Reykjavík - 02.11.1912, Qupperneq 3

REYKJAVlK
179
SANNFÆRANDI
Engin rök fyrir
ágæti Suniight-
sápunnar geta verió
meira sannfærandi
en það, að reyna sápuna sjálfa.
SUNLIGHT SÁPA
2286

plgar vinna stöðugt signr.
Serbar taka Hakedóiiín, en
Orikkit* Epirus.
Adrianopel ónnnin.
Khöfn 1. Nóv.
Barist í 40 klukkustundir samfleytt
við Lule Burgas. 150 þús. Tyrkir
gegn jafnmórgum Búlgörum. Mann-
fáll ógurlegt. A vígvellinum láu eftir
20 þús. Tyrkja fallnir og sárir en 5
þús. teknir hóndum. Búlgarar vinna
álgjóran sigur og reka flóttann. Make-
dónía á valdi Serba. Qrikkir táka
Epirus herskildi. Stjórnarskifti í
Miklagarði. Skiamil stórvesír.
*
* *
Eins og sjá má á skeytum þessum
virðast Búigárar ætla að ganga óslitna
sigurbraut til Miklagarðs. í enskum
blöðum, 24. i. m. er gjört ráð fyrir
því, að Búlgarar muni halda megin-
hernum til Miklagarðs en skilja eftir
umsáturslið við Adrianopel.
Hingað hefir komið fregn um það
að Adrianópel væri fallin í hendur
Búlgörum, en mun ekki rétt. Vér
símuðum tíðindamanni vorum í Höfn
og báðum hann senda skeyti daglega
um vopnaviðskifti, og spurðum sér-
staklega, hvort Adrianopel væri unnin.
En þar sem þess ekki er getið í
skeytinu, má telja það víst, að svo
sé ekki.
Lule Burgas er borg á leið til
Miklagarðs frá Adrianopel, litlu nær.
Adrianopel er á miðju vegar.
Epirus er hérað allstórt á vestur-
strönd Tyrklands við landamæri Grikk-
lands.
Stjórnarráðið hefir fengið svohljóð-
andi opinbert símskeyti:
„Eftir þriggja dœgra blóðugan bar-
daga milli Búlgara og Tyrkja, er
400,000 dátar áttu þátt í, fyrir sunnan
og austan Adrianopel, hafa Tyrkir
beðið ósigur.
Her Búlgara héldur fórinni áfram
til Konstantinopel.
Serbar og Qrikkir vinna einnig.
Arangur stríðsins líklega fyrirsjáan-
legur sá, að mestum hluta af landi
Tyrkja i Evrópu verði skift*.
Úr heimilislífinu. £i
Samræður alvarlegs efnis.
„Hvað er lífið — — Ingimundur---------
sagði Tobba, og ýtti með alvörusvip frá sér
tómum kaffibollanum-------hvað er lífið ?“
„-----tja------Tobba---------hvað skal
segja. Skáldin segja eitt í dag en annað á
morgun. Á kvöldin þegar þau eru daukk-
in aegja þau að það sé eintómt grin, en
næsta morgun bölva þau sér npp á að það
sé blóðrás og logandi und og alt af þvi
taginu--------------“
„-----Þú með þitt grín-------og kom-
mendíu--------------geturðu a 1 d r e i talað al-
varlegt orð. Það or þó sveimér stundum
að maður þarf svona að hugsa um það sem
eins og bjr i manni. Eg meina svo sem
eins og til dæmis það yfirnáttúrlega eða
svoleiðis-------“
„----------------auðvitað Tobbutetur. Eigum
við þá að snúa okkur að Darwin. Eða
kanske að Ochlenschláger. Sama er mér —
__U
„-----ó eg er svo voðalega spent fyrir
Darwin. Það var henn sem fann upp
grammófónana — ekki satt, elsku Ingi-
mundur--------------“
„jú — og bramann-------“
„-----ó það er nú hreint ekki svo mik-
ið við hann. Eg er bara alveg viss um að
hann er ekki nærri eins góður fyrir maga-
pínu og taugaslappelsi einB og þeir eru að
segja í blöðunum. Mér dettur heldur ekki
í lefandi hög að taka einn dropa af honum
hvað sem þið Darwin segið. Eg er viss um
að hann er bara til þess að fordjerfa mann“.
„-----lefandi hög — — segirðu
Tobbutetur —“
„-----o vert þú nú bara ekki að gera
þig viktugann. Þú með dönskusletturnar
þinar----eins og hann Helgi Péturss
segir------ og lygarnar — — þag veit sá
eini að þú ert bara orðlagður um allan,
heila bæinn og líka fyrir dónaskap —- —
eg vil bara ekki hafa að þú sért að búa til
þesaar vemmilegu, eklu vísur handa honum
Bjarna — bara ekki hafa það!“,
„Eg skal yrkja handa honum fallegan
sálm næst Tobba mín, góðan, guðrækilegan
sálm. Eg er viss um að frúrnar fyrirgefa
mér þá hvað eg hef verið dðnalegur-----
„Hvernig þú getur alt af látið! Ó en að
hann Guðmundur Finnbogason færi bráð-
um að halda fyrirlestrana sína aftur —
hann er svo voðalega sætur og inndæll —
— og svo eru þeir líka svo dannandi. Eg
er viss um að allar hugsandi manneskjur
hafa bara ákaflega hreint gott af að hlusta
á þá. Veistu ekki neitt hvort hann or trú-
lofaður — elsku Ingimundur?“
„— — hann má vera trúlofaður eins
mörgum og hann vill fyrir mér og búa
hneyxlanlega með þeim öllúm — — hvern
djöfulinn varðar okkur um það------ertu
kanske að hugsa um að taka fram hjá mér
aftur — ódóið þitt?“
Nýjustu bækurnar:
Dr. Guðm., Finnbogason: Hugnr og heimur, ib. 4,00. — Knut Hamsun:
Viktoria. Ástarsaga. Pýðingin eftir Jón Sigurösson frá Kaldaðarnesi; 1,50,
ib. 2,50 og 4,00. — Jón H. Þorbergsson: Uin hirðing sanðfjár, 0,60. —
Biblía (útg. 1912). Alveg nýkomin, ib. 5,00. — Söngbók bnndalaganna, ib. 3,00.
Fást hiá. öllura bókxölum.
Bóka-v. Sigí. EyiiiuudsNoinir, Lækjargötu tí.
„Almáttugur — að tala svona Ingimund-
ur! Heldurðu kanske að eg sé svoleiðis —!
En þú vilt nú náttúrlega bara ekki segja
mér það, af þvi það er heimulegheit — —
ó hvað það er annars undarlegt með hjóna-
bandið------ætli nokkur viti hver giftust
fyrst?“
„-----tja-------voru það ekki þau Abra-
ham sálugi og Sara“. Var ekki Sara fyrsta
manneskjan, sem presturinn brýndi fyrir að
gleyma ekki skyldu hverrar sannkristinnar
konu, sem sé að aukast, tvöfaldast og upp-
fylla jörðina. Ekki man eg betur elsku
Tobba!“
„Altaf ert þú með einhvem dónaskap
Ingimundur — eins og bíómyndirnar. Mik-
ið dæmalaust hlýtur það að vera pen piltur
hann Gísli Sveinsson að vilja ekki hafa
þetta kjelerí og svoleiðis í myndunum. Það
veit sá eini að það er bara hreint ekki
holt fyrir mann að horfa á þetta kvöld eftir
kvöld-------“.
„Kossar Tobba, kossar eru eitt af því fáa
góða, sem þið kvenfólkið miðlið manni, og
þið ættuð aldrei að brúka munninn til ann-
ars. Þá væri heimurinu farsælli!“
„ó hvað þú g e t u r verið svekkjandi og
irríterandi Ingimundur, þegar maður ætlar
að tala alvarlega við þig. Mér dettur bara
ekki í hug að gera það framar!“
En hún efnir það ekki því miður. Ekki
í fimm mínútur.
Ingimundur.
Rússar viðurkenna sfálfstœði
Norður-Mongóliu.
Rússneska stjórnarblaðið Novoe Vre-
mya hefur flutt þá frétt að Rússa-
stjórn hafi viðurkent sjálfstæði Norð-
ur-Mongólíu. Hefir fregn þessi vakið
bæði undrun og gremju í Kína. Sendi-
herra Rússa í Peking gerir hvorki að
játa eða neita þessu.
O H/F Sápuhúsið o
Austurstræti 17,
margar tegundir
pússneskar cigarettur
nýkomnar.
óvenju ó d ý r a r.
Stungið upp á miðlun.
Nokkrir málsmetandi menn af ýms-
um flokkum hafa átt fundi með sér
í Dublin á írlandi, og hafa rætt um
það hvort ekki mundi mega koma á
miðlun eða „bræðing* um írska málið.
Þeir hafa samþykt ávarp til brezku
þjóðarinnar. Segja þeir í því, að það
sé hollast fyrir England og írland að
mál þetta sé ekki flokksmál. Þeir
telja það heppilegast ráð til að bjarga
málinu úr klóm flokkanna, að haldnir
verði samkomulagsfundir, og sé þangað
boðið fulltrúum allra flokka í þessu
máli. Þeir hafa fundið að ýmsum
atriðum í frumvarpi stjórnarinnar, sem
nú liggur fyrir þinginu; en á hinn
bóginn víta þeir framkomu Ulster-
manna í þessu máli, og telja að mót-
mælendatrúarmönnum sé engin hætta
búin, þótt írland fái beimastjórn.
Ýmsir lávarðar hafa skrifað undir
ávarp þetta, meðal annara Lord Dun-
raven. Ekki er talið líklegt að
„bræðingur“ þessi fái góðan byr, eins
og málið er nú komið.
Þorvaldur Pálsson læknir,
sérfræðingur i magasjúkdómum.
Laugaveg 18.
Viðtalstimi kl. 10—II ánL — Talsimi 178.
39
nokkur blöð af »Times« og las yfir gamla útgáfu af her-
mannaskrá Harts. Siðan fór jeg aftur til gistihússins og aftur
upp á 2. loft.
í þeita skifti fór jeg þó ekki aftur þangað, sem jeg hafði
verið um morguninn. Jeg hugði að, hvaða dyr lægu inn i
stærsta herbergið og gekk inn þangað hvatskeytlega
án þess að gjöra vart við mig áður. Þar sat inni austur-
lenzkur maður á legubekk og hafði krosslagðar fæturnar.
Hann var allur skreyttur gimsteinum og hafði langa indverska
pipu i munninum. Hann var svipaður Hindúum, sem jeg
hafði áður sjeð, að öðru en þvi, að klæðnaður hans var i-
burðarmeiri, og að hann hafði á sjer heldri manna svip.
Augun voru móbrún, og lýstu slægð og leti að öðrum þræði.
Hann var feitur i andliti og nauðrakaður og dökkbrúnn á
hörund eins og Hindúar.
»Mjer veitist sú ánægja að eiga tal við furstann frá
Kutch Perwance?«, sagði jeg. Var jeg ánægður með svar
hans, þvi að jeg sá að hann skildi og talaði ensku.
»Já«, svaraði hann og var dálítill útlenzku keimur að
málfæri hans. »Hvað get jeg gjört fyrir yður, vinur minn?«
»Sagnamenn eru hafðir í hávegum þar sem þjer eigið
heima, göfugi herra«, svaraði jeg. »Jeg er einn af þeim
mönnum. Jeg ætla að biðja um leyfi til að skemta yður
með sögu einni. Hún er stutt og mjög hugðnæm og alveg
sönn«.
»Það er mjer sönn ánægja að leyfa yður það«, sagði
furstinn. »Þetta kalla jeg heppni, fylgdarmenn mínir eru
allir sjúkir og enginn til að stytta mjer stundir. Gjörið svo
vel að byrja söguna«.
»Hlustið þjer á«, hyrjaði jeg, »og látið hugann hvaríla
til þeirra tima þegar Englendingar voru grimmastir eftir upp-