Vestri - 09.12.1902, Blaðsíða 4

20
VESTmi.
5- BL
Þeir sem œila sjer að (je.fa vandaðar, verklegar og lientugar
Hvar eru billegastar og beztar vörur ?
JÓLAGJÁFIB
t
œtlu að velja þœr í
D0MUBÚD Á. ÁSGEIRSSONAR VERZLUNAR.
Þar fœst meðal annars:
Album
Bókaliyllup
Saumakassarl
Úrval af Postulíni íPeningabuddur
Bisehvits-krukkur og
brauðbakkar
T
A
Seólaveski
Vasabækur
Maskínukassar ) Ýmsir k*le*ir nikkelmunirí S)yfsi
„ ® Tóbakskassar og * „ .
Skrifmoppur A __ , __ . ASvuntuefni
I Vindlabylki
Boliabakkar JReykjarpípui> off vindla-1 Brjóstnálar
Myndarammar gmunnst., úr merskum og raf^
Blómsturvasar^
Hálsbönd
Hálstau.
Oskubikarar 9
Vönduð og góð álnavara, fjölhreyttari en annarsstaðar.
Allskonar barnaleikföng og margt og margt fleira.
*
c
7,
Tuborg
Tuborg
Tuborg
01
%
K —
frá hinu stóra ölgerðarhúsi »Tuborgs Fabriker« í Kaupmanna-
höfn er þekkt að því að dofna sízt, vera bragðbezt og
næringarmest allra öltegunda.
er í mesta áliti hvervetna, þar sem það er haft á boðstól-
um. Yfir 45 milj. flaska seljast af því árlega, og sýnir það
hina miklu hylli, sem það hefir náð meðal almennings.
fæst nærri allsstaðar á Islandi, og má mæla fram með því
við heiðraða ölneytendur landsins.
u

j verzlun JÓH. PJETURSSONAR.
Nægar birgðir af allskonar mat—
VÖru fyrirliggjandi: Kaffi, Export,
Kandís, — Melís. - Púðursykur, — Strau-
sykur, — Kringlur, — Tvíbökur, —
Chocolade.
Álnavara af ýmsum tegundum
svo sem : Kjólatau — Ljerept bl. og óbl
Stumpasirts nýupptekið o. fl.
Ennfremur Þakjárn og PúÖur.
Komió og spyrjiö um
prísana. í»jer munuó ekki
iórast þess I
Uppboðsauglýsíng.
Eptir beiðni kaupmanns Pjeturs M.
Bjarnarsonar verður opinbert uppboð
haldið í sölubúð consuls H. S. Bjarnar-
son Mánudaginn 22. dag desemhermán-
aðar nœstkom., og verður þar seldur
ýmislegur búðarvarningur, svo sem
manufactur, isenkram o. fi.
Uppboðið hefst kl. 11 f. h. og verða
söluskilmálar birtir á uppboðsstaðnum.
Skritstot'a bæjariógeta á Isiafirði, 29. nó 11 '02
H. Haiste'ii.
«4VTT¥ VT V W VV vvy V V VVV VV V wvv \ >
jjt^ ’in:i ti o- . ivi Kr. H. Jonsson.
I' . i.1 .... VV,tli VHif.
58
lauk upp augunum og horfði á mig, — fyrst undrandi en
svo varð hann meira og meira óttasleginn og andvarpaði:
»Guð minn góður! Svo er alveg úti urn mig!«
sÚti um vður?« endnrtók jeg. »Hvað eigið þjar við?«
»Þj?r látið víst flytja mig heim aptur ?« sagði hann cg
horfði óttasleginn á mig. Svo reyndi hann að standa npp.
Ef haDn hefði getað hreyft sig hefði hann sjáll'sagt reynt að
flýja-
»Haflð þjer strokið að heiman ?« spurði jeg. »Hvað
hafið þjer gert ?«
»Jeg hefl ekkert gert, en það átti að herja mig — þeir
hefðu sjálfsagt drepið mig — og svo flýði jeg.«
Þegar hann fór að átta sig betur varð henn dálítíð ró-
legri. Hann horfði á mig með eptirtekt og hetír þá víst
litist svo á mig, aö jeg viJdi honum vel þvi hann sagði:
»Þjereruð svo góðlegar á svipinn ! . . Lofið þjer mjer nú að
þjer ekki ætlið segja til mín — jeg skal segja vður sann-
leikann og þjer munuð sjá að jeg hefi ekkert íilt gert.«
Jeg lofaði honum því og sagði: »Jafnve! þótt þjer haflð
eitthvað gert þurflð þjer ekki að óttast mig.«
•Sjáið þjer til«, bætti frú Renaudie við og snjeri sjer að
Jeanne. »Jeg hafði þá verið nokkur ár í Frakklandi og
fyrri skoðanir mínar á meðferð þeirri sem bændurnir uröu
að sæta af herramönnunum voru orðnar nokkuð breyttar.
5—6 árura áður hefði jeg máske litið óðruvísi á.«
Hún þagnaði stundarkorn en hjelt svo áfraiu.
«Honum hefir víst skilist, að honum væri óhætt að reiða
sig á mig, því eptir örstutta stund bætti hann við: »Jeg
heiti ívan, — jeg hefi unn:ð hjá Keredín tursta. . . .«
Þetta vakti meðamkunn mína enn meir, því jeg vissi
að Keredin var harður húsbóndi. Jeg hafði heyrt margar
sögur af því, hvernig haun, halði misþyrmt þeim, sem undir
hann voru gefnir. Lögin bönnuðu það að vísu, en — það
59
er hátt til himins og langt til keisnrans, segjum við Rúss
arnir.
ívan hjelt áfram að segja trá: »jeg flýði fyrir nokkrum
dogurn, því þeir mundu hafa barið rnig eðajafnvel drepiö.
í tíu daga samfleytt ráfaði jeg um skóginu, þar sem hann var
þykkastur og hef ekki haft annað tii matar eu b ;r og jurtir
og var jeg nærri yflrkomian af hungri. Seiuuatu þrja dag-
ana hefi jeg varla getað dregist áfram. Pyrir nokkru
siö'an ætlaði jeg þarna að lindinni til að fá mjer að drekka
þvi jeg var svo ákaflega þyrstur; jeg rann og fjeil og keundi
mikils sársauka í höfðinu, og svo vissi jeg hvorki í þennan
heim nje annan . . Og nú,« bætti bann við og leit óttasleg-
inn í kringum sig, »er jeg svo magnþrota og ósjálfbjarga
sem nýlætt barn, jeg get hvorki boriö hönd lyrir hLÍuö mjer
njeflúið. Hvort ætti jeg lika að flýja- Komist jeg til manna-
bygða verð jeg strax tekinn og fluttur heim og þá er þó
betra að deyja hjer !«
Meðan jeg stóð þarna upp yfir honum og hiustaði á
sögu hans hafði jeg tekið eptir því að hann leit út tyrir að
vera betur menntaöur en bændamenn almennt. Svipur hans
barlikavott um menntun því bann var djarfiegur og hreinn.
Jeg sárkenndi svo i brjóstum hann að jeg lofaði honum
að jeg skvldi taka hann heim tii min og Irelsa haun.
Hann leit undrandi á mig. »Hver eruð þjer?« spurði
hann.
Jeg sagði honuui nafn föðurs míns og það virtist gera
hann rólegri. »Já«, sagöi hann, »hr. Petroskoff er góður mað-
ur, það befi jeg lieyrt, hann er ekki eins og furstinn . . .
En svo sló allt í einusorgarsvip yflr andlit iians: »En ef
furstinn kæmist nú að því, að jeg væri hjá ykkur . . .?«
Þetta var alvag rjett athugað hjá honum; leugi furst-
inn að vita að eiun af undirsátuin hans hefði flúið til okk-
ar, varð faðir minn annað hvort að framselja flóttamann-
inn eða mæta sjálfur mikium óþægindum. Jeg sagði því