Óðinn - 01.02.1907, Qupperneq 7

Ó Ð I N N .
87
regnbogabellið í búla pœr slíta
og bgltast og veltast, svo dgnur i grjóti.
Sninlavísur.
Mjer pgkja nú fjöllin blessuð best,
pví hvergi nokkurstaðar er himininn eins víður,
og hvergi nokkurstaðar er sólin eins heit,
og hvergi nokkurstaðar er heimurinn eins fríður
og hlíðin mín grœna —
með blessaðar œrnar ú beit.
Sminudagur á slættinum.
Frásög'n lióiidn í svoit.
Jeg kvarta ekki yfir lilutskifti mínu í lífinu. Reynd-
ar er jeg gæfumaður og lief þcss vegna ógildar ástæður
til umkvörtunar.
Og þó ætla jeg nú að segja örfá orð af örðug-
leikum minum. Jeg geri það eigi fyrir þá sök, að jeg
sje þurfandi fyrir að barma mjer. Jeg geri það til þess
að svala forvitninni, gömlu konunni, sem býr handan
við íjallið og fjörðinn og aldrei verður fullsödd af
frjettum.
Jeg sagðist vera gæfumaður í raun rjettri. Sú
skoðun mín livílir á þessum grundvelli: Jeg á góða
konu, —konu, sem jeg get treyst í hverju efni, sem fyr-
ir kemur og kann að koma fyrir, Jeg er búinn að
reyna þetta — reyna liana að þessum kostum, í nær-
veru minni og fjarveru. Börn okkar eru mörg og virð-
ast vera efnileg.
Þessar gáfur eru góðar og einliverjar allra bestu,
sem fallið geta í skaut umkomulausum alþýðumanni.
Jeg hei því ástæðu til að fagna, lremur en kvarta, yíir
kjörum mínum.
Ró get jeg ekki varist þeirri hugsun æði oft, að
harður sje bardaginn fyrir líli minu 365 daga af ári
hverju, því að svo oft er barist á lieimili okkar fyrir
fötum og fæði, og stendur hver orusta yfir 16—lSklukku-
stundir.
Svefntíminn er stuttur og hægindin hörð, því að
við sofum á heysængum. Jeg og kona mín gerum það,
og börn okkar, svo að vinnufólk og kauþahjú geti haft
dúnsængur undir sjer, — þessar sem við eigum. Og
við giöldum fólkinu hærra kaup fyrir vinnu sína, held-
ur en búskapur okkar þolir, og fáum þó ekki vinnu-
krafta, svo að jörðin verði sæmilega setin.
Jeg vaknaöi á sama tima, sem jeg var vanur að
liafa að rismáli, sunnudagsmorguninn í 16. viku sumars.
Jeg klæddist hljóðlega, því að jeg vildi ekki vekja lconu
mína. Hún hafði sofnað loksins kl. 1 um nóttina. Bú-
verk og barnafóstur höfðu skift tíma hennar og kröft-
um milli sín fram yfir miðnætti. Ingsta barnið okkar
svaf við brjóstið og hjelt um geirvörtuna.
Jeg hafði sagt henni kvöldið áður að jeg ætlaði
þennan morgun í kaupakonuleit. Reyndar var við því
að búast, að sú leit mundi verða álíka löng og allrar
veraldar vegur, eða litið styttri, því að kaupakonur
voru þá flognar úr dyngjum sinum fyrir löngu. Sumar
voru farnar í sumarvist, til sveita, en hinar búnar að
renna sjer fótskriðu norður og niður til Norðmannanna
í Síldar-seli.
Jeg gerði mjer þess vegna litlar vonir um árangur
farar minnar. En þó var einsættað freista hamingjunn-
ar. Mjer kom i hug að reyna fundvísi mína í þessu
efni á þeim stað sem kallaður var Krókurinn. Hann
var fiskimannaþorp út með flrðinum, sem jeg bjó inn-
an við, og hatði þar safnast saman fóllt úr dölunum,
innan við fjörðinn, síðustu árin, og tekið sjer þar ból-
festn.
Jeg smalaði ánum minum þetta sumar —jeg sjálf-
ur. »Smala« hafði jeg reyndar, dreng sem var á 16. ári.
En svefnhöfgur var hann og rúmlatur, svo að jeg kaus
heldur að smala ánum sjálfur, en róa honum á fætur,
og var þó smalagangan um fjöll og firnindi, langar
leiðir.
Kominn var jeg heim með ærnar þegar klukkan
var átta. Pá var konan min að strokka rjómann, en
vinnukonan okkar var.að klæða sig. — Nú fór yngsta
barnið mitt að hrína og tók jeg þá við stroknum, svo
að kona mín gæti sint hljóðabelgnum oltkar.
Jeg vakti drenginn og bað liann að sækja hestana.
En sú atlaga bar lítinn árangur. Hann velti sjer við i
rúminu og' umlaði og fjell aftur í fastasvefn. Pá fór
jeg með strokkinn að rúminu hans og Ijet bulluskvaldr-
ið fæla frá honum svefninn —■ þótt seint gengi. Hann
var klæddur og kominn á ról klukkan í) og' þá fór
vinnukonan á kviarnar. Pað var liennar fyrsta verk
þann morguninn.
Jeg komst af stað klukkan 10, hafði tvo hesla lil
reiðar og var kvensöðul! á öðrum. Jeg átti langa leið
fyrir höndum — fjögra tima ferð, þegar liðugl var riðið.
Jeg bað »smalann« fyrir ærnar, að hafa þær sam-
an um kvöldið og koma þeim lieim í tæka tíð. Hann
tók þvi vcl og líklega,
Nú fór jeg af stað og reið eins og leiðin liggur.
Vegurinn var góður, í þetta sinn. Landssjóður hafði
lagt liann og lleygt þar niður miklu gulli og varð það
alt að for og leðju, þegar rigningar gengu. En nú voru
þurkar og rauk þá moldin upp eftir og áleiðis til stjórn-
arvalda árstíðar og vcðráttu.
Alt í einu reið maður fram á mig ofan af leiti,
sem var á veginum, og varð liestunum minum svo mik-
ið um, að þeir tóku snöggan viðbragðskipp. Reiðskjót-
unum var vorkunn, því að maðurinn var undarlegur í
sjón. Hann var í vængjakápu og flöksuðu herðaspeld-
in og læralöfin ákaflega, þegar maðurinn þandi sig á
reiðinni og sótti í sig veðrið. Hann lamdi fótastokkinn
og bar til handleggina eins og móðnr hrafn á llugi.
Maðurinn leit út svo sem angalúða, en hesturinn más-
aði og froðufeldi og varð af þessu öllu saman fáránleg
sjón og hávaði.