. Afinn var ekki síst hamingjusamur.
Hann gat setið og horft á Cósettu langa stund á einu.
En hvað hún er dásamlega falleg, sagði hann. Hún er
yndislegasta stúlka, sem jeg hef sjeð á æfi minni. Hún
verður dugleg húsmóðir, með henni er hægt að lifa göf-
ugu lífi, Maríus minn, þú ert barón og þú ert ríkur, en
gerðu það fyrir mín orð, að hætta við það, að verða mál-
færslubraskari.
Cósetta og Maríus höfðu skyndilega komist úr gröf-
inni í paradís. — Skilurðu nokkuð í þessu öllu? spurði
hun. — Nei, svaraði hann, en mjer finst að guð sje með
okkur.
Jean Valjean annaðist alt, tók hvern stein úr götu
þeirra og greiddi fyrir þeim. Hann virtist ekki síður flýta
sjer áleiðis til hamingjunnar en Cósetta sjálf. Þegar hann
var borgarstjóri áður fyr gat hann ráðið fram úr vanda-
spumingunni um uppruna og ættemi Cósettu, sem hann
einn kunni skil á. Það var ekki að vita nema það kynni
að hafá eytt ráðahagnum, ef hann hefði sagt alt af ljetta
um ætt hennar. Hann sagði að hún væri sú eina, sem eftir
lifði að útdauðri grein ættarinnar, og var þá ekki að ótt-
ast andmælin, — hún væri ekki sín dóttir, en dóttir ann-
ars Fauchelevents. En Fauchelevents-bræðumir höfðu
verið garðyrkjumenn í Petit-Picus klaustrinu. Fyrirspum-
ir voru gerðar í klaustrinu og þeim svarað greiðlega og
bræðrunum borið hið besta orð. Nunnurnar voru reyndar
ekki vissar um það, dóttir hvors þeirra bræðra Cósetta
var, en bám það, sem til var ætlast og báru það vel.
Nauðsynleg vottorð voru fengin og Cósetta varð fyrir
laganna augum ungfrú Euphrasia Fauchelevent, munað-
arlaus. En Jean Valjean kom því einnig í kring að hann
var, undir nafninu Fauchelevent, gerður fjárráðamaður
hennar og Gillenormand meðfjárráðamaður. En um fimm-
hundruð og áttatíu þúsund frankana var það sagt, að
þeir væru arfur frá látnum manni, sem vildi ekki láta
nafns síns getið. Þessi upphæð hafði verið fengin í hendur
þriðja manni með þeim fyrirmælum, að hún skyldi fengin
Cósettu í hendur þegar hún yrði fullveðja, eða þegar hún
giftist. í heild sinni var sagan sennileg og þótt nokkurar
veilur væru í henni, var ekki eftir þeim tekið, því annar
aðilinn var of ástfanginn til þess að vera skarpskygn og
hinn var frá sjer numinn af sexhundruð þúsund frönkun-
um.
Cósetta fjekk nú að vita það, að hún væri ekki dóttir
gamla mannsins, sem hún hafði svo lengi kallað föður
sinn. Hann var aðeins frændi hennar. Þetta mundi hafa
valdið henni sárri sorg hvenær sem var endranær. Nú brá
það aðeins í svip skugga yfir líf hennar. Gleði hennar var
svo mikil að skugginn eyddist bráðlega, því hún átti Mar-
íus. Stjarna unga mannsins var hækkandi, en stjama
gamla mannsins lækkandi. Svona er lífið. Svo var Cósetta
vön því árum saman að vera vafin allskonar gátum og
þegar æskan hefur verið full af leyndardómum eru menn
ávalt við því búnir, að þurfa að hafna því að fá alla hluti
skýrða. Samt hjelt Cósetta því áfram að kalla Jean Val-
jean föður sinn.
Cósetta,, sem var hamingjusöm eins og engill, var
mjög hrifin af Gillenormand. Hann jós einnig yfir hana
hóli og gjöfum. Meðan Jean Valjean var önnum kafinn við
það, að útvega Cósettu fótfestu í þjóðfjelaginu var Gill-
enormand að undirbúa brúðkaupið. Hann hafði stökustu