Þjóðhvellur - 29.06.1907, Blaðsíða 3

Þjóðhvellur
43
Húsgagnaverzlun Guðm. Stefánssonar,
Bankastræti 14. Telefón 128
Benedict Gabjiel Benedictsson, skrautskrifari,
_________Austnrstræti 3. Beykjavik.________
Ba‘kiii\ritl'(">ng o. íl. á Laugaveg 1(->.
sæmd eina gaf það af loknum leik, eins
°g gjarnast vild verða, þá er tvífætling-
um í mannsmynd er att á forað, — en
látum þá veslinga eiga sig, og snúum
okkur að sjálfum foringjunum og orust-
unni. — Hún var ekki háð með þreif-
anlegum vopnum, heldur með völdum
sverðum andagiftarinnar, soðnum í vopna-
smiðjum stjórnspekinnar Islensku. Orða-
leikarnir voru snarpir, dugandi og full-
ir hita; og foringjar allra flokka stóðu
sig hver öðrum betur og brann þeim
eldur tír augum við og við.
Einkum voru það þó þrír foringjar, er
sér í lagi vörpuðu Ijóma á herinn.
Það voru þeir Einar »andaskelfir«,
Björn hinn »ísfyldski«, og »landsins
sál«. Þeir unnu ekki hver á öðrum og
varð því jafntefli.
Lárust hirm lundprúði af Snæfellsnesi
vildi mæla, en varð fyrir óskunda, því
nokkur gæsafóta-ungmenni og fleiri slógu
fótum við gólf, svo orustuvöllurinn skalf
eins og geðrlkur, gamall maður, sem
verður fyrir pólitiskum vonbrigðum, —
en jafnhliða stappinu gullu við óhljóð
skjaldsveina, er sögðu: »Niður með
Lárus«. En í gegnum glauminn ómaði
sjálfs hans rödd, með kaldri ró: »Hann
fer bráðum niður«. Hann talaði djarft
og vel að vanda, en orð hans urðu
m y r k u r.
Magnús hinn mundhagi kvað sér
hljóðs og bar sigur af hólmi, því orð
hans urðu 1 j ó s, Menn sögðu hann völ-
und að viti, en sjálfur kvaðst hann vera
ssannurc í sínum flokki.
Gamall íslenskur Herkúles, Ijós sann-
leikans !!, hundkunnugur á »Kretu« og
ráðgefandi rnjög f fánamálum Krítar,
fékk að tala, en af því enginn varð hrif-
inn af honum, varð hann að stjörnu-
þoku og — dó.
Guðmundur hinn gáfaði, sverð og
skjöldur »Skírnis« vorra tíma, rauk á
pall og fjekk að mæla eftir megnan
mótþróa. Mál hans var snjalt og há-
vært — náði hvers manns eyra, og töfr-
aði; dró hann úr slíðrum fána tvo:
merki Islands hið nýja og Krítarfánann;
kom sú sýn honum að haldi, en öðrum
á óvart, og allur efi hvarf; sannleikur-
Pétur Brynjólfsson, ljósmyndari,
Hveríisgötu. Revkjavík. Telefón 76.
Carl Ólafsson, ljósmyndari,
Austurstræti i, Reykjavík,
• — ■ ■—
inn sigraði, en »sannsöglin« fékk sér að
drekka.
Guðmundur, græðarinn okkar góði á
þingi, mælti fyrstur manna, langt erindi
og snjalt; lagði hann stjórnmálasögu vora
á skurðarbekkinn og tók að kryfja mjög
til mergjar; fanst mörgum sá lestur Iftt
til skemtunar, og enn síður til eins mik-
illar nytsemdar og til mun hafa verið
stofnað, þótt fróðlegur mætti teljast.
Okkar elskulegi bankafaðir sagði lít-
ið, en gott, og draup smjör af hverju
hans orði.
Benedikt Ingólfsfaðir ætlaði að »slá
sér upp« og tala vel, en töfraði að eins
eina konu.
Ari fóstbróðir hans þagði altaf eins
og steinn og lagði kollhúfur, en gleymdi
að sofna.
Loks sigraði hinn »sanni heimastjórn-
arflokkur«; en allir hinir flokkarnir »urðu
undir, að því er virtist« ; — var það
vel farið. Eru nú gömlu flokkarnir orðn-
ir skorpnir mjög og veilir; ættu sem
íyrst að fara að kaupa sér í líkklæðin, því
allsherjar-útför þeirra hlýtur að fara fram
í það mund, er »danskur prins« og »ís-
lenskt ríkisráð« breiðir faðminn móti ís-
lenskum sérmálum. —
"V eg’gsvalir.
Ekki allfá hús hér í bænum hafa vegg-
svalir; þykja þær prýði, enda er svo í
raun og veru. — Lfta flestir svo á, að
þær eigi að nota til þess, að ganga út
á þær til að fá sér frískt loft, líta yfir
umhverfið og fólkið á strætunum.
En þetta virðist nú ekki vera tilgang-
urinn alstaðar.
Sá durgslegi óvani tíðkast hér alt of
vfða, að breiða grútskítugar gólfábreið-
ur og blautar dulur á svalirnar; þegar
þetta er orðið þurt, er rykið úr drusl-
unum barið niður á göturnar yfir fólk,
sem á gangi er.
Stundum hengja menn hrognkelsi og
blautanfisk á veggsvalir hjá sjer. Þetta
er bæði ljótt og alveg óþarfur sóðaskap-
ur — tekur sig svipað út, eins og ef mað-
tæki upp á því, að hengja karklút eða
P. P. Clementz, vélfræðingur.
hefur verkstæði til viðgerða á reiðhjólum o. fl.
frá 14. mai, Veltusundi 3 (i liúsi M. Benjamíns-
sonar úrsmiðs).
blautsfisksband á hvern hurðarhún; það
þætti alt annað en fallegt.
Myndarfólk ætti að taka þessi orð til
greina.
cTiyasía nýtí.
íslenski búningurinn
hjá kvenþjóð vorri virðist nú sem
óðast vera að leggjast niður, því danski
búningurinn skreytir nú annanhvern
meyjarkropp hér í höfuðstaðnum, og
er illa farið, hve hégómagirni liinna
j’ngri kvenna er farin að færast í auk-
ana. — Getur það verið, að kvenþjóð-
in hér standi í þeirri fullu vissu, að
»danskur búningur fari henni betur?«
— Af hverju svo sem þetta stafar, þá
hlýtur það — hjá hverjum þjóðlegum
landa — að skoðast sem fjörráð við
íslenska búninginn — og það er kven-
þjóð höfuðstaðarins til minkunar, lífs
og liðinni.—»Kvennablaðinu« er skyld-
ast, að gera þetta atriði að áhugamiklu
umtalsefni! — Að ritstýra þess — alis-
lensk kona — gengur sjálfá »dönskum
búningi«, getur ekki orðið þvi til fyr-
irstöðu — býst eg við. H.
Blaðið „Bjarmi“ segir:
„—Vísindin eru heimska fyrir guði—“.
En hvað það væri gaman, ef blaðinu þókn-
aðist að rökstyðja þessa dæmalausu stað-
hæfing, svo að hún sem allra fyrst gæti
orðið heimska fyrir mönnum. — Blaðinu
hefur yfirsést að færa himneska heimild fyr-
ir þessari fregn, — fyrirtak ef hennaryrði
getið í næsta blaði.
ísafoldar-hússbóndinn
er mjög upp með sér sem stendur, og
kunngerir í gríð, að að eins þeir, sem hon-
um fylgja að málum séu ))óháðir« kjós-
endur. En sú virðing! Hvað þetta hlýt-
ur að vera stórfeld storkun fyrir hina! —
Menn óttast mjög, að þessi ímyndaði upp-
gangur á manninu nú muni vera undanfari
óþægilegs niðurgangs von bráðar. — Nú er
fullyrt manna í milli, að ísaf. hússbóndinn
verði valinn fyrir alræðisyfirvald í Land-
varnarflokknum innan skamms. — Sé það
satt, þurfa menn vonandi ekki að vera f vafa
um forlög Kartagóborgar—.
Hátt kaupgjald.
Tvö blöð hér fluttu þá fregn um daginn
frá einu verslunarhúsi bæjarins, að ferm-