Þjóðhvellur - 01.12.1907, Blaðsíða 3

Þjóðhvellur
67
Pétur Brynjólfsson, ljósmyndari,
Hverfisgötu. Reykjavik. Telefón 76.
feld; jeg leit á alt slíkt öðrum augum,
en margir aðrir.— Jeg hafði andstygð á,
að vera þræll nokkurs gjafara. — Björn
starði stöðugt á mig; hann grunaði ef til
vill, hvað fram fór í huga mínum, því nú
sneri hann sér til konu minnar og mælti.
„Viljið þér lofa okkur að talast við
einum litla stund ?“
„Já“, sagði hún og gekk út úr her-
berginu.
Hann tók svo umsvifalaust blað upp
úr vasa sínum, benti mér á auglýsing-
una um uppboð eigna minna og sagði:
„Eg veit meira en þér haldið. Eg veit
alt um hagi yðar. I morgun rakst eg af
tilviijun inn til nábúa yðar, hérna hinu-
megin við götuna. Hann skýrði mér frá,
að þér stæðuð uppi eignalaus og alls-
laus vegna kæruleysis vina yðar; hann
sagði mér frá veikindum yðar, en nefndi
ekki, að þér hefðuð rnist fótinn; það
vissi eg ekki fyr en áðan, — mér varð
bylt við heyra það. — Eftir þessari aug-
lýsingu að dæma, á uppboðið á eigum
yðar að fara fram eftir þrjá daga. — Og
nú býð eg yður hjálp mlna. Eg get
borgað yður greiðann forðum þúsund
falt, ef þér viljið þiggja. Eg tek það
ekki nærri mér, skal eg segja yður, því
sama daginn og eg eg sté á land hér,
fól eg bankanum til geymslu tíu þúsund
krónur. — Það það þarf ekki að beita
hjálp, það má heita lán, — eins og
hjá mér forðum, — lán, sem þér fáið
hjá mér rentu- og afborgunarlaust um
óákveðinn tíma. — Þetta er mitt tilboð".
„Drengskaparviðvik af þessu tagi eru
fátfð. Yður er afvara, heyri eg. Eg þigg
aðstoð yðar", sagði eg klökkur — „þigg
hana með innilegu þakklæti, sem eg
hliðra mér hjá að útskýra frekar. — En
áhættan er yðar megin".
„Já, svo sannarlega er hún mín meg-
in. — Við skulum nú þúast héðan af; —
við gerðum það forðum—“ sagði hann,
og við tókum höndum saman.
„Daginn eftir morgundaginn", hélt
Björn áfram, „heldur þú kaupstefnu hér
i húsinu og borgar hverjum sitt; jeg skal
vera gjaldkeri þinn þann dag, en á
morgun skal eg koma öllu þessu í kring
og vera þannig málaflutningsmaður þinn
einn dag; það er ekki svo umstangs-
mikið starf, þegar hundruðin eru við
hendina. — Það er gaman að geta gert
hér tvent í einu : boðið veröldinni byrg-
inn og sýnt nokkrum miskunnarlausum
blóðsugum, í mannsmynd þó, í heim-
ana tvo“.
Eg brosti, en fann samt vel, að þetta
var ekki minn eiginn styrkur.
* *
„O k k u r e r b o r g i ð!“ sagði eg við
konu mína, er hún kom inn aftar. „Þessi
gestur okkar hefur lánað okkur fé til
þess að fullnægja öllum kröfum, með
Benedict Gabríel Benedictsson, skrautskrifari,
Austurstræti 3. Reykjavík.
þeim kjörum, sem enginn getur boðið
nema sannur vinur“.
Hún þrýsti hönd hans, gleði og inni-
leg þökk skein út úr hverjum andlits-
drætti hennar.
„Þér eigið viðkvæmt hjarta—, en harð-
ar hendur", sagði hún.
„O-já, það er ekki laust við, að þær
hafi harðnað undan hamrinum og stein-
völunum, sem hrokkiðhafaundan honum,
síðastliðin tólf ár. — Sannleikurinn er
sá, að eg er s t e i n h ö g g v a r i“. —
# *
*
Farginu var létt af heimilinu og við
hjeldum eignum okkar óskertum. — Frá
heillastjörnunni hafði rofað og fyrir dyr-
um stóðu nú
gleðilegf jól!
Lækuriim
okkar Víkverjanna hefur nú, eins og
kunnugt er, verið gerður að höfuðræsi
bæjarins; með öðrum orðum: hann
er orðinn aðalsafnþróin, því í hann eru
látin renna öll óhreinindin úr neðan-
jarðarræsunum nýju í Uppbænum, á-
samt öllu góðgætinu, sem í hann renn-
ur stjórnlaust frá sömu slóðum. Eg
man heldur ekki betur, í sumar, en
að bæjarbúar flndu fulltilfmnanlega til
þess, er þeir fóru yfir Lækinn eða
stóðu á bökkunum, því pestin frá gul-
grænni leðjunni gaus framan í þá, svo
mörgum lá við köfnun. En svo ilt
sem það er að horfa á þennan óþverra
og flnna ódauninn leika um vit sér, þá
er þó enn verra að vera svo óláns-
samur að dettaílækinn. En það
ber oftar við, en menn almennt hafa
hugmynd um. Tvö slík óhöpp hafa
viljað til, svo eg hef séð. í hitt eð
fyrra, um kvöld, féll í hann stúlka, er
var á leið suður Lækjargötu; Lækur-
inn var þá barmafullur og bágt að
segja hvernig farið hefði, ef tveir menn,
er stóðu suðrá götunni, hefðu ekki
hlaupið til, er þeir heyrðu hljóð, sem
stúlkan gaf frá sér, og dregið hana
upp. Annar þeirra manna var E. Briem
í Viðey. — Hitt óhappið vildi til um
daginn í útsynningsrokinu; hálka var
á götunni, og kolamyrkur komið; var
það kvenmaður, er fýrir þessu varð, og
enn urðu tveir miskunsamir Samarít-
ar til að bjarga. Þetta eru aðeins tvö
Carl Ólafsson, ljósmyndari,
Austurstræti 4, Reykjavik,
slys, sem eg veit af; eru auðvitað miklu
fleiri þar fyrir utan. — Og eg man ekki
betur, en að maður, eða menn, hafi
druknað í Læknum hérna, þótt það
hafl ekki haft nein bætandi áhrif á
hlutaðeigandi bæjarstjórn, því eins og
kunnugt er, hefur hún aldrei hreift
hönd eða fót til þess að fyrirbygga, að
menn gætu fallið í Lækinn. En það
er samt hin mesta nauðsyn. Að hafa
opna for fyrir fótum gangandi manna,
með einni aðalgötu hæjarins, er hrein-
asta áhætta, blátt áfram hegningarvert.
— Mjer liggur við að fullyrða, að hefði
embættisgæðingur, eða einhver fram-
settur fituklumpur af aheldra taginu«
svokallaða fallið í þetta forað, mundu
blöðin hérna hafa hlaupið af sér tærn-
ar til þess að skamma bæjarstjórnina
fyrir það, að láta ekki setja upp girð-
ingu með Læknum götumegin. Auð-
vitað hefði það verið rétt, og öllu
nauðsjmlegra, en að tjá frá því með
feitletri, þá er »heldri maður« hand-
leggsbrotnar, fer úr liði eða brákast
um öklann. — Slys er slys, hvort sem
fyrir því verður embættismaður með
háum launum eða aumingi, er engan
eyrir á. — Það er sýnilegt, að hin frá-
farandi bæjarstjórn hefur ekki tæki-
færi til þess að sinna girðingu með
Læknum, en hinni komandi bæjarstjórn
er skylt að athuga þetta og lagfæra,
— koma i veg fyrir að menn d e 11 i
í Lækinn. H ö g n i.
Minnilegur borgarafundur.
Það var völlur á mönnum kvöldið
það, sem Kr. O. Þ., konsúll þeirra Svi-
anna, brunamálastjóri okkar Víkverja,
og alt mögulegt, hélt borgarafundinn
sællar minningar i Bárubúð. Það er
eins og mig minni, að hann væri 3. þ.
m. — Blöðin hér gátu varla verið þekt
fyrir, að minnast á hann einu orði, og
eru þau þó svei mér ekki alténd að
hugsa um, að það sé heflað og apóler-
að«, er þau tína á þann örlitla hluta
af pappírsroðinu, sem er án auglýsinga.
Eg segi það satt, að eg taldi ekki
sporin mín ofan eftir. Það var drepið
í húsið og meira en það, enda var fund-
urinn byrjaður fyrir nokkru, er cg