Valurinn - 16.05.1907, Qupperneq 3

4i. tbl.
VALURINN.
163
Biftjlð kaupmann þenn, scm þér Tcrrlið við um,
kHum Oiseii8 & Cos
JEXCELSIOR
H9BT
Makíniiolíu,
Cylínderolíu,
Legolíu, Mótorfeiti, HreinexmartTÍst,
Tjöru, Caröolinum, Blakiernis cg m. m. fl.
Þessi ofan auglýsta
„EXCELSIORu mótorsmyrsluolía,
sesri nú er aiment álitin sú bezta, drjúgssta og ódýr-
asta smyrsluoiia, fœst ávalt i Isafií ði
1 VERZLUN S. GUÐMUNDSSORAR.
VERZLUNIN
M\mið eftir að bezt er að verzla í Edinborg
lián hcflr flestai' yiirur á hoðstðlum sem þér þarfnist.
í Dömubúðina kemur alt af eitthvað nýtt með hve/juskipi
bæði fyrir karlmenn, kverfó’k og börn. Með síðustu skipnam hefir
komið: Margar tegunðir af rcgnlilífuBj, sðllilífum, sumarkápnm
fyrir stálkur, dðmnklæði o. fl.
s*r komíð og skoðiði
í gömlu búðina hefir komið ýraiskonar harðvara svo sem:
Strauholtar, kaffíkrarnir, þTottahalar, skólpfotur, hollahakkar,
í'srðakoffort af öllum tegundum, mortel, steikaraponnur, stólar,
hlómsturstatÍT, þTOttahretti betri en n?kkurn tíma hafa komið
hér fyrri o. m. fl.
Ennþá eíffium viö von á mörgniH tegund-
um af allekonai? vörum sem koma með aæsta
sklpum.
Spyrjið am alt sem þér þarfið í Edinborg,
sem téða bryggju notum, að láta
Sigurð öuðmuudsson njóta þess
í viðekiftum, að hann hefir gert
stórum þægilegra að ienda þar en
áður var.
Manni yerður 4 að veita því
eftirtekt, að maðurinn, sem þetta
gerir, er smákaupmaður, sem er
að byrja verzlun í amáum st.íl, en
stórverElu*, sem búin er að standa
um ómunatíð þeirn ntegim á
tanganum, hefir aldrei haft þar
bryggjustúf. Perðamöunum heflr
samt oft þótt þægindi að því, að
geta sett upp báta sína á lóðir
verzlunarinnar, sein hafa verið autt
svæði rið sjóinn; en á síðast
liðnum vetri, var þar raðað fyrir,
fram með ströndinui, siglutrj&m
úr stóru skipi, svo enginn gat
lent þar til að setja bát.
1 augiýsingu í 25. t.bl. „Vestra*
þ. á. setur herra Sigurður Guð-
mundsson tvenns konar skilyrði
fyrir því, að mega nota bryggjuna.
í fyrsta lagi að þeir, sem skifta
við hann fyrir minst 2 króna virði
í hvert skifti, inegi nota hana
ókeypis, en þ*ir, sem ekki skifta
neitt við hann, teorgi að eins 25
aura í hvert sinn fyrir afnot
bryggjunnar.
Þetta er svo lítil borgun, að
óg efast ekki um, að allir vilji
borga það, eða iáta manninn njóta
þess í viöskiftum.
er einn af farðamönnum
þeim, sem oft nota tóða bryggju,
og leyfl mér því að skora á aila,
sem bryggjuna nota, að láU JSig*
urð njóta þess sem bezt á eim
hvern hátt, að hann heflr ráðist
í að leggja í þennan kost.nað, sem
við höfum «vo mikil þægindi af,
— þeir eru ekki svo margir, sein
hlynna að sjómönnunum eðágeia
þeim léttara fyrir, en við ættum
að *ýna það í verkinu, að við
finnum það og metum ef það er
gert.
Ég hefl ritað þessar linur sern
þakkláta viðurkenningu til herra
Sig. Guðmundssonar og í þeirri
von, að allir sjómenn og ferða*
menn, sem bryggjuna not*, verði
mér samdóma um, að viðkom*
andi eigi bæði þakkir og iaun
skilið fyrir tiltækið.
Ritað á sumardaginn fyrsta.
Ferðalangur.
Utan úr heimi.
--o<)o_
Forsetl
Bandaríkjanna.
(Fr»cnh.)
„Þett,a spillir að eins fyrir bróður
yðar; hann kemur til áiita við
veitinguna þegar hann heflr verið
póstþjónu sinn venjuiega ákveðna
tíma. Ég hefi sagt, að ég víki
ekki póststjórum frá án gildra or>
saka og fyr e* eftir rétta ransókn,
og óg ætia mér heldur ekki að
gera þaðl*
Pegar maðurinn tók aftur til
máls, varð hann að taia við sjálfan
sig, því forsetinn var rokinn á
burtu og var einmitt. að segja: „I>að
gleður mig að sjá yður,‘ við *im
hvern annan.
Því næst komu inn tveir lög. |
reglustjórar. — Þeir hvísluðu líka,
eða annar þeirra að minsta kosti,
og benti um leið á hinn, sem var
ljúfur eins og lamb.
Forsetinn heyrði nóg og sagði í
mjög alvarlegum og ákveðnum
róm:
„Ég skifti mér ekkert af lög*
regiuliðinu í New-York!“
Báðir lögreglustjórarnir færðu
3ig nær honum eins og þeir æth j
uðu oían í hann og töluðu eitt j
augnablik hver í kapp við annan. I
En forsetinn greip fram í fyrir
þeim og sagði í nokkru hætri róm
en áður:
„Þið verðið að eiga það við hann
Low borgarstjóra. Ég siett.i mér
ekki fram i hans verkahring!"
Peir ætluðu að segja eitthvað
meira, en forsetinn greip í hand*
legginn á ráðherra nokkrum í sömu
svipan og vai allur á burt m*ð
honum. Iíann var inni í annari
stofu með honum fullar 20 mín*
útur. Þegar hann kom aftur,
virtist fólksfjöldinn hafa aukist, en
forseti Jét það ekki á sig fá og
gaf því engan gaum.
Skjótt rak hann sig á mann,
sern þuifti að tala við hann „bara
eitt orð“ til þess að inæla með
embættisumseekjanda, sem eins og
fleiri stjórnmálamenn og embættis.
menm átti í þrsetu nokkurri við
flokk manna i.einu vesturríkjanna.
Deiluefnið var mjög lítilfjörlegt, —
. en „þar sem framtíð lýðveidis-
flokksins í því ríki væri komin
undir úrslitum raálsins," var for-
setinn beðinn að kveða upp úr*
skurð og miðla málum milli deilu*
flokkanua.
Ég veit sjálfur um sjö siík
þrætumál í sex ríkjurn, s«m öll
höfðu snúið sór til Roosevelts for*
seta til þess að láta hanD skera
úr þrætunum, einmitt um þ#tta
bil. Vel getur vei ið, að deilurnar
hafl verið hálfu fleiri að tölu, sem
óg hftfði enga hugmynd um. —
Stjórnmálaflokkarnir ætlast til, að
forsetinn eyði tíma sínum til þess
að úfkljá alls konar smámál og
skilja ekki, að hann hafi þýðingar-
meiri störf af hendi að inna, en
að eyða tíma og athygli yflr þrasi
þeirra og þrefl. Hann skar síðar
úi 3 málum og í þeim 3 mdlum
varð hann fyrir gremju og megnri
óánægju þeirra, sem málsúrslitin
féllu ekki í vil. Hann aftók, að
skifta sér af 2 málunum, og urðu
báóir máisaðilar gramir og óánægðir
sökum þess. —
Forsetinn fór nú að kveðja og.
flýtti sér sem mest hann mátti
að taka í höndina á mönnum og
kom þeim þannig von bráðar af
sér.
Tvo menn, sem hann auðsjáan*
lega langaði til þess að tala við,
lét hann fara á undan sór inn í
ráðssalinn, og þegar klukkan var
háif tvö, kom hann til þeirra og
yfirgaf á skrifstofunni hér um bil
20 manns, sem hann veitti viðr
talsleyfl næsta dag. í (orstofunni
var annar hópurinn og fókk við*
talsleyfl á sama tíma.
Nú var því erfiðasla af dags*
verkinu lokið. Ef haun heíði fylgt
dagskránni, mundi harm liafa iitið
yfir símskeyti og áríðandi bróf,
sem komið höfðu um daginn, en
nú þurfti hann að tala við þessa
tvo menn, eem eftir urðu, og að
því búnu flýtti ha.nn sér að mat
ast, ásamt gestunum tveim, sem
hann bauð að eta með sér.
Að lokinni máltíð kom óvæntur
gestur, og fyrri en hann var farinn
gat forsetinn og skrifarinn ekki
snúið sór að störfum, sem ekki
yarð á frest slegið. Kiukkan var
orðin þrjú, þegar forsetinn gat.iyft
sér upp og komið á hestbak, eins
og dagleg vcnja hans er.
Menn segja í Washington, að
forsetinn hatí séð, að sór væri
ekki unt að ganga út án þess að
mæta einhverjum, sem hann yrði
að nema stað hjá til þess að heilsa
með handabandi, eða þá einhverjum
sem vildi siást í för með honum
til þess að skeggiæða við hann
um störf eða stjórnmál, og hafl
hann því tekið það til bragðs, að
vera alt af ríðandi þögar hann fer
út sór til hressingar. Yenjulegast
er einhver ráðherrann þá förunaut.ur
hans eða annar embættismaður
rikjanna.
Eftir n ð hann er kominn heim
og til þess er hann snæðir mið-
degisverð, fer hann yflr bréf og
skjöi með skrifara sínum, skrifar
undir erindisbréf og daginn þann,
sem ég var hjá honum, tók hann
á móti skýrslu frá eiðisskurðar*
nefndinni.' Kvöldinu eyddi hann
með því að tala um stjórnmál og
ríkisstörf við ritstjóra nokkurn,
tvo ráðherra og mann nokkurn
alkunnan, er gefur sig mjög að
alþjóðar málefnum. —
Éegar líður að enda þingtímans
situr hann oft lengi fram eftir
kvöldinu að skrifa undir og stað'
festa frumvörp eða synja stað'
festingar, og auk þess verður hann
oft að fara afarsnemma á fætur
til vinnu þann tíma.
(Framh.)