Reykjavík - 19.11.1903, Blaðsíða 2

2
Hann skrifar á þessa leið:
Bí>ið aumingja fátæklingar; j>ið
Jiafið engan spítala. Það stoðar ekk-
ert að koma til kaþólska spítalans,
l>ví hvorki hann né þjóðfélagið veita
ykkur nokkra hjálp; þið hafið ekkert
til að borga með. TJt með ykkur í
-yztu myrkur“ (o: til helvítis með
ykkur).
„Þarna er kyrkjugarðurinn, gröfin
og presturinn. Ad'ieu!“ (Fjallk.nr. 33).
Nei, komið til mín, ég skal útvega
ykkur spítala með fríplássum.
En þessi hræsni! Ætti hann ekki
fyrst að útvega þeim frípláss, er
óska ab vera í Fríkyrkju hans og
láta vera með að auglýsa þannig:
„Á aðalfnndi Fríkyrkjusafnaðarins
í Eeykjavík, sem haldinn var 1. þ.
m., var sú ákvörðun samþykt, að þeir
menn, sem eigi hefðu greitt safnaðar-
gjöld sín fyrir 15. d. Nóvembermán-
aðar ár hvert, skyldu eigi lengur skoð-
ast sem meðlimir Fríkyrkjusafnaðar-
ins og bæri safnaðarfulltrúunum að
tilkynna það hlutaðeigandi þjóðkyrkju-
presti.“ (Fjallk. nr. 43).
Þess vegna segi ég:
Sá maður, sem reynir að gera trú-
arofstæki sitt í augum lesenda að
œttjarðarást og mannkærleika, hann
siglir „undir fölsku flakki.“ Og það
situr ekki á þingmanni né sálusorg-
ara að koma þannig fram. Og því
síður, hafi maðurinn þegið mjög mikið
gott í fjárhagslegu tilliti af almannafé.
i>á ætti hann miklu fremur að hafa
hlýjan hug til almennings, þó
hann sjálfur ekki fyndi köllun hjá
sér til þess að vinna í þarfir hans
nema fyrir riflega borgun. Það kem-
ur alls ekkert okkur almúgamönnum
■við, hverja trú föðurlandsvinurinn
játar, —hvort hann þykist vera heið-
ingi, mormóni, sáluhjálparhermaður,
Fríkyrkjumaður eða þjóðkyrkjutrúar
eða almennilega kristinn (kaþólskur).
Það er ekki spurt eftir þessu, þá er
ræða er um góðverk eða það að
létta byrði almennings eða einstak-
lingsins. Það er blábert ofstæki hjá
prestinum þegar hann er að fjand-
skapast út af líknarstofnuninniíLanda-
koti, og það vita allir, að hann gerir
það eingöngu af trúaroístæki. Það
er honnm nóg að hann þykist geta
Hest því nafni á spítalann, að hann
sé „kaþólskur.“ Og það merkilega
er, að hefðu upphafsmenn spítala-
stofnunarmnar i Landakoti og sjúkra-
konurnar þar talið sig að vera heið-
ingja eða einhverrar annarar trúar en
kaþólskrar, þá hefði prestinum vænt-
anlega þótt alt gott og blessað. Hon-
um finst líklega eitthvað ægilegt við
orðib Bkaþólskur“ (o: almennilega
3rristinn), og það ef til vill af því, að
hann í öllu falli hefir eitthvert hug-
hoð um, að það sé langstærsti trúar-
ílokkur kristinna manna í heiminum
«g að kaþólskir menn geri oft og
tíðum mikið fyrir almenning eða til efl-
ingar almennri vellíðan.
Þnð getur ekki verið tilgangur
prestsíns að fjandskapast út af því,
þó káþólska trúin sé mjög svo svip-
uð inni lútersku.
Mér þætti tilhlýðilegra og eitthvað
drengilegra af ritstjóra „Fjallkonunn-
ar“ og sálusorgara frikyrkjumanna,
að hann réðist á kaþólsku trúna —
beinlínis trúaratriðin — heldur en
að fjandskapast út af margnefndri
liknarstofnun. Og þá helzt að hann
gerði það í einhverju kyrkjublaði,
fremur en í „bœnda- og verzlunar-
blaðinuu{l) „Fjallkonan;“ nema ef
honum sýndist, sem máske væri heppi-
legast, að breyta henni í kyrkjublað,
og þar gæti hann þá mér og öðrum
til skemtunar reynt til að rífa nið-
ur þa? trúaratriði kaþólskra, sem
honum líklega er verst við af öll-
um, að sálir framliðinna fari ekki
alment beina leið og „express" til
h'imnaríkis né til helvítis.
Rvík, ^/a — ’03.
Gunnar Einarsson.
„ísafold“ 14. Nóvemb.
í Laugardagsblaði „ísafoldar“ stend-
ur um ið „skrautritaða" ávarp til
konungsins; gæsalappir eru settar
við sem fyrirlitningarmerki, af því
ég skrautritaði ávarpið. „ísafold"
hefði verið skammarnær að minna á
þetta í tima, en ekki núna fyrst, og
þá sjálfsagt eftir að „Austri“ mintist
á það. En nú er alt þetta íslend-
ingum til skammar, og ekki sízt
vegna þess, að það var einmitt Al-
þíngið, sem átti að muna eftir því,
en það hefir það ekki getað fyrir
gaddavir og peninga-niðurgangi. —
„Blott jeg kunne skita kopar“ sagði
Bellmann.
Ben. Gröndí4e
Mær í lögreglu-þjónustu,
Sannar sögur
eftir Miss Loveday Bkooke.
III. Líknarsysturnar í Redhill.
(Framh.).
White tjáði henni enn á ný þakkir
sínar með mörgum fögrum orðum,
tók síðan ofan hattinn og reið burt
á hjólinu hraðfara.
Loveday horfði á eftir honum þar
til er hann var kominn niður brekk-
una; en svo sneri hún ekki við á
eftir honum eins og hún bafði sagst
ætla að gera, heldur hélt hún áfram
í gagnstæða átt götuna niður í þorpið.
Þorp þetta var ekki svo sérlega
líkt því sem sveitaþorp alment ger-
ast. Kinnaþykk og snoturlegaklædd
börn vóru á leið [til skóla og heils-
uðu ókunnu konunni kurteisiega,
þegar þau mættu henni. Hvert smá-
hús var fyrirmynd að hreinlæti og
unaði; og þótt áliðið væri hausts,
vóru garðarnir skreyttir síðblómga
jurtum.
Yzt í þorpinu kom Miss Brooke alt
í einn auga á stóran og fagran herra-
garð úr rauðum tígulsteini. Fram-
hliðin var breið og vissi út að veg-
inum, en húsið^lá annars sjálft spöl-
korn frá honum, og vóru lystigarðar
umhverfis það. Hægra megin, enn
fjær veginum, en sjálft húsið, lá liús
annað, er virtist vera stórt og rúm-
gott hesthús, og rétt hjá því lá lág-
ur skúr, &em auðsjáanlega var ný-
reistur.
Þessiskúr vaktiforvitni Miss Brooke.
„Heitir þetta heimili North Cape?“
spurði hún mann, sem gekk þar
fram hjá af hendingu með pál og
reku í höndum. Maðurinn kvað svo
vera, og spurði hún hann þá annar-
ar spurningar, hvort hann gæti sagt
sér, hvaða hús þessi litli skúr væri,
rétt þarna hjá aðalhúsinu, og til
hvers hann væri hafður.
Það glaðnaði yfir manninum, rétt
eins og hann hefði langað til að
vera spurður að þessu. Hann sagði
þetta væri vólhúsið; þar væri fram-
leitt rafmagnið, sem haft væri til
lýsingar á North Cape. Svo gathann
þess, að Noith Cape væri einaheim-
ilið þar um nálægar slóðir, er raflýst
væri, og var hann svo drjúgur yfir
því eins og hann ætti þar sjálfur
hlut að máli
„Ég býst við að þræðirnir liggi
neðanjarðar inn í húsið“, sagði Miss
Brooke, er hún hafði litast um eftir
þráðunum og ekki séð þá.
Manninum þótti vænt um að geta
lýst þessu nánara. Hann sagðist
hafa hjálpað til að leggja þræðina;
þeir væru tveir, hámagnaður og and-
stæður, og þeir væru lagðir þriggja
feta djúpt í kössum, er væru biki
fyltir. ‘Þræðirnir lægju út frá raf-
magnsvirkjum í vélhúsinu og kæmu
inn í íbúðarhúsið undir gólfinu í
vesturendanum.
Miss Loveday Brooke hlýddi með
athygli á frásögn mannsins, og svo
virti hún lengi og nákvæmlega fyrir
sér húsið og umhverfi þess alt. Að
því búnu hélt hún sömu leið aftur
sem hún kom, gegn um þorpið, en
kom við í leiðinni [á ritsímstofunni
til að senda hr. Gunning símskeyti.
Þegar Gunning fékk það, fletti
hann upp dulrits-bók sinni. Skeytið
var þannig:
„Reiðið yður að eins á efnafræð-
ing og kolasala í dag. L. B.“
Þegar hún kom út aftur, greikk-
aði hún sporið og var lítið lengur en
þrjár fjórðir heim aftur til hótelsins.
Þar var nú^talsvert líflegra heldur
en verið hafði um morguninn, þegar
hún fór á stað þaðan. Menn ætluðu
á hjarta-veiðar í Surrey skógunum
skamt þar^frá og stóð því úti fyrir
hótelinu fjöldi veiðimanna og töluðu
um, hvernig útlitið mundi vera fyrir
góða veiði eftir frostið, sem verið
hafði [um nóttina. Miss Loveday
gekk hægt gegn um hópinn, og var
þar enginn maður, sem hennar
glögga auga veitti eigi eftirtekt. En
það var ekkert grunsamlegt við neinn
þeirra;rþað var auðséð, að þeir vóru
allir það sem þeir þóttust vera, glað-
vær hópur, sem kættist við tilhugs-
unina til bjartaveiðanna'. : En - alt:
í einu varð henni litið yfir um veg-
inu — hvaða maður var þetta hinum
megin við veginn, sem gekk með
bjúghníf í hendi og skar anga af
limgerðinu? Það var gamallmaður,
lotinn í herðum, magur og hafði
linan flókahatt á höfði. Hún hugs-
aði með sér, að það væri, ef til vill,
eins gott að reiða sig ekki á, að
spæjararnir hefðu hætt að njósna
um hana.
Hún gekk upp í herbergi sitt. Það
lá á 1. lofti og vissí út að götunni,
svo að þaðan var góð útsjón út á
þjóðveginn. Hún staðnæmdis dálítið
frá glugganum í .horni, þaðan sem
hún gat séð út, án þess hún sæist
að utan. Þaðan virti hún stöðugt
fyrir sér manninn við limgerðið, og-
því lengur sem hún virti hann fyrir
sór, því sannfærðari varð hún um,
að hann væri eitthvað annað en
garðyrkjumaður. Hann horfði ein-
lægt um öxl meðan hann var að
dunda við verk sitt; Miss Loveday
tók nú upp lriki og horfði á mann-
inn gegn um hann, og sá hún þá„
að hann gaut af og tú augum upp»
í gluggann hennar.
Hún gekk nú úr skugga um það„
að það átti að halda vörð um hana,
i dag alveg eins og í gær. Nú roið-
henni míkið á að koma orðum tit
Gunnings þá um daginn; en hvernig
átti hún að fara að því?
Það mátti virðast undarlegt, hvernig
Miss Loveday. fór nú: að, þegar svona.
stóð á. Fyrst dró ilún upp glugga-
skýlurnar, svo dró hún glugga tjöldiu
til hliðar, svo að sem bezt sæist inn
til hennar. Svo set.tist hún við lítið
borð út við gluggann, tók upp úr-
vasa sínum blekbyttu, penna og;
bunka af ritspjöldum og fór að vinna..
Eitthvað hálfri annari stundu síð-
ar kom White til hennar til að skýra.
henni frá, hvers hann hefði orðið á-
skynja. Sat hún þá enn við glugg-
ann, en þó ekki með ritföng fyrir-
framan sig, heldur með nál og tvinna,
í hendi og var að sauma hanzka sína.
„Ég fer héðan heim aftur til Lund-
úna á morgun,“ mælti hún, þegar
hann kom inn, „og ég só að hanzk-
arnir míuir þurfa töluverðrar viðgerð-
ar fyrst. En hvað segið þór annars,
í fréttum?"
Það virtist liggja mjög vel á White^
„Ég er búinn að sjá hana; þær
hafa náð í Annie mína, þessar bann-
settu systur; en þær skulu ekki fá
að halda henni — nei, ekki þótt það
kosti það, að óg verði að rífa niður
húsið ofan af þeim, til að ná henni
út.“
„Jæja! Nú vitið þér þá, hvar hún-
er, svo að nú getið þér alt af náð>
henni út, þegar færi býðst. Ég vonæ
samt að þér ha.fið haldið orð yðar
við mig og ekki komið upp um yður
með því að fara að tala við hana;
því að ef svo er, þá verð ég að leita
mér að öðrum aðstoðarmanni“.
„Nei, það veit hamingjan, Miss
Brooke,“ svaraði White, og lót sér
fátt um finnast. „Ég efndi loforð
mitt, og fóll mór þó þungt, að horfa.
á hana láta þessa krakka upp í vagn-