Njörður - 12.09.1917, Síða 1

r
ItltllUWIIMNWIMII
'H'l ■lul".|ii» 'I 'l1
: Verð hvers ársfjórð-
l ungs (15 blöðj kr. 0,75
; er greiðist fyrirfram.
I Erlendis 4 kr. árg.
ImmmniiiiiiiuiHiiMiiiiiiiiiwiiiiiiiiiiiiiiitiiiMiimiiniiiiiiiiiiffliiiirt,'
: Kemur vanalega út :
: einu sinni í viku og i
: aukablöð við og við. i
ii. im. j
ísafjörður, 12. september 1917.
M
Trúmennska.
Margir eru mannkostir; vinna
þeir allir tvent í senn: auka mann-
gildi þess, sem þeim er gæddur,
og mynda undirstöðu þjóðfólags-
ins, ef svo má að orði komast.
Lestir manna eru verstu mein
aílra landa. Fái þeir yfirbönd er
þjóðunum glötun vís. Þetta sann-
ar saga allra landa frá upphafi
til þessa dags.
Sumar dygðir eru svo mikils
verðar, að án þeirra getur ekkert
mannfélag þrifist; þær mega, öðr-
um freinur, kallast þjóðardygðir.
Meðal þeirra er trúmennskan.
Engi er sjálfum sór nógur í öllu.
Mennirnir eru hver upp á annan
komnir á marga vegu. Þeim er
ómissandi að geta treyst hver öðr-
um ella færi alt daglegt lif úr lagi,
hvað þá heldur annað, sem óhægra
er fyrir hvern einn að hafa um-
sjón með.
Traustið byggist á trúmennsk-
unni og er jafnframt það band,
sem einna best tengir mennina
saman og heldur þeim í skipuleg-
um félögum.
Ef trúmennskan þver, dvínar
traustið; hver potar sór; félögin
riðlast eða tvístrast gjörsamlega.
Undanbrögð þróast, heit gleym-
ast, eiðar rofna, prettum fjölgar,
svik magnast; hver ber úlfshug
til annars.
Svo fer hvar sem trúmennskuna
vantar og engum má treysta.
Þess vegna ber að leggja kapp
á, að efla trúmennsku meðal manna.
Skal það byrjað á börnum, og því
fram haldið við unglinga, svo úr
þeim verði trúir menn, góðir borg-
arar, hæfir til að gegna heiðurs
störfum; menn, sem óhætt er að
treysta, falslausir, orðheldnir, ó-
hvikulir.
Sömuleiðis skal það jafnan brýnt
fyrir þeim, er annara erindi reka
og eru þeirra fullti-úar, að þeir
mega ekki liaga sér eftir eigin geð-
þótta, en skulu fara að vilja þeirra
er þá sendu, og stunda gagn þeirra
eins og best verður viðkomið.
Þetta er áríðandi í öllu, jafnvel
smámunum, sem kallaðir eru, en
gjörsamlega ómissandi er það í
mikilsháttar efnum og vandamál-
um.
Sá sem fer með annars umboð,
er skyldur að hlýta vilja og fyrir-
mælum þess er utnboð gaf, úr þvi
hann veitti þvi viðtöku.
Það skal öllum innræta, að fara
vel með fengið umboð eða leggja
það niður í tíma.
Þann lærdóm skal útbreiða kapp-
samlega.
Allir, sem að þessu vinna, gjöra
vel. —
Þeir sem eyða vilja trúmennsku,
en auka sjálfbirgsskap og rýra þar
með traust manna hvers áöðrum,
vinna illt verk, drýgja mannskemd-
ir, fremja félagsspell, brugga þjóð-
artjón. —
Eitthvert mesta heiðursstarf hjá
oss er þingmennskan.
Vandasöm er hún að sama skapi.
Þingmaðurinn er fyrst og fremst
fulltrúi síns kjördæmis og skal
jafnframt stunda gagn alls lands-
ins.
Lögin vernda hann á ýmsa vegu,
svo hann geti öruggur rækt starf
sitt og gegnt skyldu sinni.
Einn kost þarf hann að hafa
öllum öðrum fremur
trúmennskuna.
Án hennar blessast hvorki skarp-
skygni né mælska; ekki gagnar
heldur kunnátta eða fróðleikur.
Tign og vinsæld kemur að engu
haldi ef trúmennsku brestur.
Þá skreppur jafnan fótur úr spori
er verst gegnir.
Þm. þarf að vera kjósendum
sínum samhendur; í senn leiðtogi
þeirra og þjónn.
Þetta getur ekki orðið nema
hvorir beri traust til annara og
virði hvorir aðra.
Trúmennskan er skilyrði þess.
Það kjördæmi má heita fótar-
vana, sem eigi gotur treyst þing-
manni sínum.
]V.ý komið í verslun
. Guðrúnar Jónasson
margar teg. af þvottasápu svo
sem: Sólskinssápu og Kreolínsápu.
Einnig mikið úrval af handsápum.
Sá þingm. má handhöggvinn
kallast, sem vantar traust kjós-
enda sinna.
Traustið getur hann að vísu
öðlast án eigin verðleika, en hann
getur ekki varðveitt það nema með
trúmennsku.
Án hennar er það glatað fyr en
varir og verður sjaldan höndlað
aftur.
Fyrsta og æðsta boðorð hvers
þm. er því þetta:
Vertu trúr,
trúr kjósendum þínum og þjóð
þinni.
Þetta er svo auðsætt, að óþarfi
hefði verið að minnast á það, ef
ekki væru nokkrir, sem leitast við
að kæfa þenna sannleik og ala upp
i þingmönnum ótrúmennsku við
kjósendur og kveikja hjá þeim
sjálfbirgingsskap og hroka.
Það tillit sém sérhverjum þm.
er skylt að taka til vilja kjósenda
sinna, kalla þessir „kjósendadekur“,
„kjósendaótta“ o. fl. þess háttar,
telja slíkt „löst“ á þm. og þeirra
tign ósamboðið.
Fátt hefur sneitt meir af virð-
ingu þingsins í augum alþýðu
heldur en það, hve þingmenn hafa
oft, að hennar dómi, reynst hvik-
ulir pg skeytt litið vilja kjósenda;
sumir jafnvel brugðið heit sín
við þá.
Ekkert er vænlegra til vegsauka
fyrir þingið lieldur en það, að
þingmenn virði vilja kjósendasvo
í stórmálum, að þeir láti af um-
boði sínu ef þeir treystast eigi að
hlíða honum, eða vilja á annan
veg en þeir. Með því móti halda
hvorirtveggja virðingu sinnni, þó
sundur gangi með þeirn. —
Það er bæði óviturlegt og ill-
mannlegt, að eggja þingmenn á
að fyrirlíta kjósendur og kippa
með því fótum undan trausti sínu