Verkamaðurinn - 30.11.1926, Blaðsíða 2

2
VERKAMAÐURINN
um á sutarin, og svo á að verfia i
framtffiinni. En við sjálft liggur, að
þetta geti ekki orðið vegna þess, að
kosta þarf eftirlit I garðinum, svo
alt sé þar ekki reytt og ruplað. í
opinberum skemtigðrðum erlendis
þekkist nú orðið ekki þessbáttar
eftirlit. Það er talið svo stðrt brot
á siðsömu framferði, að leggja þar
hönd á nokkurn hiut, að eigi er ráð
fyrir sifku gert. Oerði einhver sig
sekan um skemdir á sllkum stöð-
um, myndi honum hegnt sem friðar-
og helgispilli og dóna, sem ekki ætti
heima f siðaðra manna samfélagi.
Fyrir nokkrum árum var garður-
inn sunnan við kirkjuna hafður op-
inn á Sunnudögum. Þvf var hætt
strax aftur vegna þess, að skemdir
átta sér stað af manna völdum.
Svona er það vfðar.
Vaglaskógur er sá staður I grend
viðAkureyrf, sem mest er sóttur að
sumrinu Vilji elnhver sfna sumar-
gestum sinum það fegursts, sem
Norðurland á, stefnir hugur hanstil
Vagiaskógar. Ætla mætti að þessi
staður, fegurð hans og yndi, væri
Akureyrarbúum og öðrum þeim, sem
tækifærl hafa til að heimsækja hann,
svo dýrmætur, að-hann væri sjálf
friðaður fyrir skemdum og ósæmi-
legum yfirgangi aimennings, En það
er öðrunær, en svo sé.
Vér skulum að mestu sleppa á-
fengisnautnarófagnaðinum, sem oft
fylgir Vaglaskógsferðum Almennlng-
ur verður ekki fyrir hann sakaður.
En annað fratcferði fólks á þessum
stað þarf að færast f það horf, að
siðuðum mönnum sæmi. Það er
haft eftir skógarverðinum, að við
sjálft liggi, að skóginum verði lok-
að fyrir almenningi, vegna sketnda,
sem þar eru framdar. Oreinar eru
brotnar af trjánum, helst þær bein-
ustu og failegustu. Börkurinn er
skorinn af stofnunum á stórum pört-
um og þar fram eftir götunum.
Kippir þetta vexti úr trjánum iim-
lestir þau og rænir þau fegurð. —
Oera má ráð fyrir, að fólk geri þetta
meira af hugsunarleysi, en af þvf
að það vilji vinna skóginum skaða,
en það bugsunarleysi er sprottið af
vöntun á virðingu og ást á fegurð
og tign islenskrar 'nittúru.J Hún er
sprottin af þvl, hve sorglega fáir
eru sér þess meðvitandi, að þeim,
sem vel siðuðum mönnum, ber
skylda til að hjálpi til vlð yrkju og
verndun aldlngarða náttúrunnar, en
ósamboðið að vinna þar spell.
Einn þátturinn, og hann ekki sá
veigaminsti, f uppeldi æskulýðsins,
ætti að vera ræktun ástar og virð-
ingar á þvi, sem nittúran hefir fag-
urt aðbjóða. Þroskuu þelrrar kend-
ar myndi verða beinasti vegurinn
til eflingar siðgæðis á öllum sviðum.
Opnist manninum útsýn yflr Bióm-
sturvelli Iffs og náttúru, er honum
gefið rfkidæmi, öllum veraldarauð
dýrmætari og sem frá honum verð-
ur eigi tekinn. Þá hættir hann að
ræna fagra náttúru sér til stundar-
gamans, eða -hagnaðar og hin áð-
ur eyðandi hönd snýst að gróður-
iðju siðaðra manna.
B æ k u r.
F. A. Rrekkan: Gunn-
hildur drottning og aðrar
sögur. Steind. Steindórs-
son islenskaði. Bókaversl.
Þorsteins M. Jónssonar
Akureyri 1926.
Hér eru «ex nögur, aamdir út a(
gömlum, f«lea«kum þjóaögum. Heita
þ»r: Gannhildur drottnlng, Bunakarl,
Djikninn á Myrká, Árni Oddaaon,
Söngurinn f Bláfelli, Breður. Sögurnar
eru akemtilegar aflaatrar og munu (alia
alþýðu manna vel ( geð, þótt máike
verði akiftar akoðanir um það, hvernig
höi fcefir tekiat að aamræma gamla
þjóðaagnarandann og nútfma hug-
myndir og akildaagnablæ. Yfir fliatum
aögunum hvflir aorgblandinn blær.
Ranganúnir akapadómar aplnna örlaga-
þræði pðriónanna og aetja þær niður
(oraælumegin ( Iffinu, en gegnum alt
aéat þó f það beata hjá hverjum.
Útgáfan er vönduð eina og annað
er kemur frá þeaaum útgefanda.
Ólafur Friðriksson: Vörnd-
un. Rvík 1926.
Þetta er atutt rit, gefið út til að
vekja áhuga leikra og lærðra fyrir
verudun allakonar náttúrugripa hér á
landi. Veitir ekki a( að þeiaháttar
raddir láti á aér bæra á þaiaum tfm-
um, þegar aamviakulftið kapphlaupnm
atuadarhagnað ruplar og ræaír
laad vort á alla lund. í ritinu lýiir
aér hin (alaiauaa áit höf. til þeia sem
heigaat og best finat með landi voru
og þjóð, og er vart að efa, að orð
hana hafi áhrif.
Hvernig auðvaldið
stjórnar.
(Eftirfarandi grein er tekin upp úr
Vestur-íslenska blaðinu »Freyr« I. ár
(1925) 5 tölubl. Sýnir hún glögt, ei sorg-
lega, hvernig auðvaldið fer að ráði sína
þar sem það nær algjörðum yfirráðum.
Væri ekki úr vegi að lofa ísl. alþýðu aö
sjá, hvers hún má vænta, ef auðvald nær
hér yfirriðum).
Frá Nova Scotia.
Það hafa hryllilegar og aorglegar
fréttir boriat (rá Nova Sc jtia undan-
(arið. Þar ha(a 12000 — tólf þúannd
— manna hafið verkfall ( kolanámun-
um og stálverkatæðum. Aðal verkgef-
endur eru »British Empire Steel Cor-
pOration*. Þar hefir verið a(ar lágt
kaop borgað ( mörg undanfarin ár og
(átækt þeiaa verkafólka orðin óútmál-
anleg En f vetur höfðu verkgefenduc
verið að undirbúa kauplækknn með
vorinu, avo þegar að þvf kom (óru
verkamenn út kl. 11 Föitudaginn 6.
Mara. Svo lágt vsr kaup manna þá,
og öll þeirra kjör bág, að engin von
var að geta Hfað á minna kaupi. Ut
f þetta atríð neyddiat allslans verka-
lýður að ieggja um hávetur upp á 1((
og dauða. Þetta (ólk mátti eina vel
avelta f kofum sfnum Og deyja drottni
afnum, kanadiakri þjóð til sóma, aér-
ataklaga frjálslynda atjórninni f Halifax
og hinni afar frfáUlyndu sambandsstjðrn,
aem (er með vö'.d (ylkjiaambanda
Kanada og aitur á ainum dýrðlega
véldiaatóli ( Ottava. Því hefir verið
réttilega haldið (ram, að aú þjóð, aem
sveltir ainn vinnulýð geti ekki akoðaat
aiðmentuð þjóð. En hvað mættl segja