Reykjavík - 29.05.1909, Blaðsíða 3

R E Y Iv J A V 1 K
115
Vér undirskrifaðir stjórnendur
hlutafélagsins „Reykjavík“ leyfum
oss hérmeð að skora á alla góða
menn, er standa í óbættum skuld-
um fyrir blaðið „Reykjavik“ og
auglýsingar, er blaðið hefir flutt,
að greiða skuldir sínar sem fyrst
til afgreiðslumanns blaðsins
Lúðviks Jakobssonar bókbindara,
Lækjargötu 6A.
Blaðið á útistandandi skuldir
svo mörgum þúsundum króna
nemur, og getur því að eins
borið sig að viðskiftamenn
þess standi nokkurn veginn i skil-
um.
Reykjavik 10. april 1909.
Lárus H. Bjarnason. Sigfús Eymundss.
Tryggvi Gunnarsson.
Eggcrt Claesscn,
yflrréttarmálaflutningsniaður.
Pósthússtr. 17. Talsími 1«.
Venjulega heima kl. 10—11 og 4-—5.
H É R M E Ð er skorað á alla
þá, er telja til skuldar hjá
h/f, Island Færo Kompagniet,
að lýsa kröfum sínum og sanna þær
fyrir 1. Ágúst þ. á. fyrir Konsúl
D. Tlioinsen i Reykjavík fyrir
félagsins hönd.
Kaupmannahöfn, 28. Apríl 1909.
Nýr og brúkaður fatnaður
er seldur ódýrast á Lindargötu 32.
Sömuleiðis tekið á móti fötum til sölu.
V HThAThomsen-
HAFNARSrR' 1718 1920 21 22 • KOLAS I 2-LÆKJART I-2
R EYKJAVf K *
Bezt
er að verzla
Kaffihúsið „Á s b y r g i“
rerður opið yfir alla
Hvít aw unnun u.
Telpa
11—12 ára óskast nú þegar i fá-
ment hús i bænum. Upplýsingar
Njálsgötu 26 (niðri).
Ritstjóri „Reykjavíkur“
er fluttur í Kirkjustræti 10
(hús Kristjáns Þorgrímssonar konsúls).
Frímerki,
útlend sem innlend, kaupi ég háu verði.
Pétur Zóphóniasson.
Beynið einu sinni
vin, sem eru undir tilsjón og efna-
rannsökuð:
rautt og hvítt PORTVIN, MADEIRA og SHERRY
trá Albert B. Cohn, Kebenhavn.
Aðal-birgðir i
H. Th. A. Thomsens Magasin.
StiílKa óskast í sumarvist nú þegar.
Ritstj. ávisar.
Gólfvaxdúkur
er nýkominn í verslun
H. c?. c3. cTRorshinsson & Qo.
selur velverkaðan, þurran
þorsk, smáíisk og ýsu.
á góðum stað í borginni, við
tvær aðalgötur, til sölu fyrir mjög
lágt verð: með bakaríi, búð, þrem-
ur íbúðum og nýu útihúsi ásamt
hesta-, hey- og þvottabúsi með
11. Semja ber við Bjarna snikk-
ara Jónsson, Laugaveg 30 A.
Reykjavík. Heima kl. 9—10 f. m.
Kartöflur
hjá
Jes Zimsen.
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
i
♦í
♦
♦
♦
♦
♦
♦
Vcrðlisti
Prima Rrænsápa .... pr.
— br. Kristalsápa .... -
-— Marseillesápa Sápuh. -
— Salmiakssápa —
— Lútdnft (Lessive)—
— Sápaspænir í pundum -
— Jnrta-handsápa V* pd.
— Etefant Skocreme dós.
pd. 15 a.
- 19 -
Telefón 155.
I
♦
♦
!♦
;♦
|
♦
♦
♦
;♦
f
;♦
♦
25
30
20
35
15
20
Í
Bókaverzlun Guðm. Gamalielssonar:
Handa söngmönnum !
tsl. kór- og einsöngsilög
eftir Árna Thorsteinsson, Bjarna Þorsteins-
son, Helga Helgason, Jónas Helgason, Jón
Laxdal og Sigfús Einarsson.
32
»Nú hvað er það þá sem þú gerir?«
»Það er verk. . ..«
»Hvaða verk er það?«
»Eg hugsa!« sagði hann alvarlega.
Nastasja ætlaði alveg að rifna af hlátri. Hún var óvenjulega
hláturmild; hún hló næstum því hljóðlaust og brjóstið gekk upp og
niður eins og það ætlaði að springa.
»Hvað ertu búin að hugsa þér mikla peninga?« gat hún loks-
ins stunið upp.
»Þegar maður á ekki stígvél á fæturnar getur maður ekki kent.
Nú, jæja, fari það allt til fjandans!« Hann spýtti fyrirlitlega um
leið.
»Pað borgar sig ekki að spýta i súpuna sína.«
»Kenna börnum! Hvað fær maður fyrir það? Koparhlunka?
Hvað get ég gert með tveim þremur vesölum koparhlunkum?« sagði
hann fyrirlitlega, eins og liann væri að svara sjálfum sér.
»Nú, þú vilt heldur fá auð fjár í einu?«
Hann horfði á hana, — svo undarlega.
»Já, auð fjár í einu«, svaraði hann loks eftir stundarþögn, fast
0g einbeittlega.
»G°tt, gott, en þú mátt ekki vera svona bráður, maður getur
þá orðið hræddur við þig. Á ég að sækja fyrir þig hveitibrauðið?«
»Ef þú vilt.«
»Pað var satt, ég hafði næstum því gleymt því! Pað kombréf
til þín í gær meðan þú varst úti.«
»Bréf til mín! — Frá liverjum?
»Ja, það get eg ekki vitað. Ég borgaði bréfburðarmanninum
3 kopek fyrir það; þú borgar mér það vonandi aftur?«
»En góða, í guðsnafni, komdu með bréfið, komdu með það
iljótt!« hrópaði hann í mikilli geðshx-æringu.
Bréfmu var skilað; það var frá R . ... héraðinu, frá móður
hans. Hann varð náfölur þegar hann tók við því. Langa lengi
hafði hann ekki heyrt neitt að heiman; en nú var það skyndilega
eitthvað annað, sem gerði honum heitt um hjartaræturnar.
»Farðu út Nastasja, í guðs nafni, farðu út!....... Hérna hefir
þú þessi þrjú kópek, en flýttu þér nú að fara.«
Rréfið hristist í höndum hans; hann vildi ekki opna það meðan
29
nær því naktar störðu inn. Séi’staklega skemtu þær sér vel og hlóu
innilega að Marmeladow, þegar kerling hans dró hann á hárinu og
hann hrópaði hátiðlega upp, að það væri honum beinlinis nautn.
Þær komu jafnvel inn í herbeigið. En að lokum gall við hranaleg
raust, sem virtist ekki boða góð tiðindi; það var hin virðulega Ama-
lía Lippevechsel sjálf, sem ruddi sér nú fram til þess að koma reglu
á á sinn hátt. Og með óteljandi skammaiyrðum, ógnunum og hót-
unum, sem voru ítrekaðar í hundiaðasta sinn, lét hún vesalings kon-
una fá að heyra, að hún yiði að flytja burt sti-ax á moi'gun. Áður
en Raskolnikow fór út, safnaði hann saman kopai'skildingum þeim,
sem hann átti eftir af íúblunni, er hann fékk skift í kjallaraholunni,
og lagði hann þá í gluggann án þess að eftir því væri tekið. En
sti-ax niðii i stiganum áttaði hann sig aftur og ætlaði að snúa við.
»Þarna hefi ég aftur verið heimskur«, hugsaði hann; »þau hafa
Sonju sína, og ég þarf á öllu mínu fé að halda«. Hann sá nú samt
sem áðui’, að nú var ómögulegt að ná peningunum aftur og honum
fanst hann heldur ekki koma sér að því. Hann lét því peningana
liggja, þar sem þeir voru, og hélt leiðar sinnar heim. »Þar að auki
verður hún líka að hafa hársmj'rsl, þessi Sonja«, hugsaði hann áfram
og hló fyriilitlega. »Þess konar hieinlæti kostar fé, jú, . . . hm!
Hver veit, nema þetta sé óhappadagur fyrir Sonju; fyrir henni fer
eins og veiðimanninum með veiðina . . . og gullnemunum . . ., svo
það getur vel skeð, að þau verði að svelta á morgun án peninga
minna. . . . Já, þessi Sonja! Pau hafa kunnað lagið á því, þessi
hjú, að grafa brunn . . ., sem þau geta nú sótt vatnið í! . . ., sem
þau hafa nú not af. Fyist að orga og síðan að taka á móti! Já,
þetta óhræsi, sem kallast maður, getur vanið sig á alt!«
Hann varð mjög hugsi.
»Nú, en setjurn nú svo, að ég hafi logið«, sagði hann alt í einu
skyndilega, — »og að maðurinn sé í raun og veru ekkert óhræsi, þar
að segja, maðurinn alment, eða mestur hluti mannkynsins, þá er þar
með sagt, að siðferðishugmyndir vorar eru eingöngu sleggjudómar til
að hræða oss . . og að takmörk eru ekki til, — og það er nú víst
í raun og veru sannleikurinn, þegar alls er gætt«.
r