Vestri - 24.07.1909, Side 4

V E S T R I
38. tbL
»5*
CP
c
3
Q-
TD
O
O*
(?Q
P
œ' Í3 *«*
es
B 0.
ffi § £
S B £
PT P S
■ Qj W
g SS.
oq s*
í 5
►-»>
t—* ct>
. •-*
c
k-" L_l
- g1
q? 5,
CD
® 3
33 ^
? 9?
æ »
a b?
5 C
r> se
g *
■j >rt
°' S-
7T p
a h-
ffi
d' *
3
cr
a>
N
>—<N
3
P3
œ
<r>~
P
3
»
1—»
P
B
<1
0»
^ 2. 3
P B
O: D
ffl S n
o 75
C/>
0-
c
C
m
03 ^
^<5 cr
^ g
>—■• ^ pj
S o»
o - y
oq ^ i
CÖ
|
< fe
- ö
CC
o>
9T
0*
O
w
o
5S
O
r
x
HH
?o
ö
<!
M
9«
W
Cfl
§
0
>
<n
<JP
c
a
CL
9Q
ffi
<
P
CJ
>—1 •
►—<
©
0
«0
p
w
n
p
B
C/J
ct>
B
o
m
>
DE FORENEDE BRY0GER1ERS
ANKER ÖL
hið
kröftusasta
O0
heldur sér bezt
af
skattMum öltegundiim.
D. D. P. A.
▲
◄ ►
▼
V
▲
V
Ef þið viljið fá góða steinoliu, þá
lítið eftir, að fatið beri ofanskráð merki.
Skrifstofa í Hafnarstræti, Reykjavík.
Det danske Petroleums Aktieselskab.
ReiDhestur
til leigu
hjá J. A. Jóossyni á Ínaíhði.
Jóh. Þorsteinsson
kaupir brúkuð
íslenzk frfmerki
fyrir hátt verð.

j 'zns? W. Schafer & Co. “nr*’ l
| Skófatnaðar-verksmiðja og heildsölu-uppiag |
£ af öllum tegundum af SKÓFATNAÐI fyrir karla, konur og p
á börn, skóhlífum og flókaskóm. — Alt traust og fer b
£ vel, en verðið lágt. h
^ Bcztu sambönd fyrir kaupmcnn. ^
Otto Mönsteds
danska smjörlíki er bezt.
Biðjið kaupmanninn yðar um þessi merki:
„Sóley', „Ingólfur,
„Hekla" eða „ísafold".
Reiöhestur*!1 s?lu
hjá
Friðberg Stcfánssyni.
186
Vínið liafðí §ett KróataDn í gott skap, Ög
hann rendi skálina í botn með mestu ánœgju,
enda var hann ekkí vanur að sitja af sér tæki-
færi til þess að tæma glas sitt.
A meðan þessu fór fram, sat mál;i ílutningS-
maðurinn úti í horni og hélt áfram að 3krifa. —
Svipur hans var mjög raunalegur, eíns og vinur
hans hafði sagt, og andlitsdrættirnir voru kaldir
og harðir. En augun voru snör og fjörleg og
háru vott um það, að maðurinn væri hneigðari
fyrir æfintýri og afrek, en skriftir og kyrsetur.
Hann lét hattinn slúta langt niður á e ini.
það, sem hann skrifaði, var á þessa ieið:
„ , . . . Nú er sonur þinn aftur orðinn land-
flótta, kæra móðir. — Austurríkismenn eru alt
af á hælum mér, en hingað til hefir n ér lánast
að fara i kring um þá. Nú sit ég í voitingakrá
uppi í Apennínafjöllum inuan um lögreg uriddara
og Króata, sem hafa verið sendir til þcss að taka
mig fastan. En engum dettur i hug, að ég sé
svo fífldjarfur, og á þann hátt villi ég lc tarmönn-
unum marg-oft sjónir. það væri ef til vill á-
stseða til þess að spyrja mig, hvort mér væri líf
187
tiiítt ekkí kærara en svo, að ég Íeiki þahníg með
það. — Siðan Aníta dó, í blóma lífs síns, er líf
mitt autt og ánægjulaust. En ég hefi þó börn
min og þig að lifa fyrir og fósturlandið og landa
mína til þess að berjast fyrir. Ég veít, að ekki
mun iíða á löngu, þar til mín verður aft.ur þörf,
þegar vér fyrir alvöru tökum höndum saman til
þess að reka útlendingana af höndum vorum.
"Viktor Emanúel hefir tekið við ríkjum á Sardína
eftir Karl Albert, og ég hefi ekki slept allri von
um, að hann verði lánsamari en faðir hans. —
Það er satt; — ég verð að segja þér frá því:
Ég hefi verið látinn vita, að stjórnin á Sardina
væri fús til þess að horga mér 4000 líra á ári;
það eiga að heita bráðabirgðar-biðlaun. Ég hefi
ásett mér að taka við þessu fé vegna þín og barn-
anna minna, þar til ég kem heim aftur. Hvert
ég sjálfur fer, ef ég slepp hjá klóm Austurríkis*
manna, veit ég ekki. Ef til vill verð ég að láta
hafið skilja mig aftur frá fósturjörðinni. Stjórnin
er hrædd við Austurríkismenn, ef hún er opin-
berlega i samvinnu víð mig, En ég vona, að
biðin verði ekkí eins löng 0g siðast. Kú mun
glt ganga fljótara, — en það, eem kveiur mig
188
tilöst, er hugsunin um það, að liæst þcgar ég fæ
tækifæri til þess að berjast fyrir föðurland mitt,
verð ég að sakna Anítu við hiið mína. Ég er
orðinn einstæðingur. En ég hefi þó mina kæru
félaga, sem hafa lofað að bíða og vera tilbúnir,
hvenær sem ég kalla. — Lifi frelsi og sameining
hirmar ítölsku þjóðar!
Ver þú nú sæl og lif þú vel og lengi, kæra
móðir mín. Ég veit, að þú muut bera kærleiks-
ríka nmhyggju fyrir litlu stúlkunni minniogbáð-
um drengjunum mínum. Þið Aníta munuð fylgja
mér sem tryggir verndaronglar. — Ástar-kveðja
til ykkar allral
Þinn unnandi sonur
Giuseppe Garibaldi.“
,.Sjá hú nú, hve kappsamur h.inn er að skl'it'a,“
sagði Paolo við Króatann. „Já, roálaflutnings*
maðurínn minn tekur alt af að sér málcfni sinæl-
íngjanna og þeirra, sem óréttinn líða, Eitt glas
upp á það, félagi! Hver veit, hvenær ég fæ þá
ánægju, að hitta þig aftur, og hvernig alt snýst,
— Þetta er siðasta kveðjuskálinj — ég áennþá
dreggjar í glasíhu mínu,“