Vísir - 09.01.1959, Blaðsíða 11

Föstudaginn 9. janúar 1959
VlSIR
U’
EVA SEEBERG:
Já, hann var hjá mér.
19
ÁKVOLDVÖKUNNI
!ííi
Aldrei hefur nokkur ferðamaður táldregið Frakkland eins
lrræðilega!
Þegar eg var búin að vera þar í tvö mánuði fékk eg allt í
einu löngun til að fara heim. Nú ætti hann að hafa fengið nægan
tíma. Nú hlaut allt að vera klappað og klárt. Og svo tók eg sam-
an pjönkur mínar. —
Þeir höfðu ekki verið farnir að búast við mér á teiknistofunni.
Koma mín hefði ekki getað orðið áhrifaríkari. Það var morgun-
verðarhlé og þeir sátu flestir frammi í teiknisalnum. Aðeins
hann tók ekki undir „en hvað þú ert orðin brún“ og „hvernig
hefur þú haft það.“ En hann var þar. Hann stóð svolitið afsíðis
og eg leit undan augnatilliti hans.
Hann kom á eftir mér þegar eg fór inn til mín. — Mér geðjast
ekki að þér svona, sagði hann. — Þetta er ekki líkt þér.
Eg var í nýrri, tízkudragt og eg var með hatt — í fyrsta sinn
á ævi minni.
Hann tók hann af mér og strauk hendinni í gegnum hár mitt.
— Þú ert búin að klippa þig. En hvað þú ert stuttklippt. Mér
þótti svo vænt um langa hárið þitt.
Við stóðum þarna og horfðumst í augu. Það var einhver við-
kvæmni í augum hans. — Hvað varstú eiginlega að gera í Frakk-
landi?
— Eg teiknaði, eg er búin að teikna feiknamikið. Viltu sjá?
Eg var með tvær teiknibækur frá Provence.
Hann leit varla á þær.
Allt, sem eg hafði hugsað mér að segja, allt, sem teikningarnar
áttu að sýna, allt þetta dó á vörum mínum. Augu mín urðu
rannsakandi eins og hans. — Og hvað hefur þú verið að gera?
— Ekkert.
— Ekkert?
Allt sat enn við það sama. Þið bjugguð enn saman. Rekistefnan
tun skilnaðinn var ekki hafin. Hann hafði ekki gert neitt.
— Eg varð að bíða þangað til þú kæmir aftur, sagði hann.
— Eg vissi ekki hverju eg átti að trúa. Þurftir þú að vera að
fara —
— Já?
— Gat það skilist öðru vísi en að þú vildir að allt væri búið
á milli okkar?
Eg sneri mér frá honum og fór út úr herberginu.
Eg fór út um kvöldið og drakk mig fulla. Eg fór með nokkrum
af teiknistofunni. Hélt upp á heimkomuna. Hélt hátíðlega upp
á hana. Drakk allt milli himnns og jarðar. Spaugaði, lét eins og
kjáni, hló og skríkti. Þeir skildu ekki af hverju eg gat alltaf
verið að hlæja. Eg hló og hló.
*
Sumarið, sem eg hafði beðið eftir — það var komið.
Gluggai-nir á teiknistofunni stóðu upp á gátt. Sólin skein á
teikningarnar mínar. Sólin, sem við hefðum átt að vera úti í,
baða, sigla, ganga. Aldrei mundi eg komast það ein. Méð öðrum,
það var enginn fengur í því. Tala við þá, skemmta mér með
þeim — það var allt innantómt. Fara út, fara í samkvæmi — eg
var samt ein. —
Eg hafði ekkert við þá að tala. Að dansa við þá, það var að
1 sýnast. Dansa eitt kvöld — við mann, sem mann langaði ekki
til að hitta daginn eftir. Til hvers var það? Tala, aðeins til þess
1 að heyra orð og álit. Hvað þýða orð, ef maður elsk'ar ekki var-
irnar, sem mæla þau? Hví að vera að hlusta á álit, þegar manni
er sama um hvernig það er til komið. Eg þurfti ekki að heyra
neitt álit, þurfti engin orð til þess að hlæja eða dansa. Eg þráði
hann, sem eg hafði elskað. En hann var hvergi. Hann var
imyndun.
Eg hafði elskað draumsýn. Eg þráði draumsýn, sem hafði
augun hans og hendurnar, brosið, þau gengu eins, hann og
draumsýnin, töluðu eins.
Það var sárt að sjá hve lík þau voru. Á yfirborðinu.
Það var go.tt að vinna. Það var gott að vera byrjuð aftur.
Byrja snemma á morgnana og hætta ekki fyrir en um háttatíma.
Ekki hugsa.
Kinka kolli þegar eg mætti honum í ganginum, kinka kolli
vingjarnlega, heilsa og sýnast ánægð og' vinna, vinna, vinna. — J
Mennirnir voru ekki þess verðir að dázt að þeim. Menn voru!
einskisverðir. Menn voru ekki sterkir. Ef maður þráði aðra veru, jcýr en hversu
þráði mig, var hann ekki sterkur. Og eg var ekki af því tagi, að hann saug varð
neinn gæti elskað mig án þess að þrá mig. Eg bað ekki um
meðaumkun og vernd. Eg gat bjargað mér sjálf. Eg gat lifað án
drumóra. Eg hafði vinnu. Það var aðalatriðið. Vinna og sofa.
Sofna urn leið og maður lagðist á koddann. Það var bara um að
gera að vera nógu þreytt.
Brúni liturinn dofnaði. Hann hafði varla ttkið eftir því að eg
var einu sinni brún. Hann var blindur, blindur. Og þó — hann
fylgdi mér með augunum þegar við mættumst. Hann sá ekkert,
en augun voru spyrjandi. Þau spurðu, spurðu. Hvers þurfti hann
að spyrja!
Tveim vikum eftir heimkomu mína fékk fyrirtækið mikið við- hann fyrir
fangsefni. í gamla daga mundum við hafa unnið að þvi í sam- 1
einingu. Það lá í augum upp að við áttum að gera það. Það
reiknuðu allir með því. Það var lagt fyrir okkur samtímis. Talað
um það stundarkorn, komum með fyrstu uppástungurnar, laus-
lega.
Hann leit á mig: — Eg get ekki lofað því að verða búinn með
þetta á réttum tíma — ekki ef'eg á að vera einri við það.
Eg stóð upp, brosti: — Það get eg!
Eg hélt að eg mundi verða ánægð með sjálfa mig á eftir.
Lögfræðingur kom upp í
sveit og til þess að sýná bónd-
anum hversu lærður hann
væri, skýrði hann honúm frá
því að hann hefði stundað
nám við tvo háskóla.
Ojá, sagði bóndi, — eg átti
einu sinni kálf, sem saug tvær
en hversu mikið sem
hann samt
bara naut.
★
— Þarna er kona, sem líður
fyrir trú sína.
— Hvernig þá?
— Hún heldur að hún geti
notað skó nr. 37 á fót nr. 39.
★
Tóta:
Eg fann enn nærveru hans í teikniherberginu mínu. Penslana
hans, uppköstin hans, litarbaukana hans, öskubakkann hans.
Var það eg, sem hafði rótað þessu öllu til! Eg, sem vildi hafa
allt í röð og reglu í kringum mig til þess að geta unnið. Hreint
borð, allt hvað á sínum stað, pennann beint fyrir framan mig,
svartblekið og límið til hægri, litaspjöldin, letursýnishornin til
vinstri. Hann hafði strítt mér með þessu. Maður verður ekki
listamaður af einskærri reglusemi, sagði hann og hrærði öllu
saman á borðinu, togaði í hárið á mér og kyssti af mér vara-
litinn. —
Eg vildi hafa allt í röð og reglu. Möppur fyrir „hugmyndir",
„uppköst", „í vinnu“. Nýtt teiknibretti — hann var búinn að
klína allt gamla brettið út. Nýja byttu fyrir penslana, eg var
búinn að fá nóg af freka, litla negrastráknum, sem hallaöi sér
upp að leirtunnunni, já, alveg nóg af honum, hann hafði gefið
mér strákinn. Eg gaf hann svo einni af yngstu stúlkunum í
teiknistofunni. Yngstu stúukunni, já, — liún var tveim árum
eldri en eg. En það mundi aldrei nelnn eftir því. Eg var heppin,
varð að klára mig sjálf. Á þann hátt kemst maður áfram.
Mér miðaði vel áfram. Eg vann eins og eg ætti lífið að leysa.
Bara láta auglýsendurnar fá það alveg eins og þeir vilja hafa
það. Og forleggjara forstjórarnir voru þegar byrjaðir að prenta
fyrstu kápurnar. Fallegir menn, naktir að ofan — eg teiknaði
líkama hans í ýmsum stellingum. Háfjallasólarskiltið mitt. Ný-
lega hafði einn teiknarinn keypt sér bíl. Hví átti eg ekki líka að
kaupa mér bíl? Það var þá til einhvers að vinna. Teikna mér
inn bíl. Teikna mér inn vetrarkápu. Teikna svo að eg hefði
ráð á að kaupa það sem mig langaði í. Eg gat teiknað sextán
tíma á sólarhring ef því var að skipta.
En eg leit á klukkuna eftir því sem tíminn leið.
Proveneeteikningarnar mína, já — hvao átti eg að gera við
Eg hryggbraut
tveim mánuðum.
Og síðan hefur ekki runnið af
honum.
Lalla: — Það finnst mér nú
of löng hátiðahöld.
¥
— Eg vorkenndi svo kon-
unni þinni í morgun við mess-
una, þegar hún fékk hósta-
kastið og allir litu við til að
óþarfi að vor-
Hún var með
E. R. Burroughs
TAKZAN P’ECi'TEP’ TO ENUSHTEN
GAKVEy THSy SAT BY A FIKE
WHILE HS PiSCUSSEP THE PAST
EVIC7ENCE. // ,
TAUZAN
2794
é/ 'M
«K “ ■
eur '/.ÉAMVHiUEv UMICNCV.N TO
AUU\OOM auistin vjsitep the
TENT O,- HS ESEOTHBe!

-* 'rj /' '
•h
*MAV I SPEAK TO VCU FCK A
MIMJTB?* TOMV SAT .' "Á'!
staktt-ecz Vhat -"-2-0-. tkz?. ■■ . ;>('?
sues.com cm im ...' w ' ML
1ÉÉH-'iW i|M
1 ■!!*?i? i
horfa á hana.
— Það var
kenna henni. ■
nýjan hatt.
¥
Faðir: — Setjum svo að eg
yrði skyndilega leystur héðan.
Hvað yrði þá um þig?
Sonur: — Eg yrði hér áfram.
En spurningin er: Hvert fer
þú?
¥
— Sæll Jón, ætlar þú að
nota sláttuvélina þína í dag?
— Já, því miður. Eg ætla að
slá blettinn.
— Það er ágætt. Eg get þá
vonandi fengið lánaðan bílinn
þinn?
¥
— Hann kveðst vera skyldur
yður og segist geta sannað það.
— Hann er fífl.
— Það getur verið hreinasta
tilviljun.
¥
Kunnur málari hitti vin sinn
og sá þar mynd, sem hann var
ekki viss um- af hverju væri,
svo að hann spurði um það.
— Það er hákarl.
— Já, en þú hefur aldrei séð
hákarl-.
— Veit eg vel. En hvar sást
þú englana, sem þú- málaðir í
fvrra?

líJJf i t/r .'J - •/.?)
H fe.l.!t-i!.,i ‘«-r- - ’-'TÍi ,
ÍJZ
I
Tarzan ákv'áð að fræða
Garvey um málið. Þeir sátu
við eldinn og ræddu þær j
sánnanir, sem fvam vóru
komnar. En á meðan fór.
•Tón Austin til tjalds bróður
sm, án að nokkur
vissí. ',,Má .ég taia við þig
augnahlik?“ Tony brá auð-'
’.. „ ;! ■ ' • : .- . 1 ' ’
&jaanlega, og settist upp.
„Hvað í ósköpunum. ... ó,
já, komdu inn. . ..“
i.Há
“lí gfjl
/Á
. ■ 'tsisii RfiVi/;
- í K V"’ •á.'f? )
-- /O ■l/./'} • lCiÁr
w
^ Z^í Gý. fuiuAt ■
HAPPDJSÆTTI
HASKOLANS