Reykjavík - 14.06.1902, Blaðsíða 3

3
dale. „En ég verð að segja yður,
hvernig á því stendur, að mér er svo
ant um hana og að vita, hvernig hún
ber þetta mótlæti. Ég er hræddur
um að móðir mín kunni að hafa
látið yður skilja á sér, að hún hafi
þykst við, að Miss Aldgate skyldi
ekki snúa sér til hennar í sorg sinni;
en ég get svo úndur vel skilið og
virt þær tilfinningar Miss Aldgate, sem
því hafa ráðið. Ég hafði beðið henn-
ar en hún hafði ekki svarað mér.
Og meðan svona stóð, er svo auð-
skilið, að henni var alls ekki auðið
að þiggja nokkurn greiða af mínu
fólki jafnvel í sorg hennar. Það hlaut
að vera ósegjanlega miklu léttara fyrir
hana að þiggja vinsamlega greiðvikni
af alókunnugu fólki, eins og hún hefir
gert. Og þetta er orsökiu til, að ég
verð líka að snúa mér til yðar og
trúa yður fyrir þessu máli og biðja
yður að sýna mér líka góðvild yðar.
Ég er viss um, að þér skiljið tilflnn-
ingar mínar. “ Hann klöknaði í rómi,
er hann mælti síðasta orðið. Olney
gat ekki að því gert, að finna til hlý-
legrar meðaumkvunar með honum —
það var þess konar meðaumkvun, sem
karlmenn stundum flnna til gagnvart
drengilegum fjandmanni, sem þeir
ætla að berjast við þótt það gildi líf
þeirra.
„Ég hafði gert mér svo góða
von“, hélt presturinn áfram og ég
held að ég hafl haft átyllu tíl að vona
— vona, að Miss Algate mundi verða
við ósk minni, að verða eiginkona
mín nú þegar við hittumst, ef þessi
hræðilegi sorgaratburður hefði ekki
fyrir komið.“ Við þessi orð var sem
lækninum færi. kalt vatn milli skins
og hörunds; hann þoldi ekki að heyra
í þá átt int, að Rhoda kynni að verða
eíginkona nokkurs annars manns en
sín og það var eins og ís kældi alla
hans hlýlegu meðaumkvun.
„Eins og ég sagði yður, bað ég
hennar í Líverpool áður en hún sté
á skip og hún hafði heitið, að segja
mér af eða á þegar við hittumst aftur
hér. En nú veit ég ekkert, hvernig ég
á að að fara. Ég er ekki einu sinni
viss um, hvort það er sæmilegt af
mér að leita víðtals við hana eíns og á
stendur. En livað má hún þá ekki
hugsa um mig liins vegar ef ég geri
það ekki? Getið þér ekki hjálpað mér
þer haflð verið læknir Mrs. Meredith
og þér eruð svo kunnugur Miss Aldgate,
að þér gætuð getið þess við hana, að
ég sé kominn og að ég þrái mjög
órótt að fá að vita, livað hún óskav
— hvað hún vill — hvað hún skipar,
að ég skuli gera. Auðvitað heyrir
þetta ekki beinlínis til læknisköllun
yðar — en — ég á svo bágt —er þetta
til of mikils mælst við yður? Mér
félli svo fjasklega sárt — — “
Olney sá, að tilflnningarnar ætluðu
að yfirbuga prestinn. Auðvitað var
honum illa við þessa bæn, því að hún
var öll á því bygð, að hann væri hér
hlutlaus að máli, og hefði engar vonh'
sjálfur í sömu átt; én alt um það
gat hann ekki annað en dáðst að
hreinum og göfugum tilflnningum
prestsins. „Onei sagði hann, „það er
engan veginn til of mikils mælt af
yðar hálfu; en ég efast um, að ég
hafl nokkra heimild til að blanda mér
í þetta mál. Ég hefl engan rétt — “
„ Auðvitað ekki annan rétt, en þann
sem kunningsskapur yðar við Miss Ald-
gate og bæn mín veitir yður“, greíp
séra Bloomingdale fram í. „Ég vildi
ekki fyrir nokkurn mun, að þér gerðuð
neitt fyrir mig, sem þér álituð sjálfur
ofgert. En ég veit líka, að hér stendur
svo óvenjulega ömurlega á. Dauði Mrs.
Meredith varð með þeim atvikum, að
Miss Aldgate kynni að ætla eða vera
hrædd um, að það kynni að hafa
einhver áhrif á mig. Það getur vaknað
efl eða grunsemd hjá öllum, þegar
svona stendur á; en ég vildi að hún
fengi að vita, að engin atvik geta
haft þau áhrif á mig, að snúa huga
mínum frá henni."
„Ég veit ekki, hvort égskilyður",
sagði Olney hálf-kaldlega; honum óx
geigur við göfuglyndi þessa manns.
„Eftir því sem ég hefi heyrt, hugsa
ég, að veslings Mrs. Meredith hafl
ráðið sjálfri sér bana.“
„Alls ekki, “ svaraði Olney skjótt,
„fyrir því er engin sönnun. Líkurnar
benda allar í gagnstæða átt, að hún
hafl blátt áfram tekið of stóra inntöku
í einu af svefnlyfi, sem ég hafði geflð
henni. Og í sjálfu sér hefði það ekki
orðið henni banvænt, hefðí hún ekki
veríð orðin magnþrota áður af sjúk-
leik.“
„Fyrir hennar sök gleður það mig
að heyra þetta", sagði Bloomingdale;
„en hvort sem var, hefði það engin
áhrif haft á mig. Þótt svo hefði verið
að hún hefði sjálf ráðið sér bana í
augnabliks óráði, eins og ég hugsaði
áður, þá hefði það að eins styrkt, en
ekki veikt ást mína til Miss Aldgate.
Það getur aldrei fallið neinn sá
skuggi á hana, sem ekki geri mér
hana enn kærari en áður. Mér gæti
næstum legið við að óska, að hana
mætti henda einhver mikil óham-
ingja, einhver stór smán, svo að ég
gæti sýnt henni, að í mínum augum
yrði það henni ekki til áfellis, heldur
alt til meðmælis. Honum vöknaði
um augu um leið og hann sagði þetta
fsest nú keypt daglega
að Laugaveg 10 hér í Rvík.
Á sama stað geta menn einnig fengið
rjóma og undanrenningu einu sinni
eða oftar i viku.
Þeir, sem vilja tryggja sér vissan mæli
af mjólk eða rjóma á vissum tímum
(einu sinni eða oftar í viku eða daglega),
ættu að semja um það sem allra fyrst.
ÍPP~ Verðið er rýmilegt '^i
Ástvaldur Magnússon Lindargötu
9 kaupir vagnhest nú þegar.
Þessi orð féllu með blýþunga á
hjarta lænisins; honum fanst nærri
því, að hann standa sjálfur eins og
glæpamaður gagnvart þessari hrein-
skilnu einlægni prestsinsog göfuglyndi,
Hann skildí fullvel, að fyrir mann, sem
svona elskar, hefði það ekkert að þýða,
þó hann fengi alt að vita um ætt
og uppruna Miss Aldgate; þó hún
hefði verið svört eins og hrafn, mundi
ást hans hafa gert hana í hans augum
hvíta sem lilju. Þetta vissi Olney af
sjálfum sér, engu síður en því, sem
presturinn sagði; hann víssi, að í þessu
voru þeir hvor öðrum líkir. Hann
fann það vel, að hann vildi alls ekki
að Miss Aldgate fengi tækifæri til að
láta prestinu standasr þessa raun; en
jafnframt fann hann þó, að það va,r
skylda hans að gefa prestinum færi
á, að standast slíka eldraun á einn eða
annan hátt. „Og hvaða ástæðu hefl
ég líka til að ætla, að hún hafl
nokkurn tíma kært sig vitundar-
ögn um mig, eða getað kært sig um
mig?“ hugsaði hann með sér. “Að
öllum líkindum elskar hún þennan
mann; og hann er þess um verður;
hann er góður drengur og göfuglyndur
þó að ég hati hann. Og hvaða rétt
hefi ég til að komast upp á milli
þeirra. Hann verður að fá að reyna
sig.“ Þegar hann var kominn að þess-
ari niðurstöðu í huga sínum, sagði
hann upphátt og rólega: „Ég veit
ekki almennilega hvað það er, sem
þér ætlist til að ég skuli gera.“
„Ekkert, nema bara þetta: Geflð
mér færi á að heimsækja konu þá,
sem Miss Aldgate heldur til hjá, svo
að ég geti spurt hana, hvort Miss Ald-
gate muni vilja veita mér áheyrn eða
ekki. Það er alt, sem við á, að ég biðji
um. Það er ekki meira en það sem ég
ætti að biðja um, þótt það værf ætlun
mín að snúa huga mínum frá Miss
Aldgate, og — það er alt og sumt, sem
ég bið um nú, þegar ég er einráður í
að unna henni og henni einní meðan
ég lifl. Jú, það er alt og sumt sem
ég get, beðið um“, sagði liann eins og
í örvæntíngu.
Framh.