Óðinn - 01.10.1917, Qupperneq 6

54
ÓÐINN
hugsunum og tilfinningum vorra tíma. Hún er
samhljóða kristindóminum eins og Kristur kendi
hann. Hún er einfalt en aðlaðandi og vonarfult
fagnaðarerindi. Vjer trúum að þessi skoðun muni
efla og betra æðsta og besta hluta mannkynsins,
— að hún verði fær um að fullnægja mönnum
hundruðum og þúsundum saman, sem tilheyra
engum kirkjum nú sem stendur.
það er vor skylda við guð, samvisku vora og
meðbræður, að nota hvert meðal, sem stendur í
voru valdi, til að útbreiða og styrkja áhrif þessar-
ar trúar. Og þegar þeir, sem með oss eru, sýna
trúfesti og þolgæði, munu þeir brátt fá íleiri og
fleiri áhangendur meðal þeirra, sem nú eru á móti
oss, hvort heldur sakir vanþekkingar eða hleypi-
dóma.
Veröldin hefur þörf á trú, sem boðar gæsku,
kærleika, rjettlæti, gleði og frið, — trú, sem viður-
kennir lífsins kröfur og góðu viðleitni, fagnaðarer-
indi, sem gefur rúm öllu, sem skynsemi mannsins
segir sje satt, öllu, sem samviskan segir sje rjett,
og öllu, sem sálin finnur að er heilagt. Þetta fagn-
aðarerindi viljum vjer birta og boða í riti og
ræðu, og ef auðið er í breytni og framferði dag-
legs lífs. M. J.
0
Ferð upp á Akrafjall.
Eftir Guðmund Magnússon.
I.
Akrafjallið.
Það er lítil mannraun að ganga upp á Akrafjall
og heldur er það rýrt til frásagnar. Nærri liggur
að segja, að hver meðal-hreppakerling, sem ann-
ars hefur fótavist, sje fær um það. Þó ganga þang-
að fremur fáir, að minsta kosti hjeðan úr Reykja-
vík. íslendingar eru yfirleitt fremur lítið hneigðir
fyrir fjallgöngur, fram yfir það, sem nauðsyn kref-
ur. Það sýnir sig best á því, að til eru enn þá
fjöll á landinu, sem enginn maður hefur komið
upp á, og enn fleiri, sem að eins útlendingar hafa
komið upp á (þar á meðal Herðibreið á Mývatns-
öræfum). Mönnum virðist ekki skiljast það yndi,
sem íjallgöngur hafa í för með sjer, svo að þó að
fjöllin sjeu rjett við, finst mönnum ekki ómaksins
vert að ganga upp á þau. Esjan er nær Reykjavík
en Akrafjallið, og þekki jeg þó fremur fáa, eftir 19
ára heimilisfestu í Reykjavík, sem gengið hafa upp
á hana. Súlurnar hafa nokkrir heimsótt, enda eru
þær frægustu útsýnistindarnir hjer nærlendis. Heng-
illinn mun þó hafa dregið fiesta að sjer. Jeg man
ekki eftir neinum í svip, sem gengið hefur upp á
á Skarðsheiði, — af þeim mönnum hjer í Reykja-
vík, sem jeg þekki.
Þó er áhugi fyrir fjallgöngum fremur að færast
í vöxt, sem betur fer. Það leiðir eðlilega af vax-
andi fylgi þeirrar kenningar, að allar líkamshreyf-
ingar í hreinu lofti sjeu hollar, einkum þeim, sem
annars eiga við miklar kyrsetur að búa. ()g jeg
þekki ekki allfáa unga menn og röska, sem mjög
iðka bæði fjallgöngur og aðrar langar og erfiðar
göngufarir á hverju sumri. Einum þeirra finst svo
mikið til um Esjuna, að hann hefur gengið um
hana fram og aftur hvert sumarið eftir annað.
Þannig breytast tímarnir. Þegar jeg kom liingað
fyrir 19 árum, þá dálítið vanur fjöllum af Aust-
fjörðum, þótti það ganga Jlónsku næst af mjer, að
vera að slíta skóm og sokkum á því, að ganga
upp á fjöllin hjerna í kring, og erfiðlega gekk mjer
að fá kunningja mína með mjer. Þeir nenlu því
ekki. Vildu fyrst fá að vita hvort nokkuð verulegt
sæist þaðan; — hvort þetta væri til vinnandi. Og
dár var reynt að gera að mjer í einu höfuðstað-
arblaðinu fyrir það, að hafa gengið austur á Hengil
og hvatt aðra til að leita þangað einnar ánægju-
stundar — og það af manni, sem aldrei hafði nent
þangað sjálfur. Þá lá sú þjóðtrú á, að 18 kirkjur
sæjust af Henglinum, og þráttuðu menn um það
sín á milli, hvort satt væri. Ekki taldi jeg kirkj-
urnar, en þaðan sá jeg í fyrsta skifti yfir Suður-
landsláglendið og heiðarnar norður af því, alla leið
austur i Valnajökul. Og þaðan sá jeg þá heims-
frægu Heklu í fyrsta skifti.
Fjallgöngurnar freistuðu mín langt fram eftir æf-
inni, og að fám árum liðnum eftir að jeg settist
að lijer í Reykjavík var jeg búinn að ganga upp
á ílesl fjöllin lijer í nágrenninu (nema Súlurnar)
og mörg í öðrum hjeruðum. Akrafjallið stóð enn
þá og storkaði mjer, en nú var jeg farinn að eld-
ast og þyngjast á fæti. Jeg fór því á stað í sum-
ar, mest í því skyni að halda ofurlítið próf á
skrokknum á mjer, hvers jeg væri enn þá megn-
ugur. Jeg hafði ekki reynt á mig í þessari grein
síðan sumarið 1914 að jeg gekk upp á Bjarnarfell
við Geysi. Ekki er vert að láta mikið af einkunn-
inni, sem jeg varð að gefa sjálfum mjer, og ekki
vildi jeg leggja til samferðar við unga menn og