Norðurljósið - 26.01.1888, Page 3

— 3 —
hin raikla fátækt Blichers. Með pví að hann eigi gatfram-
fært sig og fjölskyidu gina i Randers á launura sínura, sem
voru rajög lág, tiuttist hann til föður síns og fór að búa, en
ekki gekk búskapurinn betur en svo. að bann var koniinn
á freuista hlunn mtð að auglýsa í blöðunum. að guðfræð-
ingur einn fiá háskólanum raeð b ztu eirikunn byðist til að
verðaskógvörðureða skotmaðureinhvei-s jarðeiganda og værii til-
bót fús á að taka aðsér í frístundum símuu kennslu í latínu,
grisku, frakknesku. ensku og ítölsku. íprssu skynisneri hann
til jarðeiganda eius, er hann opt hafði verið á veiðum með
honum. og beiddi hann að gefa sér voitorð um pað, að
hanu (B.) væri góð skytta. J>essi jarðeigandi fékk hann
samt til pess, að láta pað dragast, að gripa til slíks óynd-
isúrræðis, fór til Kaupmannahafnar og útvegaði honum
brauð eitt nálægt Vebjörgum. Varð Blicher prestur par ár-
ið 1819. Sarat batnaði fjárhagur hans litið við pað, og átti
Lann alla æii við öibirgð og fátækt að búa, jafnvel pótt
vinir hans og velvildarmenn einatt yrðu til að rétta bon-
ura bjálparhönd, og honura iunhentist talsvert fyrir ril
sín; enda kunni hvorkí hann né kona hans að epara. Loks
fékk hann lausn frá eaabætti sínu 1347, og hafði hann aldrei
lagt naikla rækt við prestskapinn, eu síðustu árin var liann
orðinn ófær til að pjóna brauði sínu, bseði sökum fátœktar
og alls konar mæðu, og pótt hann reyndi að drekkja sorg-
ura sínum í víni, pá var pað skammgóður vermir, og varð
eitt með öðru til pess, að stytta honnm aldur. Hauu dó
26. marz 1848. (NiBurl.).
J. M.
Sagan af Telsu Hansdóttur.
(Um herförina gegn péttmærum)
cptir St. St. Bliclier.
I.
Jöi'ðin var alpakin snjá, himininn alstirndur. Tunglið
var orðið kvöldsett og vindarnir gengnir til hvílu. Niðri á
jörðunni var sllt kyrrt, en á himninum var allt í sífeldri
lireyfing; liin óteljandi smáljós leiptruðu og blikuðu glóandi
í myrkrinu og — brostu — eins og engilaugu í hinni huldu
eilífð.
þorpið Vörden var hulið líkblœju vetrarins, en yfir
pví leiptruðu bláljósin á hinni miklu grafarhvelfing. Syðst í
porpinu var hús Hansar fógeta Úlfseonar. Á peim enda
liússins, ervissi frá porpinu, var opin gluggi og við hann stóð
ung stúlka. Hún hallaði sér eudrum og sinuum út í glugg-
ann og horfði til beggja hiiða.
|>egar sextán vetra gömul stúlka stendur um miðja nótt
í hörku frosti við opinn glugga, pá er hún eflaust eigi að-
horfa á stjörnurnar. Yon hennar og prá er ekki svo langt
burtu. Hugsanir hennar líkjast eigi hugsunum Karlamagn-
úsar, heldur Eramu dóttur hans Og pegar prá ungrar stúlku
er pannig varið, pá er eigi líklegt, að hún purfi lengi að
bíða.
Langt burtu sást dökkur depill á snjónum, hann varð
alltaf stærri og stærri og færðist nær. j>að var Ragnar frá
Vímerstað í péttmæri, ungur sveinn, fríður sýnum og gjörvi-
legur; einhver liinn bezti dansari meðal jafnaldra sinna og
garpur mikill. Stúlkan lét hægt aptur gluggann, en krækti
ekki króknum. Síðan lagðist hún í rúm sitt í öllum fötun-
um. Hinn ungi maður kom par að, lauk opnum glugganum,
sem stúlkanhafði látiðaptur að eins til málamynda, og stökk inn í
svefnherbergi unnustu sinnar.
Eigi purfið pér samt að hneyxlast á pessu, pér siðlátu
sveinar og meyjar. Reyndar var pað ástafundur, eun hvorki
pjóðversk hirðingjastund né frakkneskt leynimót. það er
eldgamall og saldaus pjóðsiður, að elskendur hittist pannig
til pess að tala um búskapinn, brúðargjatírnar og hvað annað
saklaust, um pað, hverjum pau skuli bjóða í brúðkaupið og
fleira pvílikt.
f>egar þau voru að t.da uin petta, heyrðist marra í sujón-
um úti fyrir.
„Kræktu aptur glugganum“, sagði stúlkan lágt.
Ragnar gjörði sem fyrir hann var lagt, en nam staðar
við glugganu til pess að gá að, hver væri liinu mikli mað-
ur, er kom par gangandi.
Hann gekk síðan hljóðlega frá glugganum, og settist
aptur á rúmstokkinn hjá unnustu sinni og sagði, — pó án
aíbrýði:
„Hver ætli pað geti verið ? f>að lítur út fyrir, að hann
ætli líka innum gluggann hjá ,pér.“
„það er líklegast hann Úlfur fsbrandur“, svaraði hún.
„þ>að er ekki langt síðan að hann sagði við mig, að harm
æltaði að heimsækja mig einhverja nótt éður langt liM.
Eg hélt að hann væri að gjöra að gamni sínu, og svaraði
honutn pví einnig i gamni, að pað væri nú svo kalt á nótt-
unniv og að glugginn minn væri frosinn aptur“.
í sama bili var klappað hljóðlega á glugganu og sagt:
„Ertu sofandi, Telsa Hansdóttir!'1
„Nei“, svaraði hún, „en hér kemst enginn inn“.
,.|>á sé eg pó, að för liggja hingað að, en engin frá“,
sagði sá, er úti var.
„það eru mín för“, tók, Ragnar til orða.
„Hvaða mín?“ spurði Úlfur.
„Ragnars frá Vímarstað,“ svaraði hinn.
,.Jæja“ sagði Úlfur, og var heldur pungt í skapi ,.J>ú
hefðir getað sagt mér pað, Telsa litla. |>að er ekki fallegtaf
pér að gabba almennilegan mann, og láta liann hrekjast úti
1 frosti og snjó.“
„Reiðstu mér eigi, Úlfur“, sagði Telsa, „mér datt ekki
annað í hug, en að pú værir að gjöra að gamni pínu við
mig, pví að pað hefir verið altalað, að pú værir að hugsa
um hana Mela-Maríu — hún býr hér rétt nálægt, svo að
ferðin verður ekki til ónýtis“.
„Fjandinn hati hana M la-Haríu, hún heíir líka náð
sér í annað ems stúlkuandlit, með ofboð lítinn hýúng á hök-
unni“, sagði Úlfur. |>á stökk Ragnar út að glugganum og
mælti heldur pykkjulega: „Hýúngur getur orðið að skeggi
og betra er að hafa ekkert skegg, en að vera bólugra&nn í
framan“.
„Vertu hægur“, sagði pá Telsa, ,.og gjörðu engar óspekt-
ir, Ragnar. Vertu nú góður og farðu frá,glugganum '.
Hann gjörði pað, en Telsa sagði „Úlfur fsbrandur, eg
skal segja pér, eins og satt er, að við Ragnar erum trúlofuð,
og ætlum að halda brúðkaup að hálfum mánuði liðnum11.
„Jeg óska ykkur til hamingju1, sagöi Úlfur purlega.
„en pað er annars ekki óhugsandi, að Ragnarfái annað að
hug a innan pess tíma. Góða nótt.“
„Hvað meinar hann með pví?“, sagði Teka. „ó, peir
eru farnir að tala um hernað“. svaraöi Ragnar. „Holseta-
lands höfðingjana langar víst til að reyna enn einu sinui
riddarasverd sín við stökkstafi vora“.
„Ekki annað“, sagði Telsa. ,,J>eir fara víst sömu sneypu-
förina og áður“.
„|>að held eg líka“, svaraði hann. ..Samt ædanú að
heimsækja oss tignir gestir, Friðrik hertogi og Hans bróðir
hans, Dacakonungur“.
En nú urðu pau að hætta pessu stjórnfræðislega tali,
pvi að barið var á gl«ggann og sagt: „Ertu sofandi,
Telsa Hansdóttir". „Hvað er petta“, sag.'i Ragnar lágt.
„Eg held að allir ungir menn í Vörden ætli að heimsækja
pig í nótt“.
„Telsa“, var kallað úti og enn hærra. Ertu „sofandi?11.
,.Já“, sagði hún og hló við, en hvíslaði að unnusta sín-
um : „f>að er Kristinn Hólmur1.
„Eyrst pú getur talað upp úr svefninum11, var sagt fyr-
ir utanu gluggann, „pá getur pú líka farið á fætur sofandi
og lokið upp fyrir mér“.
,,það gjöri eg ekki“, svaraði Telsa, „pvi að mig dreymir
einmitt núna, að fyrir ufcan gluggann sé illur, lævís og pjóf-
getínn fress“.
„Verfcu nú ekki að pessu gamni lengur11, sagði sá er
úti var. með mjúklegri röddu, „Ljúktu heldur upp glugg-
anum, pú veizt að mér er alvara *.
„0, jæja, svaraði hún. „f>ér er líklega eins mikil al-
vara nú, eins og pegar pú varst að draga pig eptir henni
Önnu Davíðdóttur, sem pú sveikst. Eg pekki tryggðina pina
Kristinn Hólmur“.
,. það er nú fallega sagt af pér, dúfan mín“. svaraði liann;
„en segðu mér meðal annara orða: hvers vegna leyfðir pú
mér að heimsækja pig í nótt?11
„f>að var tií pess að pú feogir nóg af peirri biðilför-
inni“, sagði hún, „og svo til pess, að púlétir mig í friði
framvegis11.
„Hver fjandinn“ sagði biðillinn. „þorir pú, óhræsið pitt,
að gjöra gabb að mér“.
„Hafðu liægt um pig“, sagði Ragmr bistur, og hirti
eigi um, þótt Telsa reyndi að pagga niðrí honum, og ætlaði
að taka fyrir munuinn á lionum. „Ef pú ekki hefir pig á
burt, skal eg taka pér pað tak. mélpjófurinn pinn, að pér
verði minnistætt11.
„Ragnar, Ragnar11, sagði Telsa. „J>að er hann Hólmur
ríki í Heiði. Hann er inni undir hjá ráðinu, og orð hans
eru mikils metinn“.
„Já, já“, sagði Hólmur. „Er pað svona lagað“ ? Sá,
sem fyrstur kemst að markinu, hann fær sigurlaunin; pað