Voröld - 02.04.1918, Síða 3

Winnipeg, 2. Apríl, 1918.
VORÖLD
Bls. 3
HEIMSMYNDIN NYJA
Eftir Ágúst H. Bjarnason
Um uppruna og þróun lifsins
Stálharka tíöarfarsijis blasir
við veðurglöggu auga frá hei'S-
ríkjunni. yfir endalausum jötun-
heimi þessa fimbulvetrar. Viku-
hláka mundi þurfa til bræðslunn-
ar. Og þó ekki von um sauSsnöp
nema á hávöSum. — En engin
merki sjást á himni um sólbráS
né þey. Og engir bataboðar
eygjast i hillingum draumanna.
Einhver rödd kemur innan úr
hugskoti mínu, sem mælir á
þessa leiS:
“Pví styttirðu ekki litla ber-
fætta vesalingnum aldur, hungr-
uðum og athvarfslausum aum-
ingja, sem jörðin er búin að
byggja út og linkind lífsins búin
aS steingleyma ?—Eitt högg með
stafnum, og þá var hún aldauSa”
Mér flaug þessi hugsun í hug,
meSan hún skalf á beinunum
fyrir fótum mínum, aS veita
henni “náSarhöggið”. Hún var
ef til vill aS biðja mig þeirrar
ásjár.
En þá varS mér litiö upp til
hnjúkanna. Þar átti rennings-
skriöiS upptök sin og var því líkt
sem fram af þeim kembdi úfnar
hærur. Þar áttu rjúpurnar
langaföstu sína í snjábælunum.
I>eim var nú búinn fellir á jarS-
leysunni.
Eg gat ekki hjálpað þeim.
Músinni var ekki vandara um
en rjúpunni.
Og lengra burt, bak viS hnjúk-
ana, sem gnæf ðu viS himin, krok-
uðji hreindýrin sig undir gjá-
veggjum og skaflahengjum. Þau
komu á miSri langaföstu ofan í
bygö, sóttu í krafstrana vis heiS-
arkotin, þar sem sauSféð hafsi
veriS mokaS niður og var gengið
frá rótnöguðum lyngþúfum. Og
þessar hrjónur börðu hreindýrin
niður i svarta mold, meö brotn-
um og blóöugum klaufum.
Nú voru hreindýrin orSin uppi-
skroppa. — Alt saman hjálpar-
laust og örbjarga, þaö sem nátt-
úran setur á útiganginn.
Og önnur rödd kemur innan úr
einrúmi mínu, sem mælir á þessa
leiS:
“Þú aS hjálpa músinni—svei!
þú getur þá, vænta eg, hjálpaö
sjálfprn þér og þínum yfir til
næsta dags?”
“Nú ert þú á helvegi. Á
morgun ^eröur þú, fslendingur,
á heljarþremi. Eg sé dómsorSiS
skráð í skýjunum. ÞaS leiftrar
og glóir logaletraS báðu megin
vis sólina.
—Hrafn kemur sunnan og
flýgur undan gjóstinum. Hann
krunkar ekki. en 1>ó heyrist til
hans. Það er tómhljóö í gogg-
inum.
Hann stefnir á svarðhraukinn.
Og steinsnari frá honum steypir
fjaSrasvartur áér niöur á fönn-
ina, eins og steinn félli. Margur
lýtur aS litlu. Eg veit, hvaS
þú hremdir þarna á auSninni.
Æ, þú angstyggilega lifsbar-
átta.—
Snjótitlingur flýgur meS
snöggum vængjatökum, lyftir
sér ýmist eða hefur sig á fluginu.
Hann er kátur vonum framar og
stefnir beint á kaupstaöinn; hann
veit þar af mjölsáöi og brauð-
molum í skjólinu milli búöanna.
Þetta er danskur matur aö
vísu.
En þú ert ekki vaxinn upp úr
sambandinu vis Dani.
Og þó ertu sjálfstæðisfugl —
í raun og veru — elskastur allra
fugla að landinu — íslenzkastur
allra fugla og fjarstur þeirri
hugsun aS flýja landiö, sveitina
þína, móöurmoldina, sem nú virö-
ist vera köfnuö í snjó.
Sólin gengur undir snæfjöll
Köldu-Kinnar.
Mjöllin snýst í náhvítu upp úr
bálhvítunni.
FrostiS harönar og renningur-
inri hækkar.. Engin hætta er nú
á því, aö myglublettum slái á
kosningavizkuna til næsta dags.
Hún getur borðað frosiö slátur í
fyrramáliö og stækan hákarl.
Það er þjóSlegur matur.
Hugurinn hvarflar víða—fram
í ókomna tímann, og aftur á bak
inn í land endurminninganna.
Hann ryfjar jafnvel upp fyrir
sér þá atburði, sem kunnir eru
aðeins af frásögn.
Laugardaginn fyrir páska 1859
var faöir minn (unglingur þá í
vinnumensku) við fjárskurS.
Sá vetur er ýmist kallaSur “sum-
arpáskaveturinn,” “skuröarvet-
ur” eSa “blóSvetur.”
Þá voru hýbýli manna og dýra
í kafi og langatöng Dauöans
krept fyrir hvers manns dyrum;
heylausar sveitirnar, kaupstaö-
imir matvörulausir.
Þá var um aö kjósa: hnif-
skuröinn eöa horfellinn.
Nú á aö kjósa til alþingis; á
morgun verSur kosiö og barist
um þá menn, sem—sem eru í boði
Sólin er horfin fyrir löngu.
Geislar hennar eru þurkaðir
burt af fjallahnúkunum. Kín-
verskur skýjamúr er yfir öllu ís-
hafinu — austan klakkabakki,
sem stormurinn drílar upp í
hvassar totur.
Kosningadagurinn v e r S u r
hvass, og sólinni mun verða
stefnt til óhelgi næsta dag.
Hún skín enn þá uppi í rjáfri
veðráttunnar—verpur vígroöa á
skýin.
Skyldi vera eldur uppi í suö-
vestrinu ?
Eða er þetta benrögn í skýjun-
um, sem boSar ný FróSárundur,
nýjan Brjánsbardaga?
Morgundagurinn leysir úr
þeirri spurningu.
(Eimreiðin)
jfaríó aó öcerni
Hleömonö’e.
Leiötogi frjálslynda flokksins
segir aö Redmond hafi gefiö
Canada fordæmi meS því
að leggja niður inn-
byrðis deilur
Ottawa, 15. marz. Eitt at-
riöiö til þess að halda þjóö vorri
hátt i virðing og áliti er þaö aö
strengja þess heit aö vér skulum
hugsa um “Canada fyrst, Canada
síðast, og Canada altaf,” sagði
Sir. Wilfrid Laurier, leiStogi and-
stæöingaflokksins í ræöu sem
hann hélt á írskri samkomu í gær-
kveldi. LeiStogi frjálslynda
flokksins ryfjaöi upp írsku mál-
in og hélt því fram aö John Red-
mond hefði fetaS í fótspor Dani-
els O’Connell’s og Parnell’s og
héfði honum jafnvel auðnast það
1914 að fá lög samþykt á Bret-
landi sem O’Connell og Parneil
heföu barist fyrir. Lögunum
var «samt ekki framfylgt.
Þeim var ekki framfylgt sök-
um þess aS nokkrir menn hótuðu
þvi aö hefja borgarastríð og
huldu þá hótun í dularklæðum
þjóSrækninnar. Þá kom stríðiö,
og þess ber að geta John Red-
mond til dýröar aS þegar hann
sá hættuna nálgast þá bað hann
írsku þjóðina að leggja niSur all-
ar kröfur um tíma.
Eg tala um John Redmond
og írsku málin vegna þess aö hér
er um lexíu að ræöa fyrir oss
Canadabúa.
Canadiska sambandiö er ekki
í neinni hættu. Þaö er stöðugt
og verður varanlegt. Ský geta
risiS á himni, og afturfaraspor
geta átt sér stað, en ljós frelsis-
ins er hér eilíft og þaö vinnur
sigur um síðir.
Eg ætlast ekki til þess að neinn
Canadabúi gleymi forfeðrum
sínum eða móðurlandi sínu. Eg
vildi ekki þótt eg gæt'i, gleymt
landi forfeöra minna, minu kæra
gamla Frakklandi.
Eg er nú maöur hniginn á efra
aldur og hönd tímans hefir fariö
héluhöndum um höfuö mér, en á
meðan eg bar gæfu til þess aS
stjórna þessu landi, reyndi eg á-
valt aö halda Canada saman og
gera þjóöina einhuga.”
Þýtt úr Telegram.
Vér höfum nú í því sem á und-
an er farið, verið að kynna oss
tilgátur þær, sem vísindin nú á
síöari tímum hafa gert sér um
uppruna og þróun efnisins. En
nú er komiS að næsta viðfangs-
efninu, hvaða hugmyndir menn
hafi gert sér um uppruna og bró-
un hinna lifandi vera hér á jörðu.
Og er þá réttast aö byrja á því
aö kynna sér tilgátur þær, sem
menn hafa gert sér um uppruna
lífsins.
a) Um uppruna lífsins
Mörgum kann nú aö virðast
svo sem spurning þessi sé bæði
fífldjörf og óþörf. Hefir oss
ekki veriö kent það, að guð hafi í
öndverðu skapaS hinar mismun-
andi tegundir jurta og dýra, að
hann hafi myndað manninn úr
leir jarðarinnar og blásið lífs-
anda í nasir honum? Og meg-
um vér ekki láta oss nægja þetta?
—Það er efamál. því að þótt
menn trúi því, aS guS hafi skap-
| að manninn i sinni mynd, þá
verður þeim á engan hátt skilj-
anlegra fyrir þaö, hverniö þetta
hafi getað átt sér staö. Og auk
þess er þaö álitamál, hvort guöi
sé nokkur sæmd að þessu. Eins
og þaö er miklu meiri sænd fyrir
manninn, ef menn trúa því, að
hann í fyrstu hafi veriö dýr, en
sé nú orðinn að manni, heldur en
þó menn trúi því. aS hann sé fall-
in vera; eins er þaö guöi eða al-
verunni til miklu meiri vegsemd-
ar, hafi hann frá öndveröu getaö
búiö tilveruna svo úr gárði, að
alt þróaöist ]>ar á eölilegan hátt
hvað fram af öðru, heldur en þó
menn trúi því, að hann hafi skap-
aS manninn í sinni mynd úr leir
j aröarinnar.
En þá er hitt, hvort þessi
hnýsni sé ekki meS öllu óþörf og
hvort nokkuð sé unnið við þetta?
Því getur saga vísindanna bezt
svaraö. Og hún svarar því á þá
leiS, að jafnvel hinar fjarstæð-
ustií spurningar og hjákátlegustu
tilraunir hafi eftir því sem timar
liöu fram oröiö oss til svo ómet-
anlegs gagns, aS það veröi alls
ekki tölum talið. Á miööldum
voru menn svo heimskir aö trúa
því, að svonefndur vizkusteinn
væri til og þyrfti ekki annaö en
að finna hann eða búa hann til
til þess að öðlast alla heimsins
vizku; og gætu menn ekki búið
hann til, þá gætu menn þó reynt
aS búa til eitthvað annaö verð-
mætt, til dæmis gull! AuðvitaS
var hvortveggja þetta jafn ó-
mögulegt, en viti menn, upp úr
þessu bjástri varS þó efnafræðin
til, sú fræðigrein, sem er einna
lang máttugust og merkust
fræðigrein vorra tíma. ÞátrúSu
menn því, og að menn gætu búiö
til ódáinsdrykki, svonefnda lífs-
elexira. Auövitað gátu menn
ékki heldur þaö; en upp úr þess-
um tilraunum uröu þó til öll
læknislyf og lyfjafræði vorra
tima. Og á 18. öld trúSP menn
því, aö menn hefðu komist fyrir
upptök lífsins. Efagirni sú og
rannsóknir þær, sem af því leiddu
urðu til þess að menn eins og
Pasteur og Lister á 19. öldinni
JBeíónl
F-f þcir af seljendum Jóns Sig-
urðssonar- og Gullfoss-mynd-
anna, í Saskatchewan, sem eigi
hafa ennþá endursent þær mynd-
ir, sem þeir kynnu að hafa óseld-
ar, vildu senda mér þær sem
fyrst, þá gjörðu þeir mér greiða.
Þar að upplagið var mjög lítið,
er önnur þeirra mynda gengin til
þuröar hjá mér, og aðeins fáein
eintök eftir af hinni.
þorsteinn þ. þorsteinsson
732 McGee St., Winnipeg
fundu sóttkveikjurnar aS öllum
þeim helztu sóttum, er há mann-
kyninu, og bjuggu til sóttvarnir
gegn þeim. En meö þessu léttu
þeir ótrúlega böli og kvölum af
mannkyninu. Hver skyldi nú,
eftir hann er oröin þessa visari,
dirfast aö segja, að þetta og ann-
að þvi um líkt séu þarfleysu
spurningar, þegar þær að lokum
geta borið jafn-blessunarríkan
árangur ? Nei, — efagirnin og
vísindaiðjan veröa jafnan bless-
unarríkari en trúin, því aö þær
færa mönnum ekki einungis
hundraðfaldan, heldur og þús-
undfaldan ávöxt.
\
En hyggjum nú að tilgátum
þeim, er menn hafa gert sér um
uppruna lifsins. Lengi framan
af voru þær, eins og von var til,
æði barnalegar; en eftir því sem
vísindunum fór fram, uröu þær
æ betri og betri, og nú er svo
komið, aS menn vita, hvers þeir
eiga að spyrja, hvar leiðin er og
hvernig þeir eiga að haga til-
raunum sínum svo, að von sé að
lokum um fullan árangur og á-
kveðin svör.
Fyrstu og elztu tilgáturnar
beindust flestar hverjar í þá átt,
að lífið kviknaði svo að segja af
sjálfsdáðum í ýmsum ólifrænum
efnum, (generatio æquivoca)
ekki aldauða.
Þannig hugöi faöir heimspek-
innar, gríski spekingurinn Thales
að lífið væri í fyrstu til orðiö í
vatni eða i sjó, án þess þó að gera
sér frekari grein fyrir, hvernig
þetta varð. Og Aristótelis hélt
þeirri furðulegu staðhæfingu
fram, aö líf gæti kviknað á þurr-
um hlutum, er þeir urðu rakir,
og eins i rökum efnum, er þau
þornuðu. Þó urðu menn að kom-
ast fram á miöaldir til þess að
heyra enn furöulegri staðhæf-
ingar. Van Helmont, sem var
uppi á 16. öld, hélt þvi t.d. fram,
að mýs gætu orðið til í óhreinum
fötum, ef aðeins væri lagöur með
þeim ostbiti og nokkur kom af
hveiti! Og italskur maSur, Bu-
onanni, hélt því fram, að hann
hefði fundiö orma í viSarbút, er
rekiö hefði af sjó, en þeir hefðu
oröiS aö fiSrildum, og það sem
var enn fáránlegra, fiðrildin
hefðu aö síðustu orðið aö fuglum!
—En þaö var líka ítali, aS nafni
Redi, sem fyrstur manna ávann
sér þaS hrós, að gera raunveru-
legar tilraunir um þetta og færa
sönnur á, að alt sem lifs væri
kæmi úr eggi (omne vivum ex
ovo). Hann sýndi fyrstur manna,
fram áj>að, að maðkar kviknuöu
ekki af sjálfsdáöum i morknu
keti, eins og menn til þessa höfðu
haldiö. Sannaði hann þetta á
þann hátt, aö hann lét úldið ket í
munnvíða flösku og batt svo
þétta siu fyrir. Lyktin streymdi
út um siuna og hændi maSkaflug-
urnar aö sér. En þær verptu
eggjum sínum ofan á síuna og
úr þeim urðu maökarnir til. Og
annar ftali, að nafni Valisneri,
sannaSi á likan hátt, að ormar i
ávöxtum yrSu til með líku móti.
Svo þá var girt fyrir þann hleypi-
dóm.
En hleypidómarnir eru lífseig-
ir, og þegar að búiS var að búa til
smásjána, í lok 17. aldar, þá
hleypti það nýju lífi i trú manna
á sjálfkveikju lífsins. Þarna úði
cg grúsi af smáverum í smásjánni
sem menn höföu ekki haft hug-
mynd um áður; og þaS var eins
og þær kviknuöu alveg af sjálfs-
dáðum á hinum og þessum hlut-
um, t.d. hálmi og heyi, ef loft,
vatn eða annaö því um líkt komst
að því og náði að leika eða strey-
ma um það. Um þetta varS
mikil senna, er stóS framt að því
hálfa öld eöa lengur. Enskur
prestur, að nafni Needham tók
rotnandi efni og kom þeim í ílát
og setti þau síöan í glóöheita
ösku til þess aö deyöa smáverur
þær, sem í þvi væru; en samt
sem áður komu síðar ýmsar
smáverur í ljós í því, sem menn
höfSu ekki séS þar í fyrstu. Þetta
varð nú til þess, að prestur þessi
og hinn frægi franski náttúru-
fræðingur Buffon 1707,-88, komu
fram með þá kenningu, aö til
væri sérstakur kraftur i náttúr-
unni, sem kveikti líf, og þess
vegna bæri að nefna lífskraft.
Allar lifandi verur, sagSi Buffon
væru orönar til úr svo og svo
mörgum lífeindum; þegar líkam-
irnir leystust í sundur,yrðu þær
aftur frjálsar og tækju þegar til
óspiltra mála með þvi aö tengjast
aftur og framleiöa þessar smá-
verur, er sæjust í smásjánni, svo
og aSrar stærri lífsverur.
Sumum var nú ekki grun-
laust um, aö tilraunum Need-
ham’s væri að einhverju leyti á-
fátt. En þó varö enginn til að
sýna það og sanna nema hinn
italski ábóti Spallanzani, 1729-90
er geröi sömu dásamlegu tilraun-
irnar og Pasteur löngu síöár.
Hann hugði, að tilraunum Need-
ham’s hefði verið áfátt í tvennu,
eínmitt því sama og Pasteur
benti á einni öld síðar i tilraun-
um mótstöðumanna sinna, í því
að efniS heföi ekki verið nógu
dauðhreinsað með upphituninni,
og í þvi, aS sjöar hefðu komist
að því nýjar smáverur meS loft-
inu utan aS, enda hafði Needham
að eins lokað ílátum sínum með
korktöppum. En nú lét Spall-
anzani lóða aftur ílát sín og glóð-
hita þau svo i heila klukkustund,
að ekki var að búast viö, að
nokkur skepna gæti haldiö lífi
í þeim. enda sýndi þaö sig, jægar
ilátin voru opnuð, aö ekkert líf
hafsi í þeim kviknaS. En Need-
ham svaraSi þessu á þá leið, að
hin langa suöa hefði ónýtt lífs-
kraftinn!
Um þetta reit Votaire 1769,
tók máli Spallanzani, en dró
derkinn sundur i háði, sem
hafsi þózt geta búið til ála úr
morknu keti! Telur Voltaire
það næsta undarlegt, að menn
skuli geta hafnað því, aö guð
geti skapað menn, úr því þeir
þykist sjálfir hafa máttinn til
að skapa ála!
En ekki gat þó Voltaire með
allri fyndni sinni rétt hluta
Spallanzani’s, né vakið menn til
að sinna hinum ágætu tilraunum
hans, og svo stóð þetta óútkljás
framt að því heila öld eða fram
undir 1860.
ÁriS 1858 sendi franskur mað-
ur, aö nafni Pouchet, vísindafél-
aginu franska ritgerð þess efnis
að honum meS því að beita hin-
mu mestu varúöarreglum hefði
tekist aS framleiöa smáverur í
næringarvökva meS því aö eins
aö láta leika um hann hreint súr-
efni, alveg ómengað að; öllum
lífsfrjóum, svo aS loku væri fyrir
það skotiS, að þau hefSu getað
borist aS næringarvökvanum úr
loftinu. ?
Þetta vakti almenna athygli
manna og gaf meöal annars Past-
eur (1822-95) tilefni til aðdáan-
legra rannsókna, sem hann hélt
áfram í samfleytt fjögur ár og
allar miöuðu að því aö sýna það
og sanna á alveg órækan hátt, aS
líf gæti ekki kviknaö þannig al-
veg af sjálfsdáðum án þess aö
nokkur lifsfrjó væru til staöar.
Beitti hann til þessa mörgum og
mjög nákvæmum rannsóknarað-
feröum. Sýndi hann fyrst og
fremst fram á, aö einhverskonar
smáverur kviknuðu jafnan í slík-
um næringarefnum. -Því næst
sýndi hann fram á, að ef loftiö
væri artnaöhvort dauöhreinsað
meö því aö glóðhita það nógu
lengi eSa aöeins síaði nógu ná-
kvæmlega meS baðmull eða á
annan hátt, kviknuðu engin smá-
kvikindi í næringarefnunum. Þá
sýndi hann og fram á það, að
hreint fjallaloft væri því nær
gersneytt öllum lífsfrjóum, en
aftur á móti væri venjulegt bæja-
loft, einkum í stórborgum, fult
af þeim. Og loks sýndi hann
fram á þaS meS órækum tilraun- .
um, aö næringarefni gætu haldist
hrein og alveg ómenguð af öllum
lífsverum árum saman, ef engin
lífsfrjó bærust aS þeim frá um-
hverfinu. Að endingu sýndi
hann fram á, í hverju tilraunum
fyrirrennara sinna heföi veriS á-
fátt og hvaða tálgryfjur þeir
hefðu dottið í við rannsóknir
sínar. Þannig sýndi hann fram
á það skref fyrir skref og á alveg
órækan hátt, að líf gæti ekki
kviknað alt í einu og svo aö segja
af sjálfsdáöum, ef engin lífsfrjó
væru til staöar.
Og þessar rannsóknir Pasteurs
leiddu nú einnig af sér annaS,
sem í raun réttri var miklu mik-
ilsverðara. Því að meSan hann
var aS gera þær, fann hann sótt-
kveikjurnar aö ýmsum sjúkdóm-
um, smáverur ósýnilegar berum
augum, er leiddu af sér ákveöna
sjúkdóma, er þær bárust inn í
likama manna og dýra. Og enn-
fremur sýndi hann fram á, að
öll gerun stafaði einnig af öðrum
smáverum, sem nefndust gerlar.
Þetta varð nú til þess, aS þessar
sóttkveikju- og gerlarannsóknir
voru teknar upp um öll lönd, og
úr þessu varð heil ný fræSigrein,
svonefnd gerlafræSi (bakterio-
logi), er kendi mönnum ekki ein-
ungis, hvaða not þeir gætu haft
af ýmsum nytsömum og hollum
gerlum, heldur og, hvaöa mein
þeir gætu haft af hættulegum
sóttkveikjum og hvernig helzt
mætti verjast þeim. En upp af
því spruttu allar sóttvarnarráö-
stafanir nútimans; var það eink-
um Englendingurinn Lister, f.
1827, sem gerðist forgöngumað-
ur þeirra meö því aS nota karból-
sýru og önnur varnarlyf til þess
aö verjast sárafeber, igerðum og
allskonar drepi, er komið gæti i
opin sár. En fyrir þetta urðu
þessir tveir menn, Pasteur og
Lister, einhverjir mestu velgerSa
menn mannkynsins, ekki einung-
is með þvi aö, hlífa öldum og ó-
bornum við oft og einatt óbæri-
legum kvölum og fjörtjóni, held-
ur og með því aö opna vísindun-
um þá braut, er viröist ætla að
leiöa til þess, aS menn læri smám
saman að sigrast á öllum helztu
og verstu sóttkveikjusjúkdóm-
um mannkynsins. Og alt spratt
þetta af hinni aö því er virtist
fánýtu og fífldjörfu spurningu
um uppruna lífsiqs.
Nú þótti það sýnt með þessum
tilraunum Pasteur’s, aö líf gæti
ekki kviknaö af sjálfsdáöum hér
á jörSu. En hvernig var það þá
til orSið ? Gat þaS hafa borist
til jarSarinnar á einn eða annan
hátt ? Eða var það orSið til á
einhverju sérstöku þroskastigi*
hennar? Það yrði of langt mál
aö svara þessum spurningum að
þessu sinni; en því ítarlegar skal
þaS verða gert síSar.
(Iðunn.)
ALMANAKS PENNA OG
BLYANTS KLEMMA.
Ágæt klemma fyrir lyndar-
penna eða blýant, með mánaSar-
dögum. Kleman ver pennum og
blýöntum að týnast úr vasanum.
AuSvelt aS breyta mánaðanöfn-
um; vel tilbúin klemma með nik-
kelhúð, nett, hentug og falleg og
ódýr. Aöeins 15c; tvær fyrir
25c. Sent með pósti, og burðar-
gjald borgaö af oss. Segið hvort
klemma eigi aS vera fyrir penna
eSa blýant.
Verðbók með myndu maf alls-
konar smávegis og útsæði, send
ókeypis.
ALVIN SALES COMPANY
Dept. 24, P.O. Box 56, Winnipeg

i * nn ■■ ■■ ■■ ■■
CHICAGO ART CO.
543 Main Street, Cor. James St
Myndir teknar af vönduðustu
tegund.
Films og Plates framkallaöar
og myndir prentaðar.
Eigandi: FINNUR JONSSON