Verkamaðurinn - 13.01.1940, Qupperneq 2

2
VERKAMAÐURINN
Hvert stefna Chamber
lítin og Daladier ?
Leon Nicole, formaður Sósíal-
istasambands Sviss, skrifaði ný-
lega ritstjórnargrein í jafnaðar-
mannablaðið „Travail“ um rúss-
nesk-finsku deiluna. Þegar hann
er búinn að lýsa því hvernig
finska ríkið var myndað eftir
heimsstyrjöldina 1914—1918, og
hvernig það eftir ósigur Þýska-
lands komst undir ensk-amerísk
áhrif, minnir hann á, að Lenin,
„sem þekti Finnland svo vel, sök-
um þess að hann hafði iðulega
dvalið þar — síðast sumarið 1917
— lýsti því yfir 1920, að „amerísku
miljónamæringarnir hafi keypt
þrjá fjórðu hluta Finnlands“.
Nicole vitnar síðan í fjármála-
yfirlit í „Tribune de Geneve“, þar
sem bankamaðurinn Bates skrif-
aði 30. nóv. í haust m. a.: „Frá
fjárhagslegu sjónarmiði hefir
Finnland mikilvægt hlutverk að
leysa af hendi. Það myndar við
landamæri moskovitaríkisins,
framvarðarvígi fyrir hina frjálsu
búhyggju“, og að það var hið eina
land, sem „hefir greitt stríðs-
skuldir sínar til Bandaríkjanna“.
Nicole bætir því við, að Bates
hafi gleymt, að Finnland greiddi
skuldir sínar með því að fórna %
hlutum af auðæfum sínum.
Nicole sýnir því næst fram á,
hvernig „framvarðavígi“ hins al-
þjóðlega auðvalds við landamæri
Sovétríkjanna hrynji eins og
spilaborgir.
„Þeir hlutar Ukraina og Hvíta-
rússlands, sem höfðu verið arð-
rændir af hinum pólsku stórgóss-
eigendum, eru aftur orðnir sovét-
rískir.
Lithauen, sem vegna skörungs-
skapar Moskvastjórnarinnar, hefir
fengið Vilno aftur, hefir tekið upp
eðlileg viðskifta- og menningar-
sambönd við Sovétlýðveldin, sem
mun í framtíðinni verða eðlilegur
verndari þessa lands. Sama er að
segja um Lettland og Eistland.
Draumurinn um að kæfa Sovétrík-
ið bak við belti fjandsamlegra
landa, hefir í eitt skifti fyrir öll
fallið í rústir. Tími skuldaskilanna
er kominn. Og hinir stóru herrar
í City (auðmannahverfið í Lon-
don, aths. ,,Vm.“) hafa forðast að
vera sjálfir viðstaddir til að verja
hagsmuni sína, sem þeir vissu, að
ekki var hægt að vernda.
í Lithauen, Lettlandi og Eist-
landi eru reistar herbyggingar,
þar sem sovétrísku hersveitirn-
ar, sem eiga að verja landið, eiga
að hafa aðsetur.... Það er verið
að byggja í hinum afvopnuðu
köstulum í baltisku ríkjunum
fyrir Sovétlýðveldin, og bygginga-
og timburverkamennirnir í þess-
um löndum eru mjög ánægðir
yfir því. Atvinnuskilyrði þeirra
voru ömurleg, og þeir höfðu eng-
an verkfallsrétt. Sovétin eru
komin. Verkamennirnir eru ráðnir
á staðnum og fyrir laun, sem eru
þrisvar sinnum hærri en þau laun,
sem atvinnurekendurnir í við-
komandi löndum greiða. Bygg-
inga- og timburverkamennirnir
hafa aftur hert upp hugann. Þeir
hafa krafist þess, að þau laun,
sem eru greidd af Moskva, skuli
framvegis gilda í kaupgjaldssamn-
ingum fyrir allan bygginga- og
timburiðnaðinn í löndum þeirra.
Kastalar auðvaldsins við strend-
ur baltisku landanna og í suður
hluta finska flóans standa ekki
lengur, en verkalýðurinn grætur
það ekki. Hann andar léttara“.
Um Finnland skrifar Leon
Nicole, að verkamennirnir og fá-
tæku bændurnir í Finnlandi muni
mjög vel atburðina 1918 og að
stjórn þeirra var kollvarpað með
stuðningi Þýskalands. „Og þeir
fagna því, að vígi alþjóða auð-
magnsins, Finnland, er nú að
falla.... Það er auðvitað töluvert
annað, en það sem menn vonuðu í
London og New York“.
„Otto Strasser, sem var nazisti
og er nú eftirlætisgoð City-mann-
anna, hefir lýst því yfir, að sam-
bönd hans við þýska ríkisherinn
leyfi honum að segja að næsta
vor muni Þýskaland, undir hfern-
aðareinræði ríkishersins, vera í
bandalagi við auðvald Englands
og Frakklands í styrjöld gegn So-
vétlýðveldunum11.
Þessvegna átti Leningrad stöð-
ugt að hafa finsku fallbyssurnar
yfir höfðu sér.
„Þessvegna var stjórnin í Hel-
sinki hvött til að láta ekki undan,
þessvegna varð hún skilyrðislaust
að halda fast við fjandsamlega af-
stöðu sína.... Finnland, finska
þjóðin, vill ekki vera verkfæri í
höndunum á stórauðmagninu í
London og New York“.
Leon Nicole lýkur máli sínu
með þessum orðum: „Öskur hinn-
ar móðguðu dygðar, sem berst
okkur gegnum blöðin, sem eru í
þjónustu alþjóða auðvaldsins, get-
ur sem bergmál aðeins hljómað
eins og ofsafenginn hlátur frá
þjóðflokkum, sem eru hlekkjaðir af
auðvaldinu í London, París og
New York, hinu vinnandi fólki,
arðrænda múg og þeim félögum,
sem hvarvetna eru fangelsaðir
vegna sannfæringar sinnar, og
sem allir saman sjá loksins frels-
isdag sinn nálgast“.
Rússneska blaðið „Isvestija“
skrifar um baráttu hlutlausu
landanna fyrir varðyeitslu sjálf-
stæðis síns. Segir blaðið m. a.:
„Því meir sem styrjaldarríkin
sökkva í styrjaldafen heims-
valdastefnunnar, því harðvítugri
verður baráttan um að draga hlut-
lausu löndin inn í styrjöldina. í
því sambandi er lærdómsríkt að
minnast reynslunnar frá fyrstu
heimsvaldastyrjöldinni, frá 1914—
1918. Nokkur smáríkin drógust
inn í styrjöldina 1914—1918 strax
í upphafi hennar. Önnur smáríki
voru dregin inn í hana, hvort-
tveggja í senn með ósvífnum og
lævísum aðferðum. Sum smáríkin
voru beinlínis keypt af hinum
voldugu heimsvaldasinnuðu ríkj-
um. Eitt ríkjasambandið bauð lán
og ný landsvæði ef sigur ynnist.
Annað hernaðarbandalagið bauð
ennþá betur. Til þess að fá Rú-
meníu og Búlgaríu í lið með sér
buðu bandalagsríkin þeim ekki
aðeins landssvæði á kostnað óvin-
anna, heldur einnig á kostnað
sambandsfélaga þeirra. Til dæmis
var Búlgaríu boðin Makedonía,
sem tilheyrði Serbíu. Rúmeníu
var lofað Banat-héraðið sem áður
var búið að lofa Serbíu o. s. frv.
Og Serbía var ekki einu sinni
látin vita um gang samninganna;
hún var blátt áfram bara neydd
til að fallast á að láta landsvæði
sitt af hendi.
Mörg smáríki voru dregin inn í
stríðið af því að raunverulega
voru þau alls ekki sjálfstæð í ut-
anríkismálum, af því að þau voru
„fjármálalegar nýlendur“ heims-
valdasinnuðu ríkjanna. Þannig
barðist Portugal með Englandi.
Strax og Bandaríkin höfðu tekið
þátt í styrjöldinni — í apríl 1917
— flýttu nokkur amerísk ríki sér,
vegna þrýstings frá Bandaríkjun-
um, að segja Þýskalandi stríð á
hendur eða að slíta stjórnmála-
sambandinu við það.... Ástandið
nú, á tímum annarar stórvelda-
styrjaldarinnar, er enn flóknara
og samtvinnaðra en ástandið
stríðsárin 1914—1918. Ofbeldisað-
ferðirnar eru ósvífnari, aðferð-
irnar við að múta, kúga, svíkja og
gabba, fínni og slóttugri. Það er
barist enn harðar um hlutlausu
löndin en í síðustu styjöld....
Ráðandi stéttir í vissum hlut-
lausum löndum hugsa eins og
1914—1918 ekki um hagsmuni
lands síns, ekki um hagsmuni
þjóðanna, heldur aðeins um það,
hvernig þær geta með hjálp
styrjaldarinnar fylt vasa sína“.
Síðustu dagana og vikurnar
hafa raddirnar í Englandi og
Frakklandi um sameiginlega her-
ferð þessara ríkja ásamt Þýska-
landi orðið æ háværari. Alvarleg
átök eru nú um Norðurlöndin.
Víðtækar tilraunir eru gerðar til
að sameina Frakkland, Þýskaland
og Bretland gegn Sovétríkjunum,
því ótti auðkónganna og hinna
voldugu auðfélaga við útbreiðslu
sósíalismans vex með hverjum
degi. Skrif ensku og frönsku auð-
valdsblaðanna benda ótvírætt á
hið raunverulega markmið núver-
andi styrjaldar. „Sunday Times“
skrifar 1. okt.: „Horfurnar á
hnignun þýsku þjóðarinnar og
vaxandi áhrifum Rússlands eru
síður en svo glæsilegar fyrir
meirihluta Englendinga. Ef nokk-
ur möguleiki væri á að við gætum
samið frið við það sem gott er í
þýsku eðli og framtaki.... þá
myndum við í þessu landi fagna
því“. „Daily Mail“ skrifar 2. okt.
út af því að bændurnir í hinu
fyrra Austur-Prússlandi hafi nú
slegið eign sinni á jarðirnar:
„Þetta er hættan, sem Öll Evrópa
verður að horfast { augu við.
Hitler 'verður að gera það eins og
aðrir“. „Times“, blaðið sem er tal-
ið flytja stöðugt hugsanir Cham-
berlains, segir 30. sept. s.l.: „Þýska-
land nazismans er í mörgu tilliti
undirbúið fyrir Bolsévismann, og
stríðsástandið, ásamt hinum nánu
tengslum við Sovétríkin, sem nú
eru yfirvofandi flýta þeim undir-
búningi. Síðustu skýrslur frá
þeim sem eru vel inni í málunum
í Berlín sýna, að möguleikinn á
slíkri breytingu er alvarlega
íhugaður“. 24. okt. skýra fréttarit-
arar „Times“ frá því hvernig
áhrif Sovétríkjanna vaxi í Sló-
vakíu og að Þýskaland missi áhrif
sín á Dónárríkin og Balkan, en
áhrif Sovétríkjanna vaxi þar að
sama skapi. Sama dag skrifar
fréttaritari „Times“ í Sofía, höfuð-
borg Búlgaríu: „í Búlgaríu er
næstum alt landið með Rússum
(pro-Russian). Síðan þýsk-rúss-
neski samningurinn var gerður,
hefir kommúnisminn vaxið mjög
mikið og yfirvöldin hika nú við
að bæla hann niður“.
Tína mætti til urmul af álíka
ummælum. En þetta nægir til að
sýna það svart á hvítu hvað vakir
fyrir Chamberlain—Daladier. Það
má aðeins til viðbótar minha á
ofsóknirnar í Frakklandi gegn
kommúnistum. Það eru sömu að-
ferðirnar og í Þýskalandi nazist-
anna. Og þannig er það í hverju
auðvaldsríki, alstaðar er baráttan
hert gegn róttækum sósíalistum
og kommúnistum. Ráðandi stéttir
þessara landa minnast ekki á bar-
áttu gegn fasistum og nazistum.
Af þessum staðreyndum er ofur-
skiljanlegt að sameinaðir herir
Bretlands og Frakklands hafa í
rúma 4 mánuði hjakkað í sömu
sporum framan við Sigfried-lín-
una þýsku. Digurmæli Chamber-
lains og Daladier um kollvörpun
og útþurkun Hitlerismans eru nú
orðin að athlægi um víða veröld.
Stór orð, litlir menn.
Þessar athyglisverðu staðreynd-
ir er holt að hafa hugfast og nota
sem áttavita í því blekkingaveðri
sem útvarpsnornir „þjóðstjórnar"
okkar galdra daglega 1 því skyni
að svifta alþýðu allri dómgreind
og skilningi á því hvað er að ger-
ast í okkar eigin landi, syo engum
vörnum verði við komið gegn
þeirri herferð, sem „þjóðstjórnar“-
klíkan hefir hafið á hendur al-
menningi.
Blaðið „Giornale d’Italia“ legg-
ur áherslu á að hernaðaraðgerðir
Sovétlýðveldanna gegn Finnlandi
séu fordæmdar af öllum heimin-
um. Segir blaðið: Slík almenn for-
dæming réttlætir þá von, að nú-
verandi deila í Evrópu breytist í
almenna krossferð gegn kommún-
ismanum. En til þess væri það
nauðsynlegt að England falli frá
því að eyðileggja nazistastjórnina
í Þýskalandi.... “
„Travail“ í Sviss bendir á að
þessi skrif og fjöldamörg önnur á-
líka bendi ótvírætt á hver sé til-
gangurinn með þeim brögðum, sem
ensk-frönsku auðmennirnir pg
finsku hernaðarsinnarnir hafi
beitt til að neyða Sovétríkin til að
grípa til vopna til að tryggja
varnaraðstöðu sína út á við.