Voröld - 09.04.1918, Blaðsíða 3

Winnipeg, 9. apríl, 1918.
VORÖLD
Bls. 3
LIF, HUGUR, SAL.
Eftir Hermann Jónasson.
Eg hefi áöur sagt (Draumar,
bls. 161), að eg gæti eigi skiliö,
aö maðurinn lifði sem sjálfstæö
vera eftir dauöann, þótt eg veröi
að trúa því, þegar eg hugsa um
sálarlífið, hugskeyti, hugboð,
drauma og fleira; því aö viö þær
athuganir verður þaö þó enn ó-
skiljanlegra, að maöurinn sé eigi
sjálfstæð vera eftir dauðann, og
standi hér í lífi í meira eða minna
sambandi við andlegar verur dá-
inna manna. Og til þess aö geta
skilið sjálfan mig og reynt að
gera mig skiljanlegan fyrir öðr-
um, verð eg að hafa þessa skóö-
eða trú. Ályktanir mínar
un
verö eg því að byggja á henni að
meira eða minna leyti. En á-
lyktanir annara hljóta að verða
mismunandi eftir þeim áhrifum
er sögn mín hefir á þá.
Alt til þess er eg var á 15. ári
haföi eg að mestu mína barna-
trú. En eftir þaö fór hún á ring-
ulreið. Var eg þá oft i kyrþey í
allþungu trúargrufli til 18—19
ára aldurs. En þá hafði eg skap-
að mér þá trúarskoðun, sem eg
hefi að mestu haft óbreytta síð-
an, nema hvað ódauðleikatrúin
hefir styrkst fyrir athugun á
andlegu eðli mínu og annara.
Trúarskoðanir verð eg að álíta,
að séu jafnbreytilegar og menn-
irnir eru, þótt miljónir manna
játi hina sömu trú. Eins og
engir menn eru nákvæmlega eins,
er sennilegt, að hið sama gildi
um skoðanir manna, og þær séu
jafn mismunandi, þótt um sama
hlut eöa hugtak sé að ræða.
Samkvæmt ódauöleikatrúnni
hlýtur líf, í orðsins vanalegu
merkingu, og sál aö vera sitt
hvað. Lífið í líkama manna, dýra
fyrirsögn þessa kafla: “Líf, hug-
ur og sál”. Samt er eg óánægð-
ur með orðin, þótt eg finni eigi
önnur hagfeldari. Eg hefi þeg-
ar gert grein fyrir, hvað eg
meina með orðinu “líf”. Með
“sál” tákna eg hins vegar hina
andlegu og ódauðlegu veru, sem
álitið er aö búi í hverjum manni,
meðan lífið varir. Á hinn bog-
inn meina eg með “hugur” hið si-
starfandi afl, er lífskrafturinn
knýr fram í sifellu, bæði í vöku
og svefni, og eins og tengir sam-
an sál og likama. En eigi fæ eg
annað skilið en þessi kraftur eða
hugurinn sé margþættur, og sök-
um þess sé vitundin svo torveld
ráðgáta.
Skynfærum líkamans er tak-
markað rúm og starf þeirra er
bundið við liðandi stund. Frá
skynfærunum flytjast svo a-
hrifin til skynstöðva, er hugur-
inn virðist ráða yfir. Hann
geymir, mótar, ákveður og dæmir
áhrifin, og leiðir þau með orku-
streymi eða þá andlegri samkend
til sálarinnar. Ætla mætti að
hún hafi samstæð skynfæri lík-
amanum, nema hvað þau séu
andlegs eðlis og því svo erfið við-
fangs til rannsóknar.
Þó að skynfærin séu tengd við
hugstöðvarnar, viröast samt
störf þeirra vera bundin við
stundaráhrifin. Augað sér t.d.
ekki hlutinn, nema meðan hann
er fyrir því, en hugurinn getur
séð hann eftir mörg ár. hve fjar-
lægur sem hann er, eða þótt hann
sé liðinn undir lok. En það sem
leiðslan eða samkendin flytur til
sálarinnar verður hennar eign.
Hún mentast þvi og göfgast, ef
lífinu er rétt varið. Sennilegt
og jurta er svipaðs eðlis. Þar er og, aö sálin geti með orku-
á sér stað, í frumlunum, fæðing, ] streymi eða samkend oft hjálpað
dauða efnisins, virðist erfitt að
skilja annað en að líf í vanalegri
merkingu, hugur og sál séu sitt
hvað.
Eg get heldur eigi skilið ann-
að, en að það sé mjög algegnt,
að mönnum veitist kostur á að
finna, að þeir geti eigi skilið
sjálfa sig á annan hátt, en að þeir
séu fleirþættir. Ef þeir finna
það eigi, þá mun það fyrir athug-
unarleysi eða skort á glöggri
hugsun. Þrásinnis hefir mér
virzt eg verða þessa var, í mann-
eðlinu, bæði hjá mér og öðrum.
Eg get búist við, að sumir álíti,
aö þetta stafi frá dulargáfum.
Eigi vil eg bera á móti, að þær
eins og nú stendur séu sá leiðar-
steinn, er bendir einna glegst á
fleirskiftingu mannsins. En eg
verð að halda því fram, að eg
standi þar litlu framar en al-
menningur og langt að baki
mörgum. Eg er t.d. eigi skygn
eða fjarsýnn í vöku, heyri eigi
annarlegar heyrnir og verð eigi
var viö fyrirbrigði. Eg tel eigi
þótt slíkt geti borið við, því að
það getur talist til hins almenna.
Bygging mín og heilsa, bæði
andleg og líkamleg, fer að öllu
sem næst hinu almenna, nema að
líkindum heldur í hraustara lagi.
Aldrei hefi eg fengið óráð, og
verið vel hraustur gagnvart öll-
um skynvillum. Að sönnu veit
eg, að eg hefi verið berdreym-
inn fram yfir hið algenga. En
þar sem ábyggilegir draumar
stafa oft frá hugskeytum, þá er
sennilegt, að eg sé einnig í vöku
næmari fyrir þeim en alment
gerist. Þó álít eg að meiru ráði,
að eg fór, af hendingu, ungur að
hugsa um þetta efni, og hefi oft
fengið ástæðu til að vakna til um-
hugsunar um það. Eg vil þvi
reyna að lýsa þrískiftingu manns
ins eins og mér hefir virzt eg
finna hana næmast, þótt eg eigi
örðugt að koma orðum að því,
svo að skiljanlegt verði. En
bæði eg og .margir aðrir vita
dæmi til, að undir sömu atvikum
og ástæðum, sem eg var þá, eru
lik fyrirbrigði ekki óvanaleg.
Tíf og dauði án afláts, unz heildin
eða maðurinn, dýrið eða jurtin
deyr. Það, sem deyr, gengur
annaðhvort samstundis eða
smátt og smátt yfir í hina ólíf-
rænu náttúru. En svo getur það
aftur fyr eða síðar breyzt í efni,
sem heyri hinni lifandi náttúru
til, og bygt upp jurtir eða líkami
manna eðá dýra. Sú frumla eða
sá líkami, sem dauður var, getur
því aftur lifnaö í sömu mynd eða
annari. En þetta er eigi sjálf-
stætt líf. Þess vegna er líf
mannlíkamans í sjálfu sér eigi
meira virði en jurtarinnar að
öðru en því, að það er í þjónustu
sálarinnar. Væri því sálin dauð-
leg, hlyti líf mannsins að vera lít-
ilsvirði fyrir einstaklinginn.
Eins og áður er sagt, byggi eg
á því, að sálin lifi sjálfstæðu lífi
eftir dauðann. En þá kemur
önnur gátan, sem er litlu léttari
viðfangs. En hún er um skift-
ingu mannsins. Vér sjáum
mennina fæðast, lifa og deyja, en
svo dregst hulan yfir eins og
þoka. Með lífi á eg því við í fyrir-
sögn þessa kafla líkamslifið. Líf-
ið, sem vér finnum og skynjum.
Um allan heim á öllum öldum
hafa menn leitast við að komast
fyrir rætur sálarlífsins og reynt
að finna örugga tryggingu fyrir
hinu andlega ódauðlega lífi sál-
arinnar. Má það þó furðu gegna
að þessi leit skuli eigi hafa verið
enn víðtækari en átt hefir sér
stað fram til vorra tíma. En þá
er spurningin: Er vitundin ein-
þætt eða margþætt? Vér höf-
um orðin: vitund, undirvitund,
hugur, sál, andi og mörg önnur.
Virðist þetta benda til, að skoð-
anir séu mjög á reiki í þessu
efni. Enda er það eðlilegt, því
að margsinnis er svo erfitt að
skilja sig og aðra á annan hátt en
, að vitundin eða vitundarlífið sé
fléttað af mörgum þráðum.
Léttast væri að tala um það sem
einþætt, en eg get það eigi, því
að mér finst það svo gagnstætt
hinu rétta. Eg hefi því valið
huganum með það, er var gleymt
og grafið hjá honum. Og ef sál-
in hefir ótakmarkaðra rúm og
tíma en hugurinn, sem virðist
sennilegt, þá getur hún einnig
við sérstök atvik birt huganum
það, er hann gat eigi séð eða vit-
að á annan hátt, nema þá fyrir
utan að komandi leiðslu frá öðr-
um verum. Þetta nefnast for-
spár, fjarsýnir, skygni, fjar-
heyrnir, fyrirboðar, draumspeki
o.fl. Það er alþekt, að hugurinn
þreytist og þarf hvíldar, svefns
eða einhverrar örfunar. Enda
eru þá hugstöðvamar, eða fruml-
ur þeirra. að mestu útslitnar. En
öll líffæri eru háð hnignun og
dauða.
^Stundum virðist eins og sálin
eigi að ýmsu leyti litla samleið
með líkamanum. Að sönnu er
hann færi hennar, og viö hann er
hún meira eða minna bundin
meðan líf hans varir. En hve
náið eða víðtækt það samband er,
veit enginn, af því svo erfitt er
að skilja og rannsaka sálina. En
þegar gert er ráð fyrir því, að
sálin sé ódauðleg, getur hún eigi
elzt né þreyzt, og þarf þvi hvorki
svefn né hvild. Þótt sálin virð-
ist þreytast, lamast og henni
hnigna, þá er það eigi rétt, held-
ur eru það þau líffæri, er standa
í nánustu sambandi við hana, og
því helzt geta flutt oss boð eða
skynjanir frá henni.
Markmið tilverunnar hlýtur að
vera það, að auðga sálina að vizku
og göfgi. Þess betur, sem það
tekst hér í lifi, á þess hærra stig
kemst sálin, og áhrif hennar á
hugann fara eftir því. Og eftir
að hún skilur við líkamann i
dauðanum, verða áhrif hennar
einnig góð og farsæl, geti hún þá
beitt þeim hér á jörðunni. En
eigi hið gagnstæða sér stað, svo
að hið illa hafi yfirráðin, verða
áhrifin eftir því, bæði hér í lífi
og hinum megin.
Þegar sú ályktun er dregin,
að sjálfstætt líf eigi sér stað eftir
Sj úkdómsfyrirbrigði höfundar.
Það var tímanlega að vorlagi.
Var eg þá um 8þ^ árs. Eg hafði
veikst nokkuð skyndilega og lá
mjög þungt. Ekkert veit eg eða
man, hvaða veiki þetta var. Min-
nir að eg lægi um 2 vikur eöa vel
það.
Eg lá í herbergi, sem var í öðr-
um enda baðstofunnar. Þar
voru 2 rúm fyrir stafni. Fóst-
urforeldrar mínir sváfu í öðru
þeirra, en eg var einn í hinu.
Þann dag, er veikin komst á
hæst stig, mun mér eigi hafa ver-
ið hugað líf, einkum þó, er á
daginn leið. Eg sá það og heyrði
i öllu. Það heyrðist varla nema
hljóðskraf í hinni fólksmörgu
baðstofu, og eg skyldi ekkert í
því, hve daufir menn voru og al-
varlegir, þótt þeir teldu vist, að
eg ætti ekkert eftir, nema
hrökkva upp af. Mér virtist eins
og það gerði lítið til, á hvern veg
það félli. Nær engir komu til
mín nema systir mín, sem var
lengstum hjá mér. Hún var
fóstra mín, og móðursystir, og
kallaði eg hana systur mína.
Börnin sem ætíð hnöppuðust svo
kát í kringum mig, læddust nú
þögul og niðurlút um baðstofuna.
Stundum horfðu þau í áttina að
rúmi mínu, en þess á milli forð-
uðust þau að líta þangað. Það
var eins og líkhræðslan hefði
þegar gripið þau. Mig langaði
til að segja þeim að koma til mín
og vera óhræddum. En eg megn-
aði hvorki að tala til þeirra, né
gefa þeim bendingu.
Þannig leið kveldið. Allir
háttuðu nema fóstra mín. Hún
sat við rúm mitt. Nokkru síðar
leggur hún sig í rúm sitt. Vissi
hún vel, að hún yrði þess þegar
vör, hve lítið, sem á mér bærði.
Þetta vár á þeim tíma árs, sem
nótt var hálfbjört all-lengi fram-
eftir. Eg hafði verið altekinn,
og víst þjáðst mikið, en eftir því
man eg ekkert eða mjög óljóst.
En eftir því, sem leið á þennan
dag, minkuðu þrautirnar. Um
kveldið voru þær að mestu eða
öllu horfnar, nemá eg fann til ó-
segjanlega mikillar þreytu og
máttleysis. Tilfinningarnar
munu og hafa verið að mestu
lamaðar. En með því að allar
sárar þjáningar voru horfnar,
skildi eg ekkert í því, að eg hlyti
að deyja. Samt taldi eg það
víst. Eg hafði lesið það svo
berlega út úr öllum, og fann að
ástand mitt var óeðlilegt, og
gagnstætt því, sem eg haföi áður
þekt. Dauðinn hrygði mig þó
hvorki né gladdi. Mér var al-
gjörlega sama um hann. Eg var
svo jafn tilfinningarlaus fyrir
öllu.
En nú kemur smátt og smátt
sú breyting á, að mér virtust
iíkamspartarnir vera að leysast
sundur, og eins og allur líkaminn
vildi leysast upp og tvístrast út
í geiminn. Hörundið veitti þó
mótspyrnu. En mér virtist það
þó verða að láta svo undan, og
þenjast svo t, að eg fyndi til þess
Eg fann því glögglega til ummála
líkamans, og virtist mér eg
stækka svo, að eg varð eins og
gildur meðalmaður á vöxt. En
þó að hörundið setti líkamanum
takmörk, þá virtist mér engu
síður einhverja strauma leggja
frá mér upp í loftið, eins og eitt-
hvað hefði liðið á burtu. Þessir
str^umar slitnuðu þó eigi frá
líkamanum. Þeir voru fastir
við hann allan, og toguðu í hann
upp á við, en sterkari voru þeir
frá höfðinu og brjóstinu. En
eg fann þá leggja frá hverri
taug, eða hverjum depli, á yfir-
borði hörundsins. Eg lá að
mestu á bakinu. Hallaðist að eins
örlítið til vinstri handar, og var
þaö sú höndin, er framar var í
rúminu. Mér varð litið í áttina
eftir þessari straumleiðslu, er
vildi draga mig með sér. Sá eg
þá óljósa þokumynd uppi undir
loftinu í herberginu. Hún skírð-
ist smátt og smátt, svo að eg sá,
að það var mynd min, þótt óljós
væri. Var hún í náttúrlegri
stærð, og því mun minni að sjá
en mér virtist stærð líkamans
véra að því sinni.
Þessir straumar, ósýnilegu lífs
geislar,, segulbönd eða hvað, sem
á að nefna það, er lágu frá líkam-
anum, fann eg að voru tengdir
við myndina, svo að myndin og
líkaminn gátu eigi skilist að,
nema því aðeins að böndin slitn-
uðu. Eg hafði áður séð menn
með miklu óráði, svo að <eg þekti
til þess. Datt mér þá í hug, að
þetta stafaði af því, að eg væri
að fá óráðssnert. En þeirri skoð-
un varð eg þó að hrinda frá mér,
því aö eg var jafn rólegur, og gat
hugsað jafn ljóst, og bezt gat átt
sér stað hjá mér heilbrigðum.
Taldi eg því víst, að eg væri að
skilja við, eða um leið og böndin
slitnuðu hlyti það að verða. Fann
eg þá til örlitils feiginleika yfir
því, hve létt og þrautalítið væri
að deyja. Var þetta sú eina
andleg kend, sem eg fann hreyfa
sér hjá mér, þótt mjög óljós væri
meiri, og mitt eigið eg fastara
bundið við hana, því meira sem
hún drógst frá líkamanum. Og
þá uröu veggir og loft herbergis-
ins alt gagnsætt, eða hvarf sjón-
um myndarinnar. Engar undra
sjónir eöa ókunnug lönd sá eg þó,
heldur að eins yfir það útsýni, er
sést í bjartviðri frá bænum Mýri
í Bárðardal, sem eg dvaldist þá á.
Mér virtist einnig sjón og heyrn
næmari, en þó einkum minnið.
Alt virtist mér liggja svo ljóst
og opið fyrir mér frá því fyrsta.
En í hvert sinn varaði þetta svo
stutt, að athugunin gat eigi orð-
ið nema lítil, sökum hinnar
hvíldarlausu togstreitu. Og þeg-
ar líkaminn var styrkari, var
mitt eigið eg einnig styrkara þar
en veikara og óljósara í mynd-
inni. Loks varð þó líkaminn
yfirsterkari. Myndin drógst
smátt og smátt nær og nær, og
styttra og styttra frá, og oftar
og oftar inn í líkamann, og sett-
ist svo að lokum þar að.
vona, að eg
þessa lífs.
vakni framar til
Þegar myndin var sezt að í
Iíkamanum, varð breyting á mér
öllum, þótt hún gengi hægfara.
Líkaminn virtist mér dragast
smátt og smátt saman, í sína
eðlilegu stærð. Máttleysið mink-
aöi, svo að eg gat hreyft mig lít-
irnir komu í ljós, en þó minni en
áður í legunni, sérstaklega frá
því, sem þeir voru áður, en mátt-
leysið og tilfinningarleysiö fór
að færast yfir mig. Eg þóttist
vita’, að lífið væri búið að sigra,
og hrigði það mig svo mikið, að
eg táraðist. Áleit eg, að eg
hefði að mesta eða öllu verið bú-
inn að ljúka því af að deyja, og
við það sætti eg mig svo vel
Nokkru síðar sofnaði eg og svaf
sæmilega vært til morguns. Sáust
þá ljós batamerki. Nú var eigi
lengur þögnin og hljöðskrafið.
Talað var um, að viö þessu hefðu
menn tæplega búist kveldið fyrir.
En mér leið illa yfir því, að vera
lifandi, enda hafði eg allsárar
líkamlegar þjáningar enn. Og
svo eru hugsanir barnanna oft
undarlegar.
Frá þessu samtali leið svo eigi
nema fremur stuttur tími, til
þess að eg fór að finna votta fyr-
ir því, að breyting væri að byrja
að færaSt yfir mig. Litlu síðar
varð systir mín vör við, að eg
hreyfði mig, og talaði hún þá til
mín. Gat eg þá sagt henni, en
með naumindum þó, að eg væri
betri, en þyrfti að fá að sofa. Eg
vildi í leyni geta grátið komu lífs-
ins.
Eg get eigi skilið þetta á ann-
an hátt, en að þokumyndin hafi
Verið sálin, en segulböndin eða
orkustraumarnir tengiliðir milli
líkama og sálar.
Engum hefi eg fyr sagt frá
þessari sögu. En eg man alt svo
ljóst og nákvæmt, að þótt það
hefði borið að núna, og eg sezt
samstundis niður og skrifað
þessar línur, þá gátu þær eigi
orðið réttari. Eg man þetta enn
ljósar fyrir ástand það, sem eg
var í. Að sönnu man eg ljóst
ýms atriði, er gerðust frá því eg
var 5—8 ára, og einstök atriði
nokkurn veginn, er báru við áður
en eg var þriggja og hálfs árs,
eða áður en eg fór að Mýri í
Bárðardal.
Myndin var á hreyfingu.
Bæði sá eg það með augunum, og
fann það engu síður af stefnu
straumleiðslunnar. Ymist dróg-
ust segulböndin svo samah, að
myndin drógst niður að líkam-
anum eða inn í hann, eða þá að
slaknaði á þeim aftur, svo að
myndin sveif upp undir loftið í
herberginu. En stöðugt var
þessi togstreita milli líkama og
myndar, svo að hún drógst ýmist
að eða frá. Mér virtist mitt eigið
eg vera bæði í líkamanum og
myndinni. Stundum þó sterk-
ara eða ráða meiru í myndinni
en líkamanum, eða þá þvert á
móti Frá myndinni horfði eg á
líkamann í rúminu, og fann glögt
frá henni til segulbandanna. Og
frá líkamanum horfði eg um leið
á myndina. Likami og mynd,
eða sálarlífið og líkamsdauðinn,
horfðust því stöðugt í augu.
Styrkleiki myndarinnar var því
Hve lengi eg var undir þessum
áhrifum, get eg eigi sagt. Þó
mun láta nærri, að máttleysið og
tilfinningarleysið hafi eigi hald-
ist innan viö 4—6 stundir. En
togstreitan milli líkama og mynd
ar hefir tæplega getað staðið
innan við klukkustund. Senni-
legast 1—li/2 stund. Eg marka
það á því, að þetta var að byrja
þegar systir mín yfirgaf mig,
laust eftir háttatíma. Hélt hún,
að eg væri þá sofnaður. Hún lá
svo æðistund vakandi. Æltlaði
hún sér víst eigi að sofna. Eg
vissi svo glögt um þetta, þvi að
myndin, eða mitt eigið eg í henni
heyrði svo vel,. Svo sofnaði
systir mín og svaf talsverðan
tíma, og lengur en eg bjöst við.
En hún var orðin þreytt af vök-
um og kvíða. Þá rumskaði
fóstri minn, og vaknaði systir
min við það. Hann vaknaði þá
einnig og spurði um mig. Sagði
hún, að þau skyldu tala svo lágt,
að eg gæti eigi heyrt til þeirra,
því að verið gæti að eg vekti. Það
hefði litið út fyrir að eg hefði
verið sofandi, þegar hún skildi
við mig. En hún gæti óttast, að
það væri sami máttleysis-dval-
inn yfir mér, og eg hafði haft
síðari hluta dagsins og um kveld-
ið. Hann hefði bara ágerst og
því virtist eg hafa sofið. Þetta
sagöist hún þó eigi vita. Eg
heyrði að þau óttuðust, að eg
myndi deyja. Þá fóru þau að
tala um að enginn andardráttur
heyrðist til mín, og hvort eg
myndi dáinn. Systir mín kom
þá til mín, og lagði eyra að vit-
um mínum. Hún hlustaði Iengi.
Svo lagði hún höndina í hjarta-
stað minn. Enn hlustaði hún og
þreifaði nokkra stund. Svo fór
hún. Fóstri minn spurði, hvort
eg væri dáinn. Hún segir: Ekki
enn þá. Hafi hún þó haldið það
því að í fyrstu hafi hún hvorki
orðið vör við andardrátt né hjart-
slátt. Samt hafi hún orðið vör
við lífsmerki, svo eg sé enn ekki
dáinn. Hún þori samt varla að
Andlátsfregn.
Mrs. Guðný Jakobina Magnús-
son að 681 Alverstone stræti hér
í bænum andaðist á King Edward
sjúkrahúsinu, 2. marz, eftiro
tveggja vikna legu þar, en hafði
verið veik um langan tíma. Hún
var fædd 12. september, 1883 á
Seyðisfirði á íslendi; gift Sigurði
Magnússyni sem lifir hana ásamt
einum syni, átta ára gömlum, er
Oddur Guðjón heitir; þau áttu
einnig saman eina dóttur sem
Ingibjörg Osk hét og andaðist 7
mánaða gömul.
Mrs. Magnússon var dóttir
þeirra hjóna Skúla Torfasonar
og Jóhönnu Jakobsdóttur, konu
hans, sem er norsk. Þau Skúli
og kona hans giftust í Noregi,
fluttu síðan til Seyðisfjarðar og
þaðan til Vesturheims. Þau
eiga enn 4 börn á lífi af 12 ;Torfa
og Lúðvík í stríðinu, Bjarna og
Mrs. Hannes Anderson hér í bæn-
um.
Mrs. Magnússon var jörðuð frá
Skjaldborgarkirkju 6. marz af
séra Rúnólfi Marteinssyni.
Innilegasta þakklæti votta for-
eldrarnir, ekkjumaðurinn og
systkini öllum þeim er hluttekn-
ingu sýndu í'þessari sorg.
ALMANAKS PENNA OG
BLYANTS KLEMMA.
Ágæt klemma fyrir lyndar-
penna eða blýant, með mánaðar-
dögum. Kleman ver pennum og
blýöntum að týnast úr vasanum.
Auðvelt að breyta mánaðanöfn-
um; vel tilbúin klemma með nik-
kelhúð, nett, hentug og falleg og
ódýr. Aðeins 15c; tvær fyrir
25c. Sent með pósti, og burðar-
gjald borgað af oss. Segið hvort
klemma eigi að vera fyrir penna
eða blýant.
Verðbók með myndu maf alls-
konar smávegis og útsæði, send
ókeypis.
ALVIN SALES COMPANY
Dept. 24, P.O. Box 56, Winnipeg
CHICAGO ART CO.
543 Main Street, Cor. James St
Myndir teknar af vönduðustu
tegund.
Films og Plates framkallaðar
og myndir prentaðar.
Eigandi: FINNUR JONSSON
+■