Reykjavík - 25.06.1910, Blaðsíða 4

108
REYKJAVÍK
SkilYiáimar
„Rex“ og „Favorite"
eru af bestu, nýjustu og
fullkomnustu gerð, en þó
afar-ódýrar.
Fást að eins hjá
c7es SEíimsan.
„K0BENHAVNS MARGARINEFABRIK“
selur mjög ódýrt og bragðgott smjörlíki. Það er nær ólitað og geta
neytendur þess fullvissað sig um að í því eru að eins hrein og ósvikin efni.
Verksmiðjan hefir forðabúr á Akureyri og selur að eins í stórkaupum til
útgerðarmanna, kaupmanna o. s. frv. Pantanir má ennfremur senda beint til
verksmiðjunnar í Khöfn. Áreiðanlegum kaupendum er kaupa nokkuð að mun
gefst all-langur gjaldfrestur.
Aðal-fuIItrúi Yerksmiðjunnar fyrir ísiand
Jón Stefánsson, Akureyn.
DE
FORENEDE
BRYGCERIERS

F»s
ftveralfc.
= Dtn stigende
Afsctning er dm
bedste Anbefaling.
DE FDRENEDE BRYGGERIER'S
skattfríar ölteg-uiiíiir
bragðgott
næringargott
endingargott
i FÆST ALSTAÐAR. S
RIJVIEKKI, islenzk, brúkuð
kaupir hæsta verði Inger Ostlund,
Austurstræti 17.
N ýsilf urdósir merktar: „Guðmundur
Árnas.“, eru fundnar. Afgr. vísar á.
Kender De mine Indköbspriser, hvis ikke,
skriv da til V. Walter, Fiolstræde 15,
Kobenhavn, Vanmark.
JS
— Glílt síld —
og nægtir af ís ávalt ttl á
Sandi undir Jöldi,
steinsnar fyrir innan Önívertnes.
á hannyrðum og uppdráttum
í Landakotsskóla
verður haldin mánud. 27. og
þriðjud. 28. júní frá kl. 12 til 7.
Hestur í óskilum, rauðblesóttur, vakur,
á Varmá I Mosfellssveit.
Fjármark mitt er: Hamarskorið hægra,
standfjöður framan vinstra. — Arni Arnason,
Hemlu, Vestur-Landeyjum, Rangárvallasýslu.
Thomsens
príma
vinðlar
Hvar á að kaupa
öl og vín?
En í Thomsens
M a g a s í n.
Prentsmiðjan Gutenberg.
4
tilraun til þess að fá einhverjar frjettir af Fríðu minni, skriíaði
jeg bróður hennar, dreng á ellefta ári. En ekki varð árang-
urinn betri þar, því að þessi ótætis asni svaraði mjer ein-
tómu bulli um lærdóm sinn og leikföng o. s. frv. — en ekki
eitt einasta orð um Fríðu.
Jeg stundi þungan, og hætti öllum tilraunum til þess
að ná i frjettir af Fríðu — sá sem sje engin ráð til þess.
Og árið leið — jafnvel þótt jeg hefði haldið, að það myndi
aldrei taka enda. Jeg var orðinn læknir. Jeg hafði fengið
ágætis-einkunn við öll mín próf. Jeg hafði fengið stöðu sem
aðstoðarlæknir við háskólaklíníkina, og haíði svo haldið beina
leið til heimilis yfir-skógarvarðarins, sem var skammt frá
Harzen, til þess að grípa þar gæfu mína.
En — mjer brá heldur en ekki í brún. Þegar jeg ætlaði
að heilsa frænku minni og unnustu, var hún alvarleg, blátt>
átram kuldaleg, hún hjelt þessu áfram, og varaðist auðsæi-
lega að sýna mjer nokkurn hlýleik í orðum eða atlotum, kom
í hvívetna fram sem frænkan — að eins og eingöngu frænkan.
Það var því ekki annað fyrir mig að gera, en að taka þessu
með stillingu, að svo miklu leyti sem mjer var auðið, og
hversu leitt sem mjer þótti það, varð jeg nauðugur viljugur
að leika frændann — að eins og eingöngu frændann.
Hún var ekki óvingjarnleg við mig — langt frá því.
Engin frænka heíði getað verið elskulegri; en hún varaðist
þó allt, sem á nokkurn hátt gat minnt á liðna tímann, og
bækitrjánum niðri í garðinum virtist hún hafa gleymt með
öllu. En jeg hafði ekki gleymt þeim. Jeg sat oftast allan
síðari hluta dagsins inni á milli þeirra, og oft sat jeg þar allt
kvöldið, fram að miðnætti. Og hjartað barðist í brjóstinu á
mjer, eins og það ætlaði að springa, í hvert skifti sem jeg
sá ljósum kjól bregða fyrir skammt frá mjer milli runnanna,
5
og heyrði yndislegu röddina hennar tralla eitthvert fallegt og
Qörugt lag. — Aldrei fannst mjer samt kætin og fjörið í söng
hennar koma beint frá hjartanu. — Og mjer sárnaði ætíð, er
jeg sá þessa yndislegu veru fjarlægjast aftur og hverfa inn
í þin skuggasælu trjágöng.
Frændi og frænka virtu mig fyrir sjer með áhyggjusvip.
Þau sáu það, að jeg tók mjer þetta mjög nærri. Reyndar
Ijet jeg ekkert á þessu bera við Fríðu frænku mína — en því
meiri sársauka olli það mjer.
Allt til þessa hafði hún varazt að vera nokkurn tíma
ein með mjer, en svo heyrði jeg hana nú allt i einu kalla á
mig með nafni.
»Kemur þú með mjer út að »rauða húsinu?« Ef þjer
væri það ekki mjög á móti skapi, frændk — hún lagði ætíð
sjerstaka áherzlu á þetta óþolandi orð: »írændi« — »þá verð
jeg þjer samferða. Faðir minn sagði mjer rjett í þessu, að
konan hans Wendenburgs gamla væri hættulega veik. Hún
hefir lengi verið vinnukona hjá okkur, eins og þú veizt. Jeg
verð þess vegna að fara og heimsækja hana, og vil ógjarnan
fara ein í gegnum skóginn«.
Um leið og hún mælti þetta, kom hún inn um garðs-
hliðið, og stóð nú rjett hjá mjer í hvíta sumarkjólnum sín-
um, er hún lyfti lítið eitt, til þess að hann skyldi ekki drag-
ast ofan i bleytuna á veginum. Hún hafði bundið svartri
þríhyrnu um höfuðið, og yndislega andlitið hennar virtist
enn þá yndislegra, þar sem það gægðist fram úr þessari dökku
umgerð. Nú fyrst tók jeg eftir því, að hún var eitthvað ein-
kennilega guggin í andliti, hálf-veikluleg, og ekki laust við,
að einhver raunasvipur væri yfir henni. Jeg hafði ekki tekið
ettir neinum slíkum einkennum á andliti hennar árið áður.
Jeg varð hálf-kvíðafullur, gleymdi í svip hvernig ástatt var,