Vestri - 07.08.1917, Blaðsíða 1

XVI. árg.
ÍSAFjÖKÐUR. 7. ÁGÚS
1917
28. JM.
Alúðarþakkir til allra þeirras fjsei’ og nær, er s’.ndii okk r
samhygð og hluttekningu við antiSát cjj iarðarför ef&’tu iitia
drengsins okkar.
íaafirð', y'.. júli 1917.
Marjirét ojy Jð» A <16:11111.
Fullniaktin,
—<»—
„TJiKÍarlegt er þ .0 nioft l.ikina.*
— Éí liigfti fni mér orflft og vaiö
þell.a aÖ o:fti þegar ég heyifti fiain-
boftift Inns w4ia Quftm. — Ég liaffti
oft heyi t ý nislegt um lnigvit-S'nii
manin, en framlioft sóia Guðin.
þótti mér samt. se n áOur taka út.
yfir allan þjófiihálk. Aft hann sóra
Guðm. skuli vera boiinn á boift
fyrii okknr NorOui-ísfirftinga.
É< fór aft leitast, vift aft hugsa
málift ineftan ég var að brýna. —
Iivaft átt.i framboft sóra Guðm.
eiginlega aft þýða fyrir okkur?
Ég þóltist raunar fliólt komast. aft
fsstii niftuistöðu um það. Jú, jú.
Blessuftum sýslumanninum okkar
gekk eirthvaft erfiftlega þarna suftur
á alþinginu aö íækja oddvitastöðu
sína í sýslunefnd okkar. Ég var
rett. að heyra, að þeir væru þau
ótætis meir.horn vift hann í þinginu,
aft láta hann ekki ná Eyrarhieppi
af okkur, görmunum. — Satnein-
ingin var að deyja — var ekki
einu sinni snnþykt ,me5 iöfnum
atkvæftum". Og svona gekk það
meft Djúpbátinni i vetur. Éeir
Tangabúar voru þeir hrokagikkir
Við ylli valdið, að þeir skeyttu ekki
hót um fortölm sóra Guftm, þegar
haun var látinn ganga á núlli
bæjarfulltrúanna, t.il þess að reyna
aO fá þá til þess aft taka aftur
st.yrkinn, sem ísfti&ingar höfftu
lofaft til Djúpbátsins.
Jú, þetta er svo sem ofurskilj-
anlegt, þegar uin það er hugsaft.
Blessaft yfirvaldift mun þykjast
vera nokkuft einn síus lifts i þing>
i'iu, og er nú að reyna að fá
okkur til þess aft hjálpa sér til að
verfta tvöfuldur í roðinu. — Éarna
höfum vift þaft I nú ætlar hann að
fua aft verfta tvöfaldnr.
En þaft er svoddau ræfils kostm
aður vift þessa uppfyudingu. Pað
er raunar landssjóður, sern borgar
brúsann. Éingmennirnir fá kaup
»itt úr þeim gamla göfuga sjóði —
sóra Guðm. líka, ef til kemur, að
minsl.a kosti að nokkru Jeyti.
Ég þykist nú vera nokkuð góður
fyrir minn hatt, og nokkur fjár-
málamaður.
,í*ar small þaðl'* Ég er búinn
aft fiuna rað t,il að losa landssjóð*
inn við allan kostnað af þessu
framboðsbraski séra Guðm. Jú,
pjáwui við til. Þingmenskan er í
raun og veru í þvi falin, að þing'
maöurinn fer með umboð kjósfnd'
atma. Éeir velja fér þann utnboðs*
mann, sem þeir t.reysta jtil að fara
með nauðsynjamálefni sín, ineð
vitsmunum, dug og dáð.
Ég settist niður og fór að pára
á orfliælinn minn :
Háeðln herra sýslumaður!
Þareft okkur flnst þaft koma
öldungis lit á eitt, hvort, lieldur
við senduin yður karlrýjuna hann
sóra Guðmund suður sða við send'
um yður fullmakt þessa, til þess
að hafa á hendi þingmensku fyrir
okkur, ásaint þingmannsfullmagt.
þeirri, sem þeir liafa veitt yður
þarna inn á Tanganum, þá gefum
við yöur hér með ótakmarkaða
fullmakt, og fríheit til að vera
okkar alþingismaður, og ráða og
regera fyrir okkur ötlu því, sem
yður kynni að þöknast að detl.a í hug,
hvort heldur það er að losaokkur
við eitthvað af hreppsfélögum
sýslunnar, efta kippa i burtu frá
okkur fyrirheitnum fjárbeiðnnm,
og skal alt, sem yftur þóknast' að
vilja og vafstra, vera svo gilt og
pligtskyldugt fyrir okkur og okkar
niðja, sem viö hefðum það sjálfir
vi'.jað og gert.
TJndirgefn ingarfyht.
Og þarna skrifa þeir undir. —
Og þarna sló ég tvær fiugur í einu
höggi: Sóra Guðm. getur haldið
áfram aft baka og messa hjá okkt r,
en fullmaktin sendist suður f vasa
yflivaldslns, í stað sóra Guðm.
Hvorulveggja var ætlaft og ákvarði
að' á biivaulegan sama stað, og
ég só engan mun á þvf, hvort
fullmaktin efta séra Guðin. lendir
þar.
Ég flýtti mér að hripa fullmakt*
ina upp á blað og hljóp til Pét.urs
og spurði hann hvoi t þetta rnætti
ekki vera svona. Eu þá kom bobbi
í bátinn, því Pétur hló og tók í
neflð, og sagði að þetta gœti ekki
gengiö, fuilmaktin væri klúður,
svo ég yrði að kjósa séra Guðmi,
ef ég vildi breyta um og gera
Magnúa tvöfaldau úr eioföldum.
En ég sit fastur við minn keip
og sendi þér þet.lu. Kristjiu, rétt
tii þess «ð vita hvernig ykkuriíst
á uppástuugu mina, þarna inn í
Djúpinu.
Bdví'fingur.
Til atliugunar.
Öllura hugsandi mönnnm mun
það Ijóst, að ja nskjótt og v tur-
inn gengur i garð vofir h iítgort
hallæri yfir mikium hluta af sjó«
þorpum landsins.
Hagur margra sveitamanna
verður auðvitað nijfjg örðugur
líka.
En þó eru sjávaiþorpin iang
verst farin, því þ,ir er miklli
fjöldi manua eignalaus; kaup*
gjaldið daglega hrekkur n :um-
iega fyrir því sem ítr til matar
u n líðandi stund, og því gc.tur
aliur fjöldinu ekki kpypt sér
neina fæðu til vetrarins.
En jafn framt og haustar að
tvöfald ist þarfi manna í sjávar-
þorpunum. Eldiviður og ijós«
med gluypa þá mikinn hluta af
tekjunum, svo ot lítið verður
eítir íyrir fæði handa þeim, sem
hata fyrir fjölskyidu að sjá —
að ekki sé minst á tatnaðinn.
Og hið athugaverðasta er, að
atvinnan þverrar að suna skapi
og líður á veturinn. Það er í
rauninni mesta áhyggjueínið.
Fari stríðinu fram með svipuð*
um hætii og undautaríð, má búast
við ennþá rýrari atvinnu en áður,
vegna þess að menn hvorki geta
né vilja ráðast í dýr og kostn-
aðarsöm inannvirki.
Ástandið hiýtur að verða mjög
ískyggiiegt, víðasthvar um land.
Og það gatur oft verið gott að
búast við þvf illa, því hið góða
skaðar ekki, til þess ;.J hvelja
ráðandi menti tii öryggist áðsiaí-
ana.
Talsvert befir verið gert tii
þess að útvega landinu matvæii,
og bæjarstjórnir hafa einnig sýnt
tyriihyggju með útvogun elds-
neytis. — En hvernig ter fólkið
EWWÍBsSíXWO-WWtiOt'KMICSc'íOtlOCI
| H. Ándersön & ,Sen,
| Aðalstresti 16, Reykjavik.
g Landsins elsta og stærsta
g klæðaverslun og saumastofa.
H Stofnsett 1887.
H Ávait míkið úrval af alsk,
íl tataefnum og öilu til lata.
að borga þess ir náuðsynjar?
Stungið hefir verið upp á þVi
í þinginu; að veita r lþýðu ðýr-
tíðaruppbót úr landssjóði. En
fyrirmyndin er ili, þar sem er
dýrtiðai uppbót embættismanna,
sem er fíaustUfsverk og ekki -til
e'tirbreytni. — Auk þess, er hér
gengið inn á breiða braut fycir
latidssjóðinn.
Önnur uppástunga er að láta
hreppa> og bæjarsjóði bera vænt'
anlegar misellur, sem hvern
annan fátækrastyrk.
Það nær engri átt.
Fyrst og fremst er það hróp-
legt ranglæti gagnvart mönnum,
að svitta þá niíinnréttindum tyrir
það, þótt þeir kunni að þartnast
styrks ( bili, vegna ófyrirsj^an,-
legrar og dæmalausrar dýrtýðar.
Menn, sem hata botið simi skerf
af borgar ilegum gjöldum í mörg
ár.
í öðru lagi mundi mörgum
sjávarplássum ofvaxið að standast
stramn af slikri byrð', vegna
þess að hagur allra versnár að
man og tiltöiulega fáir reynást
aflögufærir.
Þriðja leiðin er að iandssjóður
heimiii bæjum og hreppúm lands.
ins viði igasjóðsl n f þessu skyni.
Þessi leið virðist lang tiltæki'
legust. . '■K
Bæja- og sveitastjórnir 'rbyndu
ekki nota siíka lánsheimild nerfta
riHuðsyn kretði. Engum hréppi
eða bæjartélagi yrði otþyhgt með
slíku láui, sem veitt ýrði m'eð
vægum kjörum. Og þeir, s’ein
slíks dýrfiðarstyrks yrðu áðnjót.
andi, fengju sjá.ltir tækitcéri á að
greiða sinn hluta at lánveitiog.
unni, því vitanlega yrðu atborg
anirnar lagðar við útgjöld við«
komandi bæjar eða sveitar, þar
til láninu væri lokið.
Hér væri tvent uniiið: Euginn
misti réttindi iyri.r það, þótt haun
leitaði tii bjargráðanefudar í þes' U
skyui. Og þetta væri hin heppi*.
legasta leið fyiir jjtilsiuegaiidi
\