Skeggi - 21.09.1918, Blaðsíða 2

SKEGGI
»Skeggi* kemur venjulega út e i n u
sinni í viku, og oftar ef ástæður
leyfa. Verð: 5 kr. árg. (minst 50
blöð).
Auglýsingaverð: 50 aur. pr.
e.m.; 60 aur. á 1. bls.
Útgefandi: Nokkrireyjarskeggjar.
Afgreiðslu- og innheimtum. Ounnar
H, Valfoss,
Ritstjóri og ábyrgðarm.
Páll Bjarnason.
Útaf þessu vil jeg taka fram:
1. það hefir aldrei komist til
tais að Botninn yrði allur leigður,
hvorki til ræktunar nje annars.
Hinsvegar hafa nokkrir menn,
ásamt mjer, farið þess á leit að
fá að rækta sandinn suður af
Eiðinu að vestan, meðfram Hlíð-
arbrekkum og suður á móts við
Skiphella, austur á miðjan sand-
inn eða rúmlega það og því
langt frá Botninum, eða langt frá
sjó. þessi sandfláki er ekki
mældur enn og getið þjer því
ekki vitað hve margar dagsláttur
hann er.
2. það hefir engum, enn sem
komið er, verið boðin vinna við
þessa væntanlegu sandgræðslu,
og þarafleiðandi ekkert talað um
kaup, enda ekki gert ráð fyrir
öðru, til að byrja með en að
girða blettinn með gaddavír í
haust. það er lítið verk og því
ekki að tala um vinnu til muna
við það.
3. Ef svo fer að fyrirhuguð
tilraun verður gerð — hvort
heldur fyr eða seinna — til að
ná í vatn, og þurfi að nota
þennan blett, hvort heldur mikið
eða lítið af honum í þarfir þess
fyrirtækis, þá er svo ákveðið að
bæjarstjórn eða vatnsveitunefnd
geti tekið eins mikið af þessu
landi og með þarf alveg endur-
gjaldslaust, og að þeir sem landið
fá leigt sjeu skyldir til að hlýta
öllum fyrirmælum er bæjarstjórn
kann að setja viðvíkjandi þessu
vatnsveitufyrirtæki.
4. Meirihluti sýslunefndar-
innar hefir aldrei beðið mig að
kalla til fundar út af þessu
„landnámi“ er þjer nefnið eða
út af þessu ryki er örfáir menn
leituðust við að þyrla hjer upp
fyrir skemstu. En Magnús Guð-
mundsson bar það fram við mig
í símtali, fyrir sig og„samverka-
manninn“ Gísla Johnsen, að jeg
kallaði til sýslufundar til þess að
ræða um Botninn. Hinir nefndu
það ekki og vildu ekkert með
fund hafa, því að þeir vissu vel
hvernig á þessum „ósköpum“
stóð.
Jeg sagði Magnúsi eins og
var að jeg kallaði ekki til sýslu-
fundar til að ræða um slíkan
þvætting, gerði nefndinni það
ekki til minkunar að hlaupa
eftir slúðursögum þeim sem
ekkert hefðu við að styðjast.
þeir gætu ef þeim sýndist kallað
til almenns fundar og borið þetta
áhugamál sitt þar fram sjáifir, en
það vildi hann ekki. Jeg áleit
20 tonna mótorbátur
í ágætu standi, með 25
hestafla Skandiavél til sölu
í Hafnarflrði
Upplýsingar hjá G. J. Johnsen.
sýslunefndina sem heiid of virðu-
lega til að hlaupa slíkt erindi,
og ekki öðrum samboðið en þeim
sem því hefðu komið á gang.
Samkvæmt tilskipun um prent-
frelsi 9. maí 1855 krefst jegþess
að þjer herra ritstjóri takið þessa
leiðrjettingu í fyrsta eða annað
blað Skeggja er út kemur hjer
eftir.
Vestmannaeyjum 17, sept. 1918
Gunnar Ólafsson.
Aíhs.
Svo mörg eru þessi orð
Gunnars. Hann ætlar að hafa
sjer það til skemtunar, karituskan,
að láta „Skeggja“ „kingja“ þessu
lítilræði sem hann flutti síðast um
Botninn. Hann vlrðjst hafa rámað
í ljóðbrotið að tarna:
„þeim er skylt, sem fyrri fiá,
frægð að hrósa sinni,
eitt sinn hinn um eyru slá
alblóðugu skinni“.
„Skeggja" þykir vel hlýða að
sýna honum ofurlítinn þakklætis-
vott fyrir hugulsemina, sakir þess
að „gjöf skal gjaldast, ef vinátta
á að haldast“.
„Skeggi“ ætlar sjer auðvitað
ekki þá dul að hann skilji til
fulls allar ráðsályktanir Gunnars
um alt þetta Botns-fargan fremur
en það hvers vegna honum er
svo ant um að koma þessari
forkostuglegu „leiðrjettingu“ á
framfæri, að hann sendir báða
hreppstjórana (þ. e. stefnuvottana)
með hana. Hjer verður maður
að fara eftir þeirri litlu skímu,
sem maður hefur, og athuga
„leiðrjettinguna“ ofurlítið. það
virðist á litlu standa á hvorum
endanum byrjað er, „leiðrjett-
ingin“ er svo hagiega smíðuð;
hjer verður byrjað fyrst aftan
frá, því að þannig lesin verður
hún höf. til minstrar minkunnar.
það er þá fyrst þessi „tilskip-
un um prentfrelsi“. Hreinn óþarfi
var að vera að vitna í hana, því
að höf. var hjartanlega velkomið
rúmið f blaðinu fyrir „leiðrjetting*
sína, eftir því sem sakirnar standa.
Nú er best að hafa samt
endaskifti á ósómanum og byrja
fremst, rjett eins og hjer væri
að ræða um ritsmíð, sem nokk-
urra svara væri verð. En fyrir
því að ókunnugir, sem „leið-
rjettinguna“ lesa, kunna, ef til
vill, að glæpast á að trúa ein-
hverju af henni, þá mun vera
vissara að hrekja helstu öfgarnar;
höf. er annars vís til að reyna
að telja fólki trú um að hann
fari hjer með heilagan sannleika.
í innganginum segir höf. að
„meðal annara ósanninda“ segi
í greininni, sem hann er að
„leiðrjetta“, „að verið sje að
leigja Botninn í sjó fram“ og
margt fleira telur hann upp, sem
alt á að vera ósatt. þess vai
von af manni, sem er nýlega
er „stiginn niður“ úr sýslumanns-
sæti að hann gerist vandfýsinn
um sannleikann. Ekki er kan-
ske hætt við að hann vilji vera
kendur við neitt sem ósatt er.
En meður því að alt hold er
breyskt þá hefur slæðst inn í
„Ieiðrjettinguna“ hans sitt af
hverju, sem er einhver „nýmóð-
ins“ sannleikur, máske „dýr-
tíðarsannleikur“. þetta er iðn-
aður — listiðnaður. Skal nú þessi
listasmíði athuguð nánar.
Við fyrsta tölulið er þetta að
athuga:
Höf. segir að það hafi „aldrei
komist til tals að Botninn yrði
allur leigður til ræktunar nje
annars“. Nei, ekki heitir það að
vera, ef Gunnari má trúa um
takmörkin. Hvar skyldi Botninn
annars vera, ef þetta svæði, sem
höf. nefnir, er „langt frá Botn-
inum?“. Eða hvernig á að skilja
þetta orðalag: „austur á miðjan
sandinn eða rúmlega það?“.
Kunnugir menn, sem hafa alið
mestan aldur sinn hjer, segja að
það sje algeng málvenja að tala
um að fara „inn í Botn“, þegar
gengið er inn á sandinn, sem
höf. talar um. Raunar er ekki
á ailra færi að koma höf. á knje
um heiti á örnefnum. það sýnir
hann í „gula bæklingnum“, þar
sem hann færist í fang að ve-
fengja um heitið á Hörgaeyr-
inni, Landnámu og málvenju
í ræðu og riti, svo langt
aftur í tímann, sem fróðir menn
vita best; honum þykir þar sjálfs
höndin hollust, gamla manninum.
En svo er þetta „rúmlega“ hjá
honum; það er „rúmlega“ orðað,
enda var það vissast, því að
takmarkið að austan var ótilgreint
í uppkasti, eða afriti því af
byggingarbrjefi, sem hann sjálfur,
höf. „leiðrjettingarinnar“ ljeði
manni einum og leyfði að sýna
það öðrum. þess vegna er líka
best að þrátta sem minst um
stærðina á landinu þangað til sú
takmarkalínan er „ákveðin“ að
fullu, sem mestu skiftir í þessu
efni. Er nokkuð undarlegt við
það þó að fólk haldi að landið
sje leigt jafnvel alt fram í sjó,
þegar höf. sýnir það skriflegt að
austurtakmarkið vanti? Sjórinn
væri þá eina náttúrlega takmarkið,
miklu eðlilegra heldur en þetta,
sem höf. hefur verið að skýra
frá munnlega um legu fyrirhug-
aðrar girðingar, sem byggingar-
brjefið tiltekur ekki hvar vera
skulu. það var hreinn óþarfi af
höf. að fyllast vandlætingu út af
því þó talað væri um Botninn í
heild sinni. Allar upplýsingar
höf. sjálfs lúta að því að hjeiv
hafi verið að ræða um Botninn,
jafnvel allan.
Við 2. tölulið:
þá kemur þetta um vinnuna
og kaupið. Höf. segir að engum
hafi verið boðin vinna enn sem
komið er. þarna náði hann sjer
niðri karlinn. það kann að vera
formgalli á því framboði, eins
og kröfu sýslunefndarinnar um
að halda fundinn á dögunum.
En eitthvað hefur lagst í verk-
mannafjel. „Drífandi“ fyrst það
fann ástæðu tii að ræða um hvort
taka skyldi boði um vinnu
við fyrirtækið, með 50 aura kaupi
um kl.st. Rjett er að taka það
fram, því Gunnar er vís til að
hæða verkamenn fyrir þetta, að
þeir höfðu gildar ástæður til að
gera ráð fyrir slíku tilboði. Er
velkomið að greina þær, ef ein-
hver óskar þess. Gunnar þarf
ekki að ætla að verkamannafjel.
hafi hlaupið hjer eftir sögusögn
„Skeggja1', því að fundurinn var
haldinnádur en greinin, þessisem
Gunnar er að ,,leiðrjetta“(!!),
kom út.
Við 3. tölulið:
það fer illa á því að byrja
með efasemd um það hvort til-
raun verði gerð, „fyr eða seinna“,
til þess að ná vatni á því svæði,
sem hjer er um að ræða, því að
það er verið að undirbúa það,
og búið að leggja skýrslu verk-
! fræðings fyrir sýslunefnd. Vitan-
| lega getur farið svo einhverra
hluta vegna að það fyrirtækí
mishepnist, líkt og vatnsveitan
úr Fellinu hjerna um árið, efl
það er nærri óhugsandi að engit1
tilraun verði gerð með það, „tyf
eða seinna“.
En svo kemur þetta um gjaldiÖ
fyrir landið. Gunnar varast að
nefna neitt í því sambandi nemð
vatnsveituna; hann minnist þaf
ekki á stækkun hafnarinnar Ó6
neitt annað, sem geti orðið geft
[ til almenningsþarfa.
5 Margt er annars að athug3