Vísir - 15.01.1959, Síða 7

Fimmtudaginn 15. januar 1959
VÍSIB
r ■
heit
BKALDSAGA EFTIR MARY ESSEX.
SÓLIN var heit og hvergi sást ský á himni þó komið væri fram
í ágúst. Candy lá. á bakið í grasinu og hafði hneppt skyrtunni
frá sér í hálsinn til þess að kæla sig betur.
Colin sat snöggklæddur og spennti greipar um upprétt knén
og hoífði út á vatnið, þar sem önd hafði gárað spegilsléttan
flötinn.
— Veistu að þú hefur aldrei kyssti mig í allan liðlangan dag?
spurði Candy og horfði hálfvegis vonaraugum til hans.
Hann hallaði sér dálítið aftur, svo að kinn hans snerti hárið
á henni.
— Eg er í afleitu skapi í dag, væna mín.
— Já — eg tók eftir því undireins og þú komst að sækja mig.
Hún studdi hendinni á handarbakið á honum. — Er þér illt í
höfðinu?
— Æ-já, ekki laust við það.
— Eða hefurðu áhyggjur af einhverju?
Hann reyndi að brosa: — Kannske ekki laust við það líka.
Hann hallaði sér aftur á bak og horfði upp í himinblámann.
Nokkrar gæsir flugu hjá, hann elti þær með augunum dálitla
stund. Þau voru alveg ein þarna, það var þess vegna, sem þau
voru vön að fara hingað. Þau fundu þennan rólega, afskekkta
stað í einni fyrstu bílferðinni sinni.
— Hvað er að, Colin?
— Æ . . . það er dálítið erfitt að útskýra það, sagði hann og
íór undan í flæmingi.
— Þú getur sjálfsagt sagt mér það?
— Eg vildi það gjarnan, en . . .
Hann lá lengi og þagði. Matarkarfan, sem þau höfðu haft með
sér stóð hálfopin við hliðina á þeim. Candy var ekki svöng.
í allan dag hafði einhver undarleg tilfinning bærst í henni,
grunsemd um að eitthvað væri að — að eitthvað afdrifaríkt
munöi koma fyrir. En.hún neitaði aö trúa á hugboð. Hún var
róleg og sæl í ást sinni til Colins. Þau ætluðu að giftast eftir
viku — hvemig gátu erfiðleikar eða áhyggjur náð til þeirra þeg-
ar þau höfðu hvort annað?
Þeg’ar henni fannst þögnin orðin of löng, reis hún upp á oln-
bogann og horfði fast á hann. Svo laut hún niður að hónum
og strauk hárið frá enninu á honum, kyssti hann á munninn.
Hann var svo undarlega daufur, fannst henni, það var eins og
hann kærði sig ekki um að endurgjalda kossinn.
— Þegar þú villt ekki kyssa mig, verð eg að eiga frumkvæðið,
sagði hún brosandi og rétti úr sér aftur. — Ef þú segir mér ekki
bráðum hvað að þér gengur, verð eg að kyssa þig aftur!
— Nei — gerðu það ekki, Candy — ... einhver gæti komið . . .
Hún starði forviða á hann og þessi einkennilegi kuiur kring-
um hjartað gerði vart við sig aftur. Það hlaut eitthvað að ama
að Colin, eitthvað alvarlegt. Hann var ekki vanúr að vera feim-
inn við að kyssa hana, þvert á móti hafði verið erfiðara að
komast'undan kossum hans.... Var þetta sami maðurinn, sem
hafði kysst hana hundruð sinnum á Piccadilly í London svo
mörg hundruð manns horfðu á?
— Elskar þú mig ekki lengur, Colin? spurði hún snögglega.
— Þú veist að eg elska þig, Candy.
— Mér finnst þú ekki segja þetta sannfærandi. Hefurðu lent
í nýrri rimmu við hana móður þína?
Hann hnyklaði brúnirnar eins og hann fengi ofbirtu í augun.
— Af hverju heldurðu það?
— Æ.... þú veizt að hún mamma þín hefur ’ aldrei verið
hrifin af því að þú ert trúlofaður mér. Candy andvarpaði. — í
rauninni get eg líka vel skilið hana. Hún á aðeins einn son, sem
hún er rnikið hróðug af og festir miklar vonir á, og svo tekur
hann upp á því að trúlofast mér. Ofurlítilli skrifstofurottu, réttri
og sléttri.. Hún mátti sjálfsagt óska einhvers betra. En í raun-
inni hélt eg.... hvað á maður að kalla það — að hún hefði sætt
sig við tilhugsunina.
— Eg játa fúslega að mamma getur oft verið erfið viðfangs,
svaraði Colin. — Hún hefur afar sterkan vilja.
— Eg man að eg var lafhrædd þegar eg átti að tala við hana
í fyrsta skipti.
— Það hefði kannske verið betra ef nióðir mín væri eins og
þín, andvarpaði Colin.
Candy elskaði móður sína. Það var ekki undarlegt, því að öll
tilvera hennar hafði mótast af móðurinni. Árum saman höfðu
þær aðeins haft hvor aðra til að styðjast við. Þegar Candy var
aðeins ellefu ára hafði faðir hennar farið á burt með annari,
og síðan hafði hún ekki séð hann nema sjaldan.
Frú Grey, móðir Candy, hafði neyðst til að selja sveitahúsið
sitt, sem þeim þótt svo vænt um. Þær fluttu í þrönga íbúð í út-
jaðri London og urðu að bjarga sér eins og bezt gekk. Spara
allt við sig. Fæðið var af skornum skammti og fötunum sínum
slitu þær i tætlur. Hagurinn batnaði dálítið er Candy lauk við
verzlunarskólann og fékk skrifstofustarf, en þó höfðu þær enn
úr litlu að spila. Og ekki var hún viss um hve lengi hún fengi
að halda þessari stöðu, hún gerði sitt bezta til að rækja hana
vel, en það var leiðinlegt starf sem hún hafði. Lengstum sat hún
við ritvélina og skrifaði leiðinleg bréf, svo að stundum gat hun
ekki varist að horfa á malbikiö fyrir utan, hugsa til sæludaganna
í sveitinni og óska að eitthvað gerðist.
Mamma hennar lét ekki bugast. — Þetta fer allt vel, var hún
vön að segja. — Hver veit nema kraftaverk gerist þá og þegar!
Og það fór líka svo. Kraftaverkið var að þau kynntust Candy
og Colin.
Það var snemma morguns í maí — einmitt einn þessara morgna,
sem hana langaði til að fara út og skoða vorblóm — og Candy
hafði farið með strætisvagninum að heiman eins og venjulega,
Hún var dálítið annars hugar er hún skágekk yfir götuna skammt
frá skrifstofunni og gleymdi að gæta að sér.
Hún heyrði ískra í hemlum bak við sig, svo greip hönd í hana
aftan frá og kippti henni undan stórum bíl, sem brunaði fram
hjá. Þetta gerðist svo skjótt og það flökraði aðeins að henni til-
hugsunin um, að svona hrædd hefði hún aldrei orðið á æfi sinni.
Colin stöðvaði bílinn og vatt sér út — hann var sólbakaður
eins og aðeins þeir geta orðið, sem dvelja langdvölum í Suður-
Frakklandi seinnipart vetrar — hann greip í hana þegar hún var
að hníga í ómegin.
Þegar hún rankaði viö sér aftur lá hún á hörðum sófa í bið
stofunni hjá Lewis forstjóra. Einhver í skrifstofunni hafði séð
áreksturinn út um gluggann.
Allir í skrifstofunni sýndu henni alúð og nærgætni, sem betur
fór hafði hún ekki slasast, aðeins fengið taugaáfall. Forstjórinn,
sem ávallt var brjóstgóður þegar eitthvað kom fyrir, gaf henni
frí nokkra daga og Colin ók henni heim í bláa Jagúarbílnum
sínum.
Hann var einstaklega heillandi. Candy sat við hliðina á honum
og gaf honum gætur í laumi. Þétt, svart hárið, var hrokkið yfir
eyrunum. Augun voru dökk og vingjamleg, augnabrúnirnar miklar
og nefiö nánast rómverskt. Hann var á að gizka tuttugu og fimm
ára og svipurinn eins og hann ætti allan heiminn. Enda hafði
hann verið í mörgum langferðum og séð mikið af hnettinum og
notið tilverunnar. Hann hafði reynt að læra lögfræði, en varð
þess brátt vís að hann gat ekki orðið lögfræðingur — hann var í
rauninni ekkert, bætti hann hlæjandi við. En þegar hann tæki
við af föður sínum og færi að annast umsjá með eignum hans
mundi hann eigi að síður hafa nóg að hugsa. Hann sagðist vera
viss um að he.nni félli vel við föður sinn — og móðir hans líka,
þó að hún væri seinteknari. Hún væri dálítill broddborgari og
umhugað um að hann hlypi af sér hornin og kvæntist frænku
Á XVÖLDVÖKUNNt
II!!I
„Heyrðu pabbi, hver sagðir
þú að hefði gefið mér hjólhest-
inn í jólagjöf?
„Jólasveinninn.“
„Jæja, hann kom hingað í
morgun og var að spyrja xtm
aðra afborgun af honum.“
★
Grasfletirnir í kringum
unaðslega og mikið sótta enska
kirkju urðu smátt og smátt
hvítir af hrísgrjónum, sem
kastað var á eftir nýgiftum
hjónum. Þá kom upp skilti
með þessari áletrun: Ef þið
þurfið endilega að kasta ein-
hverju á eftir brúðhjónunum
kastið þá grasfræi.
★

E. R, Burroughs
.. .Tl/AE PASSER. ANP FPAKK
A'AS CONOJUF’INe HIS TAL<
WITW THE AFE-.AAN VOU
COU-P BB EISHT ASOJT TOKY-*
mmmmm
- TARZAIM -
27»»
SUPPENLX WOVÆVEK,
> THEY WEES ROJSEP 5V*
- LAZv; FEAMNIINE MOCB-
'HE/v THEKE! LOOKS LiKE ThE
KO'EK BCYS HAVE SONE FOI? A
STROLL—THEIE TENTS A^E
E\\pry ‘
Tíminn leið, og Frank var
að ljúka samtali sínu við
apamanninn. „Verið getur
að þú hafh' rétt fyrif þér
fyrir hvað Tony viðvík-
ur..,. “ Eki skyndilega
barst til þeirra .letileg
kvenmannsrödd...... Sue
French. „Þið barna! ."Það:
iítur ut. fyrir að skátadreng-
irnir hafi farið i göngu-
. ferð. . . . Tjöldin þeirra eru
mannlaus.“
„Mamma, ertu ennþá alveg
eyðilögð yfir hrekkjapörum
mínum?“ segir litli drengur-
inn.
Mamma brosir. ,,Eg held eg
sé farin að venjast þeim,“ seg-
ir hún.
,,Þá bregður þér í brún núna.
Eg kveikti í setustofuni áðan.“
★
Læknir segir við sjúkling,
sem hefir slæmt kvef: „í kvöld
skuluð þér hafa galopinn glugg
ann og sofa ábreiðulaus.“
Sjúklingurinn: „En fæ eg þá
ekki lungnabólgu?"
Læknirinn: „Jú, en eg get
stundum læknað hana.“
★
Nauðsynlegt. Fanginn sagði
dómaranum, að hann hefði alls
ekki ætlað sér að drekka út úr
flöskunni í einu.
„Hvers vegna gerðuð þér það
þá?“ spurði dómarinn.
Fanginn svaraði: „Eg týndi
tappanum.“
★
Enskur bolabítur og rúss-
neskur úlfahundur voru ein
sinni saman á gangi í Genf.
„Það gengur erfiðlega fyrir
okkur hundunum í Englandi,
það liggur við að fólkið borði
þau bein, sem við eigum að
hafa.“
„Þá líður okkur betur í
Rússlandi,“ sagði úlfahundur-
inn. ,,Eg hefi hundahús úr
platínu, öllum þeim beinum,
sem eg fæ, er dyfið í kavíar og
eg sef á safalaskinni.11
„Veiztu það,“ sagði bolabít-
urinn, „fyrst þér líður svona
vel skil eg ekki í því, að þú
hafir yfirgefið Rússland.“
„Ójú,“ sagði úlfahundurinn.
„Það kemur fyrir að mig lang-»
ar til að gelta.“
★
Drengurinn kom hlaupandi
inn í húsið og var með sælgæti
í höndunum.
„Hvar fékkstu þetta?“ ’
spuj-ði móðir hans.
„Eg keypti það fyrir pen-
inginn. sem þú gafst mér.“
„Péningurinn, sem eg gaf
þér átti að fara í sunnudaga-
skólann.“
„Eg veit það mamma,“ sagði
drengurinn. „En presturinn
mætti mér í dyrunum og,
hleypii mér inn fyrir ekki
neitt.“