Óðinn - 01.05.1918, Blaðsíða 7

ÓÐINN
15
lagi minnist jeg þess, að sjera Einar Jónsson prófastur
a Hofi í vopnafirði las frumdrætti mína að grein þess-
ari, lagfærði þá að ýmsu leyti og jók þá talsvert, einkum
að ættartölunum. — Um leið og jeg þakka þessum vin-
um mínum lijálpina, bið jeg þá velvirðingar á þvi, ef
íeg hefi á einn veg eður annan notað hana öðru vísi
en þeir hafa ætlast til. S. S.
Sl
Á gamlárskvöld.
Ský kafar hálfmáni liækkandi,
Iijarnfannir glitra og sær;
skyggir og birtir til skiftis;
skolbrúnn er melur, ljósgrár snær.
Náttúran öll er svo hljóð eins og liel.
Hált upp til skýja fer brúnaþungt jel.
En niðri í bænum er blysför og kæti;
bjart leiftra kyndlar og gleðiþys heyrist um stræti.
Málmklukkna liljóðbylgjur lirópandi
hljóma um bæjarins torg,
halla í kirkjunnar sali
konur og sveina úr lýstri borg.
Einn stend jeg í hálfdimmri herbergis þröng,
hlusta við gluggann á klukknanna söng,
horfi á fólksstrauminn fram hjá mjer líða.
Menn finnast og heilsast og ræða og ganga til tíða.
Einn stend jeg hljóður og blustandi,
hugsa uin lýðskarans fró,
afhendur æskunnar vonum,
ellinnar fráskila dofa-ró.
Minningar streyma um hugsana hlið,
holundir snerta og hvíslast þar við.
Viðburðir liðnir í auðnardjúp alda
af alefli tregans mig heimta í náttmyrkrið kalda.
Finst mjer þá ljúflega líðandi
leika um’ mig kynlegur blær.
Horfi’ jeg i hyldýpið auða;
heyrist sem ómi við dularsær.
Ljósglampar hrökkva um herbergis þil,
hverfa og myndast við ýmisleg skil,
uns að á gólfinu’ í geislahjúp stendur
glófögur kvenvera’ og þegjandi rjettir mjer hendur.
Fögnuð á svanvængjum svífandi
sál minni lyfta jeg finn.
Kemur þú bandan um hafið?
Hugsarðu ennþá um drenginn þinn? —
Laðandi kveður við klukknanna ljóð.
Kystu nú barnið þitt, móðir mín góð!
Vefðu það mjúklega ástríkum armi;
alt kann að læknast, sem verkjar í drengsins þíns
barmi. —
í ský kafar hálfmáninn hækkandi;
hverfur in dulræna sýn.
Heyrðu mig, lausnarinn ljúli!
ljúktu nú dyrunum upp til þín.
»Gefðu mjer aftur hin gulllegu tár,
gefðu’ að þau verði’ ekki hagl eða snjár«. —
Gefðu mjer eplið þitt glitrandi rauða.
Gefðu mjer sýn yfir landamörk trega og dauða.
«. b.
\l
Kritarmolinn.
(Æíintýr.)
»Sæl vertu, ljúfan«, sagði krítarmoli við vindils-
ögn, sem lá í göturennunni.
»í3að er skárri asinn á þjer, þú ferð loftförum«,
mælti vindilsögnin.
»Jeg hef lengi farið i loflinu, og nú lenti jeg
hjer. Fetta var harðasti spretturinn, og töluvert
kvarnaðist úr mjer«.
»Jeg hjelt jeg mælti nú vera hjerna í næði«,
sagði vindilsögnin. Jeg er húin að fá nóg af því
að umgangast aðra. Og þrisvar sinnum hefur verið
kveykt í mjer, fyrst í skólanum, svo í kirkjunni
og seinast í þinghúsinu. I3að er ekki mikið eftir
af mjer. En hvernig ert þú hingað kominn?«
»Það er hending ein að jeg lenti hjer. Og viljir
þú hlýða, mun jeg segja þjer sögu mína«.
»Vel er það mælt, og hef þú söguna«.
»Lengi var jeg í förum«, mælti krítarmolinn, »og
síðan jeg kom til lands þessa, hef jeg verið á ferð
og flugi, nema meðan jeg dvaldi í gistihúsinu. Jeg
var tekinn upp í einu heldra gistihúsi höfuðborgar-
innar. Kyntist jeg þar innílyljendum þeim, sem í
áliti eru: Nettum vindlingum, bústnum sykursnáð-
um, skellóttum barnagrímum, brúnum súkkulaði-
sveinum og rennilegum krítarstönglum, eins og jeg
var sjálfur.
Vjer, þessir heiðursgestir, vorum þarna á kostn-