Reykjavík - 18.04.1905, Blaðsíða 2

80
cTvœr íausavísur.
eftir
Pál Melsteð
(nú á 93. ári).
1. Ellimörkin.
Af hægra’ auganu hef ég ekkert
gagn,
í hinu, vinstra, er lítið sjónar-
magn,
heyrnin biluð, taugakerfið tál —
það tekur því ekki’ að kalla mig
lengur Pál.
1905.
2. Á Öskmlaginn.
Nú er þrotin öll mín forna iðja,
þótt einhver vildi gamla manninn
styðja;
en opin stendur enn mín ljóða-
smiðja
á Oskudaginn nitugasta og þriðja.
1905.
Til
jjelga Iféturssonar.
Afmælisvisur 31. Marz 1903.
Þó hafið sé enn þá að hamast við
sand
og himinn í stormskýjum sínum,
þá er nú þó vorið á leiðinni í land,
það er ljós yfir deginum þínum.
Þú átt bjartleitan gest,
og við unnum þér bezt,
að þú ættir hér fræknustu sporin.
Hér í álögum öll
drúpa dalir og fjöll,
ög þau dreymir um kongsson ávorin.
Svo verði sá geisli, sem vakti þinn
dag,
eins og vorboði um landið og bæinn,
sem kveður á morgna við léttara lag,
þegar lengja fer blessaðan daginn.
Og sjálfum að endingu óskum við
þér,
að þú erjir á stjúpum og tröllum,
unz kongsdóttur þú út úr björgun-
um ber,
þá sem bezt er og fiiðust af öllum.
Porst. Erlimjsson,
Páll Ólafsson var sjúkur.
(IJr bréfi til airaara manns).
Þægi drottinn þína sál,
það væri minni skaðinn,
geymdi ég mér hann gamla Pál,
en gæfl’ honum þig í staðinn.
Porst. Erlingsson.
Morðinginn
eflir
Guðm. Guðmundsson.
—o—
»Úh-hú!« vælir uglan
inni’ í myrkum skóg, —
aldrei get ég fyrir henni sofið í ró.
Kg er flótta-maður mæddur,
mosató er livílan mín,
dauðasekur, dularbúinn,
dökkur svelgur við mérgín.
Þegar nóttin hauður hylur,
hjúpa skuggar fjallabrún,
svefninn þrái’ eg, sofið get ei:
sífelt grimmúðg vælir hún.
E-1 n ss og :11! i i- vita, |>:■ ern ^
Sumarpáskarl
sjaldgæfir — en — hitt vita kannske ekki allir, ’að það
er ekki sjaldgæft að verzlunin ^
liafi smekklegasta, ódýrasta og sterkasta muni hentuga til ^
5umargjafa
í ár eru sumarpáskar — og í ár er verzlunin Edin- ^
borg í Reykjavík ÍO ára gömul, hefir hún nú líka i áp
ár gert meiri happakaup en vanalegt er á öllum vöruni,
einkum þó vefnaðarvöru, enda er nú betra húsrúm að
sýna þær í en áður. Getur hún því í ár boðið viðskifta-
vinum sínum nær og fjær jafnvel betri kaup en nokkru ^
sinni áður, móti peningum út í hönd, því allir þekkja
meginreglu Edinhorgar: ^
Lítill á<i’óði I Fljót skil! C
Óskandi öllum góðs og g’leöileg's
Ásgeir Sigurðsson. I
&
Og íslandi er gott að þú elskar
hvern dal
og ætlar liér stríðið að heyja.
En förin er ill um þann öræfa val,
þar sem aldirnar stirðnaðar þegja —
Skyldi jökull og bál
eyða eins okkar mál,
skal sá ómur ei neinum þá mætur,
þegar Fjallkonan næst
blæju bláhvitri glæst
sofnar blund sinnar isaldarnætur?
En við gleymum því, Helgi, og við
gleðjumst með þér,
það er gaman hA7e örugt þú stendur;
við sjáum liann siná-fríkkar hóp-
urinn hér
við hvern ham, sem er tekinn og
brendur.
Kannske leysumst við öll
bæði um bygðir og fjöll,
kannske bráðnar vor álaga klaki.
Þú átt skínandi von,
vorsins vígdjarfi son,
þú átt vorsól að snjóskýja baki.
★ ★ ★
Þér ég bölva, blóðský þrungna
bláum vesturleiðum á!
Hefur blóðið hans, sem myrti
hönd mín, stigið jörðu frá?
Er það hefnd af himni’ að kalla? —
Hví er svona rauðleit slóð?
Guð minn! — ó, það er að rigna
yfir mig lians dauðablóð!
Það rauk afhelblóðga hnífnummjóa,
úr hjarta hans sem jeg (lró.
Eg fleygði’ onum. Hvað? — Það
rýkur, rýkur
úr rauðbleikri mosa-tó!
Er knífurinn máske kominn hingað?
— Það korraði í barka hans—,
ég sting í eyrun: ég heyri, heyri
nú helstunur deyjandans!
Hvað gnæfir þarna? — Ó, það er
gálginn!
— Nei, þetta. er gömul eik.
Ég skeif, ég titra, mig þjáir þorsti
og því er nví kinn mín bleik.
Að vatninu lilóðkeim fullvel finn ég:
ég fleygði líkinu’ í hyl!
Ég man það, ranghverfum ógnar-
augum
í andláti’ bann leit mín til!
Uglan vælir, ýlfrar, gólar
inni’ í skógi dag og nótt.
Ó, að haus úr hálsliðunum
hennar snúið gæti’ eg skjótt!
Hvergi sést hún, en liún eltir
alltaf skelfdan flóttamann
og frá draumum óttalegum
ýlfrið bölvað vekur hann.
Ertu vondur voða-andi?
Viltu um eilífð kvelja mig?
Hafa vítis árar argir
inn í skóginn senda þig!
Nei, við skulum skilja! — Dauðinn
skilur okkur, vænti’ eg, þó!
Fyrir handan, árans ugla, er ég
fyrir þjer í ró!
»Úb-hú!« vælir uglan
inní’ myrkum skóg, —
aldrei sefur morðinginn
fyrir henni í ró!
KORT,
Fermingar-
Afmælis-
Giftingar-
mikið úr að velja, margbreyttar, fallegar sortir.
Amtmannsstíg 5,
Guunþ. Ilíillílói'wdóttir'.
Til
Aldrei hefir kjötbúð
Jóns Pórðarsonar
vevið eins vel birg af alls konai
góðgæti sem nú:
Nýtt tlesk af heimaöldum svínum,
Nýtt kimlrtkjöt aí velöldu vetur-
urgömlu fé.
Reykt og saltað saiiftakjöt.
Nýtt kvígukjöt, Nýtt smjör,
Egg, Rullupylsur og margar aðr-
ar tegundir af pylsuin o. fl. o. fl.
Morpnbæn Jóns Jónssonar.
Blessaður sé Ben. S. Þór,
björg sem þyrstum veitir næga,
því hann selur beztan bjór
og brennivínið þjóðarfræga.