Verkamaðurinn


Verkamaðurinn - 09.05.1958, Blaðsíða 3

Verkamaðurinn - 09.05.1958, Blaðsíða 3
Föstudaginn 9. maí 1958 VERKAMAÐURINN 3 LANDHELGI - SJÁLFSTÆÐI Svar við árás Sæmundar Kafli úr ræðu Rósbergs G. Snædal, rith., á úti- fundi verkalýðsfélaganna 1. maí siðastliðinn Eitt er það hagsmunamál, sem hæst ber þessa stundina, og snertir íslenzka alþýðu alla. í því máli getur enginn íslendingur verið hlutlaus, enda munu skoð- anir manna lítt eða ekki greindar varðandi það. En það er ekki nóg að hafa skoðun, og ekki nóg að vera einhuga, ef athafnir fylgja ekki eftir. Eg á hér við landhelgismálið, vemd grunnmiðanna og óskor- aðan rétt íslendinga til þessai'rar einu gullkistu og eina forðabúrs- ins, sem við eigum og hljótum að byggja okkar fjárhagsafkomu á, um ófyrirsjáanlega framtíð. Við höfum undanfarna daga og vikur fylgzt með gangi mála á hinni svokölluðu Genfarráð- stefnu, um fiskveiðirétt og land- helgi strandríkja. Sjaldan hygg eg að þjóðin hafi fylgzt öllu bet- ur með fréttum, en fréttunum þaðan. Þeirri ráðstefnu er nú lokið og án þess að afgerandi samþykktir væru gerðar, — án þess að stóru ríkin, „vinaþjóðir" okkar og „frændur“, sem svo oft er talað fjálglega um, vildu við- urkenna rétt okkar yfir land- grunninu. Engar þjóðir lögðust þó rækilegar gegn málstað okkar þar; eins og „verndarar“ okkar fyrr og síðar, Bretland og Banda ríkin. Bandaríkin launa okkur nú öll þægilegheit síðustu áratuga, með því að leggja til, að brezkir togarar, sem fram að þessu hafa skrapað landgrunnið rétt heim við bæjardyr okkar, og brotið á okkur lög seint og snemma, fái áfram að reka þá iðju sína óá- reittir, og Bretar heimta að floti Hennar hátignar verði sendur á íslandsmið til verndar ráninu, ef við dirfðumst að bjarga okkur frá svelti með stækkun land- helginnar. Sjaldan höfum við séð það glöggar, að enginn er annars bróðir í leik, og hve innantómt kjaftæði það er, að stórveldin, jafnvel þó þau séu „vestræn" og „vinsamleg“, styðji okkar málstað og haldi yfir okkur hlífi- skildi, bara af því að við erum fáir og smáir, en þau stór og sterk. Brezk stórblöð ræða nú hvað ákafast um það, jafnframt hótunum um að senda her á ís- landsmið, að beita sér fyrir sam- tökum þjóða í milli um það, að þær kaupi ekki fisk af íslending- um, ef hróflað verði við núver- andi landhelgislínu. Og þá er það ekki síður táknrænt og lærdóms- ríkt fyrir okkur, sem höfum, illu heilli, verið innlimaðir í hernað- arbandalag, sem nefnist Norður- Atlantshafsbandalagið', að ekki eitt einasta ríki innan þess vé- banda studdi málstað okkar á ráðstefnunni í Genf. — Þannig reyndist brdðurþelið í því banda- laginu. En þrátt fyrir þetta vorum við svo heppnir, að Genfarráðstefn- unni lauk án þess að „vinaríkin“ kæmu sér saman um hve langt ætti að ganga í því að setja okk- ur, og öðrum strandríkjum, stól- inn fyrir dyrnar. Þess vegna höfum við nú óbundnar hendur í þessu efni, og það er k'rafa okkar allra, að stjórnarvöldin bíði ekki frekari aðgerða af hálfu okkar „vina“ og „verndara", en ákveði sjálf hverja landhelgi ísland óskar að hafa í náinni framtíð. Réttur okkar til slíkra aðgerða verður ekki véfengdur, og brýtur ekki í bága við nein boð né bönn. Við höfum hér öll rök með okk- ur, og það er okkur brýn lífs- nauðsyn að friða landgrunnið. Við vinnum að því að auka til stórra muna okkar skipastól, og vitum, að þrátt fyrir hallarekstur útgerðarinnar nú, er verndun fiskimiðanna kringum landið eina ráðið til þess að við getum lifað hér mannsæmandi lífi. En um leið horfumst við í augu við þá sjálfsögðu staðreynd, að aðrar fiskiþjóðir, og ekki sízt þær, sem nú sækja feng sinn heim í hlað- varpann hjá okkur, auka einnig og margfalda sinn fiskveiðiflota á næstunni og senda á okkur. Þess vegna er það ekkert vafamál, að bítum við ekkert frá okkur í þessu tilliti, verðum við étnir upp fyrr en varir. Við trúum því og treystum, að fumlausar en ákveðnar aðgerðir ríkisstjórnar- innar í landhelgismálinu, leiði fljótt til siðferðilegs sigurs okkar. Ef við sláum ekki undan og lát- um engan bilbug á okkur finna, þá sigrum við í þessu máli með rökum og rétti, eins og við höfum margoft áður gert. Það er reynt hvað hægt er, að hræða okkur með brezkum her, en við vitum að það eru hótanir einar. Við vit- um að Hennar hátign Elísabet Georgsdóttir sendir ekki her sinn á íslandsmið til að vemda veiði- þjófa, til þess er réttur okkar of ótvíræður og siðferðileg aðstaða sterk. En það er löngum reynt að hræða þann sem hikar. Það voru skýlaus loforð núv. ríkisstjórnar, þegar hún tók við völdum, að landhelgin skyldi færð út, og því er það höfuðkrafa alþýðunnar, og allrar þjóðarinnar í dag, að staðið sé við þau fyrir- heit. Eins eru það og jafnframt kröf- ur okkar, að íslenzka þjóðin verði ekki ánetjuð neinum hags- muna- og hernaðarsamtökum stórveldanna í framtíðinni. Með slíkt höfum við ekkert að gera og viljum ekki hafa. Við þurfum ekki her eða hervernd, því að við förum ekki með báli og brandi að neinum. Okkar eina vopn og eina vernd, er söguleg tilvera okkar ótvíræður réttur til lands- ins og þess gæða, og sjálfstæði okkar, stutt þeim rökum, sem eru hverju vopni betri. Ef heim- urinn virðir ekki sjálfstæði okk- Iar, hlutleysi og óáreitni, þá virðir hann enn síður þau vopn og þær Rósberg G. Snædal. varnir, sem við kaupum okkur fyrir afsal landsréttinda. Það er grátbrosleg heimska, en jafnframt hættuleg heimskupör, þegar íslenzkir ráðamenn og ráð- herrar láta hafa sig til þess að sitja hverja hernaðarráðstefnuna eftir aðra með fulltrúum og her- foringjum herveldanna, þar á meðal nýlendukúgurum og styrj- aldarfrumkvöðlum. Hvað erum við að vilja þangað? Er ekki sæmra að líta sér nær? Eru ekki ærin verkefni heima fyrir, sem krefjast úrlausnar, og væri ekki sæmra að Alþingi og ríkisstjórn framkvæmdu það skýlausa loforð sitt, að losa landið við hernám og heræfingar, en taka þátt í múg- morða-spekúlatsjónum með fram andi þjóðum? Er ekki nær að vemda íslenzk börn í heimahög- um fyrir amerískum vítissprengj um, en kalla yfir sig flugvélar hlaðnar vetnissprengjum, sem þær þá og þegar geta gloprað niður í hausinn á okkur? ísland er aðili að samtökum Sameinuðu þjóðanna, og á þeim vettvangi eigum við að beita okkur, — beita okkur þar, sem hið minnsta en friðsamasta ríki veraldar, fyrir samningum milli herveldanna, blokkanna og bandalaganna, — og fyrir af- vopnun umfram allt. Það er lokatakmarkið og það eina tak- mark, sem sæmir menningu frjálsra þjóða. Þar getur ísland gegnt stóru hlutverki. ísland sigrar aldrei neinn með vopnum, en sögulegar forsendur fyrir frelsi okkar og tilverurétti, eru öllum vopnum áhrifaríkari, og þar verðum við ekki auðsóttir, ef við viljum og þorum að vera menn. Með heitri ósk um það, að ís- lenzk alþýða beri gæfu til að knýja valdamennina inn á heil- brigðari brautir í utanríkismál- um, en hingað til hafa verið gengnar, læt eg nú senn lokið máli mínu. Þið öll — og við öll, sem skip- um raðir verkalýðsfélaganna, höfum stóru og ábyrgðarmiklu hlutverki að gegna á næstunni, eins og hingað til, — og þess er hollt að minnast í dag. Ef við höldum vöku okkar fyrir sjálf- stæði og sjálfsákvörðunarrétti íslands í hverju máli, þá mun alltaf vel fara að lokum. (Framhald á 4. síðu.) Eg er ein í hópi þeirra, sem sóttu samkomu Sæmundar Jó- hannessonar á sunnudaginn var, er hann hélt hér í Nýja-Bíó, en mig setti hljóða, er hann leyfði sér að láta þau orð falla um miðla og þeirra starf, að það væri allt byggt á sjúklegum heila truflunum, sem lækna mætti með meðulum, sem sagt, að engir raunverulegir miðlar væru til, spíritisminn væri blekking og undirstaða hans mannlegir sjúk- dómar. Sæmundur varaði fólk ein- dregið við að sækja fundi miðla eða spíritista eða hafa nokkuð saman við þá að sælda. Þar væri um tóm svik og svindl að ræða, sem varast bæri. Á svona tal get eg, sem tel mig til spíritista, ekki hlustað, án þess að svara því nokkrum orð- um. Það, sem einum eða öðrum er af guðs náð gefið, tekur að vísu enginn frá þeim, og ásakanir eða árásir Sæmundar breyta engu um getu eða hæfileika einstakra manna, en samt er ekki hægt að láta þær sem vind um eyru þjóta, þar sem hér er um að ræða mann, sem telur sig trúaðan og veifar biblíunni framan í þá, sem hann hefur að áheyrendum og vitnar í or ðhennar. En er það ekki svo með biblíuna, að ýmis orð hennar megi skilja á fleiri en einn hátt og þar fylgi hver og einn þeim skýringum, sem hann telur réttastar. Eg er æði smeyk um, að Sæmundur sjái ekkert út fyrir biblíuna og haldi sig við eigin skýringar á orðum hennar. Eg hef sannanir fyrir margs konar lækningum, sem eg og aðrir hafa hlotið fyrir milligöngu miðla og einnig á fleiri háttu fengið að þreifa á sannleiksgildi þess, sem þeir hafa fram borið. Því tel eg það hina freklegustu móðgun við mig og aðra spíritista, þegar Sæmundur lýsir allt það blekkingar tómar, sem orsakist af heilatruflunum. Og allra helzt álít eg það illt og leið- inlegt, að maður, sem telur sig svo trúaðan og guðrækinn, sem Sæmundur gerir, skuli boða sína trú á þann hátt að ráðast á skoð- anir annarra og segja þær heimsku eina. Það er góðra manna siður að fullyrða sem minnst um það, sem þeir ekki geta sannað, og trúa að lokum því, sem sannast reynist. Það er ekki á valdi Sæmundar eða annarra að dæma alla miðla svikara eða sjúklinga og gera ómerka trú og traust spíritista á þeim. Það gefst oft betur að fara að öllu með gát en beita ekki of- forsi og fullyrðingum til að knýja fram eigin skoðanir og kenn- ingar. S. G. S. MÍR MÍR AÐALFUNDUR Akureyrardeildar MÍR verður í Ásgarði (Hafnarstr. 88) n. k. þriðjudag, 13. maí, kl. 8.30 síðd. DAGSKRÁ: Aðalfundarstörf. Erindi. Kvikmynd. STJÓRNIN. Eiginmaður minn og faðir okkar, HERMANN JAKOBSSON, sem lézt að Kristneshæli 2. maí sl., verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju laugardaginn 10. maí kl. 2 e. h. Guðrún Magnúsdóttir og böm. TILKYNNING um sölu og útflutning sjávarafurða. Samkvæmt lögum nr. 20 frá 13. apríl 1957, um sölu og útflutning sjávarafurða o. fl., má engar sjávarafurðir bjóða til sölu, selja eða flytja úr landi nema að fengnu leyfi Utflutningsnefndar sjávarafurða. Eftir 26. þ. m. ber að senda umsöknir um útflutnings- leyfi fyrir umræddum vörum til nefndarinnar að Klapp- arstíg 26. Sími nefndarinnar er 13432. Reykjavík, 25. apríl 1958. Útflutningsnefnd sjávarafurða. Frá Vafnsveifu Akureyrar Að gefnu tilefni tilkynnist, að vegna vatnsskorts er stranglega bannaður glugga- og gangstéttaþvottur með rennandi vatni frá vatnsæðum bæjarins. Sömuleiðis vökvun lóða og gatna. T'ilkynning þessi gildir þar til auglýst verður um afnám skömmtunarinnar. VATNSVEITUSTJÓRINN.

x

Verkamaðurinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Verkamaðurinn
https://timarit.is/publication/215

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.