Skeggi - 19.01.1918, Blaðsíða 4

SKEGGI
Sparið tíma yðar og pClllllj2cl
HjER með er gefið tii kynna, að Jþeir, sem geta ekki vegna
fjárskorts, útvegað sjer nauðsvnjar ti! útgerðar í vetur, verða skrif-
lega að senda beiðnir sínar um dýrtiðarlán tii annarshvors undir-
ritaðs fyrir næstkomandi þriðjudag.
þetta skal tekið fram um lán jþessi:
1. þau veitast aðeins í brýnustu þörf.
2. Vextir verða venjrlegir.
3. Lánin endurborgist á þessu ári.
Ennfremur auglýsist að dýrtíðarlán til framfæris, veitist aðeins
í brýnustu þörf og gegn venjulegum vöxtum.
/
Vesttnannaeyjum 17. jan. 1918.
f. h. sýslunefndarinnar. f. h. hreppsnefndarinnar.
Þakkarávarp
Hjartanlega þakka jeg þeim
hjónum, Elínu Pjetursdóttur og
Bergi jónssyni í Stafholti fyrir
hið mikla kærleiksverk, er þau
auðsýndu mjer umkomulausri
með því að taka til fósturs
Magnús son minn, tæplega árs-
gamlan, og ala hann upp ir.eð
ástúð og umhyggju sem sitt eigið
barn í full 8 ár — þar til hann
andaðist 14. ágúst síðastliðinn —
og bið jeg algóðan guð að launa
þeim góðverk þetta þegar þeim
Stjórn fiskifjel.deildar „Ljettis“ hefur kosið 5 menn í nefnd til i iiggur mest á.
að gangast fyrir að leitað verði að nauðstöddum bátum og gera
aðrar ráðstafanir um björgun á komandi vertið. í nefndinni eru :
Ágúst Gíslason, útvegsm.
Árni Sigfússon, kaupm.
Gísli J. Johnsen, konsúll
í ' Gunnar Ólafsson, konsúll
Páll Oddgeirsson, kaupm.
Sjómenn eru alvarlega ámintir um að gefa nefndinni upplýs-
ingar í tíma, þegar grunur er á að bátur sje í nauðum staddur.
Götu í Vestmannaeyjum,
15. janúar 1918
Guðrún Þðrdardóííir.
i ] ú p u r
fást í
þ>að gerið þjer hvorttveggja best með því að skoða vörurnar i
og gera kaupin þar sem mest og best er úrvalið, og þar sem j
mestar líkur eru til að þjer getið fengið það sem yður vanhagar um,
alt á sama stað, hvort það er til fatar eða matar, útgerðar eða
annars, en öll þessi mikilvægu skilyrði uppfyíiir best verziun

rekur suður með Austurlandi;
kominn að Dalatanga i fyrra
dag.
Annan Ijjargliringiun
hefur björgunarnefndin fengið, og
það ókeypis. Vantar hinn og
árarnar. Hver vill hjálpa?
sfcatoaealbtalbg
Rúiiupylsa
góð og ódýr
í verslun
G. J. Johnsen.
F. h. „Ljettis"
IsMsinn,
Prentsm. Vestmannaeyja.
helst“, hafði hann svarað. Ekkert
hafði stoðað að telja honum hug-
hvarf með þetta.
Fáum dögum eftir þetta var
hús Símonar boðið á leigu. það
var svo sem auðvitað hvab orðið
var af gömlu konunni; Dórótea
hafði tekið við henni, En það
hafði ekki gengið þrautalaust, að
fá gömlu konuna til að fara úr
kofanum, hún hafði flutt sig í
hann á brúðkaupsdegi sínum, alið
þar Símon og aldrei þaðan vikið.
Hún bar það fyrir að Símoni
mundi heldur bregða í brún, ef
hann fyndi kofann tóman, þegar
hann kæmi heim. En Dórótea
kunni tökin á kerlu og hætti
ekki fyr en hún hafði sitt fram.
Leið nú svo fram um hríð að
ekkert bar til tíðinda.
Öllum í þorpinu varð bráit
kunnugt um gestinn, olli því
(79)
búningur hans og iátæði. Stund-
um fór hann að heiman snemma
morguns, ávalt með pípuna í
munninum, og ráfaði stundum
saman um hagana eða með sjón-
um og oft var það, að fólk úr
nágrenninu heyrði hann tala við
yllirunna eða álmtrje, eins og við
lifandi menn og svaraði sjál|ur
fyrir trjeð; hann þóttist þá vera
að tala við vini sína og kunningja.
Stundum heyrðu tnenn hann
halda ræður yfir hafinu með
ýmsum skrípalátum, mæiti hann
ýmist til þess blíðuorðum eða
las bölbænir, og einu sinni fór
hann með stól og bók niður að
sjó. Hann settist á stólinn og
virti hafið vandlega fyrir sjer og
fór svo að teikna bylgjurnar í
bókina. Á kvöldin sat hann úti
í hólum fram í myrkur. Hann
hætti þá að vísu að teikna, en
(80)
fór að virða fyrir sjer stjörnurnar,
sem glitruðu við hafsbrúnina.
Hann var harla niðursokkinn í
þetta, svo að hann brást ergi-
legur við þegar Dórótea þreif í
hann, eins og hann væri hrifinn
úr draumi. En hann jafnaði sig
brátt er hann sá hver það var,
sem ónáðaði hann; Ijett bros
ljek þá um varir hans og hann
elti stúlkuna orðalaust þar sem
hún fór heimleiðis með stólinn.
Hún sagði við hann nokkuð
stutt í spuna:
„það er ekki rjett af yður, hr.
Raphael, að vera svona lengi úti!
það væri gaman að vita að hverju
þjer eruð að leita í sjónum og
stjörnunum".
Raphael gat brugðið út af því
að glápa á sjóinn og stjörnurnar,
því stundum sat hann frá morgni
til kvölds í herbergi sínu, stakk
(81)
höfðinu út um loftsgatið og horfði
á skýin. Aldrei skildi hann
pípuna við sig, fólk var farið að f
trúa því að hann færi reykjandi
í rúmið. Stundum var hanii sí-
masandi allan daginn, en suma
dagana mælti hann ekki orð frá
munni.
Dóróteu hafði í íyrstu grunað,
að Raphael væri geggjaður, en
ekki gat hún heyrt aðra tala um
það; verst þótti heíini þó þegar
krakkarnir á götunum æptu á
eftir honum:
„þarna fer Raphael ruglaöi!
þarna fer Raphael ruglaði!“.
Sumarið leið svo frain að
hausti að Bout var oftast á sjó.
Haustnæðingarnir voru farnir að
feykja blöðunum af trjánum.
Eitt kvöld sátu þær Dórótea
og gamla konan í baðstofunni.
þær voru báðar hryggar á svíp,
(28)