Norðurland - 09.04.1904, Blaðsíða 4

JMorðurland.
Enn má fá 3. árgang Norðurlands fyrir
2 krónur.
Því kaupi fylgir fyrri hluti sögunnnar
Spœjarinn“,
208 blaðsíður.
Og peir, sem kaupa og borga 4. árgang blaðsins, fá ókeypis
síðari hlutann.
m. Fyrir 5 krónur,^
sem borgast á 2 árum, geta pannig nýir kaupendur fengið 104
arkir af Norðurlandi og um 400 pétttprentaðar sögublaðsíður.
Betri blaða- og bókakaup eru ekki boðin hér á landi.
Þeir, sem ætla sér að ná í upplagið, áður en pað prýtur, ættu að
gefa sig fram sem fyrst.
ETABLERET 1825
Lífsábyrsrðar-hlutafélasrið
STANDARD
Eignir................yfir 192 milj. kr.
Árstekjur............. 24 » »
Útborgaðar ábyrgðarfjár-
hæðir................ » 399 » »
Bónus tilheyrandi ábyrgð-
arbréfunum............. » 127 » »
Sfjórn fyrir Norðurlönd.
Yfirpresident V. Oldenburg, (K1., DM.),
formaður. - Hs. Ekscellence, Viceadmiráll N.
F. Ravn (RE.*, SK.*. DM.). - Etazráð, stór-
kaupmaður Claus L. Smidt, (K.2), meðliinur í
stjórnarráði Handelsbanka Kaupmannahafnar.
O. A. Kaae, framkvæmdarstjóri.
Aðalskrifstofa fyrir Norðurlönd
Kongens Nytorv 6 (eign félagsins).
Fyrir þá, sem strax frá byrjun óska sér að fá lífs-
ábyrgð med svo lágu iðgjaldi, sem hægt er, hefir „Stand-
ard" komið á nýrri töflu, og eftir henni er hægt að fá
lífsábyrgð með íægra iðgjaldi en i nokkuru öðru félagi,
sem starfar hér eða í Danmörku, og ekkert félag býður
þeim vátrygðu meiri tryggingu
Vátryggið því líf yðar eða barna yðar í „Standard",
þar sem menn einnig geta keypt sér lífrentu eða ellistyrk.
'-:Umboðsmenn verða teknir.
Aðalumboðsmaður fyrir Norður- og Austurland
H. EINARSSON.
dögum, er bölvunin hafði enn ekki yfir
hann komið.
Hann lyfti henni hátt upp yfir mann-
þröngina., Blótinu og ragninu svaraði hann
með skellihlátri eins og vitlaus maður;
höggin dundu á andlitinu á honum, en
hann hirti ekki meira um þau en hann
væri laminn með hálmstrám. Konurnar
réðu á hann, en hann hratt þeim frá sér
og trampaði ofan á þær. Ástríða vitfirr-
ingarinnar hleypti í hann tíu karimanna
kroftum. Að lokum hörfaoi fólkið frá hon-
um óttaslegið. Óhljóðin hættu og bareflin
voru látin niour falla. Svo varð hann einn
með stúlkuna, dró hana út í bát hennar
og ýtti frá landi.
Marian hafði látið aftur augun, þegar
mannfjöldinn ruddist utan að henni. Hún
hugði, að nú væri banastund hennar kom-
in. Hún bjóst við, að eitthvert höggið
mundi lenda á henni, og að þá losaðist
hún burt frá þessum voðalegu sýnum og
óhljóðum. Hún misti samt ekki máttinn,
vissi alt af hvar hún var og hve mikil
hætta var á ferðum. Hún heyrði glögt,
hvernig vitfirringurinn ólmaðist, þegar hann
var að verja hana, hún fanri heitan and-
ann út úr honum á kinn sér, og hún
kvaldist af því að finna, þegar hann kom
við hana. En hún vildi ekki líta á hann.
Hún fekk suðu fyrir eyrun og henni datt
ekki í hug að óska þess, að hún mætti
halda lífinu og verða frjáls aftur. Hún
vonaði það eitt, að dauðinn mætti koma
skyndilega. Þegar hún fann, að tökin urðu
lausari á henni og hún rann út úr hönd-
unum á honum, var hún sér þess enn
meðvitandi, að hann var við hlið hennar.
Loks opnaði hún augun og sá þá, að bát-
urinn var kominn góðan spöl frá strönd-
inni. Hún sá Ijóskerin færast fram og aftur
uppi í brekkunni og heyrði söng prestanna,
sem lét hærra en óp skrílsins. Maðurinn
hafði bjargað lífi hennar; en ekki þorði
hún að hugsa um það, hvert hann færi
með hana í náttmyrkrinu.
Holdsveiki maðurinn var hár vexti og
ramur að afli. Hann reri fyrirtaks knálega,
svo að báturinn barst óðfluga út til hafs.
Hann virtist um stund hafa gleymt kon-
unni, sem lá við fætur hans. Orð hans
voru sitt úr hverri áttinni, en hann lét
dæluna ganga í sífellu. Svo varð eyjan
eins og ofurlítill blettur á sjónum og
ljóskerin sýndust eins og blikandi stjörn-
ur. Raddirnar heyrðust ekki lengur. Þögn
næturinnar lá eins og ábreiða yfir vötn-
unum. Marían héit, að nú væri verið að
flytja sig út úr heiminum. Hrollur fór um
hana af kulda og sævardropunum, sem
skvettust framan í hana. Smátt og smátt
fór hún að finna til nýrrar skelfingar —
óttans við manninn, sem hafði bjargað
henni.
Hún var hrædd við að hreyfa sig, var
ófús á að minna hann á návist sína. Þeg-
ar hann hætti að róa, gat hún heyrt hjart-
að slá í brjóstí sér.
»Hann stóð grafkyr og var hugsi, starði
inn að ströndinni, sem þau höfðu farið
frá. Svo sneri hann sér skyndilega við og
rak upp hljóð; hann hafði gleymt stúlk-
unni, gleymt því, hvernig á því stóð, að
hann var þarna í bátnum, og hvernig
hann hafði orðið viðskila við félaga sína.
En nú vaknaði aftur hvöt sú, er hafði
komið honuin til þess að þrífa hana í faðm
sér. Hann kraup á kné og hvíslaði að
henni ástúðlegum orðum. Hann klappaði
blíðlega á hönd hennar, eins og menn
klappa dýrum. Hann strauk vott hárið frá
enni hennar og sveigði höfuðið á henni
aftur á bak, til þess að geta séð inn í
augu hennar. Hann nefndi hana nafni,
sem honum hefir að líkindum þótt vænt
um fyrir mörgum árum. Hún leitaði við
að færa sig undan honum með hryllingi,
en þá urðu blíðmæli hans að hótunum og
ókvæðisorðum. Hann þreif utan um báða
úlnliði hennar og ætlaði sér að kyssa hana
á munninn. Hún æpti af hræðslu og sleit
sig af honum.
Langar mínútur liðu, áður en þau hreyfðu
sig aftur og litu út í náttmyrkrið. Marian
kveinaði aumkvunarlega.
»Páll,« sagði hún með ekka. »Ó guð
minn góður, komdu til mín, PállN
Oglögt svar barst utan af sjónum. Hún
hélt fyrst, að það væri ekki annað en
draumur, en vitfirringurinn Iagði við hlust-
irnar. Kallað var eitt eða tvö skifti, og
hún heyrði, að kallað var á ensku. Þegar
henni skildist það, að þetta var ekki
draumur, að hún hefði í raun og veru
fengið svar utan af sjónum, var sem söng-
ur frá himnum bærist að eyrum hennar.
Hugrekkið lifnaði aftur. Hún spratt upp
og steypti sér útbyrðis. Hún heyrði háan,
djöfullegan hláíur um Ieið og særinn lukt-
ist saman yfir höfði hennar. Það var vit-
firringurinn, sem var að hiæja. Hann hafði
gleymt henni á ný.
Særinn var kyr eins og stöðuvatn á
sumardegi. Tunglið var nýkomið upp og
varpaði silfurslikju sinnj yfir sofandi eyj-
arnar. Marian fann svalt vatnið á andliti
sér. Hún hafði kunnað sund, síðan er hún
var barn. Hún synti nú, eins og óvinir
væru á hælum hennar, í áttina til radd-
anna, sem hún hafði heyrt. Hún hélt, að
guð ætlaoist ekki til þess að hún tortímd-
ist, og henni fanst, sem hún væri þegar
komin í faðm unnusta síns. Enn gat hún
átt líf framundan sér, og það við hlið
hans, sem hún hafði yfirgefið. Ekki var
óhugsandi, að hún Iegði morguninn eftir
höfuð sitt á öxl honum, og að þá gæti
hún sagt honum, að nú skyldi ekkert
framar skilja þau hvort frá öðru. Föt
hennar voru rennandi og þung, en hún
synti samt áfram og lét ekki hugfallast.
»Eg vil til Páls!« sagði hún við sjálfa sig.
>Ó, guð hjálpi mér, ekki get eg dáið hér!«
Undirheimar virtust standa opnir til þess
að svelgja hana, en stjörnurnar glömpuðu
á himninum og hún þótúst sjá hlið him-
insins björt og skínandi; hún sá í anda
ókomna æfi sína fulla af ást og hamingju.
»PáIl,« hrópaði hún. »Komdu til mín;
eg vil ekki deyjaN
Meðan hún var að hrópa þetta, fanst
henni, sem kaldar hendur væru að draga
hana ofan í djúpið; en í sama vetfangi
kom bátur út úr myrkrinu, sterkir hand-
Ieggir þrifu í hana, hún sá ástvin sinn
lúta niður að sér, hún sá stjömubjartan
himin, heitar varir kystu hana á ennið,
örmum var vafið utan um hana ástúðlega
og karlmaður faðmaði hana, eins og hann
ætlaði aldrei að sleppa henni framar úr
faðmi sér.
»EIskan mín, það er eg, Páll! Guði sé
lof, hún er lifandi!«
Hún var skyndilega komin upp á þil-
farið á »Esmeröldu«, og Páll bar hana
ofan í káetuna. Hún hafði ekki þrótt til
að tala, en hélt um báðar hendurnar á
honum og sofnaði fast.
I dögun komu mennirnir á »Esmeröldu«
auga á eitt af herskipunum í Eystrasalts-
flotanum. En Jón gamii togaði upp á sér
buxurnar við þá sjón og mælti:
»Fjandinn hafi þá! Nú eru þeir þeim
megin við okkur, sem þeim kemur ver,
piltar! Kl. 8 verðum við komnir til Stokk-
hólms.«
Og Jón gamli sagði það satt.
XXII.
/ böndum ástarínnar.
Að morgni hins 15. dags eftir flóttann
frá Krónstað sat Páll við opinn gluggann
í herbergi sínu í Strandstræti í Lundún-
um. Klukkurnar voru nýbúnar að slá hálf-
tíu. Gatan i'y.ír neðan gluggann hans
kvað við af röddum og fótataki. Hann
hafði koroið til Lundúna einu sinni eða
tvisvar áður. En samt fanst honum nýtt
og dásamlegt að sjá þennan aragrúa af
mönnum halda í austurátt lil þess að
vinna fyrir sér, eins og hann hefði slíkt
aldrei augum Iitið. Hvílíkir sorgarleikar
og gamanleikar gerðust á hverjum degi í
lífi þessa mikla mannfjölda! Páll hafði
heyrt talað um Lundúni sem hæli myrk-
ursins, himinlausa borg, stórfelda höfuð-
borg, sem alt af væri sveipuð þoku. En
honum fanst annað þennan yndislega vor-
morgun. Sólskinið var heitt, þó að apríl-
mánuður væri að eins nýbyrjaður. Loftið
var hressandi og milt, eins og það væri
komið úr einhverjum ilmandi aldingarði.
Og svo voru ensku herbergin, sem hann
hafði leigt handa sjálfum sér og »systur«
sinni Marian, svo einstaklega viðfeldin.
Þau höfðu staðráðið, að hún skyldi ekki
gera vart við sig hjá vinum sínum, fyr en
framtíðin, sem þeim þótti mest gaman að
tala um, væri orðin eitthvað annað en
draumur elskenda. Þetta hafði hann vilj-
að, og hún hafði látið að ósk hans, eins
og hún væri sjálfsagt og ófrávíkjanlegt
lögmál.
Hér með tilkynnist ætt-
ingjum og vinum nær og
fjær að miðvikudaginn 30.
f. m. andaðist minn hjart-
kæri eiginmaður, cand. theol.
Jóhannes Halldórsson, að
heimili okkar, eftir tæpa 7
vikna legu.
Jarðarförin ferfram þriðju-
daginn 19. þ. m. kl. 11 f. h.
Akureyri 7. aprílm. 1904.
Ragnheiður halldórsson,
fædd Thorarensen.
Kvensvipa, nýsilfurbúin, með
stöfunum S. P., týndist í vet-
ur á leið frá Espihóli og fram
fyrir Litlahól á brautinni. Finnandi skili
henni á skrifstofu blaðs þessa,mót sann-
gjörnum fundarlaunum.
SsiTýWir, sem sku/da~&®
»Norðurlandi«, áskriftargjöld eða fyrir
auglýsingar, eru vinsamlegast beðnir
að borga svo fljótt, sem þeim er unt.
Sosdrykkjauerksmiðja
Eggerts Einarssonar á Oddeyri hefir ætíð
nægar birgðir af allskonar limonaðetegund-
um, svo sem: Jarðarberjalimonaðe, Hind-
berjalimonaðe, Appelsinlimonaðe, Ánanas-
limonaðe, Grenadinlimonaðe, Vanillelimon-
aðe, Sitrónvatn og Sódavatn.
Gylling og forsilfrur)
fæst hvergi ódýrari en í
Hafnarstræti 21.
JVIagnús Þórðarson.
»*NorÖurlandt4 kemur út á hverjum laugardegi.
52 blöð um árið. Verð árg. 3 lcr. á íslandi, 4 kr. í
öðruin Norðurálfulöndum, D/2 dollar í Vesturheimi.
Ojalddagi fyrir miðjan júlí að minsta kosti (erlendis
fyrir fram).
Uppsögn sé skrifleg o§: bundin við ár?;angamót;
ógild ncma komin sé til rítstjóra fyrir 1. júlí.
Auglýsingar ieknar í blaðið eftir samningi við rit-
stjóra. Afslattur mikil^fyrir þá, er auglýsa mtkið.
Frentsmiðja Norðurlands.