Vísir - 14.02.1959, Qupperneq 5

Laugardaginn 14. febrúar 1959
VÍSIB
3
In memoriam:
Geir Sigurðsson,
sk ipssijórs.
í dag er til grafar borinn
Geir Sigurðsson skipstjóri, en
hann andaðist í hárri elli hinn
4. þessa mánaðar. Með honum
er til moldar hniginn merkur
maður, brautryðjandi á ýmsum
sviðum sjávarútvegsmála,
mikill drengskaparmaður og
höfðingi, vinfastur maður og
góðviljaður.
f
Geir Sigurðsson er fæddur
að Skiphyl á Mýrum hinn 8.
september árið 1873. Hann var
því fullra 85 ára, er hann lézt.
Hér verður ekki gerð tilraun
til þess að segja sögu Geirs
skipstjóra Sigurðssonar. Það
munu ugglaust gera mér eldri
menn og honum kunnugri. En
freista vildi eg þess með örfá-
um línum að gjalda svolítinn
hluta þeirrar þakklæisskuldar,
sem eg tel mik vera í við þenna
látna sæmdarmann, þakka
honum vináttu og góðvild, sem
aldrei brást, skemmtilegar og
ógleymanlegar samverustund-
ir, þegar hann lét hugann
reika um horfna tíð og miðlaðd
öðrum af fróðleik sínum og
ævintýrum. Hið bláa, blikandi
haf var lengi athafnavett-
vangur hans, og enginn kunni
betur en hann að segja frá.
Frásagnargáfa hans og frá-
sagnargleði var slík, að þeir
gleyma aldrei, sem nutu henn-
ar.
Geir Sigurðsson var í sann-
leika tengiliður hins gamla og
nýja í sjósókn íslendinga. Hann
var á skútum, og hann var
einn hinna fyrstu er stýrði vél-
knúnu fiskiskipi. Hvort tveggja
fór honum vel úr hendi, aldrei
hlekktist honum á og aldrei
missti hann mann af skipi sínu.
Það var því ekki að undra,
að samborgarar hans fengu
á honum traust og fólu honum
trúnaðarstörf. Hann var um
skeið bæjarfulltrúi í Reykja-
vík, var lengi í stjórn Slysa-
varnafélags íslands, enda einn
af stofnendum þsss, og um
árabil sat hann í sjódómi
Reykjavíkur, og alla tíð reynd-
ist hann hollráður. J Síðustu árin fór Geir ekki út,
I ' hann gat ekki hugað að skip-
Hann var kvæntur merkri ^ um, gengið um fornar slóðir
ágætiskonu, Jónínu Jódísi og spjallað við fjölmarga kunn-
Ámundadóttur, en hún lézt í ingja sína í Vesturbænum.
spænsku veikinnar árið 1918, Hann varð að láta sér nægja
eftir stutta en farsæla sambúð. að horfa úr glugga út yfir haf-
Þeim hjónum varð þriggja ið, sem vaggaði honum forð-
barna auðið, þriggja sona, Jum. En lundin var söm, létt og
Ámunda, Sigurðar og Magn- ^skemmtileg, góðviljinn brást
úsar. Þau bjuggu allan sinn aldréi. Og nú er hann horfinn.
tíð sína. Og saga Vesturbæj-
arins í Reykjavík verður
trauðla skráð, nema Geirs sé
getið.
JL
I
komu inn og það leið næstum
hálf klukkustund áður en honum
vannst timi til að gæta aftur. að
henni. Hann gekk i áttina til eld-
hússins og þá opnaði Nellie allt
í einu eldhúshurðina og stóð
frammi fyrir honum. Hún hló
glaðlega og hann var að furða
sig á þvi hvað hún hefði verið
að gera svona lengi í þessum
hluta hússins. Russ hafði byggt
litið íbúðarhús bakvið búðina og
áfast við hana og það var í fyrsta
sinni, í öll þessi ár, sem Nellie
hafði verið þar inni. Russ var
ekkill og hafði búið þarna einn
frá því að kona hans dó fyrir
nokkrum árum og hann kannað-
ist sjálfur við að hann væri hirðu
laus um að halda húsinu hreinu.
Hann hafði látið það verða að
vana að láta rúmið standa óum-
búið og það kom sjaldan fyrir
að h annþvægi upp diskana fyrr
en hann hafði lokað búðinni að
kveldi.
sagði hann aftur og aftur vi$
sjálfan sig.
Þegar hann lagðist fyrir un»
kvöldið var hann að hugsa um
hversu vendilega og fallega Nell-
ie hefði búið um og breitt yfir
rúmið og hengt upp fötin hans í
klæðaskápinn. Og daginn eftir
undraðist hann það, að það var
það fyrsta, sem honum datt S
hug eftir að hann vaknaði. Hana
stóð strax upp, opnaði skáps-
hurðina til þess að fullvissa sig
um að hann hefði ekki dreymt
þetta aðeins. Og þegar hann sá
að fötin hengu þafna enn snyrti-
legar en hann minntist frá þvE
kvöldinu áður, brosti hann á-
nægður.
búskap á Vesturgötu 26 A, og J Minningin um góðan dreng
síðan bjó Geir þar lengst af, fyrnist ekki. Geir Sigurðsson
en hin siðustu ár bjó hann hjá ^var einn þeirra manna, sem
Magnúsi syni sínum og Hönnu stafaði birtu og yl á veg sam-
tengdadóttur sinni, og naut ferðamanna sinna. Fyrir það
hjá þeim hinnar beztu umönn- hlaut hann þökk og virðingu
unar.
allra,
sem voru svo nassamir
t að kynnast honum. Ástvinum
Geir Sigurðsson skipstjóri , Geirs Sigurðssonar votta eg
er kominn á leiðarenda. Löngu innilega samúð, — sjálfum
og merku lífsstarfi er lokið. honum þakka eg samveruna.
Geir Sigurðsson er einn þeirra
manna, sem settu svip a sam-
Thorolf Smith.

15 AKA
Sanásatjfi eStir E. Valdtreli.

Dag nokkurn í byrjun ágúst-
mánaðar gekk Nellie Winship í
fyrsta sinn eftir bugðóttum veg-
inum yfir gula sandhólana til
sölubúðar og benzinstöðvar Russ
Streeter. Það var liðið nærri þvi
heilt ár frá því Russ hafði séð
hana síðast og þegar hún fcom
inn i búðina varð hann alveg
Undrandi yfir þvi hvað hún hafði
vaxið. Áður hafði hún verið
feimin, litil og dökkhærð stúlka,
barnaleg og svo átakanlega hlé-
förul, sem alltaf bar einhverja af
brúðum sínum með sér hvar sem
hún fór.
Þegar hún gekk að búðarborð-
inu, þar sem hann stóð tók hann
strax eftir því hvað hreyfingar
hennar vorú þokkafullar. Hún
hló við honum og hristi langt
hárið frá augunum á sér með
því að kasta til höfðinu.
„Já það má nú segja," sagði
Russ með aðdáunn. „Ef þú held-
ur þessu áfram verður þú orðin
stór ,,dama“ áður en þú veizt af.
Við skulum nú sjá. Hvað ertu
annars gömul?“
„Eg varð 15 ára í sumar, hr.
Streeter," sagði hún stolt og
svort augu hennar tindruðu.
„Og það eru bara eitt eða tvö
ár siðan þú gekkst með fléttur
lafandi ofan á bak og hafðir allt-
af brúðu i fanginu," sagði hann
og hristi höfuðið undrandi.
„Manstu að þú varst vön að
koma hingað á hverjum degi sið-
degis, til þess að fá karamellur
og ískaldan svaladrykk. Og svo
settistu á búðarborðið, dinglaðir
fótunum og talaðir við brúðuna
þína. Eg man það að minnsta
kosti og ég mun ætíð minnast
þess, hversu stór, sem þú verð-
ur.“
Nellie setti hnykk á höfuð sér
og gekk í b.urtu og settist á búð-
arborðið. Eftir nokkur andartök
leit hún fljótlega á Russ og dró
pilsið vendilega niður yfir hnén
á sér. En eftir svo litla stund
krosslagði hún fæturna í hugs-
unarleysi og tók að dingla þeim.
,,Eg er orðin of gömul til að
leika mér með brúður —
það segir hún systir min — og
það finnst mér lika sjálfri" og
hún yppti öxlum með fyrirlitn-
ingu. „Eg hef lagt til hliðar allar
brúðurnar minar.“
Russ leit á hana.
„En ég þori að veðja að þér
geðjast enn að ísköldum svala-
drykk. Er það ekki, Nellie?"
.Hún hló töfrandi. „Jú reyndar
geri ég það, hr. Streeter."
Streeter gekk að kæliskápnum
og náði í tvær flöskur.
Hann fékk henni aðra og með-
an þau drukku úr flöskunum
horfðu þau rannsakandl hvort á
annað, því að það var næstum
liðið heilt ár frá þvi að þau höfðu
hitt síðast.
„Áttu að búa hjá systur þinni
nokkrar vikur eins og undan-
gengin sumur?" spurði hann.
Nellie kinkaði kolli.
„Og svo líður vitanlega heilt
ár þangað til ég fæ að sjá þig
aftur,“ sagði- hann og skók höf-
uðið. „Og ég þori að veðja að í
næsta sinn þekki ég þig ulls
ekki.“
„Eg þekki yður nú samt aftur,
hvað sem öðru líður, hr. Street-
er,“ sagði hún alvarleg í bragði.
„Eg gleymi aldrei neinum, sem
er eins góður við mig og þér er-
um.“
Og eftir litla stund bætti hún
við: — ,,Þess vegna þykir mér
svo gaman að koma hingað á
hverju sumri — af þvi að þér
eruð svo góður við mig.“
Bifreið nam nú staðar fyrir ut-
an búðina og gaf merki. Russ fór
út til benzindælunnar. Þegar
hann kom aftur inn var Nellie
horfin. Nokkrir viðskiptavinir
„Það fer að verða framorðið,"
sagði Nellie stutt í spuna og
gekk fram hjá honum og út í
búðina. ,,Eg verð liklega að flýta
mér heim til hennar systur minn
ar.“
. Russ fylgdi henni út á tröpp-
urnar. Hún nam staðar i dyrun-
um og sneri sér við.
„Eg vona að þú komir aftur
Nellie,“ sagði hann og leit beint
í augu henni. „Annars sakna ég
þín.“
Hún hló og horfði á hann ró-
leg.
„Já, reyndar kem ég aftur, hr.
Streeter," sagði hún og var ynd-
islega ákveðin. „Eg kem aftur á
morgun síðdegis og á hverjum
degi meðan ég verð hér. Eg vil
ekki missa af því að koma hing-
að — ekki fyrir allt gull veraid-
ar.“
Russ stóð kyrr i búðardyrun-
um og horfði á eftir henni niður
veginn til bústaðanna niðri við
ströndina, í kílómetra fjarlægð.
Honum skildist æ greinilegar að
Nellie Winship var ekki lengur
barn. Hún var falleg, ung stúlka,
sem var að verða koha og því
meira sem hann hugsaði um
hana því greinilegri urðu í huga
hans endurminningarnar um
yndislegar hreyfingar hennar,
eggjandi bros og þroskaðan
barm. Russ hafði aldrei fyrr
hugsað um hana á þennan hátt,
en nú spurði hann sjálfan sig
hvort það væri hugsanlegt að
karlmaður á hans aldri fengi ást
á svona ungri stúlku. Hann var
því nær fertugur en hún aðeins
fimmtán ára, sem þýddi það, að
hann væri nógu gamall til þess
að vera faðir hennar. Russ dró
andann djúpt, skók höfuðið hæg-
fara og fór inn aftur.
Það voru engir viðskiptavinir
um þetta leyti, og þar sem hann
var eirðarlaus og einmana fór
hann inn í ibúðina og opnaði
svefnherbergishurðina. Þegar
hann kveikti ljósið sá hann sér
til mikillar undrunar, að búið var
að búa um rúmið og breiða vendi
lega yfir það. Og meira en það
— föt þau, sem hann hafði kast-
að hirðuleysislega yfir stólbak,
var búið að taka upp og hengja
inni í glæðaskáp. Og búið var að
draga gluggablæjurnar fyrir
fyrir gluggann. Glaður og ánægð
ur stóð hann langa stund og lit-
aðist um. Síðan fór hann út í
eldhúsið. Þar var búið að þvo
upp diskana og setja þá inn i
skáp.
„Það var furðulegt að Nellie
skyldi hafa gert þetta — og
hvers vegna — hvers vegna?“
Allan daginn árdegis furðaði
Russ á þvi að hann var alltaf að
lita á klukkuna og var jafnframt
óþolinmóður yfir því, hvarsut
lengi timinn var að líða. Klukkam
var orðin nærri 4 þegar Nellie
kom, loksins. Russ var að skrifa
lista yfir vörur, sem viðskiptavim
ur hafði beðið um, þegar Nellie
gekk inn í búðina. Hún hafði
; fangið fullt af fögrum engja-
blómum, sem hún hafði lesið við
veginn á leiðinni frá húsi systur
sinnar.
„Nei, þarna er Nellie," sagði
hann og fann gleðina ylja sér
öllum. „Þú kemur einmitt mátu-
lega til þess að fá þér kaldaiu
svaladrykk. Eg skal nú undir,
eins ná í hann.“
Nellie gekk fram hjá honurnr
hraðstig, hló dálítið og hristi
höfuðið.
„Ekki núna, hr. Streeter,“
sagði hún. „Eg ætla að bíða svo-
litla stund."
Hún gekk bak við búðarborð*
ið, opnaði hurðina að íbúðinni og;
lokaði henni hratt á eftir sér.
Þegar Russ var búinn að af-
greiða viðskiptavininn elti hanri
hana og opnaði hurðina litið eitt.
Gegnum gættina gat hann séð að
Nellie var inni í svefnherbergimi
og raðaði blóm'unum í krukku,
sem hún hafði fundið einhvers
staðar. Eftir dálitla stund sté húnf
spor aftur á bak, hallaði höfðinu
ofurlítið á aðra hliðina, svo á
hina hliðina. Því næst 'kinkaðil
hún kolli, eins og hún væri á-
nægð með það hvernig hún hefði
raðað blómunum.
Russ lokaði aftur hurðinni og!
gekk út á tröppurnar. Þarna stó®
hann góða stund og horfði hugs-
andi eftir veginum niður á
ströndina. En því meira, serrt
hann hugsaði, því ruglaðri varð
hann. Svo gekk hann aftur inn
að innri dyrunum, því hann var
forvitinn um það, hvað Nellie
hefðist nú að. Þegar hann opnaði
dyrnar svo sem tvo þumlunga,
sá hann hana sitja í stólnum við
gluggann. Hún brosti með sjálfri
sér og var að sauma tölu i skyrtu
af honum. Rétt hjá henni á borð-
inu stóð krukkan með blómun-
um.
Það leið næstum þvi heil
klukkustund áður en Nellie köm
aftur fram í búðina. Augu henn-
ar tindruðu af gleði. v
„Hr. Streeter," sagði hún mjúk
mál þegar hún kom fram til
hans. „Eg vildi gjarnan fá svala-
drykk núna.“
Honum varð undarlega innan-
brjósts, það var eins og stæði
kökkur i hálsinum á honum og
hann kom ekki upp nokkru orði.
Hann fékk allt í einu óviðráðan-
lega löngun til að taka hana í
faðm sér og kyssa hana, en Nellie
hvarf frá honum eins og hana
grunaði hvað hann hugsaði sér
að gera og settist á búðarborðið.