Njörður - 08.01.1917, Side 3

NJÖRÐTJR.
3
Hugsið. fyrir framtídinni
með þyí að tryggja líf yðar í
lífssib^rrgðarfél. ,Danmark‘.
Það er áreiðanlegasta og ódýrasta lífsábyrgðarfólagið á Norðurlöndum.
Vátryggingarfjárhæð 90 miljónir; eignir 21 miljón.
Nýtísku Harnatryggingar.
Ríkissjóður Dana tryggir í því fjölda embættismanna sinna.
Fólagið hefir varnarþing í Reykjavik.
Umboð fyrir Vesturland hefir
Marís M. Giisfjörð.
Jólakötturinn.
Margir hafa heyrt getið um jóla-
köttinn.
Hann er á róli um öll jól; leit-
ar alstaðar að krökkum. Þau vill
hann helst fá til jólanna.
Gteti hann ekki fengið nóg af
krökkum, tekur hann til þakka
með fullorðið fólk, þó ekki sé af
besta tagi.
Aður fyrri var jólakötturinn voða-
gripur. Voru honum engi lög
sett um það, hverja hann mætti
taka.
Hrifsaði hann því hvern sem
að hendi kom, og gjörði stóran
usla á jörðunni um hver einustu
jól.
Englarnir, vinir mannanna, sáu
að svo búið mátti ekki standa; þeir
mistu árlega fjölda vina og kunn-
ingja í jólaköttinn, en hann trylt-
ist meir og meir.
Kölluðu þeir hann á fund með
sér og vildu fá hann til að hlifa
mannanna börnum, en hann tók
því ekki nærri.
Samt varð það ofan á, að hann
hót að snerta engan þann, sem
fengi eitthvað nýtt fyrir jólin.
Hann vissi sem var, að fjöldi
manna mundi sór hlotnast með
þessu móti, því margir vo;u svo
fátækir, að ekkert nýtt gátu keypt.
Þetta var englunum líka full-
kunnugt, en þeir höfðu hér ráð
við.
Komu þeir þvi á, að mennirnir
tóku upp þann sið, að gefa jóla-
gjafir, eða ef þess var ekki kostur,
stuðla að því á annan hátt, að
menn væru óhultir fyrir jólakett-
inum.
Þannig keppasthúsmæðurí sveit-
um jafnan við, að láta börn og
hjú, að ég ekki tali um húsbónd-
ann, fá nýtt fat fyrir jólin. Þó
hjúum só reiknað það upp í kaup-
ið ver það jafnt fyrir jólakettinum.
Þessi góði siður mun líka vera
víða í kaupstöðum, sem betur fer.
Víst er hann algengur hór í
bænum.
Um langan aldur hefir því jóla-
kettinum fónast fremur illa hór á
landi og undanfarin ár fara ekki
sögur af, að hann hafi náð i einn
einasta mann hór á ísafirði, ekki
svo mikið sem horaðan slarkara,
því siður feitan krakka.
En nú fyrir jólin leit xít fyrir,
að hann fengi vel í soðið.
Var að sjá, sem vinstrimenn í
bæjarstjórninni færu allir í hann.
Hve nær sem þeir komu út fyr-
ir dyr, var hann, eftir því sem
skygnir menn segja, ýmist á hæl-
um þeirra, eða hann sat á kross-
götum og malaði ánægjulega, er
hann sá þeim bregða fyrir.
Lögmaður vinstrimanna hafði
veður af þessu. Fór hann þvi til
og las upp öll fræði sín, en þar
var enga vörn að finna gegn jóla-
kettinum, og peninga vildi hann
ekki sjá, þó í boði væru.
Leitað var ásjár bæði hjá Ósk
og Hlif, en það kom fyrir ekki;
eru það þó greiða konur.
Tveim nóttum fyrirnóttinahelgu
hvarf oinn vinstrimanna og þurfti
svo sem ekki að spyrja hvað um
hann hcfði orðið
Leist nú hinum ekki á blikuna.
Frú ein er nýkomin hingað í
bæinn, sú er Skjalda nefnist, orð-
in nafnkunn að ölmusugjöfum,
einnig kend við kukl og fleiri
forneskju.
Til hennar fóru þeir og báðu
hana duga sór.
Gjörði hún þeim „mussu“, hlaup-
víða, svo vel mátti steypa yfir þrjá.
Tók hún þeim vara fyrir að
troða fleirum í bana.
Fór þá sem Danskurinn að orði
komst:
„Men to maatte blive udenfor,
som var propfulde með Vindu.
Skrautgripur.
Þulur Theódóru Thoroddsen eru
prýðileg bók. Flestar eru þulurn-
ar ljómandi góðar og myndirnar
eftir Guðm. Thorroddsen eflaust
samsvarandi.
Tvær þeirra eru vissulega ágæt-
ar. Önnur er sú af móðurinni sem
á „sjö börn í sjó og sjö á landi11.
Höfundinum hefir heppnast að
ná móðurfegurðinni svo vel, að
furðu gegnir. Gaman er einnig
að lita á barnahópana tvo, hvað
þeim svipar saman; skyldleikinn
augljós, þótt margt beri milli.
Textinn er hér ekki eins góður
að sínu leyti.
Hin myndin er af mánum, sú
hin síðari. En þótt hún sé ágæt,
lætur textinn þar ekki standa upp
á sig.
„Riðum og ríðum til Logalanda“
er eini gallagripurinn, enda stór-
um slæmur. Hörmulegt er að sjá
annað eins og þetta: „Ó, slíkt
eftirlæti! að láta dýrið dilla sér,
drottinn! það er brot úr þéru.
Þetta er annaðhvort guðlöstun
eða herfilegur hortittur, líklegast
hvortveggja.
Þegar svo lit.ið er á myndina
fyrir ofan, er ekki unt að verjast
hlátri.
Fákurinn, þetta dillandi dýr,
leggur kollhúfur, sperrir upp stert-
inn og glennir sig eins og fjand-
inn sé á hælunum á honum. Ridd-
arinn, sem nýtur þess eftirlætis að
þeysa gæðingnum, hniprar sig í
kút, skotrar augum til hliðar og
aftur á við, eins og gætandi að,
hvað óvininum líði.
Ekki má heldur taka gömlu,
dásamlegu stefin, „Úti ert þú við
eyjar blár . . . kalla ég til þín
löngunú, fyrir umbúðir um ekki
mætari vöru en „brimsins hróp og
dáru o. s. frv. þó ýmislegt sé hægt
að færa því til afsökunar, er það
samt að „setja gullið ágoðiðu eins
og máltækið segir.
En yfir höfuð er hugsvölun að
lesa þulurnar, jafnvel gallana, þeg-
ar þess er minst, að á því sama
ári sem þær komu út, var „Dúna
Kvaran11 sett í „Skirniu.
Karlmennirnir mega hneygja
höfuð sín með lotningu fyrir
Tlieodóru, nema Kamban. Hann
verður að standa út í horni og
skammast sín.