Norðurljósið - 31.12.1887, Blaðsíða 3

_ 75 —
ö
s'-svs
>■ _ oj
C3 O
OOO ~OOOOoOOOOOOO'
oooooooooooooooo
' o o
> o o
OOOCOOOCNOOOGOOOOOOOOGOOOO
CDOtOCN'MCNCNG'd'— CO (M CN CO »C CO CO
/O 'h -n> iS p fe « 000 0-000000000000000 oooooooo^ o^o o o o oo^ooo_o r-T io" rf cÓ'n 0 CO H o Oð cn íÓ O tH xí 0 lO — NCDCO(M(N(M,?»'-,CI ÍM H H CC H tJI
w c r-J H t-i '« .2 — ^4 NCDOCOHCOCOCOiOG5COH'-''^H‘0,11lOiO h co n h m œ i> o o m i> m n oo co^ '“t ^ ^ o*. <jT o Ct*T '*íoí‘C(MCMHCO(MCÍ(MO'-'COcr)fMiO
Auka- tillag alls. kr. CO-^OH(OíM^r'iOHN(X)ff)CCiCOiOCDiOiO GO H CO CD þ (N O O L- (N O »-H CO »-0 UO r- H OD o GOrjío' »0 CO CD »0 Ö'o' N O (M 05 cí oí" 0©(£)(M(M(M(M-—i cq hhhhmhco (M
tD - 0 JC (N^OWtOCdlM'HOHNSOCJHOOOHH^ (M O CO CO M ^ N « N(MI'-OiOCO(DHCOh oooooocTocToo'o" o" cT cT o cT cT cT
fl A 2 o 3 vs -r ^ -* ooo o o o -v<o o o o K „0,0. „o „ „ „o o, „ „ „ „ of cd cí " od vo LO CO —1
C£> O O OH O O O -H CO rH ^co CD iO p r- J. CN o CD_ ^ ZD "h -rfl oT ^ CO ~ co'd-í
'2, a-s. r? .-O M 3 cd go
* Loootoooo'oioo o 0 io to io io o 'MOOíliOiOCINNO °C^.cOCkÍC:Sll>^cR- W5 O) 00 rí n' cí CD 00 -H R iO v-*' O O H iO (M C1(M -H H <N H rH(M CO
'Cö .
O O O o o o o o
o o o o o o o o
o *cT o - rO o L- PO tí í; rO O j.
Ot-Oa » ''io o o t*H tC
CO GO <N rH r~> CN
J>að er vitaskuld a8 á sýnishorni pessa, eru líklega gall-
sr, sem mér vitrari menn gætu vel lagað einkum með
reynzlunai, ef }>eir bafa góðan vilja. Getur ]>ó sýnis-
horn petta geíið mönnnm tilefni til að hugleiða nokkuð gjöri
hvor reglan, sú, sern hér er sýnd, eða regla nefndarinnar í
Glæsibæjarhrepp sé á meira röttlæti og betri undirstöðu byggð
og pað er aðalatriðið í pessu máli, Og pað er ijóst af sýn-
ishorninu, að pessar tVær regíur geta lítt orðið samferðaí
nefndijm hreppl. Eg segi ekki að mín regla sé súeina rétta,
nei, langt frá, ekki heldur að regla hreppsnefndarinnar sé
röng, eptir hennar sannfæringu. J>að er að eins tiigangur
minn með línum pessum að vekja athygli allra góðra manna
á pessa mikilsvarðanda máli, ef verða mætti að ráðin yrði bót
á pví, sem miður fer í pessu sem mörgu öðru.
Jón Eiuarsson.
1) Hör í hrepp þarf niðurjöfnunin, að vera svona há í ár, s hvern
gjaldstofn, vegna þarfanna; en vitaskuld er, að þar sem minni
sveitarþyngsli eru verður hún lœ»gri.
2) pað er eptirtektavert, hve vel hreppsnefndinni tekst að láta
útsvörin standa í tugum.
— 1 31. bl. Ísaíoldar p. á., dags. ls/7 fræðir ritstjórinn
lesenduna á pví: „Að nýkomin séað norðan áreiðanleg frétt
af pvi, hver orðið hafi erindislok rannsóknardómarans
(sýslum. Húnvetnininga) út af hylmingarkærunni gegn B.
sýslumanni Sveiussyni, pað er að segja pau, að hann (B. S.)
hatí reynzt i fyllsta lagi hreinn, og eagi átylla hafi fuudizt
til grunsemdar gegn manninum, sem hafi átt að fremja
pjófnaðinn, önnur en marklaust baðstofuhjal á heimil pess,
sem bjó til kæruna. Og svo kemur hjá ritstjóranum at-
hugasemd um pað, hvílík slysni pað hafi verið, að hafa hent
á lopti hégóma til alvarlegs áfeliis saklausum mönnum og
orðið til pess að hafa valdstjórnina að gabbi“.
Með pvf mál pe.tta er mér viðkomandi, vildi eg leið-
rétta pað, sem ranghermt er hjá ritstjóranum, um leið og
eg skýri írá tilefninu til aðgjorða minna í pví, og hvern til-
gang eg haíði með peim.
Eptir réttirnaa' í fyrra haust kom sá orðrómur upp
bér í sveitmui, að Jón jJórðarson í Klömbrum hefðí tekið
kind, sem annar raaður átt, og sent hana manni norðnr á
Tjörnesi upp í skuld. Átti petta að hafa orðið uppvíst von
bráðar, og var sajrt, að tengdafaðir Jóns-hefði pá farið á
fund svsium. og pess getið til, að erindi hans hefðí verið,
að fá haan ti! að fara hægí í sakirnar. Og enn fremur
gengu einhyerjar sögur um pað, að Jón hefði átt að færa
sýsiumanni sauð*.
Með pví nú að petta var í 3. eða 4. sinn, að svipaður
orðrómur kona á gaag um Jón, og með pví æði kngur tími
ieið svo, að engi rannsókn var hafiu, pá áleit eg pað skyldu
mína, að riía amtraanninum, og skýra bonum frá peim orð-
rómi, sem gengi um Jón og sýslumanninn, en eg tók pað
skýrt fram, að eg vissi ekki, hvort nokkurt orð væri satt í
orðiórai pessum eða ekki.
Tilgangur miun var eagi annar en sá, að hið sanna
kæmist upp; pví mér pótti pað ópolandi, að Jón slyppí
svoaa, hvað eptir annað, ef hann væri sekur, og hitt ekki
síður ópolandi, fyrir sýslujnanninn og Jón, að liggja undir
slíkum orðrómi, ef faann væri ósannui'. Og petta tók eg
einnig fram í bréfi mínu til amtmannsins.
Kseru kom mér ekki til hugar að rita og kssru pykist
eg ekki hafa ritað, hvernig sem aðrir skoða bréf mitt til
amtmannsins, enda gat eg ekki kært, par sem ekki var
annað til að byggja á en orðrómur, sem allir vita, hve ó-
áreiðanlegur er opt og tíðum.
Mér er nú að me»tu ókunnugt um , hvern árangur
rannsökn sýslnmanns Húnvetninga hafði. En eg heyrði ept-
ir á, að Jón hefði reyuzt sakiaus, eða ekkert hefði sannast
upp á hann, ogsýslum. B. Sveinsson pá, að sjálfsögðu, cnn sak-
íausari og hreinni.
|>etta var nú mikið goit og pað gleður mig, að báðir
reyndust hreinir.
En pað, sem ritst. ísafoldar segir: „Að engi átylla
tii'grunsemdar gegn Jóni hafi fundizt, önnur enn mark-
laust baðstofuhjal á heimiii mínu“, pað lýsi eg hrein og
beia ósannindi.
Eg get sannað pað, hvenær sem vera skal. að sögurn-
ar um Jón voru ekki búnar til á mínu heimili, heldur komu
upp annarsstaðar.
Hafi pað nú verið „meir en meðal-s]ysni“, að eg skýrði
yfirraldinu frá meiðandi orðrómi, í peim tilgangi, að leitað
væri sannleikans, hvað á pá að kalla pað, að riístjóri ísa-
foldar gefur út á prenti tilhæfulausan óhróður um mig, lík-
lega i peím einum tilgangi, að meiða gamlan kunningja sinn
saklausan?
|>ótt rítstj. hafi ekki nefnt nafn mitt, pá bætir pað
ekkert úr fyrir honura, par sem svo margir vissu, að pað
var eg, sem bjó til pað, er hann kallar kæru.
En eg vil nú leyfa mer að skora á sýslumann Hún-
vetnjnga, að gefa skýrslnr um petta efni í einhverju dag-„
blaði voru, helzt Xsafold. Sýslum. Lárus Blöndal er sv
3) Hvergi nema lier kemur útsvarsupphæðin saman.
1) Seinna heyrði eg að sauður þessi hefði áit að borga þínggjald.