Elding - 16.06.1901, Side 4

112
ELDING.
þing 1903. - - Somuleiðis samþykt
að skora á yfirvöldin að fylgjafram
lagaákvæðunum viðvíkjandi áfengis-
sölu á skipum í landhelgi. — Enn-
fremursamþykt að leyfa sveitastúkum
að færa inngangseyri niður í 1 kr.
fyrir karlmenn og 50 aura fyrir
kvennmenn og unglinga innan 18
ára.
Laugardagskvöldið 8. þ. m. héldu
Templarar samsæti í Iðnaðarmanna-
húsinu til minningar um 50 ára af-
mæli reglunnar. Voru þar saman
komnir um 150 manns, karlar og
konur. Aðalræðurnar héldu þeir
Einar Hjörleifsson ritstj. (fyrir Is-
landi), Guðm. Björnsson lækair (fyrir
reglunni) ag Árni Björnsson prestur
frá Sauðárkrók (fyrir stórstúkunni)-
Guðm. Magnússon hafði ort kvæði-
Skemtu menn sér við söng og ræðu-
höid fram eftir nóttunni, og bar
ekki á öðru en að þar væri jafn
fjörugt og skemtilegt og í þeim
samsætum, þar sem vín er haft um
hönd.
Skipaferðir. Gufuskipið „Seespray11
kom að vestan frá Richter.
Þýzkt herskip „Zieten“ kom hér
á mánudaginn, í botnvörpusnatti, og
fór aftur á miðvikudaginn. Aðal-
árangurinn af ferð þess til Reykja-
víkur var sá, að þýzki konsúllinn
gaf Reykjavik kost á að sjá „úní-
formið“.
Strandferðaskipin „Hölaru og
„Skálholt“ fóru í vikunni; með þeim
fór mesti sægur af ferðafólki, að
vanda, þar á meðal stórstúkuþings-
fulltrúarnir.
„Laura -' kom frá vesturlandinu á
föstudagsmorgun. Earþegar: Kaup-
maður Sæmundur Halldórsson í
Stykkishólmi, Sigurður prestur Ste-
fánsson frá Vigur, frú Thóroddsen
frá Isafirði ásamt dóttur sinni, verzl-
unarerindreki Kristján Jónasarson,
prestur Kristinn Danielsson, Sönd-
um o. fl. Auk þess er mælt að
mesti sægur Vesturfara sé kominn
með henni og ætli áfram til útlanda.
Fiskerí lítur vel út. Þau skip,
sem þegar eru komin hafa aílað ó-
venjuvel.
„Velooity11, skipstjóri Jón Þórðar-
son, hefur fengið 20,000 (skipið tók
ekki meira). Ennfremur hefur
„Guðrún“ Helga kaupmanns Helga-
sonar fiskað ágætavel.
Eldsvoðaábyrgðarfélagið
„Nederlandene" stofnað 1845
tekur að sér ábyrgð á húsum og allskonar munum með sama taksta
og önnur félög hér á landi.
Stofnfé 6OOOOOO krónur
varas.jóður 2916149 kr.
Þetta er eitt af félögum ]>eim sem landsbankinn tekur gild.
Aðalumboðsmaður fyrir Reykjavík og suðurland er
ÉFcs Zimscn.
ia
selur KRIS
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Jón Jónsson, cand. phil.
Félagsprentsmifljan.
< Irí®6*" ;
S»0UP A wJOa
01
JÁN ÞORGRÍMSSON.
38
Eg vil láta stýra henni eins og gufuskipi það
sem eftir er leiðarinnar11.
Þetta var dáfalleg saga! En ég hafði nú eng-
an tíma til að vera að hugsa um hana; ég var
búinn að vera alt of lengi burtu frá starfiininu,
og mér létti stórum þegar ég heyrði stýrimann-
inn ganga inn i svefnklefann sinn og lokahurð-
inni á eftir sér. Þegar ég gægðist inn, sá ég
að skipstjórinn var líka farinn úr salnum. Nú
var auðsjáanlega tækifærið komið, og ég lædd-
ist hljóðlega út og stefndi að dyrunum út á þil-
farið. Þegar ég var kominn að þeim, sneri ég
mér við og sá skipstjórann horfa hvast á mig.
Eg stóð í skugganum frá þröngveginu fast
upp að forðabúrinu, og það var vafasamt, hvort
hann þekti mig eða ekki. Hann hlaut að hafa
gengið út úr svefnklefanum sínum gegn um
dyrnar, sem voru rétt við efri endann á borð-
inu, áður en ég var kominn salslengdina áenda.
Væri svo, gat hann farið nær um hvar ég hefði
verið og hvað ég hafði beyrt. En af allri fram-
komu hans virtist mér næst að ætla, að hann
hefði nú fyrst komið auga á mig.
Eg flýtti mér nú aftur á skipið án þess að
hugsa frekara um það.
Meðan ég var að rölta þarna fram og aftur,
fór ég að velta fyrir mér því sem ég hafði heyrt.
39
Hvað átti ég að taka til bragðs? Átti ég yfir
höfuð að skifta mór nokkuð af þessu?
Að skírskota til hásetanna gat ekki komið til
nokkurra mála. Ég mátti búast við því, að
þeir tryðu mér ekki, og færi svo að þeir gerðu
það, þá þekti ég þessa hásetaræfla of vel til að
vænta mér nokkurs styrks af þeim. Þvi leng-
ur sem ég velti málinu fyrir mér, því færri út-
vegi sá ég. Það var fyrirsjáanlegt, að ábyrgð-
arfélögin mundu biða stórtjón. En ég varð að
hugsa um sjálfan mig. Og ef ég héldi mér sam-
an þangað til búið væri að fremja ódæðisverk-
ið, þá sá ég að mér var ekki til neins að fara
að þvaðra um það eftir á. Ég var þarna í mestu
vandræðaklípu, og á endanum einsetti ég mér
að halda kyrru fyrir og láta auðnu ráða.
III.
Feigðarbikarinn.
Kl. 10, rétt í því að ég ætlaði að fara að
hringja skipsbjöllunni, gekk skipstjórinn snögg-
lega f veg fyrir mig, kastaði frá sér vindilstúfn-
um og sagði stillilega: „Hvað heyrðuð þér mikið,
Morris, af því sem við bróðir minn vorum að
tala saman, meðan þér voruð inni i svefnklef-
anum?“
Þessi spuming kom mér alveg á óvart. Mér
lá við fyrst i stað að snúa mig út úr því með