Suðurland - 31.08.1916, Side 4

104
\
SÚDURLANÍ)
Á víð og dreif.
Slys. 4 ára gamalt, stúlkubarn
varö undir járnbjrautarlest bafnam
geiÖarinnar í Rv'ík, 22. þi rnán.
Sneiddu !lestarhjólih annan fótinn
af fyrír ofan ökla, en hinn fótur-
inn mölbrotnaði svo að hann varð
að taka af, auk þess tvíbrotnaði
annað lærið og mikil meiðsli urðu
á höndum.
Barnið var flutt á sjúkrahúsið
og andaðist þar um nóttina.
Eímreíösn 3. fl'efti' 'X.Xilí/ árg. érj
nýlega komið, fróðlegt að vanda.
Fyrst er þar: Skjaldarmerki Islands,;
eftir .Halldór Hermannsson, fróðleg.
grein með 12 myndum, nokkur kvæði
eftir Davið Stefánsson.
Þorv. Tboroddsen Fjarlægð og I
hreyfing ^tjarna, Dm sjýkrasamlög, eftir
Valdimar Brlendssón læknl, goð grein ■
og'þ'drf nijog, þyrfti að -verða aimeiit
lesin. ; StyrjökÚix og. ættjarðarastin,
eftir ríuömund Friðjónsson, og margt
er þar fleira gott. , ,
Frá Hagstoíwnni é«i nýloga komn-
ar :Fiskiskýrslur og hlunninda áríð
1914 og Hagtíðindi, 5. bl.
Bókasafnið á Eyrarbakka. l’að
er góðra gjalda vert, að hér skuli vera
hókasafn, en ekki er hitt eius virðing'
arvcrt ii\ e „illa, fei' uin safníð þar sem
það er'og hvé ííli^er úm 'þáð gengið.
Bækurnar migla og hálfgerð óregla
virðlát vera þar á ödu, og illa útleikn-
ar eru bækurnar stunar.
Stjórn bókasafnsins ætti að taka
þeUá til íbugunar- og i*eyna að fá gðð
húsakynni í’yrir • satniðv láta bfftnuá
sunjar af þessum gómlu bókum ap afla
safninu nýrra og góðra bóka í sUxðinn.
tað mundi auka aðsóknina að safninu.
Ljábrýnin
eftirspurðu, @ru uú .koiijin aftur
í verzlun
Andrésar Jónssonar,
Jorðín Selkot
í ÞingýállaUreppi fæ»t til. kaups og
ábúðar í næstu fardög'um. Mesta
landKOstíi jörð, og mjög hæg.
Ueyskapur hífegur og góður og
rjúpnáveíði mikii.
Leitið upplý^inga -og semjið við
undirrvtdðami íyrir l. ,okt. þ. á.
Kárastöðúin 5. ágúst 1916.
Einár Halldörssön.
Um síðastl. mánaðainót tapað-
ist fiá Brakkum í Holtahreppi,
rauðsokkóttur hestur, .6 v., mark ;
stúfiifað hægra, stift vinst.ra, járn
aður á aftuifótum, veríaiafiakað-
ur, taglstuttjjr.
H.ver sem verður var við téðan
hest, er vinsamiega beðinn að gera
mér undirrituðum aðvart sem allra
fyrst. JÓess má g’eta, ,að liestur-
inn •er ættaður úr. HtinaYatnssýslu
og þaðan kon.inn !• vor.
Brekkum, 25. ágúst 1916.
Tómas Tómassön.
Ritstjórl og ábyrgðarmaður:
Þerfiisnur KrístjiSnaion
JLUeutsmiðja Suðurlauds.
Slitkxur
(Moleskinn)
allar stærðir, nýkomnar í verzl.
Andrésar Jónssonar Eyrarb.
Chocokde
er hvergi betra né ódýrara, eftir
4lO f*Mtuv UU í' * ;*
gæðutti, en í
^arzl. Cinarsfíöfn.
Gluggagler
fæst í
Versl. Einarshöfn hf.
¥ r 1 r 1“ minn verður hér eftir í húsi mínu Laugaveg 2
LVUSlCOll ^1" Bergstaðaatr. 3). Byrjar 1. venardag,
J ** endar 21. maiz. Enginn skyldur að vera allan
tímann. Námsgreinar flestar sömu og á öðium framhaldsskólum; um
þær geta nemendur valið. Áhersla einkuin lögð á tungumálin, að tala
þau og rita. Próf er ekki heimtað, en náinsvottoið l^tin þeiin nem-
endum í té, er óska. Kenslugjaid að eins 25 kr. fyrir allan tímann
og ininna fyrir skeinri tima. Nemeudum veitt móttaka hYenær sem
er, ef rúm leyfir. Best að senda umsóknir sem fyrst.
Asm. Gcstsson
Laugaveg 2 Reykjavík.
Heð seglskipunui Jonin“
og Jatrine“
fíöfum vdr fengiÖ nœgar
vorubirgðir
svo sem:
Rúg, Rúgmél, Hveiti, Bankabygg, Grjón, Hafiamél, Maismél,
Brauð, margskonar, Kaffi, Export, Melís í kössum, toppum og sekkjum,
Púðuisykur, Tóbak als koriar, Þakján, Þakpapp.i, Saum, Smíðakol
og ofnkol, Smjörsalt (Lyneborgarsalt) i tunnum, og margt, margt
fleira, sem of langt yrði upp að telja.
marg eftirspurðu,
sru nu komm aitur i ^Sarzlunin CinarsRöfn Rf. CyrarBaRRa
Versl. Einarshöfnhf.
— 47 —
— Já, ,hann gat nætri þvi séð vonbrigðin
fara yflr bekkina eins og vindblæ yflr kornakur,
þar sem hann sá að tveir og tveir lutu hvor að
öðrum, horfðu síðan niður fyrir sig og allar hreyf.
ingar urðu eins og máttlausar, og sáma tómlætið
færðist yflr menn eins og vant var.
Honum lá við örvilnun. í þessu augnabliki
kannaðist hann við, að hann var rétt að segja
búinn að ná tökum á einhverju sem hann átti í
fórum sínum; átti hann að víkja? — átti hann
sífelt að verða hafður útundan!
í gær kvöld; þegar hann var að semja ræðuna,
hafði hann í fyrstunni einmitt hugsað sér að
smeygja inn í hana kafla þannig úr garði gerðum,
sem honum væri til hæfls; nú varð hann að láta
;skríða, til skara; hann ætlaði að reyna. Hann greip
fast í prédikunarstólinn og hélt áfram, en breytti
snögglega um málróm — slepti hinum venjulega
prestaframburði, en talaði á sína óbrotna máli,
snjalt og án Jiess að vega orðín, eins og hann
stæði á torginu eða innanborðs á skipi.
Og undir eins vaknaði athygli alls safnaðarins.
Morten Kruse gleymdi aldrei þessu augnabliki
■á meðan hann lifði. I einu vetfangi hafði hann
ratað á réttá leið. Og jafnvel þótt hann gæti lítið
órað fyrir því, hve langt og hátt sú leið mundi
endast honum, þá hafði hann þó upp frá þessu
augnabliki aftur siglt inn á trygga höfn, nú hafði
hann öðlast nokkuð, sem ef til vill var enn þá betra
heldur en sölubúð full af varningi.
Því að undir eins og hann hafði yflrstigið þessa
lítilfjörlegu ytri fyrirstöðu, fann hann með sjálfum
sér að hann haíði komist á rétta hillu. Fólkið,
sem þarna stóð frammi fyrir honum, var einmitt
samskonar eins og hann hefði orðið sjálfur, ef hanu
hefði ekki snemma komist í latínuskólann og þaðan
að guðfræðisháminu. En námið hafði hlaðið upp
múrvegg á rnilli hans og þessa fólks. Jafnvel þótt
hann í insta eðli sínu hefði verið af sama sauðai
— 48 —
húsinu frá því fyrsta ög alt fram á þennan dag, þá
náði Hann þó aldrei tökum á áheyrendum sínum
né ávann sór traust þeirra fyrri en í þessu vetfongi,
þegar hann ótilkvaddur ruddi úr vegi öllum þoim
yfirbuiðum sein hin æðri mentun hafði veit.t hom
um fram yflr þá, og lét svo lítið að tala og hugsa
á sama hátt og almúgamennirnir.
f’etta var það sem fyrst kom honum innundir
hjá þeim, að sonur gamla Jörgens Kruse þóttist ekki
of góður til að tala á máli alþýðunnar, sem hann
átti kyn sitt að rekja til. Þeir vissu svo vel að
þeir vóru almúgamenn og vildu líka einmitt vera
það. Jesús og hinir tólf postular vóru líka alþýðu-
menn.
Fátækir og volaðir vóru þeir ekki; ekki var
heldur þjóðfélagslifið svo glæsilegt að andstæðurnar
æst.u þá Upp eða fréistuðu þeirra. En líflð hafði
svo undurlítið af giaðværð eða tilbreytingu að bjóða,
að hin fátæklegu kjör þeirra bæði í andlegu og
efnalegu tilliti höfðu í för irreð sér alment styrð-
lyndi, einhverja meðvitund urn, að maður ætti þó
miklu betra skiiið, ef lífið hefði gefið nokkurt
tilefni til þess.
I svona löguðu mannfélagi, þar sem líflð var
orðið fúlt og úldið af tilbreytingaleysi og kyrstöðu,
þar átti Morten Kruse heima. Og þaÖ sem hafði
hafið hanri upp úr því og í tölu menta- og embætt'
ismannanna, það var þrákelkni hans að láta ekki
undan, svo að hann yrði ekki af poningunum heima
í skríni Jörgens gamla. Eftir að þeir höfðu farið
forgörðum, átt' hann ekkert heimili né bakhjarl,
— þangað til hann þonnan dag í kirkjunni kann-
aðist aftui við sjálfan sig.
Meðan hann nú hélt áfiam að tala, heyrði
hann, að sór oagðist vel og honum hafði aldrei
fyrri verið eins létt um það. En það sem hann
sagði til. áheyi andanna var hvorki upplífgandi ná
lét vel íj eyrum. Undir eins og hann virð var við
að hann hafði náð undiitökunuin á þeim, sligaði