Þjóðhvellur - 01.11.1909, Blaðsíða 2

118
Þjöðhvellur
Klseðaverzlun Guðmundar Sigurðsscnar.
Reykjavík. * Telefón 77
Úr ástanna heimi.
I.
Ógleymanlegar glettur.
Einu sinni voru tveir skóiapiltar á
ferð frá Hólaskóla og fóru bygðir suð-
ur á bóginn, heim til sín. Hvaðan
þeir voru og hvað þeir hétu er óþarft
að ýfast um. Einn dag sem oftar komu
þeir á þokkalegt bóndabýli síðla kvölds
og beiddust gistingar; var það um það
skeið, er fólk var vant að ganga til
hvílu. Var þeim nú boðið í baðstofu
með mestu virtum, veittur beini og
vísað til rekkju, er stóð við fótagafl
hjónarúmsins. En andspænis, hinu-
megin i baðstofunni, stóð rúm gjaf-
vaxta bóndadóttur, og var hún komin
uppi, er ferðalangar þessir gengu í
stofu. — En geta verður þess lílca, að
fyrir framan rúm hjónanna stóð smá-
rekkja, og lá í henni nokkurra mánaða
gamall hvítvoðungur þeirra hjóna; en
milli hennar og hjónarúmsins var lít-
ill bekkur eða kassi og stóð á honum
hylki, er geymdi drykk þann, er barn-
inu var ætlaður um nóttina. — Pegar
búið var að slökkva ljósið og hjónin
sofnuð og farin að hrjóta, fóru pilt-
arnir að hnippa hver i annan í rúm-
inu og tala i hljóði um það, hversu
gaman það væri, að vera nú horíinn
upp í bólið til bóndadóttur — og að
ekki væri það nú nema mannsverk að
reyna það; ineinlaust gaman o. s. frv.,
og þangað til voru þeir að flimtast
þetta, að annar tekur sig til, skilur við
lagsmann sinn, stikar yfir baðstofu-
gólfið og smeygir sér on’undir hjá
bóndadóttur — og segir nú ekki meira
frá því í bili. — En þegar hinn er orð-
inn einn eftir í rúminu, þykir honum
hlutskifti sitt ærið tómlegt i saman-
burði við hins, og hugsar nú sitt ráð
á þann veg, að ilt sé að vita lagsmann
sinn í faðmi meyjarinnar, en farasjálf-
ur alls slíks á mis, — það megi varla
svo til ganga, hann verði þó eitthvað
að reyna. — Hann seilast því með
hendina yfir á kassann, tekur drj'kk
hvítvoðungsins og sýpur í botn og læt-
ur svo hylkið á sama stað aftur; síð-
an hreyfir hann snögt við barninu svo
það vaknar við og fer að gráta. Svo
legst hann útaf. Nú vaknar húsfreyja
Lífsábyrgðarfélagið »Standard«,
Klapparstíg 1. Reykjavik.
við hljóðin í krakkanum, tekur pelann
og ætlar að láta á hann mjólk úr hylk-
inu og gefa unganum að drekka, en þá
er hylkið tómt. Hún er því neydd til
að fara fram í búr og sækja drykk
handa barninu, En á meðan hún er
að því, skýtst skólapiltur fram úr, tek-
ur bekkinn og rúm krakkans ofurhægt
og flj'tur að rúmstoknum hjá sér;
krakkinn hljóðar ákaft, en konan, sem
ekki ugði að þessum hrekk i myrkr-
inu, fer í grandleysi upp i hjá piltin-
um, friðar barnið svo það sofnar, og
legst svo sjálf útaf. En þá tekur pilt-
ur tækifærið, faðmar húsfreyju o. s. frv.,
en hún hyggur það vera bónda sinn
og tekur vel þeim atlotum — og líð-
ur svo góður tími. — Nú víkur sög-
unni til hins. Hann vill nú ekki dvelja
öllu lengur hjá bóndadóttur, ogferþví
ofan úr rúmi hennar, sömu leið og
hann hafði komið; en þá rekur hann
sig á rekkju hvítvoðungsins; hann var-
ast ekki þann skollans hrekk, fremur
en húsfreyja, stikar því rakleitt að rúmi
bónda, snarar sér uppí til hans og
og hagræðir sér í ró og mag; því
næst tekur hann báðum höndum í axl-
ir honum, — því þar hugði hann vera
lagsmann sinn — hristir hann og skek-
ur og segir um leið: »Mikið horngrýti
hafði ég það gott í faðmi bóndadótt-
ur«. — tíóndi vaknar við vondan draum,
hálfringlaður undan átökunum, gríp-
ur í hinn og segir:
»Helvískur þorparinn — og hefir'
lagst hjá dóttur minni«.
Og þegar nú húsfreyja heyrir hvers
kyns er, bíður hún ekki boðanna, held-
ur hrópar upp og segir:
»Hvilík ósvífni — og hinn hjó, mér«.
Róseminni var nú lokið í kotinu, —
og piltar þessir, er aldrei þóttust í
slíka klípu komist hafa, flýttu sér i
fötin og liéldu á stað í hasti út í
myrkrið, með fáar kveðjur, og bölvuðu
sér upp á það, að annað eins og þetta
skyldu þeir aldrei að eilífu oftar leika.
En bóndi sigaði á eftir þeim hund-
unum og bað þá aldrei þrífast. —
Og lýkur þar sögunni.
Nahúm.
II.
Ástarraun.
Pessi saga, getur óefað átt vel við
okkar víkverska ástalíf, að minsta kosti
á stöku stað. Og þótt hún sé þýdd úr
útlendu máli ætti hún að geta sýnt, að
Úrsmíðavinnustofa Carls Bartels,
Laugaveg 5. Telefón 137.
það er ekki ætíð, að hin háværustu
og augljósustu ástarmerki, er lýst verð-
ur með orðum, séu skýrasta sönnun-
in fyrir þeim óslökkvandi ástareldi,
sem ástbundið fólk talar svo oft um
sín á milli, að báli i brjósti sér.
»Kona nokkur ung og fríð fullviss-
aði eiginmann sinn um það dag eftir
dag og jafnvef einhvern tíma á hverri
klukkustund, að ást hennar til hans væri
svo óstjórnlega óumræðileg, að hún
væri fús til, ef þess væri kraflst, eða
þess þyrfti við, að gefa líf sitt út fyrir
hann, og það jafnvel þúsund sínnum,
væri það mögulegt.
Pessi hjartaprýði konunnar hafði
auðvitað mikil áhrif á manninn í fyrstu,
en því oftar, sem hann heyrði full-
yrðingar hennar, því minna mark tók
hann á þeim. — Hann hugsaði sér því
að setja þessa sjálfsfórnarfýsn konu
sinnar undir mæliker, — og það gerði
hann.
Eftir nokkra daga varð hann stúrinn
mjög svo svipur hans varð þunglynd-
islegur og sorgbitinn, og þegar nú kona
hans gekk á hann til að fá að vita
hvað þessari breytingu gæti valdið,
sagði hann henni frá því um síðir, að
hann hefði drej'mt draum, er ylli sér
angistar. Ekki lézt hann þó þegar í
stað vilja segja henni efni draumsins,
en þangað til var hún að sarga, að
hann sagði henni frá, að dauðinn hefði
vitrast sér og sagt sér, að á ákveðn-
um tíma á tiltekinni nóttu mundi
hann koma aftur á heimili sitt og —
taka sig þá með sér. En af sérstakri
ástæðu hefði honum (dauðanum) verið
leyft að tilkynna sér þetta áður, svo
hann gæti búið sig undir burtförsína.
— En með því að hann dreymdi þetta
á laugardagsnótt og það var almanna-
trú, þar sem saga þessi gerðist, að
draumar þeir, er menn dreymdi á
laugardagsnótt væru sannir og kæmu
fram, þóttist maðurinn hárviss um, að
hann j'rði að deyja. Hræddur við
dauðann þóttist hann samt ekki vera,
en dæði hann nú, á undan gömlum,
rikum frænda sínum, sem hann átti að
erfa, var loku fyrir það skotið, að hann
eða hans allra nánustu, fengju notið
arfs þess sem i vændum var; en pen-
inga þessa þóttist hann óska um fram
alt að geta trygt nánustu eftírkomend-
um sínum.
»En pví miður getur það ekki orð-
ið«, sagði hann og andvarpaði. »Hið
eina, er mig gæti frelsað«, sagði hann