Vestri - 07.11.1902, Qupperneq 3

i. BL.
VESTRI.
3
afleiðaridi svo góðar, að róa heflr mátt til
fiskjar cær því á hverjum degi, Fiskiafli
verið með bezta móti, og fiskiprísar háir.
Nægur smokkur hefir veíðst til beitu allt
fram á þennan dag. En nú er flskur far-
inn svo að þverra, að menn almennt fara
að hætta róðrum, enda er líka orðið salt
laust í verzlunum. Mestallur fiskurinn hef-
ir verið lagður inn blautur, bæði á Hólma'
vík og hinum ýmsu móttökustöðum hjer við
fjörðinn. Þykir það bæði fyrírhafnar- og
áhættuminnst. Bezt hefir afiað bátur af
Vatnsnesi, sexæringur, sem róið hefir úr
Grímsey hjer við fjörðinn, og sótt til fiskj-
ar langt út í fióa. Annars hafa allflestir
að eins róið dálítið út lyrir fjarðarmynnið
enda fiskurinn gengið langt inn á fjörð. Eins
og vant er hafa ýmsir sjómenn úr Bolung-
arvik róið hjer 1 haust, Og fengið góðan
hlut. Þeim þykja bátar hjer helzt til litlir
og hafa á orði, að taka með sjer báta að
vestan að hausti komandi.
Miklu fje hefir verið slátrað við báð-
ar verzlanirnar á Hólmavík í haust. Bænd
ur eru Jíka ótregir á að láta kindur sínar
i kaupstaðinn, þvi kjötprísar hafa verið
einkargóðir, 16 aur. fyrir pundið af dilkum
og 20 aur. fyiir pundið af veturgömlu og
eldra.
Heyskapur hefir hjer um slóðir, hvað
úthey snertir, verið f íulikomuu meðallagi,
en aptur hefir töðuafli verið með minna
móti. En 'þar sem töðuþurkurinn var svo
einkaigóður, eins og öil nýting á heyjum í
sumar, þá eru heyín líka heiinæm og kröpt-
ug, og hefir þjið meiri þýðingu en kapla
fjöidinn. — I einu orði má segja, að þetta
haíi vei ið veltiár hjer á Ströndum, og efna.
hagur bænda ylirleitt með bezta móti.
Söíudeiid kaupfjelags Steingrímsfjarð-
at, sem er;önnur verzlunin á Hólmavik hef-
ir fært rnjög út kviar sínar i ár, og náð
mikium vexti á skömmum tíma. Forstöðu-
maður söludeildarinnar og kaupfjelagsins
er G-nðjón Guðlaugsson, alþm. á Kieifum.
Stendur hann prýðilega í þeirri stöðu sinni.
Margir eru hræddir um að þessi aukna
starfsemi Guðjóns fyrir kaupfjelagið leiði
til þess með tímanum að hann geti ekki
gefið kost á sjer til þingsetu; megi ekki
að heiman vera En vonandi fánm við að
njóta þingmennsku hans fyrst um sinn enda
yrði vandfenginn maður i sæti hans, því
mjög höfum við Strandamenn veriö ánægð-
ir með frammistöðu Guðjóns á'alþingi yfir
ieitt, og þó einkum með það, hve einbeitt-
lega hann jafnan hefir barizt fyrir heima-
stjórn, og staðið framariega í flokki And
valtýinga. Og ekki hafa hnútuköstin tii
Guðjóns í ísafold, frá gamia Birni, áttlítinn
þátt í því, að auka álit hans í bjeraði. Því
það er eDginn smáheiður fyrir bóndamann,
að sæta sömu forlögum, og skipa bekk
með mönnum eins og Hannesi Hafstein, Dr.
Finni Jónsf-yrij, að jeg ekki gleymi Tr.
Gunnarssyni, einhverjum nýtasta og afkasta-
mesta framfaramanni landsins á þessum
tímum og þjóðkunnum sæmdarmanni. —
í sambandi við þennan siðast nefnda mann
get jeg ekki stillt mig um að minnast á það
að íeafold hefir hvað eptir annað slegið þv‘
fram, að Tr. G. væri lítt nýtur bankastjóri-
Athugi maður nú skýrslurnar um Lands-
bankann í Almanaki Þjóðvinafjelagsins fyr-
ir næsta ár, sjest á henni, að bankavið
skiptin hafa aukist stórkostlega ár frá ári
síðan Tryggvi tók við bankastjórninni 1893-
— »Þegjandi votturinn lýgur sízt.« — Og
alltaf er hann sjalfum sjer iíkur »ísafold.
arsaj,nleikurinn«!
Skóla fyrir börn og ungmenni á eins
og undanfarna vetur, að halda i skólahús-
inu á Heydalsá. Verða þau Sigurgeir gagn-
fræðingur Asgeirsson og Ragnheiður systir
hans, kennarar við skólann. Þar sem al-
þýðumenntun er fremur á lágu stigi hjer í
sýslu, væri öll þörf á, að hlynna sem bezt
að þessari einu skólastofnun sýsiunnar; en
hingað tll hefir skólinn átt all örðugt upp-
dráttar.
»SkÁlholt«
kom hingað að kvöldi þess 1. þ. m viku
eptir áætlun. Hafði tafist vegna annríkis,
allstaðar haft mjög mikið að gera, eink-
um á Borðeyri Hólmavík og Hvammstanga,
þar sem það tók allar vörur Riis kaupm.
á Borðeyri. Farþegar voru margir með
skipinu. Annað farrúmið alveg fult og
margt manna varð að standa á þilfari alla
leið frá Hólmavfk tll ísafjarðar, því lestin
var alveg troð full með vörnr. Var það
kaldsætt m.jög að standa þannig undir beru
lopti í hðlfan annan sólarhring í kuldaveðri.
Það er þegar orðið bersýnilegt að Skálholt
er allt of lítið til milliferða vestur um land,
einkum siðustu ferðirnar. Skipið fór hjeð-
an aö morgni þess 4. þ. m.
Gipting
1. þ. m. giptist hjer í kirkjunní: Magnús
Einarsson frá Flateyri og ungfrú Ólöf
Sturludóttir úr Skálavík.
Husbruni.
Ibúðarhús Popps kaupmanns á Sauðar-
krók b'ann til kaldra kola 1. f, m. Eld-
urinn kom upp um 'kvöldið þegar flest
fólk var háttað, en varð þó vart svo fljótt
að fólk gat komist út og nokkru af mun-
um varð bjargað.
44
að hufa sig áfram og fá álit. Dálitil sönnun er það, að jeg
hefi þegar veitt eptirtekt einDÍ myrd eptir yður, sem sýnd
var hjá Goupii og keypti hana. Mig iangaði til að fasam-
stæðu á móti henni, ef þjer viljið gera svo vel og mála
svoleiðis mynd fýiir rDig?«
»Meö me.-tu ánægju,« sagði Jeanne undir eins, og það
sást á svip heunar, að henni þótti mjög væntum að vera
beðin um niálverkið.
»Þjer g tið sj ilf sett upp borguua. En •— þjer verðið
að gera mj. r þann greiða að koma heim til mín og sjá stof-
una, þar sern inyndin á að hanga og þann stað á veggnura
er jeg hefi ákveðið handa henni Þegar þjer vitið, hvað
bjrrt verður á henni og eruð kunnug því, sem i kríngum
hana verður. þá eigið þjer hægast með að mála hana svo
að hún verði cins áhrifamikil og hægt er.
»Já, sjálf'iagt, frú. En má jeg spyrja, hver er sú, sem
jeg hefi þá ánægju að tala við?«
»Geiið svo vel ! Hjerna er nafnspjald mjtt,« sagði konan
og tók nafnspjald npp úr bróteruðu silkiveski, sem lagði
úi megna lykt af iimvatni. — Jeanne tók við spjaldinu, og
heuni varð dálítið byit við, á spjaldinu fctóð: »Frú Kiara
Mignon « og þar fyrir neðan »á. föstudagin.*
Konan hafði tekið eptir því, að Jeanne varð hvert viö. —
»Eruð þjer forviða á einhverju?« spurð hún, »þjer kannist
kanDske við nafn mitt?«
»Nei — alls ekki,« tautaði Jeanne og reyndi að láta á
engu bera; »þaö kom mjer aðeins á óvart, af þvi jeg hjelt
af framburði yðar, að þjer væruð útlendingur.*
Konan hvessti á hana augun. En Jeanne var svo bros-
hýr og óbreytt í framan, að það gat ekki verið hin minsta
ástæða til tortryggni.
»Þjer hafið átt kollgátuna,« sagði ókunna konan. »Jeg
er t'ædd í Eiglaudi, .ra giptiit frönskum manni. Maðurinn
minn, Louis Mignon, er meðeigandi eins stærsta verslunarhúss-
41
stigvjelin fukku ofan f sanditn og ftundum rak koDan þau
í iteirrybbur srm stfðu upp úi -jegirum og hrökk henni
þá veDjulega blótsyrði af munni.
Hún var mjög ergileg og óþolirmóð á svipinn. »Já,«
tsutaði hún við sjálfa. sig. »Þegar maður býr svona afskekt
getur maður verið vias um að verða ekki opt fyrir heimsókn
eða ónæði — erda er þeim það likiega kærara *
Allt í einu tók hún eptir iitlu húsi sem stóð spölkorn
fram undan henni og var umgirt af garðmúr. Húsið stóð
einstakt og Lvítmálaði múrinn glóðí i sólskininu. — Það var
eins og kyrrð og friður hvildi yfir öilu útliti þess.
Þegar konan nálgaðist húsið, tók hún eptir grænmáluðu
hliði — nú víspí hún að hún var búin að finna það sem
hún leitaði eptir. Hún skundaði að hliðinu og hringdi.
Efst i hliðinu var laus hleri, sem var lokað að innan.
»Sjáum til,« sagði konan við sjálfa sig. »íbúarnir kæra
sig ekki um að menn geti hnýst inn til þeirra án þess að
þeir viti af «
Að nokkrrm m.inútum liðnum heyrðist ljett fótatak inni
í garðinum. Hleranuro var fkotið frá og ungt stúlkuandlit
gægðist út um gatið.
Aðkomukonan kipptiet lítið eitt við — ekki af undrun
heldur af ánægjn yfir þvi, að alit gekk eins og hún hatði
búist við. Stúlkan sem lauk upp horfði á þennan óvænta
gest með mestu forvitni.
»Mig langaði til að tala við ungfrú Jeanne Lattey«,
sagði aðkomukonan.
»Hjer er hún . . . Viljið þjer ekki gera svo vel og koma
inn?«
Unga stúlkan, sem var engin önnur en Jeanne Latte
lauk hiiðinu upp og konan kom inn fyrir.
Hún kom inn í lítinn garð eða forgarð, því á báðar
hendur við gangvegin voru runnar og húsið sjálft, sem
gangvegurinu iá að, var alveg falið í vinviði og bergfljett-