Vestri - 30.03.1912, Blaðsíða 4

48
YISTRl.
12, tM.
Allmargir kaupendur
í bænum og nágrenninu, sem og víðar, standa enn þá i skuld við
blaðið, og eru þeir vinsamlega ámintii um að gera skil hið fyrsta.
Þeir, sem fengið hafa senda reikninga, áminnast um að senda
borgun með fyrntu ferð,
Eyrie gróði í kaupum aura fyllir sjóð
Brauns verslwn Hamburg
#
mælír með sínum góða og alkunna
olíufatnaöi
Uppboö.
Eigu dánai-bús Júns Halldúrssonar frá Naustum ð: 20
hndr. í jörðinni Kirkjubólf í Eyrarhreppi og húseignir hans
á Seljabrckkunaustum verða seldar á 3 uppboðum, er haidín
Tcrða á liádcgi þriðjudagana 16. og 30. aprílmánaðar og 14.
maíin. næstk , liin fyrri á skr't'stofunni en hið síðasta á eign-
um þeim, sem selja á. Vcðbókarvottorð, söluskilmálar og
önnur uppboðsskjöl verða lögð fram á hverju uppboði.
Sýslumaðuriun í ísafjarðarsýslu, 14. marsm. 1912.
Magnús Torfason.
Olíubuxur á kr. 2,80, 3,00, 3,80, 4,50 til 4,80.
Oliupils.
Olíusvuntur á kr. 1,60—2,00.
Sjóhattar á kr. 0,00—1,75.
Bæjarins stsersta, ódýrasta og besta úrval
al allskcnar olíufatnaði.
Armbond, viuasnúrur,
skúf hólkar, fcstar, brjóstnælur
(þar á meðal ein tegund ei setja
má myndir í) og margir fleiri
góðir gripír
fást hjá
Helga Sigurgeifb^ni.
o«.»(>9oot»ooet»oo(«onot»ao»g
s ð
l taðm. Hannesson #
$ U
cand. Ijur. g
K útvegar veðdeildarlán, 0
K anE.Dkt sölu á húsum, jj
jj jti-ium oq skipum. g
^»<»OOt»OOt»OOtIOt»OOt»tM
Nærsveitameiiii
eru beðnir að vitja biaðsins
til argrelðslumaBiisins þegar
þeir eru á ferð í bænum.
Tækifæriskaap.
Nokkur hús, stserri og smserri,
eru til sölu.
Eunfremur mótorbátar.
Jarðeignir og sœœrri hús tekiu
skiftum.
Semjið við
Kr. H. Jónsson.
Frystur smokkflskur,
(9
Vi
•IH
0
X>
ca
0)
£
U
P
»0
B
©
£
u
s
*o
Til sölu er hjá h;t, P. J.
Thorsteinsson & Co.
á Bíldudal
freðinn smokkfiskur,
bæói fiattur cg í heilu líki.
Ágætis verð.
‘sanfiæpuius
a
©
(Q
M.
S
3
p,
í
Eyjólfur Bjarnason pautar fyrir
hveru sem óskar vonduil og ódýr
Úr, klukkur o. fl. frá áreiðanltgu
verslunarhúsi.
Afgreiðslu- og innheimtu-maður:
Arngr Fr. Bjarnason.
Utgefendur: Nokkrir Vestfirðingar.
18
Nú var mælirinn fleytifullur. Þarna stóð hún, sem áður
Yar ungfrú Isabella GreDdon, sem ekkert hafði haft til síns
ágætis nema frítt andlit og góðan vöxt — þar til hann eftir
ta’svert hik halði látið svo lítið að giftast henni, — og nú
þóttist hún hafa gert haDn að því sem hann var, hann sem
gat rakið ætt sína sem hertogi af Lancashire í 8. lið.
„Eg hugsa“, sagði hann hálíkiökkur af hertogalegn grjemu,
„að hertogarnir af Lancashire hafi verið það sein þeir voru
nokkrum öldum áður en nokkur kannaðisf við ættarnafn þitt“.
„Alveg satt — það voru þeir — á vissan hátt. En eng-
inn veitti þér þó eftirtekt þótt þú bærir her*ogakórónu. Þú
varst ekki neitt fyrii en eg tók þig að mér.“
„Ekki neitt?“ HertoginD gat ekki annað en bergmálað.
Slík frekja gerði allar sannanir að engu.
„Já, mér er alvara", sagði hertogainnan án þess að slaka
til. „Eg hefi sjálf horft á, að móðir þín mátti biða langan
tíma, bæði hjá Johnson og Maxton, án þess nokkur þættist
taka eftir heDni, og þó vissu þeir vel hver hún var og að
hún ætlaði að tefja þa í híilftima við að sýna kniplinga, sem
kostuðu 50 aura alinin, til þess að lappa upp á gamla kjólinn
sinn með, þótt hann v%ri svo slitinn, að stofuþernu hennar
hetði ekki dottlð í hug a^ g^ra tmnað við hann en kasta
honum í sorpið, — en þessu hefl eg breytt".
„Þdð heflr þú gert“, s igði hertoginn, sem náði sér aftur
jafnótt og kona hans gaf sér lausan tauminn. „Ef sóunar-
semin heflr gert mig að meiii manni, þð á eg það þér að
þakka".
„Það verður að taka tillit til stöðu og ættgöfgi".
„Já, getur verið, eo hverj' m att þú slíkt, að þakka?"
sagöi hertoginn með hægð.
„fað hafði lítið að segja, að vera hertogainna af Lanca-
shire aður en eg tók við þvi. Eg var strax ekki í ueinum
vafa u-n hvað mætti gera úr stöðunni."
„Öenmlega", samþykti heitoginn.
r" ni#
„Og eg hefl hafið hana iil þess vegs, sem hún nú er i.
Eg fann þig, ef svo mætti að orði komast, í sorpfötunni, fægði
þig upp og fór með þig inn í stofuna".
„Það var fallega gert af þér,“ sagði hertoginn.
„Já, þú hyggur máske, að hcitogi geti litið út eins og
slátrari og konan haDs eins og þvol.takona, og vera þó virt
ems og vera ber. Það sýnir hve mikill grasasni þú ert, John.
fú hyggur að fóik i okkar stöðu geti haft alt eins og því
sýnist. Það getum við reyndar, en heimurinn mun ekki vera
lengi að sýna okkur, að ef við viljum þræða okkar eigin
koppagötur, verðum við að fara þæi einsömul. Þaðvarannað
meðan enginn auðaðall var til til þess að keppa við. Nú líta
menn ekkert á annað en yfiiborðið, svo alt, er undir því komið
að vera fágaður og giæstur út.lits. Já, John, þú ert, heimskur
ef þú sérð ekki hve mikið eg hefi gagnað þér og stftðu þinni.“
Hertoginn tók þessari löngu prédikun með mest.u ró, —
ekki svo mjög af þvi, að hann léti sannfærast, heldur öllu
fremur vegna þess, að ekkert viðlit var að komastað. Þegar
hún þagnaði sagðí hann með mestu hægð, að hann sæi ekki
hvað þetta kæmi umtalsefDÍnu við; þau hefðu verið að tala
um hvað þau ættu að gera í hneykslismálinu.
,,Það hefi eg fyrir löngu sngt þér“, sv traði hún; „farðu
niður í klúbbinn og gerðu enda á því.“
„Fari það logandi“, sagði hertoginn, sem sá að þolinmæði
hans hjálpaði ekkert.
„Já, ef þú ferð að veia ruddalegur . . .“ sagði hertoga-
innan.
„Eg hefl margsagt, að eg fer ekki“.
„En þú verður að fara og því fyr því betra“.
„Eg hefi sagt, að eg vil ekki fara!“
„Nei, þú vilt heldur fara í felur eins og gunga*.
„Þetta er alt þér að kenna, vegna þessarar vitleysu með
þjóninn.“
Saœtalið var bindrað með því, að barið var að dyrum.