Suðurland - 05.07.1913, Blaðsíða 3

SUÐURLAND
15

Steinolía
góð og ódýr
(og ekki frá steinolíukonginum)
fæst nú í
Kaupfékginu Jngólfur"
Stokkseyri. Háeyri.
hanu upp og dvnldi fiam yfir þiítugt,
þá fór hanti vinnumaður að Hala til
luepp-ítjóra Þórðar Guðniuudssonar,
og var hjá hoimm 2 ár. Voiið 1875
byijaði hann búskap nnð Guðiúnu
Guðbrandsdóttur, og bjuggu þau sanr-
an 30 ár, við mjög lítil efni fyrstu
úrin, en fyiir hagsýui, ráðdeild, dugn-
að og sparsemi þeina græddist þeim
fé, svo þau máttu vel efnuð heita.
Einar sál. giftist aldrei, en bjó altaf
ineð sömu búst.ýru, Guðiúnu Guð-
hrandsdóttur, og oignaðist með henni
eina dóttur.
Hann dvaldi alla sína æfi í sama
hreppi — Holtamanuahreppi hinum
forna, og eftir að honum var skift, í
Ásahreppi.
Einar sái. var vandaður til orða og
verka og vildi ekki vamm sitt vita.
Hann vav óhlutdeilinn, friðsamur,
hægur og viðfeldinn í umgengni, glað-
lyndur, skemtinn og fjörugur í við-
kynningu, blíður og barngóður, enda
naut hann vináttu, trausts og virð-
ingar allra sem þektu hann. Hann
lét lítið á sér bera og lagði iitla stund
á að sýnast en miklu fremur að vera
það sem hann sýndist, og jafnvel
meira en það. Hann var sérlega
skyldurækinn og sýndi trúmensku í
hverri stöðu sem hann var. Hann
lét sér eigi síður ant um hag hús-
bónda síns, er hann var hjú, en sinn
eigin, þegar hann var húsbóndi.
Einar sál. var góðviljaður og hjálp
fús, hatm var einn meðal hinna fáu
sem harða vorið (1882) gat látið af
mörkum drjúga heyhjálp, því hann
var þá sem endranær vel birgur af
heyum, og sýnir það meðal annars
hyggindi hans, að setja ekki fénað
siun á vogun, eins og því miður alt
of margir gera.
Hin síðustn áiin var Einar sá).
bilaður af kviðsliti og þjáðist hann
af því með kotl im, einkum var hann
mjög illa haldimi síðastliðið misseri,
og fyrir því réð hann af að láta gera
holskurð á sér, ef verða mætti að
hann fengi lækning meina sinna, en
hann andaðist 2 dögum síðar, 77 ára
gamall.
Einar sál. var nýtur og uppbyggi
legur borgari félagsins. Blessuð veri
minning hans.
VII.
Frá Balkan.
Ófriður er hafinn enn af nýju á
Balkanskaga. Eru það Búlgarar og
og Seibar annarsvegar, og Grikkir
hinsvegai, er berast þar á banaspjót-
um.
Búist við að Rússar muni þar sker-
ast í leikiun.
Jarðskjálftar miklir á Balkan-
skaga. Hrundi borg í Búlgaríu, á
stærð við Reykjavík.
Drengilega gjört.
Þann 29. þ. m. voru mér afhentar
80 kr. til íþróttamótsins „Skarphéð-
inn“. Gefendurnir eru: Jóel Jónsson
(frá Gegnishólum), skipstjóri á togar-
anum „Skallagrímur"; hann gaf 50
kr., en þessir 3 gáfu sínar 10 krón-
ur hver: Andrés Guðmundsson, um-
boðssali frá Leith, Magnús Magnús-
son stýrimannaskólakennari, og Jón
Glafsson (frá Sumarliðabæ), útgerðar-
maður í Rvík.
Nefndar 80 kr. afhendi eg við fyrsta
tækifæri formanni íþrótlasambandsins
„Skarphéðinn" og læt hann um loið
viia skilyrði þau, er gefendurnir settu
fyrir þessari myndarlegu gjöf.
Slík og þvílik rausnarstryk ættu að
hvetja aðra, sem íþróttum unna, að
leggja dálítið í sölurnar fyrir þær,
ekki einungis í orði, heldur og á
borði.
Þeir sem íþróttirnar iðka, eiga
gott skilið fyrir ánægjuna, sem þeir
veita okkur hinum, og alla þá erfið
ieika, sem þeir sjálfir eiga við að
striða á íþróttabrautinni.
fökk fyrir gjöfina, góðir hálsar.
Stokkseyri —’13
Helgi Jóvsson.
Getur þetta verið satt?
í 2. tölubi. Suðurlands er grein
með þeirri yfirskrift. Eg á engan
þátt í þessari grein, en vil einungis
lýsa því yfir að ferð landlæknisins til
mín í vor kostaði ekki 30 krónur,
heldur 20 kr., sem hann ákvað sjálf-
ur.
Arabæjarbjáleigu 27. júní 1913
Herdís Guðmundsdóttir.
eo
varÖ alt alt í einu griþinn af sárri gremju vib þetta gamla og mein-
íausa húsgagn. Ef það væri ekki að þessu sífelda hjakki, væri al-
staðar ró og friður. Um síðir varð honum svo órótt, að hann stökk
upp úr rúminu og staulaðist fram í ganginn og stöðvaði klukkuna,
fór síðan aftur upp í rúmið og nú féll hann innan skamms í draum-
lausan, væran svefn. —
Um sama leyti nætur var enn Ijós að sjá í herbergi einu í
Rínstræti 27. Lítil kona, fól og veikluleg, var að bjóða ungri og
fagurri stúlku góða nótt og kysti hana með móðurlegri ást og
viðkvæmni á enni og augu. „Rér er svo heitt á höfðinu, barnið
mitt“, sagði hún. „Mér fellur illa að eg skuli hafa talað um þetta
einmitt i dag, en einhverntíma varð það að gjörast, og af því eg
vissi að það var þér ekkert hjartans mál, hugsaði eg að það mundi
ekki valda þér neinna frekari geðshræringa. Reyndu nú að sofna,
barnið mitt, og minstu þess, að við foreldrar þínir viljum að ham-
ingja þín og Iifsglaði sé í fyrirrúmi fyrir öllu öðru“.
Hvað var umræðuefnið milli móður og dóttur?
Það var ekkert óvanalegt, og ekki fyrsta samtalið um slíkt
efni. Umræðan var um það, að faðir unga kaupmannsins frá
Lordeaux hafði skrifað föður Kornelíu, og tjáð honum það að kær-
ásta ósk þeirra feðganna væri að tengja saman verslunarhúsift með
ennþá innilegra og traustara bandi en verið hefði, og sonur hans
teldi sig sælastan allra manna ef hann fengi leyfi til að reyna að
ná ástum Kornelíu, og faðirinn óskaði þess að engar hindranir yrðu
iagðar fyrir þær tilraunir svo framarlega sem hjarta hennar væri
öðrum óháð. —
Þetta fanst móðurinni hún verða að segja dóttur sinni, til þess
hun vissi hvaðan veðrið stæði og gæti varast að gefa hinum unga
manni nokkuð úndir fótinn ef hún gæti ekki látið hjartað fyigja.
„Aldrei", hafði Kornelía sagf. „Mér geðjast heldur- vel að hin
uni unga manni, en eg get ekki lagt það í sölurnar fyrir hann að
yfirgefa ykkur".
„Meðau þér finst þnð, or ekki sá rétti kominn. Eg hefði gam-
af að vita hvernig hann ætti að vera, undarlega barn!“
Kornolia hafði ekki svarað því neinu, enda móðirin ekki verið
neitt, áfram um ab fá svar. Hún þekti dóttur sína svo vel, að hún
hafði undireins tekið eftir því þegar hún kom heim í dag, að eitthvað
87
elskuleg og fylgja mér í sorg og gleði?“ Hún sleit sig af honúm
óttaslegin og sagði: „Æ, nei, þetta líð eg engum nema þeim sem
eg ætla að eiga, og eg get ómögulega trúað — —
„Hverju?“
„Að við tvö eigum saman, þér, sem eruð svo lærður, og eg,
veslings, ómentuð bóndastúlka. Það er líkt með okkur eins og
hringina okkar; minn hefir í mesta lagi kostað eina krónu, en yðar
hefir kostað hver veit hvað mörg gyllini. Annars á eg ekkert til
annað en tvær hraustar hendur og hreina samvisku. Yður kynni
að iðra þess síðar, ef þér kæmust í kynni við einhverja fína, ment-
aða „fröken", sem þar að auki fæiði yður fullar hendur fjár, og
kynni að leika á hljóðfæri og þessháttar".
Þetta sagði hún svo barnslega og yndislega, að hann hefði helst
viljað svara henni með því að faðma hana að sér og kæfa hvern
efavott með kossi. En hann var nú farinn að þekkja hana nægi-
lega til þess að vita að hún gekst ekki upp við slíkt, og ekki þýddi
að halda áfram bónorðinu á þann veg.
„Sestu niður hjá mér hérna, svolitla stund", sagði hann og
dró hana með sér að litlum bekk sem stóð undir gamla trénu í garð-
inum.
Hún settist gegnt honum rneð hendurnar í kjöltu sér og var
lítið eitt niðurlút. Hún var engu líkari en lifandi ímynd sakleysi
og hlýðni, eins og barn sem býst við að hlusta á fagurt æfintýri.
Meðan hann talaði, horfði hún á hann fast og rólega, og andardrátt-
urinn var jafn og eðlilegar; það var aðeins hægt að sjá iitinn titr-
ing annarsvegar við nefið, sem sýndi það hver áhrif orð hans hefðu
á hana. Hann sagði henni ýmisiegt um hagi sína, lýsti fyrir henni
fagra húsinu, sera hann hafði erft eftir frænku sína, hvernig hann
ynni á jörðinni og starfaði við vinekrurnar og hve ánægjusömu og
friðsælu lifi þau skyldu lifa þar heima. Hann ætlaði aldrei að verða
annað en vínekrubóndi, sem heldur vildi eiga fatæka og hreinlijart-
aða sveitastúlku en ríka og máiuga borgaidömu. Hann sagði þetta
svo sannfærandi og innilsga, að hann trúði því sjálfur að hann hefði
aldrei á æfi sinni farið hyggilegar að ráði sínu en nú.
Þegar hann loks þagnaði, stóð hún upp með hægð og sngði:
„Þetta er nú alt saman gott, og eg trúi hverju orbi sem þér segið,
eii það er enginn barnaleikur að gifta sig, og þér verðið að gtía