Voröld - 01.02.1918, Qupperneq 3

Winnipeg, 1. Febrúar, 1918
VORÖLD
Bis. 3
Eins og fuglinn
villist.
Eftir
Jón G. Hjaltalín
Mótlætið hafði komið eins og
bitur gola inná vor hlýindi æsku
lífsins. Fanney var ung þegar
hún fylgdi föiiur sínum til hinn-
ar hinstu hvílu, og nú var móðir
hennar einnig dáin; hún hafði
séð kistuna síga hægt, hægt ofaní
gröfina og fundist sem eitthvaö
af hennar eigin holdi og blóði
væri að hverfa, til að koma aldrei
aftur.
Fanney var ein, óumræSilega
ein; dagarnir langir og hægfara.
Haukur, sem best hefði getað
4yft skýjum áhyggjanna frá
hjarta hennar fjarverandi, aust-
ur í Evrópu að fullnema sig í
læknisfræði.
Ragnar, bróðir hennar var
ungur lögmaður í félagi með
einum af eldri og betri lögmönn-
um borgarinnar sem Ásgeir hét.
Félagarnir urðu vinir; þannig
vildi til að Fanney og Ásgeir
kyntust.
Það var um vor eftir langan
og þreytandi vetur — Laufin
kvikuðu undan hægum blæum,
blómin teygðu útbreiddar krón-
urnar á móti hlýj um geislum sól-
arinnar. Fuglarnir hentust
grein af grein og sungu, ef til
vill um ást, ástina sem lifir ó-
endanlega þótt maður af manni
deyi.
Náttúran hafði varpað frá sér
drunga vetrarins, hún var björt
og hýr. Dreymandi langanir
barðust með tíbránni; dottandi
vonir vöknuðu viðflögr fiðrild-
anna. Alt var unaðsfult og örf-
andi. Fanney var þess greini-
lega vör þar sem hún gekk um
garðinn og andaði að sér þýðan
ilm vorsins. Þau fundu til þess
bæði.
“Þykir þér gaman að blóm-
um?” spurði Ásgeir.
“Mér þykir vænt um þau, það
er eins og alt það fegursta og
besta sé blómunum eiginlegt.
Stundum langar mig til að líkja
heiminum við garð og mönnun-
um við blóm—en svo finst mér
það vera að gera blómunum
rangt til.”
“En gáum nú vel að. Blómin
eru marglit og fögur, en aðlað-
andi og ilmandi til að hæna að
sér hunangsflugur. Rósin hún
er rjóð og freistandi, ef þú snert-
ir við stönglinum stingur hann
þig.”
“Eru iþá blómin kanske eins
eigingjorn, eins mislynd og
mennirnir ? t En sjáðu! Krókus
blómið er að fölna og hin blómin
rétt að springa út.—”
“Þannig er okkur einnig var-
ið. Þú ert eins og hin blómin,
eg eins og Krókusblómið föln-
andi. Mér var sáð fyr í garði
mannfélagsins.”
“Fölnandi? Hver veit hvort
okkar muni fölna fyr? Ein hélu-
nótt gæti deytt blómin sem eru
ung og viðkvæm.”
“Satt er það, og eins hitt að
sá reynir fyrst daginn sem rökk-
ursins bíður.’ Fanney þú hefir
kent mér að unna blómunum, þú
hefir kent mér---------”
Hann lauk ekki við setninguna
en horfði á Fanneyju; — Háa,
beinvaxna, lokkana Ijósu, augun
dimmbláu, mildu og ljúflegu, í-
mynd kvenlegrar feguröar.
Þau' höfðu staðnæmst fyrir
framan húsið, stórt og veglegt,
umkringt af grænkandi trjám
og öldóttum marglitum blómst-
uroeðum. Að innan var það
skrautlegt, hlýlegt og virtist
fullnægja öllum kröfum mann-
legra þæginda.
Það greip Fanneyju sem
snöggvast sterk löngun til að
geta kallað það sitt—sitt alt.
Án þin hlýt eg að ráfa í myrkr-
inu. Fanney! Fanney! Þú
dregur ekki tjöldin niður aftur?
Þannig var alvaran. Hún
hafði komið eins og blæju hefði
verið lyft, er birti auganu það
óhugsanlega, sem þó hafði virst
i aðsígi.
Fanney var á vegamótum —
henni fanst sem hún væri að
ferðast um gjótótta heiði í
blindandi þoku. Henni var ó-
mögulegt að snúa við, hún hafði
stigið einu, tveimur, mörgum
sporum of langt. Raddir sam-
viskunnar, raddir þess, að gera
rétt boðuðu Fanneyju að halda
áfram—áfram.
óaðskiljanlegt brot af hennar “Það er sárt Fanney, en | ast árásum þeirra óvina er sótt-1 þeim heilla í hjónabandinu, þótt
eigin sálarlifi. j mannúðinn krefst þess, og hvað um og sjúkdómum velda. í nokkuð semt væn.
óo-eðfeldar hmrsanir vöknuðu' > raun og veru er sælla en að framtíðinni verður það aðal hlut- Hjálmar hefir tekið mikinn
og samviskan virtist glotta i hjáipa og hjúkra þeim sem bágt verk læknanna aö kenna; meðul þ^tt og góðan í félaglífi fslend-
framúr afskektustu kýmum til-|eiga‘?” hverfa svo að segja úr sögunni, jnga, einkum bindindismálum og
1 “En Haukur; ef tir það sem við !uema f áeinar, tefndir’ ! Magsskap Unítara.
höfum reynt?” íækt verður logð við sottvarnir géra Rögnvaldur Pétursson
“Sú reynsla hefir sýnt okkur '()g þekkm a notkun þenra^varn-, var siðameistári; flutti hann
að lífið er ekki alt tilgangslaus ^af a er oiaðurinn a i ser folgm. fvrHflir vap.ðH oor árnaði húsráð-
Húsið í garðinum var orðið
hennar hús.En hvernig alt breyt-
ist. Það var ekkert sem kveikti
ást og unað, ekkert sem færði ró
og yndi, við það lengur. Jafn-
vel hlýleikinn var horfinn, og
lœgindin orðin að engu.
Og fleira var breytt—Smám-
saman hafði kyrðarblær færst
yfir heimilið. fjörið dvínað, létt-
íyndið gleymst. Þegar eftir
kveldverð settist Ásgeir við arin-
eldin og dottaði í mjúkum hæg-
indastólnum, eða las blöð og
bækur.
Fanneyju þ<Stti vænt um
breytinguna eiiThverra orsaka
vegna —Hún las einnig, eða
sat hugsi, og endurminning-
arnar komu ýmist glaðværar
og dansandi, eða hryggar og
dreymandi. Stundum ráfaði
hún um garðinn, nú orðið ein,
og staðnæmdist þá ávalt við
eitt blómsturbeðið; þar dvald-
ist henni lengi. Þaö var
blómið “hjartað blæðandi” sem
hreif hana til sín. Þá og þar
fremur en annarstaðar hugsaði
Fanney um liðna daga, um
Hauk-------og hennar eigin
hjarta blæddi.
veru hennar og benda nöprum,
hæðandi fingri á tilfinningarnar.
Svo komu raddirnar sömu og eitt
sinn áður. Raddir sem hvískruðu:
“ Ger það sem rétt er. ” Þeim
hafði Fanney hlýtt, en því leng-
ra sem hún fór, því afvegaleidd-
ari fanst henni hún vera.
Hafði hún misskilið þær ?
Fanneyju virtist svo nú. Samt!
höfðu þær hindrandi áhrif hve-!
nær sem hún vildi grípa tií fram-;
kvæmda, gera eitthvað til að ná
frið sálarinnar.
Fanney átti í stríði, ógnandi
stríði og fanst í raun og veru “ííf-
iö alt sem blóðrás og logandi und
sem læknast ekki fyr en á aldur-
tila stund.”
“ Það sem Guð hefir tengt
saman, mega ekki menn sundur-
skilja.” Þessi orð voru skráð j an(j|ega 0g líkamlega.
með loganai, svíðandi letn a
hjarta Fanneyjar. Þau höfðu
virst svo léttvæg og þýðingar-
laus fyrst er hún heyrði þau í
kirkjunni, en nú var sem stjörn-
urnar væru að reyna að rispa
þau á himininn — þegar áðrir
sváfu.
tilviljun. Hún hefir kent okkur
einlægni óeiningj arnrar ástar.
Eg kem aftur og þá------hlýr
koss rauf setninguna. (brot)
ty
Ihcilbvigói.
“Voröld” vill reyna að verða
að sem mestu liði fyrir alþýðu
manna.
Eitt af því sem öllum einstak-
lingum ríður á fremur en flestu
löðru er þekking á sjálfum sér að I
i því er heilbrigði snertir, bæði
yj
<3laóav stunöiv.
fyrstur ræðu og ámaði húsráð-
Framhald j endum heilla; hann afhenti þeim
j vandaðan stól frá gestum og
j kallaði síðan á hvern af öðrum
til ræðuhalds. Voru þar fluttar
12 tölur alls og var vel að orði
komist hjá mörgum, en fegurstu
I ræðuna flutti Ingibjörg Bjöms-
íslendingar eiga oft glaðar sojn, hjúkrunarkona.
stundir þar _sem þeir eru margii þ_ þ. porsteinsson, skáld, sendi
þeim hjónum kvæði, en Björn
samankomnir, en það ber einnig
við að einstakir landar vorir
njóti glaðra stunda meðal annara
þjóða. Þannig var það á mið-
vikudagskveldið 19. desember,
1917."
Sigrún Hallgrímsson, dóttir
Bærings Hallgrímssonar í Ar-
kaupmaður Pétursson flutti þeim
kvæðið; nokkurar vísur birtast
hér með.
Auk ræðanna skemtu gestirnir
og héimilisfólkið sér við spil fram
á nótt, en nesti höfðu menn haft
Lækningaaöferðir eru breyti-
legar, ekkb síður en annað, en
eðli manna er ávalt eins yfir
höfuð.
Svo má að orði kveða að hver
kynslóðin hafi sína sérstöku
læknigaaðferð að einhverju leyti
mestmegnis
gyle og konu hans var þá kvödd meö sér °?. matreiddu sjálfir,
með vinarþökkum og góðum vorl.1 nyjungar a þvi heimili,
gjöfum eftir tveggja ára kenns-
lu við skólann í Rosser í Mani-
toba.
Sigrún hélt jólatréssamkomu
þetta kveld; var þar samankom-
inn fjöldi fólks ungra og fullorð-
inn; samkvæmishúsið fagurlega
skreytt, skemtiskrá fjölbreytt og
því húsbændurnireru vanastir að
ganga þar fyrir beina. Hús
þeirra hjóna stendur opið hverj-
um sem að garði ber.
VÖKUSTAURAR.
____ bros á hverri vör. Ágóðinn af
húT laVlvæTvir í sambandi við ófullkomna þekk- j samkomunni, sem var allmikill j
sem enginn heyrði örvænting- ’:ngu- svo aS orSi komast aS j var varið til líknar hinu bág- j
Fanney spurði spurninga og j stendur það mestmegnis i
........................... mbar
Má svo að orði komast að ! var varið til líknar hinu
m var aö‘breyða 'dimm, 'drunga- j margar Læknisaðferðir hafi ver-j stadda fólki í Halifax, og gjörir
leg ský yfir daglega líf hennar. s og seujafnvel enn—-fremur það æfinlega gleðma fullkomnan 1
Fanney varð döpur, augun sljóf-
Það er algengt að einhver
læknir eöa vísindamaður hefir
notað einhverja ákveðna aðferð,
annaðhvort af tilviljun eða til-
Sendir með hugskeyti í dúfulíki
að.kveldi þess 19. jan. þ. á.
til Mr. og Mrs.
Hjálmars Gíslasonar.
gari og kinnarnar fölari.
Það má blása sápukúlur, en þær
springa þegar loftþyngslin verða
of mikil. Eins er með manmnn, j j.aun og hefir hún hepnast svo
þegar hugarangið veröur of mik- yel ag hann hefir fengiö trú á
íð, bryst það ut með akofum tar-; henni- Trúin hefir ieitt til frek-
um eða orðum. j ari hepni 0g aðrir læknar hafa
Fanney hafði barist-ein og íjreynt sömu aðferðina með góð-
hljóði við tilfinningar sínar og j um árangri. Þannig hefir það
hugsanir. En það varð henni verið að tröllatrúm hefir skapast
Tvö ár höfðu liðið. Haukur kom
heim. “Margt fer öðruvísi en
ætlað er.” Heimkomunni fylgdu
ekki bros og ánægja, heldur hið
gagnstæða. Þar sem hafði verið
ljós var skuggi, þar sem höfðu
verið bros, voru tár. Hauk lá
við að kasta steinum hugsana
sinna á Fanneyju, en það var
stundar tilfinning. Hann hafði
séð eitthvað svo dapurt og líð-
andi í augum hennar, að hann
átti crfitt með að áfella hana.
Það var eins og honum fyndist
þau hafa flægst í neti, sorgarneti
tilverunnar. Það net vildi
Haukur slíta.
Þau voru ein saman.
“Fanney, þú hlýtur að vera á-
nægð, er þu hefir alt sem þig
girnir,” hálf hvislaði Haukur.
“Ánægð! Eg sá í sumar fugl
flúga innum opinn glugga. Hann
hafði án efa vilst. Svo komst
hann ekki út aftur, en hentist
hvað eftir annað á glerið og und-
run sætti að litla höfuðið ekki
merðist í sundur.”
Heldur þú að hann hafi verið
ánægður með hlutskifti sitt?”
“Nei, hann hefir hlotið að
líða.”
“Gætu ekki menn vilst á
svipaðan hátt og fuglinn?”
“Varla.”
“Fuglinn sá ekki glerið, það
var litlaust og áþekt loftinu.
Stundum sjá mennirnir ekki ó-
gæfuna og það sem er rangt af
því það íklæðist gerfi hamingj-
unnar og þess sem rétt er. Sjá
það ekki fyr en þeir hafa flogið
inn um giuggan, vilst eins og
fuglinn.” Röddin var döpur, lík-
ust deyjandi ómum, djúpra,
sterkra undiralda.
um of, og braust út með afli þess
sem lengi hefir verið niðurbælt
og undirokað.
Ásgeir var veikur fyrir, hjarta
bilun hafði gert sín var á seinni
árum. Orð Fanneyjar, þegar
hún afklæddi instu tilfinningar
um tima á einhverju sérstöku
lyfi eða einhverri sérstakri lyfja
samsetningu. Hefir slíkt lyf
stundum verið notað svo að
segja alment við einhverjum sér-
st ökum sjúkdómi og þannig lit-
ið út sem það væri næstum brigð-
ult.
og hugsanir sinar fyrir honum, i
stungu sig eins og sárir náloddar Læknar hafa mælt meö þvi al-
inní hugsunarlífi hans. ment og notað það, og trúin á
það hefir aukist með án hverju.
Vmáttan varð einlægari, alt
og allir virtust ýta undir. Þau
sáust oftar, skoðuðu blómin sam-
an, óku á bifreið Ásgeirs um bæ-
inn, út um sveitir, laus við
ryk og svælu borgarinnar.
Fanneyju var það saklaus
skemtun, indæll draumur.Hon-
um alvarlegur en unaðsfullur
veruleiki.
Líf, fjör og skemtanir, það var
æskan sem kallaði. Samúð, bros
og léttlyndi; tilfinning hnig-
nandi ára krafðist þess. Sam-
verustundirnar voru báðum
ljúfar og tíminn leið.
En svo fór alvaran að gægjast
framundan skikkjulafi léttlyndi-
sins, verða sínálæg og áþreif-
anlegri uns hún stóð nakin fyrir
hugsjónum Fanneyjar.
“Þú hefir dregið upp tjöldin
Hann hafði ekki farið var
hluta af þeim breytingum sem á
Fanneyju hofðu orðið. Smátt
og smátt höfðu þau fjarlægst, en
Ásgeir gefið því lítinn gaum.
.Fskan er kenjótt. Stunduin
hafði honum fundist eitthvað ó-
notalegt, kalt og hryllandi í að-
sígi, en þetta var sem þrumu
hefði lostið á hoiöum degi.
Það hafði djúp áhrif—Fáum
dögum síðar fékk Ásgeir slag.
Forsjónin var mild, því dauðinn
veitti honum svefn, ró og frið;
þegar lifið hafnaði jafnvel litils
blunds.
Dagarnir líða. Stundum hratt
og örfandi, stundum hægt og
letjandi. í sorgum og gengi
tíminn hverfur og skilur eftir
örin lítil og stór.
Fanney átti en í stríði; það
var þvi likast sem sorgin hefði
gert hana að sínu barni. Dauði
Ásgeii's var eins og martröð á
samvisku hennar. Hún ásakaði
sig unx ónærgætni, um svik og
trygöleysi.
Haukur reyndi að ryðja burt
drunganum, hann reyndi að
vekja bjartsynina, glæða von-
irnar og örfa gleðina. En þrátt
fyrir alt var Fanney döpur, þung-
lynd og veikluleg. Hún aðeins
brosti daufu brosi, líkustu deyj*
andi kertaljósi.
en ella þegar henni er samfara
hluttekning í kjörum þeirra sem
líknar þarfnast.
Að samkomunni lokinni hóp-
uðust saman börnin sem Sigrún
hafði kent, gáfu henni undur-
fagra bi'jóstnál og fluttu henni
Upphaf þetta og endi
eg með dúfu sendi
þeirri’, er þú af hendi
Þorstein léztu við.
Hún er pósti hverjum betri
heim um kveld að þinu setri
flýgur hún á fimbulvetri
fóstri úr, með vængja klið.
ávarp það sem hér fylgir i is-
lenzkri þýðingu:
“Kæra ungfrú Hallgrímsson
Loksins hefir það sannast vís
índalega að lyfið hafði alls ekk-
t=rt lækningagildi við þeirri veiki
sem menn trúðu að það læknaði,
og algerlega hefir verið hætt við'
það.
Ástæðurnar fyrir því að mönn-
um batixar eða skánar þegar þeir
hafa tekið meðal i nokkurn tíma
enda þótt lyfið sé einskis virði í
sjálfu sér, eru margar og mis-
munandi. Fyrst og fremst er
það eðli tilveru vori'ar að standa
á móti veikindum, og reka þau af
höndum sér. Þessvegna er það
að flestir sjúkdómar réna eftir
nokkurn tíma hvort sem við þeim
eru tekin lyf eða ekki. Sumir
sjúkdómar eru þannig að þeir
standa yfir í ákveðiixn tíma og
batna síðar, annaðhvort smátt
og smátt eins og til dæmis tauga-
veiki, eða snögglega eins og
lungnabólga. Slíkir sjúkdómar
batna oftast meðalalaust og er
bótinn frenxur undir öðru en lyfj-
um korninn. En hafi sá sjúki
Við börnin í skólanum okkar
höfum heyrt það okkur til mik-
illar sorgar að þú sqi't að fara
frá okkur.
Þau tæpu tvö ár, sem þú hefir
verið hjá okkur hefir þú reynt að.
gera okkur skólavistina skemti-
lega og aðlaðandi. Þín stöðuga
nærgætni og þolinmæði hefir á-
valt verið sem band virðingar
og vináttu og okkur finst sem við
getum ekki kvatt þig án þess að
sýna þér það í einhverju að við
minnumst þín og virðum þig.
Við biöjum þig aö þiggja þessa
litlu gjöf, og máttu vera viss um
að henni fylgja einlægar vina
hugsanir og hinar beztu óskir
um hamingjusama framtíð. Við
vonum að hún megi stöku sinn-
um verða til þess að minna þig á
þær ánægjustundir sem þú áttir
með okkur í skólanum.”
Skólabörnin í Rosser skóla
Þetta fallega ávarp frá börn-
unurn sýnir það glögglega hvers
álits og hverrar vináttu Sigrún
Hallgrímsson hefir átt að fagna
sem kennari og það er vist að
hún les oft þetta ávarp saklausu
barnanna með sælli minningu um
glaðar stundir frá samverutím-
unum með þeim.
“Hér sé guð!” við hjónin strax
hún segir
höfuð sitt til gesta þinna beygir
Opnaðu nú Hjálmar! (annars
þegir
II.
Það var mannkvæmt hjá þeim
Hjálmari Gíslasyni og konu hans
laugardaginn 19. þ.m. Um fjör-
utíu manns söfnuðust saman >
“Faniiey, eg hefi ásakað þig í
huga mínum, það var svo mai^t
frá lönguliðnunx dögurr, þv rkilur _ ' Árin liðu eitt af öðru og tim-
__En eg finn nú að menn geta; inn græðir öll sár. Það liðna
afvega leiðst, jafnvel eins ogísveipast þoku sem þykknar og
fuglinn.” j þykknar þangað til að lokum
‘Lífið er eins og tafþþað þarfn-
ast æfingar og þekkingar að leika
peðum atvika og orsaka rétt. Sá
sem minst þekkir til gang leiks-
ins verður hæglegast mát.”
“Þér finst þá að kringumstæð-
ur geti yfirbugað mann? Æ,
Haukur, en það sem eitt sinn er
gert verður ekki aftur tekið. flt
eða gott, það stendur óafmáan-
legt. Við verðum að gleyma—”
“Nei, Fanney, það sem búið er
að ná i'ótum í hjai’tanu verður
ekki upprætt. Við erum það sem
við vorum.”
Með þeim orðum skildu þau.
endurminningarnar hverfa inn á
land gleymskunnar.
verið að neyta meðala þegar Unítara kirkjxinni klukkan átta
■ ----- - - • 1 að kveldmu, bæði karlar og kon-
ur, og fói’ allur hópurinn noi'ður
til Elmæood og staðnæmdist ekki
fyr en komið var heim að húsinu
506 á Newton Ave. Þar var
ekki barið að dyrum, heldur
ruðst imx í einni fylkingu og tek-
in húsráð af jþeim er fyrir voru.
f þessum hópi voru vinir þeirra
hjóna úr ýmsum flokkum og var
heimsóknin til þess gerð að árna
batinn hófst þá skapar það trúna
á því meðali, og því er þakkaður
batinn.
Það að læknirinn sjálfur sé
sannfærður um gildi og verkanir
þess lyfs sem hann veitir hefir
afarmiklá þýðingu, og þá hitt
ekki síður að hinn sjúki hafi
sterka trú á lyfið og óbilandi
traust á íækninum.
Mennii'nir eru ekki eins og
dauðir hlutir; hver einstaklingur j
hefir sín sérstök einkenni og sitt
sérstaka eðli, og eftir því vei’ður
læknirinn að haga sér. Það get-
ur átt við einn sem ekki á við
annan, jafnvel þótt samskonar
Sárustu stingirnir smá hurfa Ieild gangi .aS báSum' imS eru
úr huga Fanneyjar. Aðrar hugs-,, ^ki emixngis Visindabækur sem
anir, ný verkefni, nýjar vonir [j^kmrmn þarf að lesa og læra;
ruddu bui’tu hugsununum gömlu þ ^ f og gkiliíþær bækur slm
og þungbæru. Augun urðu skær- * ó-a n°f; Ja f/f
óður minn) og veittu dúfu grið.
Eld úr íslands hlóðum,
æfintýr úr Ijóðum,
gull úr gömlum sjóðum
gef oss Hjálmar minn.
Vísnasöngvinn, söguhagur,
seg oss meðan ljómar dagur
látlaus orð, þars andi fagur
eins og strýkur hrukku’ af
kinn.
Hér er þögn svo skelfing dauða-
dofin
dapurleikans gremju þrædd og
ofin.
Hljóð þau ein, er hjálmur nýr er
klofinn
—húss er fallin stoð á gólfið inn.
Forðum Auðunn unni
öllum hjartans grunni
íslands Urðarbrunni
út þá fór í lönd.—
Konungar ei kunna’ að snúa
kotsjólanum eðlistrúa,
sem að hafið heim vill brúa
hverri’ af dvalarströnd.----
Heill og frjáls í hugsun, þögn og
máli,
hervæddur úr ramm-íslenzku
stáli.
Gísla hægð og hyggin svör frá
Njáli
hugðar-nornir skópu’ í þína önd.
Otsýn vors og yndi
æSkulands frá tindi
hugir heilir bindi
hér vort samfélag
Gæfa’ er það, er “glaðar
stundir”
góðra manna skapa fundir.—
Áraryk á ýmsar lundir
eyðist fyrir nýjum bi'ag.—
Þó er aðeins eitt sem gildi hefur:
íslenzk jörð, sem börn að hjarta
vefur.
Hjón, þá ósk, minn hugur ykkur
, „ gefur:
hennar faðmur geymi ykkar dag.
>• þ- >•
“Já, farið frá augum, en situr
i sinni, það sækja á mig nagandi
hugsanir inni.”
Fanney sá Hauk sjaldan, en
hugsaði um hann því oftar. Hún
reyndi að varpa honum úr huga
sér, hún reyndi að gleyma. En
ósjálfrátt var Haukur efst og
ari, roði færðist í kinnai’nar; f jör- h.
ið lifnaði. Fanney varð aftur hýr V
og kát í bragði.
Ást og ylur bjartsýninnar
hafði smá lífgað það sem frost
örvæntinganna hafði nær því
deytt.
Eitt sinn er þau sátu ein í
kveldkyrðinni, greip Haukur
hendi Fanneyjar, þrýsti hana
viðkvæmnislega og sagði:
“Við erum að skilja um stund.
Mér hefir boðist herlæknisstaöa
á Frakklandi þar sem þúsundir
liða og hveljast fyrir hugsjónir,
sem þeir telja sér dýrmætari en
jafnvel lífið sjálft.
kvarðað að fara.”
‘Það er sárt Haukur að skilja.’
sem skygðu sólina frá lífi mínu. fyrst í huga Fanneyjar, eins og hálf andvarpaði í',anney.
eru lifandi og heita manneðli
æði heildarinnar og þó sérstak-
ega einstaklingsins.
Sumir telja það illa viðeigandi
að tala skýrt og gi'einilega um
þessi efni við alþýðu manna;
telja það sjálfsagt að halda nok-
kurskonar vanþekkingar helgi
yfir öllu er að lækningum lýtur,
rétt eins og kaþólska kirkjan
gerir með kennin»ar ritningar-
innar. En þetta er misskilning-
ur. Aðalköllun læknanna fram-
vegis verður ekki sú að nema |
burt sjúkdóma, heldur að koma
í veg fyrir þá, og það verður ein-
ungis gert með því að fræða fólk-
Eg hefi á- ig alment um alt það er að heil
sufx’æði lýtur; kenna þvi að nota
mótstöðuafl líkama síns ag sálar
sinnar ekki síður, til þess að verj-
Tflpja avíó
Nýtt ár, þú signandi sól
svífandi, máttuga hjól,
Nýtt ár, þú alveldis gjöf
alda um tímanna höf.
Nýtt ár, þú ljóskrýnda lind
lífgjafans heilaga mynd.
Nýtt ár, kom brosandi blítt
bendandi, vekjandi, hlýtt.
Nýtt ár með kærleikans klið
kenning um eining og frið.
Nýtt ár, með hjúkrandi hönd
hagsæld um flæði og lönd.
Nýtt ár, í aldanna þráð
alveldis sólrúnum skráð.
Nýtt ár, með sigur og sátt,
samtök og gróandi mátt.
Nýtt ár, legg blóm þín á braut
blessun í þjóðanna skaut.
M. Markússon