Njörður - 24.12.1917, Blaðsíða 1

k»i'l;*li:lli|"»illlltHI'i»i|l"»;'»"»:il"»'»i:»H»i1»l'.ltH':l|!»iil"»rl"l;i»JÍ"*l
Verð hvors ársfjórð- §
ungs (15 blöðj kr. 0,75 *
er greiðist fyrirfram. |
Erlendis 4 kr. árg. ?
Kemur vanslega út :
einu sinni í viku og I
aukablöð við og við. í
llitstjóri: síra Guðm. (xiiðmundsson.
II. ÁRGr.
ísafjörður, 24. desember 1917.
M 39.
vJ ólin.
Hátíðavers.
Jólahátíðin má kallast móðir allra annara hátíða
i kristnum sið.
Öld eftir öld hefur hún verið helg haldin til
minningar um hingað burð undrabarnsins í Betlehem.
Fjöldi spekinga og fræðimanna hefur deilt um
það, hvílíkur sá sveinn væri, sem þar var borin
fyrir 1917 árum.
Margir keisarar og konungar hafa tignað hann,
lönd og lýðir lotið honum, heilar þjóðir og kyn-
kvislir helgað sig hans nafni.
Mannanna börn hafa mörgum sinnum borist á
banaspjótum út af því, hvernig orð hans beri að
skilja og hvernig hans nafn skuli vegsamað.
Óteljandi mörgum hefur hann hjálpað til að
lifa, og liklega stutt enn fleiri í dauðanum.
Eitt af skáldum vorum hefur sagt:
„Fegurð lífs þó miklist mór
meira er samt að deyja“.
Sé þetta rótt, er sist furða, þó menn undrist
Og tigni þann, er englaraddir vegsama nýfæddan,
og fjötur dauðans ekki fær haldið.
Kristur nýfæddur er barnanna guð, vafinn
ljósskrúði, tignaður af vitringum Austurlanda og
gjöfum sæmdur, þótt umkomlaus só og í fátækt
fæddur.
Þetta á við barnanna skap. Því eru Jólin
þeirra hátið, hátið ljóss og lífs.
Kristur fulltíða, gangandi um kring, hjálpandi,
læknandi, huggandi, er nauðstaddra guð.
Kristur ofsóttur, þjáður, þjakaður og deyddur,
er guð hrjáðra og útskúfaðra.
Kristur upprisinn er drottinn þeirra hrumu og
deyjandi.
Komandi í skýjum himins er hann drottinn
hinna voldugu og hraustu. —
Allir hafa börn verið, örtynd viðkvæm, áhyggju-
laus börn.
Þá nutu þeir Jólanna.
Þau eru þeim síðan kær, hvað sem á dagana
drifur.
Lesari góður, guð gefi þér gleðileg Jól.
Hvort sem þú er ungur eða gamall, ríkur eða
fátækur, voldugur eða vesæll, vel metinn eða smáð-
ur, þá eru þér Jólin send til friðar og fagnaðar.
Ef þér er mögulegt, skaltu taka þór barnshug
og hjarta.
Láttu vit og strit eiga sig i dag, þó ekki sé
nema stundarkorn, eða só þess engi kostur, þá ver
því öðrum til gleði, en grættu engan.
Muntu þá geta sagt með skáldinu:
„Jólum mínum uni eg enn“.
Þessi fallegu jólavers hafa ekki verið tekin
upp í nýju sálmabókina.
Er það illa farið, þó aldrei væri nema sökum
lagsins, sem er frábærlegt.
Prentast þau því hér, þó mörgum sóu kunn:
Hátið öllum hærri stund er sú,
himna konungs fæðing oss er boðar;
fyrirheita fylling gefst oss nú,
fengið hnoss í trúnni sálin skoðar;
ljós af himni lifs upp runnið er
ljóma dýrðar guðs því sjáum vér;
komu drottins kristnum fagna ber;
Kristur veitir sælu’ er aldrei þver, er aldrei þver.
Komu drottins kristnum fagna ber;
Kristur veitir sælu’ er aldrei þver, er aldrei þver.
Englasöng vór undirtökum þvi;
æðstum guði föður lofgjörð veitum;
gjöf hans sonar gaf oss frelsi’ á ný:
glaðir hans því barnaréttar leitum;
hverfum skjótt af hættri syndaleið;
hjálp er vis, og braut til lífsins greið.
:,: Hann er trúr og heldur vel sinn eið;
huggun vor er það i lifi’ og deyð, í lífi’ og deyð. :,:
Konungssonurinn og einbúinn.
Einu sinni var konungssonur í voldugu og við-
lendu ríki, hann var hverjum manni vænni og
vopnfimari, enda þóttist hann mjög af ætt sinni og
atgjörfi.
Svo bar til eitt sinn, er kóngsson var á
dýraveiðum, að hann varð viðskila við menn sína
og reikaði einn um afdal nokkurn fjarri manna-
bygðum. Hitti hann þá fyrir sór einbúa, er sat utan
við hellisdyr sinar og skoðaði gamla manns höfuð-
kúpu í krók og kring.
Kongssonur gekk til hans, leit á hauskúpuna
og spurði háðslega.
„Hví skoðar þú hauskúpu þessa svo gaumgæf-
lega; mér virðist hún hvorki fögur né fræðandi1*.
Einbúinn leit upp, horfði um stund á konungs-
son og mælti svo, alvarlegur í bragði:
„Eg er að vita hvort nokkur þau merki séu á
hauskúpunni þeirri arna, sem sýni, hvort hún hefir
heldur geymt fylkis- eða flækings-heila, en ég finn
engin“.
Konungssyni varð svara fátt.