Vestri - 02.12.1905, Blaðsíða 2

ir þar af leiðandi verið mest í
einstakra manna höndum. Allur
Fjöldi manna er svo efnalítill að
hann getur ekki rekið kostnað-
trsama atvinnu upp á eigin
ipýtur.
Það er optast nær, að sú at-
vinna, sem gefur góðan hagnað
í aðra hönd, er kostnaðarsöm.
Pá fyrst þegar öll tæki eru sem
fullkomnust, er von tilaðatvinnan
gefi góðan hagnað.
Sjávarútvegurinn er engu síður
kostriaðarsamur en aðrar atvinnu-
greinar og það er opt ofvaxið
fátækum einstaklingum, að reka
hann svó að hagnaður sje að.
En þá er að mynda fjelags-
skap og samtök. Margar hendur
vinna ljett verk.
E>að getur verið ofvaxið mörgum
einstaklinginum, að kaupa sjer
mótorbát eða þilskip til fiskiveiða,
en fyrir 6 menn er það t. d. ekki
ofætlun að leggja saman í einn
mótorbátogþaðværiþaðskeiimiti-
legasta að formaður og hásetar
ættu sjálfir í sameiningu útveginn
sem þéir róa.
Fyrir það, að menn ekki eru
færirum að reka atvinnu sína upp
á eigin spýtur, verðurregla ma rgra
aú, að eyða öllu sem þeir vinna
sjer inn, þeir hafa ekkert fast
takmark, ekkert ákveðið að leggja
það í. Afgangurinn er líka opt
svo smár, að menn hyggja, að
ekitért verði með hann gert.
En mjór getur verið mikils vísir
og kornið fyllir mælirinn.
Ef menn hefðu það í huga, að
vinna betur saman en gert er,
yrðu menn sjálfum sjer og öðrum
nytsamari en á meðan hver potar
sjer.
En við fjelagsskapinn verða
m«nn að hafa það fyrir augum,
að Mnnaþeimaðhafaframkvæmd-
irnar s«m færastir eru til þeirra.
Ef einhver, sem hefir áhuga á
að koma eínhverju í framkvæmd,
sem hann álítur gott, gagnlegt
og arðvænlegt, á hann ekki að
leggja árar í bát þótt hann orki
því ekki einn saman, heldur að
fá aðra í lið með sjer og unna
þeim þótt þeir hafi líka gott af
því.
Vjer erum svo fátækir að vjer
verðum að hjálpast að, ef eitthvað
á að gera.
En það er einmítt hyggileg
samvinna og fjelagsskapur, sem
V E S T R 1.
er greiðasti vegurinn til þess, að
að vjer getum rjett úr kútnum í
fjárhagslegu tilliti. //.
„Tíminn er peningar,"
Það eru Englendingar sem er
eignað það spakmæli.
Og það er sannmæli.
En það eru fáir sem athuga
það að jafnaði. Annars færu
menn betur með tímann en al-
mennt gerist.
Það er ekki svo að skilja, opt
er líka illa farið með peningana,
en það er þó ekki í neinum sam-
jöfnuði við það, hvernig farið er
með tímanm
Það er eins og sumir telji sjer
ávinning í að sóa honum sem
mest.
Og það geta verið menn sem
sjá grátmænandi augum eptir
hverjum eyri.
Það eru svo margir sem hugsa
sem svo að þótt timinn sjestund-
um peninga virði, sje opt ekkert
hægt að hafa upp úr honum.
En það er misskilningur.
Tíminn er allt af peningar.
Hann getur lækkað og hækk-
að i verði eptir því sem ástend-
ur en hann er þó allt af ein-
hvers virði.
Þvi enda þótt það geti komið
fyrir að menn geti ekki unnið
þessa eða hina stundina, geta
þeir haft peninga upp úr tím-
anum fyrír það.
Menntunin er peninga virði og
frítímarnir eru einkum vel fallnir til
að líta í góða bók eða mennta sig
á einhvern hátt.
Og sá sem hefir varið tíma
sínum til að mennta sig getur
búist við að verða nytsamari
maður og hafa meira upp úr vinnu
sinni en sá, sem ekki hefir hyrt
um að verja frístundum sínum
sjer til gagns.
Það er sorglegt að vita til
þess hvað mikið af æfinni fer
til ónýtis jafn skömm og hún er.
Ef þjóðin gæti lært að meta
tímann og nota hann vel gæti
það orðið ómetanlegur hagnaður.
Vjer tölum opt um að vinnu-
kraptinn vanti inn í landið og
það er satt, en þess meiri þörf
er á að nota vel þann vinnu-
krapt er vjer höfum.
Ekki svo að skilja að menn
eigi að lengja vinnutimann, við
ákveðna vinnu. Hann en nógu
laugur og of langur. En menn
eiga að fara vel með tímarm og
vinnulýðurinn þarf að læra að
nota frítíma sína sjer til hagn-
aðar og uppbyggingar. X.
Ný undirskriftasmölun.
Sagt er að enn sje verið að
dorga í Kima og Krók til að
veiða menn undir nýja áskor-
unar-heimsku frá aðaEgeneraln-
um.c
Þeir sem skrifuðu undir fyrri
"áskoranirnar, þ ó 11 u s t hafa
skrifað undir að þeir vildu engan
ritsíma hafa og hjeldu að þeir
gætu komið í veg fyrir aðhann
yrði lagður. En nú vita allirað
sú áskorun fór fram á allt annað,
og þeir sem þá skrifuðu undir
voru þannig hafðir að ginning-
artíflum.
En hvað skrifa menn nú undir?
Er það meiningin að biðjaum
aukin útgjöld fyrir landssjóð' allt
að 40 þús. kr. eins og auka-
þing myndi kosta.
Eða et það meiningin að þeir
sem undir skrifa vilji losna við
þingmann sinn og fá nýjan í
staðinn?
Það væri meining í því siður,
ef það væru ekki sjálfir stuðn-
ingsmenn þihgmannsins, sem nú
værú að biðja um nýjar kosn-
ingar.
Eða hefir síra Sig. Sefánsson
brugðist svo vonum þeirra, að
þeir geti ekki unað við hano
lengur ?
Hitt þarf enginn að ætfa hv*ð
svo sem mönnum er talin trú
um, að ritsímasamningnum verði
breytt úr þessu.
Það mega vera sálarlausir sauð-
i r er láta telja sjer trú um
slikt. ??
Sagan
sem byrjar í blaðinu, kemur í
öðrum formi en áður, og vonum
vjer að kaupendur taki því vel.
Því nú geta þeir kilppt hana
neðan af og látið blaðið halda
sjer. Saga þessi er mjög skemmti-
leg og efnisrík, og ættu kaup-
endur um fram allt að hafa hirðu-
somi á að halda henni saman og
láta binda hana inn þegar hún
er öll komin.
5. tbl,
Uthrelðsla G.-T. Reglunnar.
Br. Sig. Eiríksson regluboði er
nú kominn.aptur hingað til bæj-
arins. Hann heimsótti stúkunu
í Bolungarvík, ferðaðist þaðan
norður fyrir Djúp að Hesteyri
og Grunnavík. — Á miðviku-
daginn var, stofnaði hann stúku
í Hnífsdal með 34 meðlimum.
Hún var nefnd >Róma<. Hjer
í bænum hefir hann verið að
undirbúa stúkustofnun þessa dag-
ana, hjelt hann hjer útbreiðslu-
fund í gærkvöldi og skrituðu sig
þá á stofnbeiðni um 30 manns,
áður voru komnir á stofnbeiðn-
ina álíka margir. Verður því
ný stúka stofnuð hjer í bænum i
kvöld með mörgam og efnilegum
meðlimum.
Skipaferðip.
Gufusk. >Gambetta< fór hjeðan
um s0astl. helgi raeð fisk frá
ver/.luninni Edinborg, með skip-
inu tók sjer far Jóhannes Jens-
son skósmiður til Reykjavíkur.
Gufuskipið >Nor,< liggur hjer
fei ðbúið, hlaðið fiski frá verzlun
Leonh. Tang & Sön’s. Með því
fer J. P. Clausen frá Dvergasteini.
Ofsa rok
var hjer síðastl. miðvikudag og
nóttina eptir. Ymsir höfðu róið
um merguninn, en sneru aptur
og komust heilu og höldnu heim.
Á húsum gerði veðrið víða tals-
veaían skaða, braut glugga, reyf
! *f þök o. fl.
Sæmundar-cdda,
búin undir prentun af dr. Finni
Jónssyni og gefin út af Sigurði
bóksala Kristjánssyni í Reykja-
vík, hefir verið send Yestra til
umsagnar.
Utgáfa þessi er sem framhald
af útgáfu Sig. Kristjánssonar af
Islendinga sögunum, í sama broti,
og verðið svipað, er því bókin
afar-ódýr, og ætti þess vegna að
fá góðar viðtökur.
Að líkindum verður frekar
minnst á bók þessa síðar í blað-
inu.
Ný dáin
or hjer í bienuin, húsfrú l’álína Ebenez-
ardóttir, kona (luðm. I’orbjarnarsonar
siiikkara. Hennar verður nánara minnst
gíðar.
T
Svo fór lögregluliðið að reyna að grafa upp morðingjann.
Málið varfengið í hendur hinum reyndustuogkænustulögregluspœj-
Urum. f’eir gerðu hverja rannaóknina á fætur mnari. Aptur og aptul'
þóttust þeir vera komnir á feril morðingjans, og reyndu að rekja hann,
Kn allt varð til ónýtis. Morðið virtist óráðandi gáta.
Loks fór um þettað morð, eins og svo margt annað, sem lögreglan
verður að gefast upp við. I’egar unnið hafði verið að því árangurs-
laust í nokkra mánuði var það lagt áhyiluna. Lögreglan þurfti að fara
að hugsa um nýjar rannsóknir og glæpamál.
Fyrir ekkju Marbacks og son hans voru þessi sorglegu afdrif hans
þnng sorg. Eldheim, húsbóndi hins myrta. hafði reynt, að hugga þau á
allan hátt. Hannhafði borgaði ekkjunni árlegan lifeyrir, svo hún gæti
lifað áhyggjulausu lífi, og að því er Jean son þeirra hjó»a snertir, sem
hafði verið orðinn skrifari í bankanum áður en faðir hans fjell frá, þá
óx hann ávalt i áliti og fjekk. hetri stöðu optir því sem liann var þar
lengur. l’að var lieldur ekki nema að verðleikum því allir voru sam-
mgla um að haim vseri gáfaður, ástiixiduiiarsaiiíur og vandaður og hefði