Alþýðublaðið - 31.12.1963, Side 1

II. BLAÐ
m%MM)
44 árg. — Þriðjudagur 31. desember 1963 — 272. tbl.
Kveður æviár
enn raeð bros ogr tár,
fljótt við nýju heilsa hljótum,
því sem þokast nær,
þeg-ar klukkan slær
tólf á næstu tíraamótum.
Erla.
TOLLHEIMIUMENN 06 AÐRIRI BOMBAY
Bombay, 14. sept.
FYRSTU KYNNI mín af Ind-
landi voru þau, að ég hitti toll-
heimtumann. Hann heimtaði, að
ég gildi keisaranum það, sem keis-
arans væri. Eg væri, sagði hann,
blíðri röddu og brosandi út undir
eyru, með varning, sem ég yrði
að borga toll af, ef ég ætti að fá
að fara inn í Indland. Eg væri með
myndavél og hana nýja, ég væri
með nýtt transitor útvarpstæki og
þar að auki með ritvél.
— Ritvél? át ég upp eftir hon-
um. Ekki farið þið að láta mig
borga toll af gamalli ritvél, sem
hefur fengið að fara frítt inn í
bll lönd, þar sem ég hef komið
hingað til?
— Jú, en það verður lágur toll-
ur, sagði maðurinn.
Mig langaði til þess að spyrja,
hvort ég þyrfti ekki að borga toll
af gleraugunum mínum, en hætti
við það. Það var ómögulegt að vita
upp á hverju maðurinn tæki. —
Hann var nefnilega ærið tollara-
legur þessi og hljóp þar að auki
við og við til yfirmanna sinna og
spurði þá ráða, en mér er bölvan-
lega við allt þess háttar. Eg lét
því nægja að hafa orð á því, að
það ætti að vera óþarfi, að tolla
hluti, sem heiðarlegir menn lof-
uðu að taka með sér út úr landinu
aftur.
Tollheimtumaðurinn sagðist
ekki draga í efa, að ég væri heið-
ai'legur maður. En samt bætti hann
við:
— Ja, ef þeir skyldu vera seld-
ir — . Og þar með kom hann
þeirri hugmynd inn hjá mér, að
fara að pranga með allt draslið.
Hann fullyrti reyndar, að ég
fengi tollinn endurgreiddan í ind-
verskum peningum, þegar ég færi,
og taldi rétt og sanngjamt, að ég
lánaði indverska ríkinu þessa upp
íxæð í erlendum gjaldeyri, meðan
ég dvaldist þar.
En mér reyndist nú samt Ind-
land vera gestrisið. Þá daga, sem
yið þrjú höfum dvalizt í Bombay
höfum við ekkert þurft að borga.
Við gistum hjá úrvals manni, Mr.
Aria, sem er frímerkjasafnari og
á mörg gömul frímerki frá íslandi.
Hann er líka áliugasamur guð-
spekifélagi. Hann er Parsi, það er
að segja einn af fylgjendum spá-
mannsins og fræðarans Zaraþús-
tra, hinn fyrsti af þeirri fornu og
merku trú, sem ég hef hitt.
— Bombay er dásamleg borg,
spgir konan hans. Hún ber fyrir
| okkur mat, sem bragðast eins og
| hann sé gerður úr eldi og brenni-
1 steini, og þegar ég hef orð á því,
að indverskur matur sé oft mik-
ið kryddaður, tilkynnir hún mér,
að í þetta skipti hafi hún sett
sama og ekkert krydd í matinn,
okkar vegna geri ég ráð fyrir. En
svo kann hún líka að matreiða vest
ræna rétti.
Já, vafalaust er Bombay ágæt
borg.
Hún er byggð á sjö eyjum, að
því er mér er tjáð. En stór lands-
svæði, þar sem áður var sær
eða flæðimýrar, hafa verið fyllt
upp, og fyrir því lítur borgarstæð-
ið út fremur sem skagi en eyjar.
Borgin er sambland af gömlu
og nýju.
Hér eru viða nýtízku byggingar,
hótel, verzlunarhús, villur.
En úti í jöðrum borgarinnar eru
pálmablaðakofar, og af þvf að
rigningar sumarsins endast að
þessu sinni óvanalega lengi, er allt
á floti í sumum kofunum. Inni í
borginni er algeng sjón að sjá Ind-
verja, sem er algerlega klæddur á
vestræna vísu. Vinur minn, Mr.
Aria er þannig klæddur, þótt frú-
in sé í sari. En íbúar pálmablaða-
kofanna tolla síður í tízkunni, og
börnin þeirra eru ekki öll greidd
og þvegin.
Af tvennu virðast Bombay-búar
sérstaklega stoltir, og hafa orð á
því, að við megum ekki fara svo,
að við sjáum það ekki:
Það er mjólkurnýlendan og
vatnsveitan.
Alíka og þegar við Islendingar
erum að sýna útlendingum Vagla-
skóg.
Mjólkurnýlenduna sá ég ekki,
en það kvað vera fyrirmyndar kúa
bú og mjólkurstöð — í stórum
stíl.
Kýr eru heilagar, og mjólkin úr
kúm, sem ráfa um í borgum og
þorpum og hirtar eru upp á gamla
móðinn, er ef til vill heilög, en
hún er ekki heihiæm. Buffalóar
eru hins vegar ekki heilagir. —
Mjólkin úr buffalókú er miklu
þykkari og feitari, en nákvæmlega
jafn varhugaverð ógerilsneydd. —
Fái maður slíka mjólk, er vissara
að sjóða hana, er mér sagt.
En mjólkin úr mjólkumýlend-
unni hefur hlotið þá meðferð, að
ekkert er að óttast.
eftir Sigvalda Hjálmúrsson
Vatnsveitan liggur frá vötnum
uppi i hæðunum nokkurn veg frá
borginni. Þar er skemmtUegt út-
sýni og myndarsvipur á öllu. Mér
er sagt, að það sé trú manna, að
krókódílar hafist við í vötnum
þessum, en það gerir ékkert til,
þvi að krókódílar hreinsa bara
vatnið.
Niðri í borginni er svo feikn-
arlegur vatnsgeymir, grafinn nið-
ur í hæð og skemmtigarður ofan
á.
Það var ekki langt frá vatns-
geyminum, sem ég tók eftir tals-
verðum sveimi af stórvöxnum
fuglum.
Eg áttaði mig ekki alveg strax.
Þetta voru græðgislegir fuglar,
flugu með hægu og þungu vængja
blaki. | -j
Gammar.
Maðurinn, sem var að sýna mér
borgina, var Hindúi.
Hann tók til orða:
— Við Hindúar brennum lík.
Það gera ekki allir. Þið, Vestur-
landamenn grafið þau eða brenn-
ið nú orðið. En Parsar, fylgj-
endur spámannsins og fræðarans
Zaraþústra, bera þau fyrir gam-
ma. Við erum skammt frá stað,
þar sem það er gert.
Svo lýsti hann í fáum orðum
útfararsiðum Parsa, sem komnir
eru til Indlands fyrir mörgum
öldum frá Persíu, og halda nú
einir við hinum forna sið hins
mikla spámanns Zaraþústra.
Útfararstaðurinn heitir „turn
þagnar.” Það er hvorki hægt að
tala. um kirkjugarð né bálstofu.
Fjórir menn sjá um útförina, og
að sjálfum „turni þagnarinnar”
mega þeir einir fara, ekki einu
sinni nánustu aðstandendur. Þeir
bíða fyrir utan hlið, og þegai- út-
fararstjórar klappa saman lófun-
um, hefst bænagerð fyrir sál hins
framliðna.
En líkinu, sem sál mannsins
hefur nú lagt af sér og á að skila
aftur til móður jarðar, er komið
fyrir á rist yfir brunni. Og um
leið koma gammarnir og sleikja
eins og eldur hold frá beini, svo
að beinin falla niður í brunninn.
Trú Parsa er trú hins heilaga
elds, trú á ljósið. Hver Parsi er
hermaður ljóssins, og jafnvel í
dauðanum vill hann, að líkami
sinn komi lífinu að nokkru gagni.
„Hold er mold, hverju sem það
klæðist.”
Hinn blessaði Búddlia sagði:
„Upplausn bíður allra saman-
settra hluta,”
Þannig hlýtur skrokkurinn að
Framh. á 11. síðu.