Lögrétta - 30.04.1930, Blaðsíða 2

2
LÖGRJETTA
LOGRJETTA
3
| u—, i— ii. i .1. ... n
LÖGRJETTA
Útgeíandi og ritstjóri:
porstefnn Ofalason
JJingholtsstrœti 17. Sími 178.
Innheimta og afgreiðsla
í Lœkjargötu 2. Sími 185.
I ,---------------------------Jl
fyrirfram ákveðnar skoðanir á
öðrum efnum, t. d. verður hann
í heimspekislegum málum að að-
hyllast efnishyggju. Það er hugs-
anlegt að sú skoðun sje rjett, en
vísindalega hugsandi fólk getui
samt ekki á það fallist eins og
vísindum er nú komið. En það er
mannkyninu mjög áríðandi að
halda fast í vísindalegt sjónar-
mið. Rjettlátara efnahagskerfi
væri of dýru verði keypt, ef það
fengist ekki með öðru en því
að hefta hugsanir mannanna í
frjálsri rannsókn. Kredduföst
ofsatrú getur verið til styrktar |
í baráttu augnabliksins fyrir. ein-
staklinginn en annars verða menn
að vona að allur ofsi hverfi.
Valdhafar nútímans eru slæmir
menn og lífsform nútímans er
dæmt. En það er erfitt að fram-
kvæma umskiftin til hins nýja
eins blóðsúthellingalaust og auðið
er og með því að varðveita eins
mikið og hægt er af verðmætum
núverandi menningar. Þegar
möguleikar þessa starfs eru rædd-
ir, er ómögulegt að ganga frarn
hjá hinum merku atburðum í
Rússlandi þó að bolsjevíkum
sjálfum hafi ennþá ekki tekist að
framkvæma umskiftin milli hins
gamla og nýja á æskilegan hátt.
Jeppe Aakjær.
Eitt af bestu og vinsælustu
skáldum Dana, Jeppe Aakjær, er
Húsfrú Evíemía Halldórsdóttir
frá Syðstu-Grund í Skagafirði. Fædd 4. sept. 1869. Dáin 21. marts 1929.
Nokkur minningarorð frá eiginmanni hennar.
Man jeg þig, ástin mín, andvökunæturnar,
ónógar gerast mjer raunanna bæturnar.
Sakna jeg vinar í þungbærri þrautinni,
þykir mjer dapurt á einstæðingsbrautinni.
Harmurinn stálgreipum heldur um taumana,
hlífðarlaust þverkubbar glaðværðar draumana.
— Bót er það einhlítust bugandi lundinni,
bráðum er komið að heimfararstundinni.
Man jeg þú búið með árvekni annaðist,
aldrei við þreytu nje sjerhlífni kannaðist.
Áttir sem húsfreyja alkunna rausnina,
áttir í sjerhverjum vandræðum lausnina.
Gæfirðu eitthvað, þá ögn um það munaði,
enginn um smásálarháttu þig grunaði.
Stórhuga gagnslausa hjálpsemi hataðir,
háttprúðust, virðingu engri þú glataðir.
Man jeg þú, hjartað mitt, hóglífi neitaðir,
heiðurs og sjálfstæðis hvarvetna leitaðir.
Árrisul, síðfÖrul, starfandi, stríðandi,
stjómsemi heimilið fegrandi, prýðandi.
Djarfmælt og hreinskilin hálfvelgju lastaðir,
höndum að nokkuru aldrei þú kastaðir.
Hispurslaust öllum til syndanna sagðirðu,
sannleikann einan til málanna lagðirðu.
Man jeg þín atorka búskapnum bjargaði,
baslinu, eymdinni, skortinum fargaði.
Örlæti saman við aðgætni tvinnaðir,
áhuga, framsýni, verklagni þrinnaðir. —
— Þökk fyrir eindæma þróttmikla trygðina,
þrifnaðinn, nýtnina, ástríkið, dygðina.
Þökk fyrir lækning, nær þjökuðu undirnar,
þökk fyrir gjörvallar samveru stundimar.
Man jeg þá dauðinn kom helsárið höggvandi,
hrynjandi tárunum kinnarnar döggvandi,
tók þig í burt frá mjer hjeðan úr heiminum.
Hvar sem þú dvelur í ómælis geiminum
Ijómi þjer himneska lífssólin skínandi,
ljósi og fullnægju sál þína krýnandi.
Fagnaðu vina mín framtíðardeginum,
fylgi þjer Drottinn á eilífðarveginum!
Syðstu-Grund, 21. marts 1980.
Sigurjón Gíslason.

nýlega dáinn. Hann var jótskur
bóndasonur, fæddur 10. sept.
1866. Hann var fyrst í vinnu-
mensku, en var síðar settur til
menta, fyrst í kennaraskóla, en
tók síðan stúdentspróf og lagði
stund á sagnfræði við háskól-
ann. Hann fjekst lengi mikið við
blaðamensku, en fór snemma að
fást við skáldskap aðallega, en
var alla sína daga mikill bardaga-
maður í ræðu og riti. Hann hefur
samið leikrit, sem ekki kveður
sjerlega mikið að, sögur, sem
ýmsar eru ágætar- lýsingar á
dönsku sveitalífi og kvæði, sem
mörg þykja meðal hins besta
dönskum kveðskap. Af sögum
hans má einkum nefna „Vadmels-
folk“ og „Vredens Böm“, sem er
lýsing á slæmum kjörum dansks
vinnufólks. Af kvæðasöfnum hans
eru helst „Rugens sange“, „Vejr
og Vind og Folkesind“ og „Under
Aftenstjernen“. Aakjær skrifaði
einnig sögurit, um átthaga sína,
um sjálfan sig og stórt rit um
Blicher o. fl. Hann bjó á seinni
árum búi sínu í Jenle á Jótlandi.
Hann var einhver hinn sjer-
kennilegasti höfundur norrænnar
samtíðar sinnar.
Síðustu frjettir.
Flotamálaráðstefnunni, sem
lengi hefur staðið yfir, er nýlega
lokið á þann veg, að Bandaríkin,
Bretland, Frakkland og Japan,
hafa skrifað undir samning um
ákveðnar takmarkanir flota sinna.
Nýlega kviknaði í ríkisfangelsinu
í Ohio í Bandaríkjunum og er
talið, að fangarnir hafi haft sam-
tök um íkveikjuna. Þeir voru þar
þá hátt á 5. þúsund og fórust
yfir 300 í brunanum. Nýlega er
dáinn L. C. Nielsen, eitt af helstu
ljóðskáldum Dana, um sextugt.
Hann dó suður í Róm.
Fræðirit.
Eftir dr. Bjarna Sæmundsson er
nýkomin út bók á þýsku um fiski-
veiðar fslendinga, allmikið rit
(Stuttgart 1930). Það heitir Die
islándische Seefischerei og kom
út í stóru safnriti, sem heitir
„Handbuch der Seefischerei Nord-
evdropas“ og er gefið út af Lúh-
bert og Ehrenbaum. í ritinu er
fyrst rakin stuttlega saga sjáfar-
útyegsins og síðan lýst nákvæm-
lega núverandi ásigkomulagi
hans, helstu nytjafiskum og einn-
ig selveiðum og hvalveiðum, síðan
er lýst skipakosti, útbúnaði, höfn-
um og fiskverkunarstöðum og
fyrirkomulagi útvegsins að því er
snertir fjárfar og stjóm og lög-
. gjöf. Ritinu fylgir stór uppdrátt-
ur og í því er fjöldi mynda (57)
og töflur. Rit» þetta mun geta
orðið til mikils gagns öllum, þeim
sem kynnast vilja íslenzkum
fiskiveiðum, þótt það sje ekki
sjerlega stórt hefur höf. komið
fyrir í því miklu efni og fróðlegu,
enda var hann manna færastur til
þess að ganga vel frá slíku riti.
Dr. Skúli V. Guðjónsson hefur
í doktorsritgerð sinni, sem Log-
rjetta hefur áður sagt frá (Ex-
periments on Vitamin A), skýrt
frá rannsóknum á A-bætiefni og
tilraunum um áhrif þess á rottur.
í fyrsta kafla er sagt frá rann-
sóknum á því, að ýms lífsstarf-
semi hjá rottum sje mismunandi
eftir árstíðum, t. d. er frjósemi
mjög misjöfn og það hvers kyns
; afkvæmin verða og á þetta að
' vera komið undirA-bætiefnunum í
! viðurværi rottanna. í öðrum kafla
I ritsins er sagt frá ýmsum aðferð-
' um við rannsóknir A-bætiefnis.
j Er þar m. a. sagt frá árangri
i þess, að krufðar voru 1138 rott-
i ur. Á það þá að hafa sýnt sig að
i þær voru því móttækilegri fyrir
: smitun, sem A-bætiefni var
! minna. 1 þriðja kafla er sagt frá
tilraunum um endurbætur á við-
urværi rotta til þess að gera þær
hæfari tilraunadýr. Ritgerðin er
i mjög sjerstaks eðlis og einskorð-
uð og ekki læsileg í heild öðrum
! en sj erfræðingum, en þeir ljúka
| lofsorði á hana.
Prófessor Ólafur Lárusson hef-
! ur nýlega skrifað á þýsku'stutta,
! en glögga ritgerð um íslenskan
j rithöfundarjett og prentfrelsi.
| Birist ritgerðin í þýsku safni um
> þessi efni (Die Preszgesetze des
Erdballs TII, Berlín 1930) og
heitir Das islándische Presz-
recht. Er fyrst rakin stuttlega
| saga málsins og síðan núgildar.di
j löggjöf og loks sagt að vænta
' megi einhverra breytinga á sum-
um atriðum í sambandi við vænt-
| anlega endurskoðun hegningarlag-
I anna.
| Dr. Páll E. Ólason hefur nú
1 sent út annað bindi af sögu Jóns
Sigurðssonar, stórt rit, nærri 500
bls. Eru þar í 17 köflum rakin
þjóðmálaafskifti Jóns til loka
þjóðfundar og viðað að miklu
efni. Ennþá eru 3 bindi ókomin.
Um kirkju- og kenslu-
mál í sveitum.
Eftir sjera Ófeig Vigfússon.
I. Fækkun prestakalla.
Ennþá einu sinni er í ráði nú,
og vofir yfir, breyting á fyrir-
komulagi og framkvæmdum
kirkju- og fræðslumálefna 1
sveitum lands vors, og stefnir
enn að mestu og flestu í sömu
stefnu og fyr, nema nú í enn
stærra stökki og stíl. Og enn einu
sinni, líklega í seinasta sinnið,
herði jeg upp hugann til að birta,
ef unt verður, helstu hugsanir
mínar, röksemdir og tillögur um
þessi mál.
Sporið, sem nú stendur til að
stíga, er stökkspor frá því, sem
stígið var árið 1907, í því hvoru
tveggja skyni, að bæta laun og
önnur kjör prestanna og mentun-
ar og menningarástand sveitanna.
Prestunum átti þá að gera gott,
en engum ilt, með því að fækka
þeim og stækka köll þeirra, svo
sem þá þótti frekast fært; og þá
og um leið með því, að ljetta af
þeim að mestu skyldukröfunni
um eftirlit og afskiftu hinnar al-
mennu eða borgaralegu upp-
fræðslu í söfnuðunum. En sveit-
unum, söfnuðunum, átti að full-
bæta þetta, og meir en það, með
því, að skapa og skipa kennara og
smábamaskóla, í einhverri mynd,
í hverjum hreppi, og vel það.
Með þessari kennara og skóla-
stofnun allri átti líka ennfrem-
ur að ljetta bamaheimilunum
áhyggjumar og erfiðið við upp-
fræðslu og uppeldi ungdómsins í
sveitunum. Og svo vom um þetta
samin ítarleg lög og nákvæmar
reglur, og síðan reynt, eftir
megni, nokkurnveginn jafnt af
yfirboðurum og undirgefnum, að
lifa og láta þar eftir, þaðan frá
og til þessa. Alt mun þetta hafa
verið í góðu og göfugu skyni gert
j af flestra hálfu, eða í bestu tru
i og von.
| En bráðum fór þó að bera á
j því, að sitthvað þótti að mörgu
! af þessu, og því meir, sem lengur
; leið, alt til þessa: Prestamir
j þurftu og þurfa ennþá skárri
| kjör, og þóttu og þykja þó víða
I ekki eins uppbyggilegir og áður;
! en barnakensla og skólár, og
I áhrif þeirra og árangur minni og
i lakari en vonast var eftir, miðað
j við tilkostnað og fyrirhöfn. Og
í nú er þá svo langt komið í þessa
j átt, að eigi þykir mega við hlíta
j nje bragarbót lengur dragast. Og
j bragarbótin kvað þó einna helst
| vera þessi: Hvað prestana snert>-
ir og kjarabót þeirra, þá á þar
; að verða „eins dauði annars líf“,
! þ. e. fækka þeim eða farga enn
; að mun, ef til vill alt að helmingi,
j og ala svo hina eftir látnu á
! eftirlátnum launareitum hinna af-
j máðu; en láta þá líka hafa þeim
| mun stærri köll að þjóna, eða
j helmingi stærri viða en nú er.
j En að því er snertir undirstöðu-
fræðslu og uppeldi alþýðunnar,
j bamafræðsluna í sveitunum, þá á
enn að breyta til um ýmislegt og
i fræðslan að verða fjölbreyttari
og skemtilegri fyrir bömin, þ. e.
! a. s. hin borgaralega fræðsla, því
DOSTOJEFSKIJ: Glæpur og refsing.
— Þjer hafið víst ekki talað við nokkum mann síð-
ustu dagana? sagði hann.
— Má vera. En hvers vegna? Þjer undrist það lík-
lega, að hitta svona rólegan mann?
— Nei, en mjer þykir það undarlegt hvað þjer eruð
rólegur.
— Af því að jeg tek ókurteisi yðar ekki nærri mjer?
Kemur það yður nokkuð á óvart? Því skyldi jeg svo sem
taka þetta nærri mjer. Jeg hef svarað eins og þjer spurð-
uð. Jeg skal segja yður eins og er, mjer stendur svona
hjemmbil á sama um næstum því alt milli himins og jarð-
ar, einkum núna, þar sem jeg er aðgerðarlaus ... annars
er það ósköp skiljanlegt, að þjer haldið að jeg sje að
koma mjer í mjúkinn hjá yður og það því fremur, sem
erindi mitt er viðvíkjandi systur yðar. Það er best jeg
segi yður það hispurslaust, mjer leiðist. Og einkum oftir
þessa þrjá daga. Það gleður mig þessvegna að vera sam-
vistum við yður. Reiðist þjer mjer ekki, Raskolnikof, en
mjer yirðist vera eitthvað mjög undarlegt í fari sjálfs
yðar. Þjer megið trúa hverju, sem þjer viljið, en eitthvað
er einkennilegt í fari yðar og einmitt núna, núna um
þessar mundir meina jeg. Jæja, jæja, jeg skal ekki tala
meira um það og verið þjer þá ekki að hnikla brýrnar
framan í mig. Jeg er ekki sá bjöm, sem þjer haldið að
jeg sje.
Raskolnikof horfði á hann þungbúinn.
— Nei, þjer eruð áreiðanlega ekki neinn björn, sagði
hann, þjer virðist jafnvel vera í flokki betra fólksins, þjer
getið að minsta kosti stundum hagað yður eins og al-
mennilegur maður.
— Mjer hggur það í fremur ljettu rúmi hvað um mig
er haldið, svaraði Svidrigailof þurlega og dálítið drembi-
lega. Því skyldi maður ekki þykjast vera fyndinn þegar
vel fer á því í okkar loftslagi, og þegar maður er að eðl-
isfari hneigður til þess, sagði hann og hló aftur.
— Mjer hefur verið sagt að þjer ættuð hjer marga
kunningja. Þjer eruð því ekki án sambanda, sem kallað
er. Hvað þurfið þjer þá á mjer að halda ef ekki í ein-
hverjum sjerstökum tilgangi?
— Rjett, jeg á nokkra kunningja, sagði Svidrigailof
og suma af þeim hef jeg hitt. Þetta er nú þriðji dagur-
inn sem jeg ráfa hjer um. Einstaka mann þekki jeg aft-
ur og það er eins og þeir þekki mig. Auðvitað, ef menn
eru sæmilega til fara eru menn ekki álitnir ræflar. Við
og okkar líkar höfum ekki ennþá orðið fyrir barðinu á
bændaumbótunum, við höldum ennþá jörðum okkar og
tekjur okkar eru óskertar. En jeg nenni samt ekki að
taka upp aftur þennan kunningsskap, hann var mjer líka
kvalræði áður fyr. Sem sagt, jeg flækist hjer án þess að
láta á mjer bera. Og svo þessi blessaður bær, getið þjer
sagt mjer hvernig hann hefur eiginlega orðið til. Ibúarn-
ir eru kannsellískrifarar og allskonar hálf skólasmoginn
lýður. 'Sumt af þessu skildi jeg ekki þá, fyrir átta árum,
nú byggi jeg alla von mína á anatómiunni — ja — það
veit trúa mín.
— Hvaða anatómiu?
— O, jæja, jeg á við alla þessa klúbba eða þessi
blessuð fjelög og allskonar sambönd eða. . . . svo eru nú
þessar framfarir, og jæja, það gengur víst án okkar, sagði
hann og virtist ekki taka eftir spurningunni. Og svo spila-
falsið, er eiginlega nokkurt gagn að því?
— Voruð þjer líka spilasvikari?
— Já, því ekki það. Við vorum heilt fjelag, mesta
sómafólk. Nú eru átta ár síðan. Við eyddum tímanum á-
gætlega, við vorum allir mentaðir menn, meðal okkar voru
skáld og ríkir menn, sjáið þjer til, já — og satt að segja,
í rússnesku samkvæmislífi er framkoman best einatt hjá
þeim mönnum, sem farið hefur illa fyrir á einhvern hátt.
Hafið þjer ekki tekið eftir því? Jeg dró mig svo út úr
öllu saman og upp í sveit. Samt sem áður yar það einhver
grískur náungi, sem ætlaði þá að koma mjer í skuldafang-
elsi. Svo skaut Mörtu upp. Hún þjarkaði við Grikkjann
og keypti mig lausan fyrir þrjátíu þúsund silfurpeninga,
en öll skuld mín var fimmtíu þúsund. Við gengum svo í
löglegt hjónaband og ^^fði mig með sjer eins og
fundið fje heim á gósSs' var fimm árum eldri en
jeg. Og mikil lifandi ^lskaði hún mig mikið. Jeg
bjó þama hjá henni í « • 0g hugsið þjer yður, allan
þennan tíma hafði hú# ^ í höndum, þetta sem jeg
hafði gefið út um þrjátí'Í^din og undii'skrifað var af
ókunnum manni. Ef jeé °l úaft það í huga á einhvern
hátt að þrjóskast gegfl ^1’ i>á hefði jeg setið í sttinin-
um í sömu svipan. Og jeg sagt yður, að þangað
hefði hún látið mig vel^f' kveníólki helst þessháttar í
hendur við friðsamleg& ^ð.
— Og ef skjalið e^ki verið til, munduð þjer
hafa hlaupið á burt fyú,>tl8u.
— Jeg veit ekki skal, jeg hafði eiginlega
engar áhyggjur af þeS^Jali. Jeg nenti ekki að fara
neitt. Marta ráðlagði F^iklf 0ft 0g einatt að fara til
útlanda þegar hún varð^ að mjer leiddist.En hvaða
gagn hefði verið að því fW<5i fyr verið í útlöndum og
altaf liðið illa þar. Það beinlínis leiðinlegt þar, en
sjáið þjer til, við lítuh1 .^rlagið, flóann hjá Neapel,
hafið, og svo fer að tií& ^ á okkur. Og það sem verst
er, er þetta að maður ^^arlega að fá heimþrá. Nei,
okkur líður botur heiitfv að minsta kosti altaf ein-
hver, sem hægt er að w sjer á, og jafnframt getur
maður haldið sjálfum upprjettum og unt er. Jeg
gæti ef til vill hugsa^ ^ uð taka þátt í leiðangri til
Norðurpólsins, því jai ^auvais, jeg hata áfengi, og
áfengið er nú eina lei^V^ þessu fyrir mig. En hvaða
þvaður er þetta eigii# ^ er sagt að Berg ætli upp
í loftið núna á sunnuíl1’ ! kemur í stórum loftbelg og
að hann taki farþega ^ ^ fyrir borgun, er það satt ?
— Hvað er að taf^ið þjer að fljúga?
— Jeg, nei, jeg r ^hs við það ... tautaði Svi-
drigailof og fjell í sF'.
„Hvað skyldi eiír 4 vera að þessum náunga“,
hugsaði Raskolnikof.
— Nei, jeg hafði ‘ ^hyggjur af skjalinu, sagði
Svidrigailof hugsandi. Jeg hefði ekki farið af þessum
sveitabæ svona upp úr þurru. Svo er nú eitt ár síðan
Marta gaf mjer þetta skjal aftur á afmælisdaginn minn
og þar að auki talsverða fjárupphæð. Hún var sem sje
loðin um lófana. „Þarna sjáið þjer nú, hvaða traust jeg ber
til yðar, Arkadi Ivanovitsj“, svona sagði hún, svei mjer
þá. Þjer trúið því ekki, að hún hafi sagt það? Jeg skal
segja yður, jeg var orðinn talsvert vel sjeður maður í
sveitinni, jeg var að góðu kunnur alstaðar í nágrenninu.
Jeg aflaði mjer einnig bóka. Fyrst ljet Marta sjer þetta
vel líka, seinna fór hún að óttast það, að jeg lærði of
mikið.
— Þjer virðist sakna Mörtu talsvert.
— Jeg? Það getur verið. Já, svei mjer ef það getur
ekki verið, en meðal annara orða trúið þjer á sýnir?
— Hvaða sýnir?
— Á afturgöngur blátt áfram.
— Trúið þjer á þær?
— Jeg get svo sem sagt nei, pour vous plaire, þó að
eiginlega ...
— Sjáið þjer sýnir?
Svidrigailof horfði á hann og augnaráð hans var
furðulega breytt.
— Mörtu Petrovnu þóknast að birtast mjer, sagði
hann og brosti undarlega.
— Við hvað eigið þjer „þóknast að birtast“?
— Hún hefur komið til mín þrisvar. I fyrsta skifti sá
jeg hana á sjálfan greftrunardaginn, einni stundu eftir
greftrunina. Það var daginn, sem jeg fór hingað til bæj-
arins. I annað skifti var það í fyrradag, á leiðinni, mjög
snemma morguns við Malaja Visjerastöðina og í þriðja
skiftið í dag fyrir fáum stundum í herberginu, sem jeg
hef leigt hjer. Jeg var einsamall.
— Og vakandi?
— Glaðvakandi. Glaðvakandi í öll þrjú skiftin. Hún
gengur inn, talar við mig andartak og fer út um dyrnar,
altaf út um dyrnar. Jeg get meira að segja htyrt það.
— Átti jeg ekki á von. Mjer skyldist það undir eins og
jeg sá yður, að eitthvað þessháttai- væri á seiði í yður,
sagði Raskolnikof alt í einu, en undraðist það um leið, að
hann skyldi hafa sagt það. Hann var mjög æsur.
— Svo-o? Nú, svo þjer hjelduð það, sagði, Svidrigai-
lof undrandi, er það satt? Já, þarna sjáið þjer, þetta sagði
jeg yður, að það væri eitthvað skylt með okkur.
— Þjer hafið aldrei sagt neitt þvílíkt, sagði Raskolni-
kof fokvondur.
— Sagði jeg það ekki?
— Nei.
— Mjer fanst endilega að jeg hefði sagt það. Þegar
jeg kom hingað inn áðan og sá hvernig þjer láguð með
aftur augun og ljetuð eins og þjer svæfuð, þá sagði jeg
við sjálfan mig: „Þessi er alveg eins“.
— Við hvað eigið þjer með þessu „alveg eins“ ? Hvað
á það að þýða, hrópaði Raskolnikof.
— Við hvað jeg á? Ja, það veit jeg svei mjer ekki,
tautaði Svidrigailof og undraðist auðsjáanlega sjálfan sig.
Þeir þögðu báðir í heila mínútu, en horfðust sífelt í augu.
— Þetta er alt einhver þvættingur, sagði Raskolni-
kof gremjulega. Hvað segir hún þá við yður, þegar hún
birtist yður.
— Hvað hún segir. Já hugsið þjer yður, hún talar
um hversdagslegustu smámuni og þó yður þyki það und-
arlegt, þá er það einmitt þetta, sem æsir mig. Þegar hún
birtist í fyrsta skifti var jeg þreyttur eins og þjer skiljið,
eftir hina löngu sálumessu, jai’ðarförin, málíðina á eft-
ir — í stuttu máli: jeg sat einn míns liðs í herbergi
mínu hugsandi og reykti — jæja, þá kom hún gangandi
inn um dyrnar. „Arkadi Ivanovitsj“, sagði hún, „í öll-
um þessum þveitingi í dag hafið þjer gleymt því, að
draga upp klukkuna í borðstofunni“. I öll þess sjö ár
hafði jeg sjálfur dregið upp klukkuna í borðstofunni
á hverjum laugardegi og ef jeg gleymdi því, þá minti
hún mig altaf á það. Morguninn eftir var jeg kominn
áleiðis hingað. I dagrenningu gekk jeg inn í veitingahús
*